Πω πω πω, χείμαρρος (πάλι
) ο Avaris! Λοιπόν φίλε μου:
Παράθεση
Στην πραγματικότητα, η "Ιθάκη" αντιπροσωπεύει κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να γνωρίσουμε.
----------------------------------------
Τι?.?.?.?.?.?.?.?.?.
Δεν καταλαβαίνω γιατί σου προκαλεί έκπληξη μια τέτοια θέση. Σε απογοητεύει κάτι τέτοιο; Μην ξεχνάς πως (στη δική μου λογική τουλάχιστον) η Ιθάκη αντιπροσωπεύει γενικότερα την επίτευξη του σκοπού. Όταν όμως ζούμε σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, ακόμη και αυτός ο τελικός στόχος δεν μπορεί παρά να μεταβάλλεται. Αν θέλεις, ο δρόμος προς την Ιθάκη (με Ι κεφαλαίο) αποτελείται από αμέτρητες μικρές "ιθάκες" (με ι μικρό), που στο σύνολό τους μας δίνουν την εικόνα του ολοκληρωμένου στόχου.
Επίσης, έχω πάντα στο μυαλό μου πως ακόμη και από "τεχνικής" άποψης, αυτό που ονομάζουμε και ορίζουμε ως "Υπέρτατη Συνειδητότητα", μπορεί να εκφραστεί σωστά μόνον όταν το άτομο εξισωθεί με το Όλον, κάτι που πραγματικά δεν μπορεί να συμβεί ποτέ. Επίσης, μην ξεχνάς κάτι που είχα γράψει πιο πάνω, πως:
Το μεγαλείο του εσωτερισμού, έτσι όπως αυτό εκφράζεται μέσα από το ταξίδι προς την Ιθάκη έχει να κάνει με το ότι κάθε νέο εξελικτικό βήμα, μας αποκαλύπτει κάποια νέα δεδομένα, κάποιους νέους νόμους και συμπαντικές εκφάνσεις που αιωνίως προσπαθούμε να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε. Όταν επιτευχθεί αυτό, τότε θα έχουμε κάνει ένα νέο πνευματικό βήμα, το οποίο με τη σειρά του θα μας αποκαλύψει νέα επίπεδα σκέψης και προβληματισμού. Είναι πραγματικά ένας δρόμος δίχως τέλος...Ελπίζω μέσα από όλα αυτά να έγινε κατανοητό το γιατί πιστεύω πως η πραγματική κατάκτηση της Ιθάκης είναι σαν να κυνηγάμε τη σκιά μας
Παράθεση
Αυτό έχει λόγο που συμβαίνει, καθώς η εκπλήρωση του Απολύτου (με κάθε οπτική αυτού) είναι κάτι ουτοπικό.
------------------------------------------------------------------
Φίλε και Fr. Anon, συμφωνήσαμε να διαλέξουμε ως πεδίο εφαρμογής του θέματος τον "Εσωτερισμό". Αυτό που μόλις ισχυρίστηκες δεν είναι Εσωτερισμός. Είναι "Αγνωστικισμός".....Και είναι το τελείως αντίθετο "πεδίο" απο τον "Εσωτερισμό"....
Ο Εσωτερισμός δεν γνωρίζει καμία "Ουτοπία"....
Ο αγνωστικισμός, ως όρος σημαίνει πως για ένα θέμα, δεν μπορούμε να αποφανθούμε με πλήρη βεβαιότητα αν υφίσταται πραγματικά ή όχι. Για παράδειγμα, ο αγνωστικιστής, σχετικά με τη στάση του απέναντι στο θεό λέει πως δεν μπορεί να εκφέρει απόλυτη γνώμη για το αν υπάρχει ή όχι θεός κι αυτό γιατί η κατανόηση του θεού είναι αδύνατο να την επεξεργαστεί ο ανθρώπινος νους. Αυτός είναι ο επιστημονικός ορισμός και δεν έχει σχέση με την ουτοπία, η οποία εκφράζει κάτι το ιδεατό, μη επιτεύξιμο αλλά πάραυτα σταχυολογημένο. Κατά τη γνώμη μου άλλο πράγμα η ουτοπία και άλλο ο αγνωστικισμός, ακριβώς για τους λόγους που μόλις πριν ανέλυσα. Προφανώς μπερδεύτηκες στο ότι (ίσως άστοχα) ταύτισα την ουτοπία με το μη επιτεύξιμο. Δεν είχα σκοπό να συνδέσω την καθολική ουτοπία (ότι δηλαδή τα πάντα είναι ιδεατά-θεωρητικά) με τη γενικότερη εικόνα του Θεού παρά μόνον με το τελικό στάδιο που είναι η πλήρη κατανόηση αυτής της εικόνας. Δηλαδή δέχομαι την ύπαρξη του Θεού, δεν δέχομαι όμως (κι εδώ χρησιμοποιώ τον όρο "ουτοπία") πως κάποτε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε την
πλήρη ουσία του.
Όσον αφορά τη σχέση του εσωτερισμού με τον αγνωστικισμό, θα έλεγα πως ο εσωτερισμός επειδή ακριβώς έχει να κάνει με την άσκηση και καλλιέργεια κάποιων "εσωτερικών"-ειδικών-μυστικών γνώσεων υλοποίησης του μυστικισμού (= επικοινωνία με την Πηγή-Θεό), τελικά, αντιθέτως με όσα πιστεύεις, έχει μεγάλη σχέση με τον αγνωστικισμό, γιατί ακριβώς αναγνωρίζει πως δεν μπορούμε να δώσουμε σαφή εικόνα για την έννοια του Θεού, ακριβώς γιατί μας είναι ακατάληπτος. Αυτός είναι και ο λόγος που ο κάθε άνθρωπος σχηματίζει μέσα του διαφορετική εικόνα για το τι αντιπροσωπεύει ο Θεός, η Πηγή, το Όλον. Και πως θα μας γίνει ο Θεός πλήρως καταληπτός; μα μόνον όταν εμείς ταυτιστούμε με το Όλον, μόνον δηλαδή όταν εμείς γίνουμε το Όλον (κάτι που φυσικά είναι απίθανο να συμβεί).
Παράθεση
Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είνια πως κάθετί που μας αφορά, δεν θα γνωρίσει ποτέ του κάποιο τελευταίο στάδιο εξέλιξης. Κοινώς, δεν υπάρχει ταβάνι στην εξέλιξή μας και αυτό έχει πολυδιάστατη εφαρμογή.
--------------------------------------------------------------
Ομοίως με παραπάνω.....Άρα, ο Θεός παίζει ζάρια και απλώς μας στέλνει εδώ κάτω για να σπάει πλάκα....
Δεν καταλαβαίνω γιατί συνδέεις τα "ζάρια" με το ότι δεν υπάρχει ταβάνι στην εξέλιξή μας. Που βρίσκεις την ταύτιση;;;;
Το πρώτο που υφίσταται ως Στόχος στον Εσωτερισμό είναι η Κατάκτηση της Υπέρτατης Συνειδητότητας....
Οτιδήποτε άλλο, δεν είναι Εσωτερισμός....
Αφού λοιπόν συμφωνήσουμε πως ο στόχος του εσωτερισμού είναι η κατάκτηση της υπέρτατης συνειδητότητας, έχεις να μου δώσεις έστω κι ένα παράδειγμα κάποιου που θα ονόμαζες απόλυτο εσωτεριστή; Κάποιον δηλαδή που έφτασε σε αυτό το στάδιο της απόλυτης συνειδητότητας; Όχι βέβαια και ούτε πρόκειται να βρεις. Και ξέρεις γιατί; γιατί α) όλα στο σύμπαν μεταβάλλονται διαρκώς (τα πάντα ρει), άρα και ο απώτατος στόχος μας αλλάζει επείσης υπόσταση και β) γιατί η επίτευξη του στόχου σημαίνει πως έχουμε γίνει εμείς πλέον ο... στόχος! κάτι αδύνατο να συμβεί γιατί ένα δημιούργημα (μέρος του Όλου) δεν θα μπορέσει ΠΟΤΕ να μετεξελιχθεί στο Όλον...
Ακριβώς αυτό είναι που πρεσβεύει ο Εσωτερισμός....
Σε πρώτη φάση Εναρμόνιση με το Ένα....
Σε τελική φάση να γίνουμε Ένα με το Ένα.....
Για ανέλυσέ το λοιπόν αυτό λιγουλάκι. Οκ συμφωνούμε ως προς το τι πρεσβεύει ο εσωτερισμός. Πιστεύεις όμως πως η δεύτερη φάση είναι ποτέ δυνατόν να επιτευχθεί; Όχι βέβαια! και ο κάθε συνειδητοποιημένος εσωτεριστής το γνωρίζει και το έχει αποδεχτεί, γι' αυτό όλοι ασχολούνται με το ταξίδι και όχι με την Ιθάκη! Θέλουν να παραμείνουν το δυνατόν περισσότερο στο "παιχνίδι" (=ταξίδι) γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσουν στην Ιθάκη. Εκεί ακριβώς έχει απάντηση και το ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να ισχυριστεί πως κατέχει τον τίτλο του απόλυτου εσωτεριστή, πολύ απλά γιατί όλοι είμαστε (και για πάντα θα είμαστε) ΜΑΘΗΤΕΣ!
Παράθεση
Για κάποιους, αυτή η διαδικασία μοιάζει ανούσια έως και παράλογη γιατί έχουν συνηθίσει να θέτουν χαμηλά επίπεδα στην εξέλιξή τους.
------------------------------------------------------------------
Φίλε Anon....μα μόλις τώρα, εσύ ο ίδιος δεν θεώρησες τον στόχο της "Κατάκτησης της Υπέρτατης Συνειδητότητας" ως ανούσιο και παράλογο?
Μόλις τώρα δεν έθεσες χαμηλά επίπεδα στην εξέλιξη του ανθρώπου?
Διαφωνώ. Αυτό που εννοώ είναι πως υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτού που ενώ γνωρίζει πως ο στόχος είναι άπιαστος συνεχίζει να προσπαθεί και αυτού που μόλις καταλάβει πως ο στόχος είναι άπιαστος εγκαταλείπει. Ξέρεις γιατί; γιατί ο πρώτος δίνει αξία ΚΑΙ στον δρόμο προς τον στόχο, γιατί ξέρει μέσα του πως το κέρδος δεν βρίσκεται στο τέλος αλλά σε αυτά που θα αποκομίσει προσπαθώντας να φτάσει στο τέλος. Για τον δεύτερο, αυτόν που εγκαταλείπει, ο δρόμος, το ταξίδι είναι μία τυπική διαδικασία, ένα αναγκαίο κακό αν θέλεις που απλά τον καθυστερεί από το να φτάσει στο τέλος. Αυτή η λογική όμως τον κάνει να μην αντιλαμβάνεται πως χωρίς κόπο δεν επέρχεται κανένα αποτέλεσμα, δεν δίνει αξία στον δρόμο προς την κορυφή, ενώ ο πραγματικός μαθητής (και δη ο εσωτεριστής) έχει αποδεχτεί αυτή τη διαδικασία τόσο πολύ που πραγματικά χαίρεται για κάθε λεπτό που βρίσκεται σε αυτόν τον δρόμο! Η διαφορά και η ποιότητα του ενός από την άλλο είναι ξεκάθαρη...
Παράθεση
Ένα μέρος της καθολικής αυτογνωσίας, έχει να κάνει ακριβώς με την κατανόηση πως τελικά το ταξίδι προς τον εσωτερισμό αλλά και προς κάθε άλλη "Ιθάκη" είναι πραγματικά ένα ταξίδι δίχως τέλος (ευτυχώς) αλλά και δίχως επιστροφή (πάλι ευτυχώς).
----------------------------------------------------------------------------
Sorry φίλε Anon, αλλά περισσότερο μου φέρνει προς Dance Macabre αυτή η χωρίς τέλος προοπτική του "αέναου παιδέματος".....Ο χορός αυτός δημιουργήθηκε το Μεσαίωνα την περίοδο της "Μαύρης Αρρώστιας" (πανούκλα) και ουσιαστικά διακωμωδούσε με τραγικό τρόπο την ζωή....την ώρα μάλιστα του χορού, σχεδόν πάντα κάποιος πέθαινε απο την αρρώστια....
Έτσι, όπως το θέτεις φίλε μου , η ζωή μας δεν είναι τίποτε άλλο απο ένας Μακάβριος Χορός......
Θέλω να δώσεις προσοχή στο ότι
τελικά το ταξίδι προς τον εσωτερισμό αλλά και προς κάθε άλλη "Ιθάκη" είναι πραγματικά ένα ταξίδι δίχως τέλος (ευτυχώς) αλλά και δίχως επιστροφή (πάλι ευτυχώς). Γιατί το αναφέρω αυτό; γιατί αποτελεί το απαύγασμα της πορείας μας στο σύμπαν. Όταν φύγουμε από αυτόν τον εξαιρετικά χρήσιμο (κι όχι τον κατά πολλούς μάταιο) κόσμο, θα έχουμε κατανοήσει πως από τη μία το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ και πως από την άλλη, η αποθήκευση στο πνεύμα μας τόσων εμειριών, γνώσεων και πληροφοριών είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή μας, τόσ που δεν θέλουμε να τελειώσει ποτέ! Ταυτόχρονα κατανοούμε πως δεν υπάρχει γυρισμός, δηλαδή κάθε νέο λεπτό ζωής λειτουργεί αθροιστικά επάνω μας και ποτέ δεν αφαιρεί-καταργεί στοιχεία του παρελθόντος.
Παράθεση
Είναι πραγματικά ένας δρόμος δίχως τέλος...
-------------------------------------------------------------------
Άντε πάλι το Dance Macabre.....δηλαδή, δεν είμαστε τίποτε άλλο απο ένας τιμωρημένος Σίσσυφος που κυλάει το πιθάρι του ως την κορυφή για να ξανακατρακυλίσει αυτό μετά στην πλαγιά και άντε πάλι απο την αρχή.....
Το γιατί είναι πραγματικά ένας δρόμος δίχως τέλος το εξηγώ στην αμέσως προηγούμενη πρόταση, συμπέρασμα της οποίας είναι ότι ο δρόμος δεν έχει τέλος, δηλαδή η Ιθάκη δεν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί...
Παράθεση
Ο εσωτεριστής βλέπει αυτή τη διαδικασία με χαρά και ενθουσιασμό.
------------------------------------------------------------------------
Την διαδικασία της Μαθητείας ναι....την οπτική του.....Σίσσυφου, όμως? γιατί με χαρά? Μαζοχιστής είναι ο Εσωτεριστής?
Όχι, δεν είναι μαζοχιστής αλλά βαθύς γνώστης της διαδικασίας της μαθητείας. Είναι ίσως η μοναδική ουσιώδης μαθητεία όπου δεν αποφοιτείς ποτέ και όπου δεν υπάρχει ο απόλυτος δάσκαλος
Και είναι τόσο εναρμονισμένος με αυτή τη διαδικασία που πραγματικά αναγνωρίζει τα ωφέλη της και φυσικά χαίρεται με αυτό. Που αλλού έχεις δει μαθητή που ενώ γνωρίζει πως δεν θα αποφοιτήσει ποτέ, να χαίρεται που φοιτά επειδή ακριβώς κατανόησε πως αυτό είναι το μοναδικό σχολείο όπου η φοίτηση είναι αιώνια, τόσο που κανείς δεν ονομάζεται δάσκαλος; Που αλλού υπάρχει σχολείο μόνο με μαθητές, χωρίς δασκάλους; Είναι εξαιρετικά σημαντικό και ουσιώδες να κατανοήσουμε πως όλη η αξία κρύβεται στο μόνο επιτεύξιμο που είναι όχι ο στόχος αλλά η οδός προς τον στόχο
Με συγχωρείς φίλε Anon, αλλά όπως το θέτεις το θέμα, μόνον γι' αυτούς έχει νόημα μια τέτοια ζωή....Αφού δεν υπάρχει ο Στόχος της Κορύφωσης, λογικά πάει απο μόνο του το θέμα στο "ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι......"
Είναι καθαρά εγκεφαλικό το ζήτημα. Ξαναλέω πως ο μη εσωτεριστής, ο υλιστής αν θέλεις βλέπει κοντόφθαλμα και εστιάζει μόνον στο αποτέλεσμα γιατί έχει εθιστεί στη σχέση "ιδέα --> δρόμος --> αποτέλεσμα/στόχος". Έτσι, ακόμα και στον στόχο που λέγεται πλήρης συνειδητότητα, προσδοκούν να περάσουν από αυτή τη διαδικασία και κάποτε να δικαιωθούν για τον κόπο τους προσπαθώντας. Ποιά θα έπρεπε όμως να είναι η (μοναδική) δικαίωση; Μα φυσικά το να επιτύχουν τον στόχο τους. Αν τώρα τους πεις πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί, τότε το μόνο που τους έρχεται στο μυαλό είναι η εξαπάτηση και η ματαιότητα στον δρόμο πορς τον σκοπό.
Φίλε μου το μεγαλείο του εσωτερισμού είναι πως εδώ έχουμε τη μοναδική περίπτωση όπου πρώτα δημιουργείται ο δρόμος και μετά (
ιδεατά
αναγκαίο ως το τελικό στάδιο) δημιουργείται ο σκοπός, ενώ σε κάθε άλλη δραστηριότητά μας, ο δρόμος καθορίζεται και δημιουργείται από τον σκοπό! Πραγματικά είναι ίσως η μόνη περίπτωση όπου αν το καλοψάξεις, ακολουθείς έναν δρόμο όπου δεν σου είναι αναγκαίος ο στόχος! Όπως έγραψα και πριν, είναι καθαρά "εγκεφαλικό" το ζήτημα κι έχει να κάνει με το ποιά οπτική ακολουθείς...
Ποιό φίλε μου Anon να προστατέψουμε? Την πεποίθηση πως η Ανώτατη Συνειδητότητα είναι μια Ουτοπία? Εαν αφαιρέσεις αυτό, πάει ο Εσωτερισμός.....
Όχι, δεν αναφέρομαι σε αυτό. Γράφω ξεκάθαρα πως πρέπει να διατηρήσουμε και να καλλιεργήσουμε την αίσθησή μας πως δεν είναι όλα τόσο πεζά κι επιφανειακά και να χαιρόμαστε για το ότι πιστεύουμε πως τελικά υπάρχει και κάτι πέραν και πάνω από το κρασί, τη θάλασσα και το αγόρι... Επίσης ξαναλέω πως ουτοπία δεν είναι ο δρόμος προς τον στόχο αλλά η επίτευξη του στόχου. Δηλαδή, ουτοπία είναι μόνον το
τελικό στάδιο του δρόμου, γιατί (όπως ήδη έχω εξηγήσει) είναι αδύνατο να επιτευχθεί.
Ομοίως με παραπάνω....τι να τα κάνεις τα πνευματικά καύσιμα εαν δεν υπάρχει ο ...."προορισμός"? Έτσι, δηλαδή, απλώς να καβαλάμε την μηχανή μας και να "περιπλανιόμαστε"?
Έτσι ακριβώς! Όσο και να σε σοκάρει αυτή η οπτική, θα δεις πως τελικά μέσα της κρύβει την πιο υψηλή κατανόηση του σύμπαντος. Αυτή τελικά είναι η ουσία της αναζήτησης! Είναι όπως αυτό που ακούγεται σε μια διαφήμηση αυτοκινήτου, πως το τάδε αυτοκίνητο δεν είναι απλά ένα μέσο για να σε πάει από το ένα μέρος στο άλλο, αλλά αυτό που αξίζει είναι η εμπειρία του να πας από το ένα μέρος στο άλλο με
αυτό το αυτοκίνητο! Τώρα μου ήρθε στο μυαλό κι ένα ρεφραίν που έχει άμεση σχέση με αυτά που συζητάμε:
Ένα τρένο δίχως φρένο η ζωή,
απ' το χάραμα ως το βράδυ
κι απ' το λίγο στο πολύ,
γεννιέμαι απ' την αρχή...Ωωπ, στοπ εδώ!.....
Δείξε μου σε παρακαλώ, σε ποιό σημείο είπα εγώ πως θέλω να κατακτήσω την κορυφή χωρίς να κουραστώ και να πονέσω?
Μα φυσικά αναφέρθηκα στο ότι όπως λες:
Γιατί για μένα, αυτό και μόνον που μετράει δεν είναι οι θυσίες που θα κάνω στην Ατραπό, αλλά η Κορυφή της Ατραπού.....η Κατάκτησή της....η Τελείωση....
Παράθεση
Ο νόμος είναι (κι εδώ) "no pain, no gain...". Φυσικά, για το άσχημο και δύσκολο κομμάτι αυτής της πορείας, δεν αναζητούμε την απόλαυση αλλά την αναγνώριση αυτών.
------------------------------------------------------------------
Αυτό δεν το κατανόησα να σου πω την αλήθεια....
Αναφέρομαι στην αναγνώριση της χρησιμότητας που έχουν οι δυσκολίες όχι ως στοιχεία ηδονής αλλά ως αιτίες της εξέλιξής μας.
Εσύ, έχεις δει κανέναν αθλητή να παρακαλάει να προπονείται επ' άπειρο χωρίς να κατακτάει τα "προσδοκώμενα αποτελέσματα"?
Έχεις δει κανέναν αθλητή που ενώ μπορεί να επιτύχει ένα "αποτέλεσμα φυσικής του απόδοσης" με 1 χρόνο προπόνηση, αυτός να παρακαλάει να κάνει 5 χρόνια προπόνηση?
Μα δεν το εστιάζω εκεί. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως ο πρωταθλητισμό ως ιδέα έχει να κάνει με τη διαρκή κατάρριψη των ρεκόρ. Ένας δρομέας των 100μ που κάνει πρωταθλητισμό, προσπαθεί να καταρρίψει το τρέχον παγκόσμιο ρεκόρ κι όταν αυτό καταρριφθεί ένας άλλος προσπαθεί κι εκείνος να το καταρρίψει! Όλα αυτά είναι μια διαδικασία, μια προσπάθεια δίχως τέλος. Απλώς ο εσωτεριστής είναι ένας πνευματικός πρωταθλητής ο οποίος έχει ένα ιδιαίτερο γνώρισμα: τρέχει για να καταρρίψει ένα παγκόσμιο ρεκόρ που δεν υπάρχει! Ξαναλέω πως το θέμα είναι καθαρά
εγκεφαλικόΑαα γειά σου.....μέτρο και σύνεση....σωστά....συμφωνώ στο ότι είναι Κοσμικός Νόμος η διαδικασία "Σταύρωση - άνθιση ρόδου"......
όχι όμως να παρακαλάμε : "σας παρακαλώ σταυρώστε με, μετά ξεσταυρώστε με, θεραπεύστε μου τις πληγές και μετά ξανασταυρώστε με, έτσι για να υποφέρω περισσότερο και να το φχαριστηθώ καλύτερα".....
Μα ποτέ δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο φίλε μου
Συγγνώμη, αλλά και ο Ντε Σαντ το ίδιο πίστευε.....αλλά τουλάχιστον αυτός δεν είχε καμία σχέση με Εσωτερισμό.....στο "πεδίο" που αναφέρονταν αυτός, η "εσκεμμένη καθυστέρηση" είχε "νόημα".....
Μα τι σχέση έχει ο ντε Σάντ με αυτό που συζητάμε; Ακόμη κι εσύ λες πως δεν είχε καμία σχέση με τον Εσωτερισμό. Γιατί τον αναφέρεις ως ταυτόσημο παράδειγμα; Anyway, μην ξεχνάς πως αναφέρομαι σε
όσους έχουν κατανοήσει τι είδους δρόμος είναι αυτός.
Το κυνήγι της Ηδονής λοιπόν? Αυτό είναι το κίνητρο?
Όχι βέβαια, γιατί η χαρά που θα πάρει δεν είναι το ζητούμενο αλλά έχει σχέση με
το αποτέλεσμα και τα εφόδια που θα πάρει.. Εδώ μας ενδιαφέρουν τα αποτελέσματα και τα εφόδια. Η χαρά είναι η αναγνώριση της "είσπραξης". Δεν υπάρχει χαρά χωρίς αιτία...
Βλέπω αποδέχεσαι το "Απόλυτο" ....ενώ πριν το "απέρριψες"......
Δε νομίζω να συμβαίνει αυτό που λες. Όταν αναφέρομαι στο
αν ο δρόμος είναι σύντομος, τότε τι θα γίνει μετά; Αν φτάσουμε σύντομα στο απόλυτο, τότε ποιά θα είναι η επόμενη φάση; Η στασιμότητα; ο εκφυλισμός; το τέλμα; η επαναληπτικότητα, η δυσοίωνη ισότητα "χθες=σήμερα=αύριο", πολύ απλά θέλω να δείξω πως τελικά, λόγω της διαρκούς μεταβλητότητας των πάντων, αν κάτι χαρακτηριστεί ως το απόλυτο, το τέλος κλπ, τότε αναγκαστικά (λόγω της ροής), αυτό το τέλειο πρέπει να μετεξελιχτεί σε κάτι άλλο που πολύ απλά δεν μπορεί παρά να είναι υποδεέστερο του τέλειου! Εδώ ακριβώς θέλω να δείξω (για άλλη μια φορά) πως το τέλειο δεν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί. Είναι κάτι σαν τον ανώτατο βαθμό που βάζει ο φιλόλογος στην έκθεση. Λέει πως το 20 είναι του θεού. Οι μαθητές μπορούν να βαθμολογηθούν μέχρι το 19 γιατί το 20 (το τέλειο) είναι θεωρητικός βαθμός
Εαν μιλάμε για το Απόλυτο φίλε μου Anon, δηλαδή, το να γίνουμε Ένα με το Ένα, τότε είναι σαν να ρωτάμε, τι υπάρχει μετά τον Θεό?
Υπάρχει άραγε απάντηση σε αυτό?
Πραγματικά, όλα τα σκέλη των προηγούμενων απαντήσεών μου στις ερωτήσεις σου, θα μπορούσαν να απαντηθούν μέσα σε αυτό το ερώτημα, όμως σκόπιμα έγινα αναλυτικός για να καλύψουμε πιο ολοκληρωμένα το θέμα. Σου απαντάω λοιπόν πως μόλις με την ερώτηση αυτή έδωσες την απάντηση σε όλα τα προηγούμενα. Εδώ πραγματικά μου λες κι εσύ πως ο Θεός (δηλ. η πλήρης κατανόηση αυτού) είναι το τέρμα. Όμως πως μπορείς να είσαι σίγουρος πως έφτασες στο τέρμα όταν α) το τέρμα διαρκώς μεταβάλλεται και β) όταν για να κατανοήσεις το τέρμα, πρέπει
εσύ ο ίδιος να γίνεις αυτό που ψάχνεις;
Ουφ, κουράστηκα αλλά άξιζε τον κόπο που συζητάμε φίλε μου
