Δοκιμασία Σελήνης

[suida]

 arxaie, ορφεα, χαιρετωσε.!!
                                       Η   ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ,  ΤΗΣ   ΣΚΕΨΗΣ    ΔΙΑΤΑΡΑΣΣΕΤΑΙ,   Α Ν    ΔΕΝ   ΑΠΟΚΛΕΙΣΟΥΜΕ   ΑΠΟ  ΤΗΝ    ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ   ΤΗΣ
                                                               ΕΞΗΓΗΣΗΣ   ΤΟ    ΚΑΘΕΑΥΤΟ     Α Ν Ε Ξ Η Γ Η Τ Ο !!!!
                                 
                                       Δ Ι Α Τ Α Ρ Α Σ Σ Ε Τ Α Ι ,    ΕΠΙΣΗΣ   ΑΝ    Α Π Ο Κ Λ Ε Ι Σ Ο Υ Μ Ε       ΑΠΟ    ΤΗΝ    ΕΞΗΓΗΣΗ     Ε Ν Α
                                                               Ο Π Ο Ι Ο Δ Η Π Ο Τ Ε       Υ Π Α Ρ Κ Τ Ο       ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ!!

                                       Δ Ι Α Τ Α Ρ Α Σ Σ Ε Τ Α Ι     ΒΑΘΥΤΕΡΑ , ΟΜΩΣ ,   Α  Ν    Α Μ Ε Λ Η Σ Ο Υ Μ Ε     ΤΗΝ    Ε Ξ Η Γ Η Σ Η     ΤΗΣ
                                                               Ε Ν Ε Ρ Γ Ο Π Ο Ι Ο Υ       ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ     ΤΟΥ

                                                                      Ψ  Υ  Χ  Ι  Σ  Μ  Ο  Υ  !!!
                                                                                                                            ΕΝΑΣ,   ΔΙΑΣΗΜΟΣ     ΡΟΔΟ ΣΤΑΥΡΟΣ ,   Φ Ι Λ Ο Σ     ΣΟΥ!!

[Κανένας]

Τελευταία πειραματίζομαι με κάποιους γνωστούς μου, να ανασύρω παιδικά τραύματα – μνήμες από την παιδική τους ηλικία (0-7 χρονώ).  Χρησιμοποιώ κατευθυνόμενο διαλογισμό (ίσως άλλοι το λένε ύπνωση).  Δηλαδή τους ζητώ να χαλαρώσουνε, να σκεφτούνε το πρόβλημά τους, να αισθανθούνε το συναίσθημα που τους βασανίζει τώρα.  Μετά να προσπαθήσουνε να πάνε στην παιδική ηλικία και να δούνε αν εμφανίζεται κάποια ξεχασμένη μνήμη.

Περίπτωση 1.  Άτομο που βρίσκεται σε άλλη Ήπειρο, δε βρεθήκαμε ποτέ μαζί, επικοινωνούμε τους τελευταίους 3 μήνες μόνο μέσω Internet (εικόνα και φωνή).  Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει είναι ότι όποτε έρχεται σε αντιπαράθεση με την αδελφή του, αναστατώνεται πολύ και νιώθει άσχημα.
Ο διαλογισμός που της έκανα είναι περίπου (σε συντομία) :  «Φαντάσου ότι είσαι σε μία παραλία.  Βλέπεις τον ήλιο, τη θάλασσα κτλ.»  (Αυτό είναι τεχνική για να χαλαρώσει).  «Έχεις μαλώσει με την αδελφή σου.  Αισθάνεσαι αυτή τη δυσφορία.  Τώρα κατεβαίνεις μία σκάλα που σε οδηγεί στην παιδική σου ηλικία.  Συνέχισε να αισθάνεσαι τη δυσφορία.  Τι βλέπεις?»
Απάντηση :  «Είμαι σε ηλικία 6 χρονώ.  Η μικρή μου αδελφή είναι στο νοσοκομείο.  Είναι βαριά άρρωστη.  Εγώ νιώθω ενοχές διότι τη ζήλευα.  Ήθελα να φύγει από τη ζωή μου, να πεθάνει.  Διότι οι γονείς μου πάντα τη θεωρούσανε καλύτερη από εμένα.  Αυτή ήταν πάντα τέλεια."

Το άτομο ήδη κλαίει δυνατά.  Από την αρχή του διαλογισμού πέρασε λιγότερο από 3 λεπτά, πριν ανακαλύψουμε αυτή τη μνήμη και να αρχίσει να κλαίει.

Περίπτωση 2.  Άτομο που γνώρισα από παρέα.  Ήταν σε άσχημη κατάσταση διότι ένιωσε απόρριψη από την κοπέλα του.  Στη συζήτηση συμφώνησε ότι ήταν υπερβολική η αντίδρασή του στο συγκεκριμένο περιστατικό.  Άρα κάποο κόμπλεξ υπάρχει από πίσω.  Το ίδιο βράδυ του λέω αν θέλει να του κάνω τον κατευθυνόμενο διαλογισμό.  Δέχεται και αρχίζουμε:  «Φαντάσου ότι είσαι σε μία παραλία.  Βλέπεις τον ήλιο, τη θάλασσα κτλ.  Βλέπεις την κοπέλα σου η οποία είναι πολύ ψυχρή μαζί σου.  Τι αισθάνεσαι ?»
Απάντηση : «Αισθάνομαι να αυξάνουν οι παλμοί μου.  Αυτή τη στιγμή το στομάχι μου είναι σφιγμένο».
Συνεχίζω : «Έχοντας αυτό το συναίσθημα, κατεβαίνεις μία σκάλα που σε οδηγεί στην παιδική της ηλικία.  Συνέχισε να αισθάνεσαι τη δυσφορία.  Τι βλέπεις?»
Απάντηση : «Είμαι σε ηλικία 4 χρονώ.  Ο μπαμπάς με πήγε στο χωριό του παππού.  Όταν ήταν να φύγουμε, μου έκανε πλάκα.  Μπήκε στο αυτοκίνητο, ξεκίνησε και εμένα με άφησε στην αυλή του σπιτιού.»
Το άτομο έχει δάκρυα στα μάτια.  Δυσκολεύεται να μιλήσει. 

Και πάλι από την αρχή του διαλογισμού έχουν περάσει λιγότερο από 3 λεπτά, πριν ανακαλύψουμε αυτή τη μνήμη και φορτίσει συναισθηματικά.  Η περίπτωση αυτή έχει σημασία διότι έγινε με κάποιον ουσιαστικά άγνωστο, δεν είχα καμία γνώση της οικογένειάς του ή της παιδικής του ηλικίας.  Επίσης ήταν άντρας, που σημαίνει ότι πιο δύσκολα έρχεται σε επαφή με το συναίσθημα του, το οποίο είναι απαραίτητο για να πετύχει ο διαλογισμός.

Οι περιπτώσεις αυτές δεν είναι μεμονωμένες.  Η επιτυχία αυτών των διαλογισμών με κάνει να σκέφτομαι ότι ίσως έτσι να μπορούμε να βοηθήσουμε άτομα που θέλουν να περάσουν τη δοκιμασία της Σελήνης.  Η ανθρώπινη φύση όμως, η αναβλητικότητα, ο φόβος ότι δεν θα τα καταφέρουνε, τους αποτρέπει να ξεκινήσουνε τους διαλογισμούς μόνοι τους.  Με τους κατευθυνόμενους διαλογισμούς βλέπουν χειροπιαστά αποτελέσματα.  Μαθαίνουνε την τεχνική.
Να υπενθυμίσω μόνο.  Για να έχουν ουσιαστική και ευεργετική επίδραση οι διαλογισμοί αυτοί, πρέπει το σώμα να εκπαιδευτεί με τις ενεργειακές ασκήσεις.

[Κανένας]

Περίπτωση 1.  Άτομο που βρίσκεται σε άλλη Ήπειρο.......

Πέρασαν περίπου 40-50 ημέρες που ασχολούμαι εντατικά με το συγκεκριμένο άτομο.  Περίπου 5-10 κατευθυνόμενοι διαλογισμοί την εβδομάδα.  2-4 διαλογισμούς την εβδομάδα κάνει και μόνος του. 

Αποτελέσματα: 
1) Η ψυχολογική του διάθεση, η δύναμη, η αισιοδοξία του έχουν ανέβει κατακόρυφα.  Ο παλιός του ψυχοθεραπευτής έχει μείνει άναυδος από τη θετική του εξέλιξη.
2) Η σχέση με τον πατέρα του, η οποία ήταν πολύ προβληματική, έχει βελτιωθεί σημαντικά.  Παλιά ένιωθε εξαιρετικά άβολα στην παρουσία του.  Έχει συμβεί να ξεσπάσει σε κλάματα πριν το συναντήσει, αυτόν ή άλλα μέλη της οικογένειας.  Τώρα πια είναι χαλαρός, απολαμβάνει την παρέα του και μπορεί να αγνοεί κάποια σχόλια του που τα θεωρεί ενοχλητικά.
3) Με πολύ γοργούς ρυθμούς μειώνει τα φάρμακα που έπερνε (περίπου 20 διαφορετικά φάρμακα).  Κυρίως τα ψυχοφάρμακα.

[Κανένας]

Επειδή εντυπωσιάστηκα από τα αποτελέσματα, άρχισα να το ψάχνω περισσότερο.  Προσπάθησα να έρθω σε επαφή με υπνωτιστές, ψυχαναλυτές και να επιβεβαιώσω τα συμπεράσματά μου.  Ένας ψυχολόγος ο οποίος μέσω υπνωτισμού κάνει θεραπεία/ψυχανάλυση, μου επιβεβαίωσε ότι η τεχνική που χρησιμοποιώ είναι παρόμοια με αυτή που χρησιμοποιεί κι αυτός.  Δε μπορώ να αποκαλήψω το όνομά του διότι δε σκέφτηκα να πάρω την άδειά του για κάτι τέτοιο. 

Μία από τις πηγές που βρήκα και παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι η ιστοσελίδα (http://www.hypnosis.gr/).  Ανήκει στον Ανδρέα Ν. Αρματάς, M.A., D.C.H. ο οποίος αναφέρει ότι είναι ψυχολόγος και έχει μεταπτυχιακό τίτλο στην εφαρμογή της ύπνωσης στη ψυχοθεραπεία και στην ψυχοσωματική ιατρική.

Στη σελίδα (http://hypnosis.gr/armatas/p2.html), μεταξύ άλλων αναφέρει:
Η ΥΠΝΩΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΕΞΗΣ ΤΟΜΕΙΣ:
ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΕΣ & ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ ΠΑΝΙΚΟΥ
ΣΤΙΣ ΦΟΒΙΕΣ
ΣΤΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
ΣΤΑ ΙΑΤΡΙΚΑ ΚΑΙ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

[suida]

    O   M Y Θ Ο Σ .....ΑΠΟΤΕΛΕΙ ,   ΕΝΑ   Σ Τ Α Θ Ε Ρ Ο    Φ Α Ι Ν Ο Μ Ε Ν Ο .....ΠΟΥ    Σ Υ Ν Ο Δ Ε Υ Ε Ι ....ΠΑΝΤΑ
                                              Α)     ΤΗΝ    Ζ Ω Ν Τ Α Ν Η .....Π Ι Σ Τ Η ....Η   ΟΠΟΙΑ    Ε Χ Ε Ι ...Α Ν Α Γ Κ Η
                                                                               ΑΠΟ     Θ Α Υ Μ Α Τ Α .....,
                                              Β )    ΤΗΝ    Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Κ Η ....ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ....Η   ΟΠΟΙΑ    Ζ Η Τ Α ... ΝΑ   Υ Π Α Ρ Χ Ο Υ Ν
                                                                               Π Ρ Ο Η Γ Ο Υ Μ Ε Ν Α ....ΚΑΙ
                                              Γ)      ΤΗΝ   Η Θ Ι Κ Η     ΤΑΞΗ......ΠΟΥ    ΑΠΑΙΤΕΙ.....  Κ Α Θ Ι Ε Ρ Ω Σ Η ....
                                                                                                                                                  ΓΚΟΥΣΤΑΥ...

[Trithemius]

Φίλε Κανένας θεωρείς πως όλες οι τρέχουσες προβληματικές συμπεριφορές κάποιου ενήλικα, οι φοβίες, οι ανασφάλειές του κλπ έχουν πάντοτε σχέση με κάποια "διαταραχή" ή τραυματική εμπειρία στην παιδική του ηλικία;

[Κανένας]

Φίλε Trithemius

Αρχικά είχα πεί:

Όλα τα ψυχολογικά προβλήματα προέρχονται από ανασφάλειες.  Τα οποία προέρχονται από κόμπλεξ, τα οποία δημιουργούνται σε ηλικίες 0-7 χρονών. 

Δεν είμαι τόσο γνώστης της ψυχολογίας.  ΙΣΩΣ να υπάρχουν περιπτώσεις όπου υπάρχουν αδικαιολόγητοι φόβοι/ανασφάλιες οι οποίες να μην πηγάζουν από την παιδική ηλικία.  Αυτή η περίπτωση, ΑΝ υπάρχει, εγώ την αγνοώ.

Αυτό που ξέρω σίγουρα (δυστυχώς δε μπορώ να το τεκμηριώσω) είναι ότι ΟΛΟΙ έχουμε παιδικά τραύματα που μας επιρεάζουν.  ΟΛΟΙ.  Ρώτα ένα ψυχολόγο.  Είμαι σίγουρος ότι θα σου το επιβεβαιώσει.  Άσχετα αν ο ίδιος δεν έχει επιλύσει τα δικά του.

ΥΓ: Ένα φίλος μου ψυχολόγος ζήτησε επανηλημένα τη βοήθειά μου για να λύσει τα δικά του προβλήματα.  Αλλά έμεινε στα λόγια.  Δεν είναι εύκολο, ζόρι είναι.

[Trithemius]

Εξαρτάται από το τι εννοούμε με τον όρο "ψυχικά τραύματα". Όταν πχ ένας (πα)τέρας δέρνει το παιδί του, όταν ένα παιδί βλέπει καθημερινά στο σπίτι του να μαλώνουν οι γονείς του, τότε ναι, αυτές τις εμπειρίες θα μπορούσαμε να τις αξιολογήσουμε ως τραυματικές αλλά δεν άναγάγονται όλες οι "δύσκολες" παιδικές εμπειρίες σε αυτή την κατηγορία...

Πάντως το θεωρώ υπερβολικό να αναγάγουμε κάθε κόμπλεξ και γενικότερα προβληματική συμπεριφορά σε δρώμενα της βρεφικής-παιδικής ηλικίας...

Δεν ξέρω αλλά χρειάζομαι περισσότερα δεδομένα για τον ισχυρισμό σου. Δεν μιλάω για 40-50 περιπτώσεις αλλά κάποια απλά παραδείγματα όπου φαίνεται πως μία τραυματική εμπειρία του παρελθόντος είχε ως αποτέλεσμα μία μετέπειτα προβληματική συμπεριφορά.

[Κανένας]

Αγαπητέ Trithemius

Σχετικές συζητήσεις με αυτά που ρωτάς είναι οι :
Μήπως είσαι Ψυχοπαθής?
Κάτι δεν πάει καλά με μας

Η αναίτια στεναχώρια και η δυστυχία είναι τα συμπτώματα που μας κάνουν να διαγνώσουμε την ψυχική ασθένεια και να φροντίσουμε για τη θεραπεία. 

Ο πολύς ο κόσμος νομίζει ότι ένα παιδάκι πρέπει να το βιάσουνε, να το βασανίσουνε, να το κακομεταχειριστούνε για να πάθει ψυχικό τραύμα.  Μεγάλο λάθος.  Αυτα είναι κριτήρια των μεγάλων.  Για μπες στο μυαλουδάκι ενός δίχρονου.  Μία στραβή ματιά από τη μητέρα, μία αγκαλιά της τη στιγμή που αυτή είναι εκνευρισμένη με τον πατέρα ή τη γιαγιά ή μία φιλενάδα της.  Θα μπορούσανε να είναι αρκετά για να μπερδευτεί το μυαλουδάκι του παιδιού.  Να νομίζει ότι η μητέρα του δεν το αγαπάει.  Και τι χειρώτερο για ένα παιδάκι, να του φυτευτεί η ιδέα ότι δεν το αγαπάει η μητέρα του?  Άρα δεν αξίζει την αγάπη.  Άρα κανένας δε θα το αγαπάει.  Να πως γίνοντε τα κόμπλεξ και οι ανασφάλιες.

Βέβαια όλα τα παιδάκια δεν ανταποκρίνοται το ίδιο στις συγκεκριμένες καταστάσεις.  Ο καθένας έρχεται με διαφορετικό βαθμό ευαισθησίας και προορισμένος να περάσει διαφορετικά μαθήματα στη ζωή του.  Άλλος είναι ευαίσθητος στη μαμά, άλλος στο μπαμπά, παπού κτλ.  Άλλος αντιδρά με το να γίνει γίνεται καταθλιπτικός, άλλος επιθετικός, φιλάργυρος, σπάταλος κτλ.

Θέλεις 100% πραγματικό παράδειγμα?  Να το :

01/2006.  Σκεπτόμενος το πρόβλημα, μου ήρθε ο ακόλουθος συνειρμός: Σε ηλικία 4 χρονών, αντιδρούσα πάρα πολύ να πάω στον παιδικό σταθμό.  Παρακαλούσα τη μητέρα μου να με κλειδώσει στο σπίτι και να την περιμένω, παρά να με πάει στον παιδικό σταθμό.
--------------------
6/2/06 Sanctum
Ανακαλώ σκηνή όπου η μητέρα με πάει στον παιδικό σταθμό.  Εγώ (παιδί) κλαίω και δε θέλω να πάω.  Εγώ (τώρα) συγκινούμαι.  Βλέπω τον εαυτό μου-τώρα να πηγαίνει δίπλα στους δύο και να λέει στη μαμά: «Το παιδάκι κλαίει, δε θέλει να πάει στο σχολείο».  Εκεί με έπιασαν τα κλάματα (Εγώ-τώρα, στην πραγματικότητα).  Και όποτε σκεφτόμουνα τη σκηνή αυτή, το κλάμα εντεινότανε.
Έκλαιγα με χοντρούς λυγμούς.  Σε κάποιες φάσεις το σώμα μου έτρεμε στο ρυθμό ενός λυγμού-σφυρίγματος.
Σε φάσεις που το κλάμα υποχωρούσε φανταζόμουνα ότι είμαστε στην είσοδο του παιδικού και με υποδέχονται οι νηπιαγωγοί.  Εγώ φυσικά αγκιστρωνόμουνα στη μαμά.  Έκανα συνέχεια την ερώτηση: «Τι υπάρχει εκεί που φοβάσαι?  Γιατί δε θέλεις να πας στον παιδικό?»  Προσπαθούσα να δω το εσωτερικό αλλά τίποτα συγκεκριμένο. 
Σε κάποια στιγμή σκύβω και ρωτάω το παιδάκι την ίδια ερώτηση.  Αμέσως μου ψιθυρίζει: «Με χτυπάνε».  Η εντύπωση που μου δημιουργήθηκε είναι ότι τον χτυπάνε τα άλλα παιδάκια, όχι οι δασκάλες.
--------------------
Μετά από αυτό παρατήρησα ότι η αυτοπεποίθησή μου αυξήθηκε πολύ.  Ήμουν πολύ πιο ομιλητικός σε παρέες και είχα πολύ περισσότερο ηγετικό ρόλο.
--------------------
4/4/06: Παρουσιάστηκαν πάλι κάποια συμπτώματα ανασφάλειας.  Όπως ήμουν στενοχωρημένος αποφασίζω να κάνω Sanctum.

Πήγα στην εποχή του παιδικού σταθμού.  Μία νηπιαγωγός με υποδέχτηκε στην πόρτα και με πήρε από τη μητέρα μου.  Αμέσως όμως γύρισε το κεφάλι της προς τα πίσω δεξιά της,  με αποστροφή/περιφρόνηση.  Μου φάνηκε υπερβολική η στάση της.  Μετά είδα να χαστουκίζει το παιδάκι με αστείο τρόπο (σαν τα κόμικς).

Πήγα στην εποχή που περπάτησα.  Έπιασα το μωρό  και του είπα ότι πρέπει οπωσδήποτε να βρω τι φταίει.  Εκείνο γύρισε και μου έδειξε με το χέρι του προς τα πίσω.  Ήταν σκοτάδι αλλά μακριά υπήρχε ένα φως.  Άρχισα να έρπω προς τα εκεί, με ακολουθούσε το μωρό.  Πήγα στην εποχή που ήμουνα 10 μηνών, όταν ακόμα ήμουνα παχουλός. 

Ήμουνα στο υπερυψωμένο καρεκλάκι.  Μία γυναίκα με τάιζε κρέμα.  Είχε κοντά φουσκωτά μαλλιά (όπως η μητέρα μου, αλλά ήτανε της μόδας τότε), φορούσε ανοιχτόχρωμη μπλούζα και σκούρα φούστα, μακριά κάτω από το γόνατο.  Μου έδινε χαστούκια και μου έλεγε «φάγε το φαγητό σου σκασμένο».  Εγώ-μωρό έκλαιγα κι έλεγα (μάλλον σκεφτόμουνα) «μα το τρώω όλο το φαγητό μου».  Εκεί εγώ-τώρα άρχισα να κλαίω.  Η φράση αυτή ήταν το κλειδί «μα το τρώω όλο το φαγητό μου». 

Η φιγούρα της γυναίκας έμοιαζε με τη μητέρα μου.  Αλλά λογικά απέρριπτα ότι η μητέρα μου θα μου φερότανε έτσι.  Σκέφτηκα μήπως ήταν η γιαγιά.  Η εντύπωση/συναίσθημα όμως ήτανε ότι με χαστούκιζε η μητέρα μου.
--------------------
Μετά από αυτό παρατήρησα ότι η αυτοπεποίθησή μου αυξήθηκε ακόμα περισσότερο.

Η άλλη περίπτωση που ανέφερα :
http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,13.msg7207.html#msg7207

Πάντως το θεωρώ υπερβολικό να αναγάγουμε κάθε κόμπλεξ και γενικότερα προβληματική συμπεριφορά σε δρώμενα της βρεφικής-παιδικής ηλικίας...

Ναι, το καταλαβαίνω.  Εγώ παλιά ούτε με απασχολούσε το θέμα.  Όταν όμως ήρθαν τα ζόρια, άρχισα να το ψάχνω. 

Κι εγώ αν μιλήσω σε έναν άσχετο, σκεπτικιστή ότι υπάρχει τηλεκίνηση, τηλεπάθεια, ενεργειακή θεραπεία κτλ, θα τα θεωρήσει υπερβολές.  Αν όμως αρχίσει και το ερευνά σοβαρά, πιθανότατα να αλλάξει γνώμη.

Μη μένεις στην ημιμαθή εντύπωση που έχει ο πολύς ο κόσμος.  Είπαμε, η Ψυχολογία είναι υποσύνολο του εσωτερισμού.  Εσύ λες ότι εμείς οι εσωτεριστές είμαστε "πραγματικοί εραστές του αγνώστου".  Ψάξτο.  Ρώτα ψυχολόγους.  Διάβασε Κάρλ Γιούνγκ.  Και τα λέμε.

[Trithemius]

 

(πάντως δεν αναφερόμουν σε αυτού του είδους το "άγνωστο"...)

και κάτι ακόμα, θα ήθελα και τι γνώμη άλλων πάνω στο ζήτημα της υποχρεωτικής σύνδεσης ψυχικών τραυμάτων με την παιδική ηλικία, όχι για επιβεβαίωση των θέσεών μου αλλά περισσότερο για να βοηθήσουμε την κουβέντα να εξελιχθεί, καθώς και οι δυό μας εμμένουμε στην (αντιδιαμετρικά αντίθετη) θέση μας...

[Trithemius]

Θα σου πω κι εγώ ένα παράδειγμα 100% αληθινό που συνδέεται με το δικό σου:

Όταν ήμουν μικρός, έκανα διάφορες αταξίες και ήμουν αρκετά φασαρτζίδηκο παιδί. Γενικά οι γονείς μου έβρισκαν διαφόρουν τρόπους να με "συμμορφώσουν" (με την καλή έννοια) και αναλόγως της αταξίας που έκανα, υπήρχε και η ανάλογη "ποινή". Θυμάμαι αρκετά περιστατικά όμοια με αυτά που αναφέρεις από τη δική σου ηλικία αλλά να ξέρεις κάτι:

Ούτε ως παιδί, ούτε τώρα μου έλλειπε ποτέ η αυτοπεποίθηση, ποτέ δεν είχα πρόβλημα και ανασφάλεια να μιλήσω σε παρέες ακόμη και ξένος ων μέσα σε αυτές. Ένας λόγος που απασχολούμαι στον κλάδο πωλήσεων είναι ακριβώς γιατί το "επικοινωνιακό" μου προφίλ είναι παραγωγικό και καλά δομημένο. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω μιλήσει μπροστά σε 100-150 άγνωστα άτομα ή έχω κάνει παρουσιάσεις σε εταιρείες με 8-10 άτομα να έχουν καρφωμένο το βλέμμα τους επάνω μου.

Με απλά λόγια, ουδέποτε εμφάνισα τις συμπεριφορές και ανασφάλειες που αναφέρεις αν και είχα αρκετές παιδικές εμπειρίες 100% ίδιες με τις δικές σου.

Άρα λοιπόν γίνεται κατανοητό πως μία "τραυματική" εμπειρία στην παιδική ηλικία δεν είναι απαραίτητο να προκαλέσει μετέπειτα συγκεκριμένη προβληματική συμπεριφορά...

Πραγματικά δεν θέλω να παρεξηγηθώ και χωρίς ίχνος αλλαζονείας ή κάτι σχετικό υπερφίαλο, θα έλεγα πως η παιδική μου ηλικία ήταν απολύτως φυσιολογική (προβλεπόμενη ίσως) για παιδί μεσοαστικής οικογένειας αλλά και τώρα στα 34 μου είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις που θα έλεγα πως "κομπλάρω" στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Ίσα ίσα που όχι μόνο τις επιδιώκω και κινούμαι άνετα μέσα στις παρέες αλλά ταυτόχρονα επιδιώκω συνεχώς να διευρύνω τον κοινωνικό μου κύκλο.

Γιατί θα πρέπει δηλαδή ντε και καλά να έχω περάσει ένα σωρό τραυματικές εμπειρίες στα 0-7 μου χρόνια όπως αναφέρεις;

 

[Κανένας]

μία "τραυματική" εμπειρία στην παιδική ηλικία δεν είναι απαραίτητο να προκαλέσει μετέπειτα συγκεκριμένη προβληματική συμπεριφορά...

Συμφωνώ απόλυτα:

Βέβαια όλα τα παιδάκια δεν ανταποκρίνοται το ίδιο στις συγκεκριμένες καταστάσεις.  Ο καθένας έρχεται με διαφορετικό βαθμό ευαισθησίας και προορισμένος να περάσει διαφορετικά μαθήματα στη ζωή του.  Άλλος είναι ευαίσθητος στη μαμά, άλλος στο μπαμπά, παπού κτλ.  Άλλος αντιδρά με το να γίνει γίνεται καταθλιπτικός, άλλος επιθετικός, φιλάργυρος, σπάταλος κτλ.

Ίσως ένα παράδειγμα να το κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρο:  Ας πούμε ότι μία μητέρα περιποιείται το μωρό της, ενώ συχνά είναι αγχωμένη από τη δουλειά της.  Πολλά παιδάκια πιθανόν να τραυματιστούνε ψυχικά από κάτι τέτοιο.  Κάποιο παιδάκι όμως ίσως μείνει τελείως ανεπιρέαστο.  Αυτό το παιδάκι όμως ίσως πληγωθεί από άλλο περιστατικό, πχ επειδή ο πολιάσχολος πατέρας του αμελεί να παίξει μαζί του.

Τώρα, τα παιδάκια που θα αποκτήσουνε ψυχικό τραύμα, μπορεί να το εκδηλώσουνε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους: Ανασφάλεια σε παρέες, αδυναμία να κρατήσουνε σοβαρές σχέσεις και γάμο (αυτά τα δύο τα εκδήλωσα εγώ προσωπικά).  Φιλαργυρία, κατάθλιψη, επιθετικότητα, τάση για επιβολή. 

Άλλα συμπτώματα από το άρθρο "Ο προϊστάμενός μου ο ψυχοπαθής!" :
Χαρακτηριστικά όπως ο υπέρμετρος εγωκεντρισμός, οι επιφανειακά καλοί τρόποι, η απόκρυψη της αλήθειας και η τάση για χειραγώγηση ανθρώπων αποτελούν τη βάση μίας από τις συνηθέστερες διαταραχές συμπεριφοράς. Ο ναρκισσισμός, σε συνδυασμό με την αδιαφορία για τα συναισθήματα των άλλων και η τάση για εκμετάλλευση συνιστούν μία δεύτερη διαταραχή ή ψυχική απόκλιση. Τέλος, σύμφωνα με τις Μπόαρντ και Φρίζον, οι εμμονές για τελειότητα, υπέρμετρη αφοσίωση στην εργασία, οι δικτατορικές τάσεις στον χώρο εργασίας και η σκληρότητα

Άλλα συμπτώματα από τα άρθρα που είχε βρει η Rose:

οι ψυχοπαθείς άνθρωποι έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό την σοβαρή έλλειψη εμπάθειας, συμπόνοιας, μετάνοιας, ή ενοχής για το κακό που προξενούν σε άλλους.
.....................................
η τεράστεια πλειοψηφία των ψυχοπαθών κυκλοφορούν αναμεσά μας ως φυσιολογικοί άνθρωποι, οι οποίοι όμως συστηματικά πληγώνουν, εξουσιάζουν ή εκμεταλεύονται ανθρώπους γύρω τους, συχνά με απάνθρωπους τρόπους, χωρίς κανένα δισταγμό και χωρίς κανένα ίχνος ενοχής.
.....................................
οι υψηλόβαθμες θέσεις της ιεραρχικής μας κοινωνίας φαίνεται να είναι στελεχωμένες απο ψυχοπαθείς ανθρώπους.

Όλους αυτούς αν τους ρωτήσεις θα σου πούνε ότι τα έχουνε 400 και είναι ψυχικά απόλυτα υγιείς.

ποτέ δεν είχα πρόβλημα και ανασφάλεια να μιλήσω σε παρέες ακόμη και ξένος ων μέσα σε αυτές.

Ωραία.  Αυτό σημαίνει ότι πιθανότατα δεν υποφέρεις από ΕΝΑ από τα συμπτώματα που υπέφερα εγώ.  Από τα άλλα που ανέφερα είσαι σίγουρος ότι δεν έχεις κανένα?  Αλλά κι αυτά είναι μόνο ενδεικτικά.  ΑΝ κάτι δε πάει καλά με εσένα, θα το καταλάβεις όταν ο πόνος θα έχει γίνει ανυπόφορος.

είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις που θα έλεγα πως "κομπλάρω" στις διαπροσωπικές μου σχέσεις.

Δεν ξέρω τι εννοείς, αλλά αν έχεις αυτοπεποίθηση, γιατί να κομπλάρεις έστω και 1 φορά σε κάθε 10 χρόνια?  Θα πρέπει να εξετάσεις αυτές τις περιπτώσεις.  Ή έχεις αυτοπεποίθηση ή δεν έχεις.

Όπως ανέφερα πιο πάνω, κάποιες γνώμες τρίτων που ζήτησες, βρίσκονται εδώ: Μήπως είσαι Ψυχοπαθής?  Πχ:

Είναι λυπηρό, αλλά πέρα για πέρα αληθινό, ότι οι άνθρωποι ανήκουν σε δύο γενικές κατηγορίες, σε σχέση με την συναισθηματική ωριμότητα και υγεία. Σε αυτούς που είναι ψυχικά ασθενείς, έχουν παρατηρήσει ότι κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό τους και αναζητούν ίαση και απαλειφή του προβλήματος που τους ταλαιπωρεί και τους αποτρέπει από την προσωπική γαλήνη και ευημερία. Δεύτερον, σε αυτούς που νομίζουν ότι είναι καλά, ενώ στερούνται την αρμονία, την γαλήνη και την δυνατότητα της προσωπικής επίτευξης της ευημερίας.

[Trithemius]

Αν κομπλάρω 1 φορά κάθε 10 χρόνια, τότε αυτό σημαίνει πως η δεδομένη κατάσταση χρειάζεται ειδικό χειρισμό και όχι πως πρόκειται για κάποιο ξεχασμένο κόμπλεξ από την βρεφική μου ηλικία που ζωντάνεψε ξαφνικά.

Αλλά φυσικά ο καθένας μας το βλέπει με τη δική του οπτική. Θα ήμουν πάντως ένας αξιοζήλευτος ψυχοπαθής...

[Κανένας]

Ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ .......
Πειραματίστηκε με τον εαυτό του και σταμάτησε να διδάσκει, προσπαθώντας να κατανοήσει τις φαντασιώσεις και άλλα ατομικά του περιεχόμενα. Το πείραμά του τελείωσε μετά από 6 χρόνια. Τις εσωτερικές του εμπειρίες τις μετέφερε στο Κόκκινο Βιβλίο, έναν τόμο δεμένο με κόκκινο δέρμα και πλούσια εικονογράφηση σε τεχνοτροπία Αρ Νουβώ (art nouveau). Ο ίδιος ποτέ δεν θεώρησε τους πίνακές του ως τέχνη, αλλά ως εξωτερίκευση των βιωμάτων του.

Από τις εμπειρίες μου συμπεραίνω ότι ο Καρλ Γιουνγκ πέρασε εκείνο το διάστημα τη δική του Δοκιμασία της Σελήνης.  Ο Π.Ο. Μάρτιν δίνει πολλά βοηθητικά στοιχεία για τη διαδικασία αυτή στο βιβλίο του :

"Ένα πείραμα σε βάθος" του Π.Ο. Μάρτιν.  Εκδόσεις Σπαγειρια, Θεσσαλονίκη 1990.  σελ 194-195.

[Κανένας]

Περίπτωση 1.  Άτομο που βρίσκεται σε άλλη Ήπειρο.......

Τα πειράματά μου συνεχίζονται με πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα.  Τώρα πια μπορώ και συνδέομαι τηλεπαθητικά με το άτομο. Αυτό το κάνω σε διαλογισμούς είτε μόνος μου, είτε μαζί με το άλλο άτομο (ακόμα και από το τηλέφωνο).   "Βλέπω" το ψυχολογικό τραύμα του ατόμου, τι περίπου το έχει προκαλέσει.  Οπότε πολύ εύκολα μπορώ να κατευθύνω το άτομο, να επισκεφτεί το συμβάν από τη παιδική του ηλικία, και να θεραπεύσει το πρόβλημα.