Αθήνα 1932 Αγγελος Σικελλιανός
Ο τελευταίος Ορφικός Διθύραμβος ή ο Διθύραμβος του Ρόδου
(Τα ριζόβουνα του Παγγαίου. Βράχος που κάθεται ο Ορφέας, δειλινό. Ολογυρά του οι συμπολεμιστές και μαθητές του.)
...........................................................
Μετά απάντησης του Ορφέα.
Κορυφαίος
"Δικό σου το αίμα είν' Ήλιε, και δικό σου
Είναι το Ρόδο, και και δικός σου είμαι όλος,
Και δικοί σου είνε τούτοι, τη ζωή μου
Που αν ήρταν για να πάρουνε, τους σμίγει
Τις καρδιές τους σε μια η ανατολή σου
Με τη δική μου, από την ώρα τούτη
Ο τέλειος πια χρησμός είνε μπροστά σου
Αππόλων!
..............................................
............................................
.......................................
Μόνο τ'Άγιο Μυστήριο δος μου τώρα
Να φανερώσω και σε τούτους, όπως
Μου το φανέρωσες βαθιά και μένα
Στον ύπνο μου και στον ξύπνο μου, στη μάχη
Και στην Ειρήνη, στη φιλία ή στην έχτρα,
Στη ζωή και στο θάνατο, αυτό δός μου".
Έτσι ύμνησες, και εμείς ολογυρά σου
Στα δόρατα ακουμπώντας και στον Ήλιο
Μπροστά σκυμμένοι ακούαμε, κ'η καρδιά μας
Στον ύμνο εχόρευε όλη ακουγοντάς σε
Και πιά δεν ενθυμούμαστε το λόγο
Που για να σ'εύρουμε ήρταμε, αλλά μ'όλη
Την ακοήν ορθάνοικτη, η ψυχή μας,
Το μυστήριο του Ρόδου καρτερούσε
Να της ξηγήσεις, κ'είχαμε ένα κύκλο
Γύρα σου, κάμει ασάλευτο, ώς την ώρα
Που κυττώντας μας, άνοιξες το στόμα.
.....................................
......................................