Η ενέργεια ως βάση προσέγγισης και κατανόησης του κόσμου, αποτελεί το καλύτερο εργαλείο σήμερα για όλα ανεξαιρέτως τα φαινόμενα, είτε αυτά τα ονομάζουμε φυσικά, είτε τα αποκαλούμε (λανθασμένα) μεταφυσικά. Η κβαντική περιγραφή του κόσμου, ενώ από την μια επιλύει όλα τα άλυτα προβλήματα των προηγούμενων τρόπων θεώρησης, από την άλλη δεν αφήνει χώρο για καμιά αντίφαση και ακόμα, καμιά πτυχή δεν φαίνεται να μένει σκοτεινή, κάτω από το φως της θεώρησης της κβαντικής ερμηνείας.
Πριν ακόμα από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο μεγάλος μαθηματικός Ντιράκ, μέσα από τα μαθηματικά μπόρεσε και είδε ότι στο σύμπαν υφίστανται τα ίδια ακριβώς σωματίδια, αλλά με αντίθετο ηλεκτρικό φορτίο από ότι απαρτίζεται η ύλη, με αποτέλεσμα να γεννηθεί η πεποίθηση ότι υπάρχει στο σύμπαν και αντιύλη. Αργότερα η θεωρία της αντιύλης επαληθεύθηκε πειραματικά και ο Ντιράκ δικαιολογημένα πήρε το βραβείο Νόμπελ.
Η παρένθεση έγινε, πρώτον για να τονιστεί ότι το εργαλείο, η γλώσσα μελέτης του Σύμπαντος, είναι τα μαθηματικά –όχι απαραίτητα οι πολύπλοκες μαθηματικές εξισώσεις, αλλά η μαθηματική λογική – και δεύτερον, να υποδειχθεί πάλι ότι ο κόσμος είναι διπολικός στην σύστασή του. Έτσι, όταν μιλάμε για ύλη, αμέσως πολικά οφείλουμε να αναφερθούμε και στην αντιύλη. Κάθε στοιχειώδες σωματίδιο ύλης αντιστοιχείται και από ένα αντισωματίδιο αντιύλης. Σε επίπεδο όμως ενεργειακό, η στοιχειώδης μονάδα ενέργειας «φωτός», το φωτόνιο, είναι το ίδιο ΚΑΙ «σωματίδιο» ΚΑΙ αντισωματίδιο. Είτε λοιπόν είμαστε σε ένα Σύμπαν από ύλη είτε σε ένα Σύμπαν αντιύλης, το ηλεκτρομαγνητικό κύμα είναι παντού το ίδιο. Όμως αρχίζουμε να έχουμε βάσιμες υποψίες ότι, στο σύνολο της ενέργειας του Σύμπαντος (περιλαμβανόμενης και της ενέργειας με μορφή ύλης), αντιστοιχεί ίση ποσότητα αντι – ενέργειας ή αν χρησιμοποιήσουμε μια γνωστή εσωτερική ορολογία, υπάρχει τουλάχιστον και ίση ποσότητα «αρνητικής» ενέργειας. Είναι γεγονός ότι ακόμα η εσωτερική φιλοσοφία έχει πολλά να δώσει στην επιστήμη, καθώς μεγάλο της μέρος δεν έχει εξωτερικευτεί, γενόμενο επιστημονική γνώση. Δυστυχώς σε αυτήν την αργοπορία, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει το δόγμα, είτε αυτό απορρέει από τον θρησκευτικό σκοταδισμό, είτε από τον αγνωστικισμό της ακραίας υλιστικής και δήθεν επιστημονικής θεώρησης.
Μένοντας στο Σύμπαν και αφήνοντας στην άκρη τα ερωτήματα για την προέλευσή του και την γέννησή του, γνωρίζουμε ότι είναι πλέον αποδεδειγμένο πως τα πάντα στο Σύμπαν είναι δονούμενη ενέργεια, είτε αυτή δονείται με διαδιδόμενα κύματα είτε με στάσιμα κύματα. Στο σημείο αυτό η θεωρία των χορδών δίνει αρκετά πετυχημένες εικόνες και ερμηνείες, προτείνοντας τις μονοδιάστατες χορδές και τους διδιάστατους βρόγχους χορδών, ως δομικά στοιχεία του Σύμπαντος. Η ενέργεια όμως όπως δείχνει ο κόσμος, αρχίζει και μορφοποιείται, σχηματίζοντας στην αρχή κλειστές δονούμενες ενεργειακές σφαίρες, όπως είναι π.χ. το ηλεκτρόνιο και κατ’ αναλογία, σχηματίζοντας όλες τις μορφές που εμπεριέχει το Σύμπαν, όντας και το ίδιο μια μεγαλομορφή. Κάθε μορφή όμως «κουβαλάει» στην ίδια την δομή της και ένα σύνολο πληροφοριών και επειδή στο Σύμπαν τα πάντα είναι αμφίδρομα, έτσι, κάθε πλέγμα πληροφοριών δημιουργεί μία μορφή. Εδώ διαφαίνεται πλέον καθαρά η έννοια αλλά και η αντικειμενικότητα της σκεπτομορφής και κάθε μορφής που δημιουργείται από μία Νόηση και από μία Βούληση.
Η κβαντική μας έχει δείξει ότι η ενέργεια κατά το στάδιο της μορφοποίησης, ΔΕΝ μπορεί να πάρει όλες τις αριθμητικές τιμές, αλλά ΜΟΝΟΝ κάποιες επιλεγμένες τιμές, υποδεικνύοντας έναν σταθερό και αναλλοίωτο Νόμο μαθηματικής λογικής, φανερώνοντάς μας ότι η ενέργεια είναι καβαντισμένη σε μια κατώτατη κλίμακα μεγεθών. Από την άλλη, η μαθηματική λογική γίνεται εμφανής σε κάθε διεργασία μέσα στο Σύμπαν, καθώς ανακαλύπτουμε ότι οι λεγόμενοι πρώτοι αριθμοί παίζουν πολύ σπουδαίο ρόλο στην λειτουργία και μορφοποίηση της ενέργειας στο Σύμπαν, συνιστώντας ουσιαστικά τις θεμελιώδεις δομικές μονάδες της γλώσσας που συνθέτει την λογική του Σύμπαντος.
Η μορφοποίηση της ενέργειας, καθώς ακολουθεί τον παγκόσμιο Νόμο, αναγκαστικά θα είναι ομοειδής σε κάθε κλίμακα μεγέθους, οπότε θα επαληθεύει τον νόμο της Αναλογίας, δίνοντας μια όψη «φράκταλ» σε κάθε μορφή του κόσμου. Μια μορφή όμως φράκταλ, ανεξάρτητα από το μέγεθός του, εμπεριέχει την ίδια ακριβώς πληροφορία. Εδώ έγκειται και η αλήθεια της εσωτερικής παραδοχής, ένα φαινομενικό παράδοξο όπου ολάκερη η γνώση του Σύμπαντος είναι αποθηκευμένη μέσα σε ένα κύτταρο και αρκεί η εσωτερική ενδελεχής έρευνα για να ανακαλύψει και να αποκαλύψει το σύνολο των Συμπαντικών πληροφοριών.
Συμπυκνώματα ενέργειας μπορεί να είναι από Γαλαξίες έως στοιχειώδη σωματίδια. Εκείνα όμως τα συμπυκνώματα που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι οι ενεργειακές μορφές που είναι εμποτισμένες με συγκεκριμένου είδους πληροφορίες, όπως τα εγρηγορότα, τα οποία ενίοτε παίρνουν και τον χαρακτηρισμό «θεός», όταν ένας μάγος θέτει στην υπηρεσία του μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων και το ζωογονεί σε τακτά διαστήματα με θυσίες αίματος. Συγκεκριμένο είδος πληροφορίας όμως εμπεριέχουν και τα αρχέτυπα, τα οποία ενώ δεν χρήζουν θυσιών ζωογόνησης, παρόλα αυτά, εξαιτίας της ισχυρότατης επιρροής στον τρόπο μορφοποίησης της ενέργειας, όχι άδικα χαρακτηρίστηκαν θεοί.
Υπάρχει και μια ιδιαίτερη κατηγορία ενεργειακών μορφών, οι οποίες εδρεύουν μέσα στον ψυχισμό μας και οι οποίες είναι η αιτία για συνήθειες και πάθη που μας εξουσιάζουν, γεννήματα πολλές φορές τραγικών γεγονότων που συντάραξαν τον ψυχισμό μας με την ασυνήθιστη συναισθηματική τους ένταση κατά την παιδική ηλικία, μη λογικά αναλυμένα, τα οποία συνθέτουν τα λεγόμενα συμπλέγματα (κόμπλεξ) στον άνθρωπο. Από τέτοιες ενεργειακές μορφές ισχυρού δυναμικού επηρεάζεται ο ψυχισμός του ατόμου με οδυνηρή συνέπεια την εξασθένηση έως εκμηδένιση της ελεύθερης βούλησης και την παρεμπόδιση της ανάπτυξης της θέλησης. Είναι πάντως ενδιαφέρον το γεγονός – και άπτεται φυσικά του χώρου της παραψυχολογίας και του πνευματισμού – η δυνατότητα να προβάλλουμε αυτές τις ενεργειακές μορφές, καθιστώντας τες κάτω από ειδικές συνθήκες, ορατές από τα μάτια. Φυσικά εδώ αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τα εσωτερικά φαινόμενα των επικλήσεων και υλοποιήσεων….
Το τελευταίο παράδοξο των ενεργειακών μορφών και της ουσίας από την οποία απαρτίζονται όλες ανεξαιρέτως οι μορφές του Σύμπαντος, είναι ότι αυτή η ενέργεια που αναφερόμαστε, στην πράξη δεν υφίσταται. Μέσα από τον ωκεανό του τίποτα, μέσα από ένα δυναμικό μηδενικής ουσιαστικά ενέργειας, η συνείδηση και η βούληση προκαλούν ριπιδισμούς στην επιφάνειά του, όπου κάθε κυματισμός που αναδύεται από τον ωκεανό του κβαντικού κενού, αποτελεί μιαν ενεργειακή μορφή που σε μεγάλη συμπύκνωση ή και συσσώρευση, χαρακτηρίζεται ύλη.
Η συνείδηση και η θέληση που είναι η αιτία των ενεργειακών μορφών και όλων των φαινομένων, βρίσκεται σε έλλογες οντότητες στις οποίες εντάσσεται η ανθρωπότητα. Μία ανθρωπότητα γέννημα αλλά και αιτία γέννησης του Σύμπαντος.