Ο καθένας μας όταν ύψωσε τον εαυτό του πάνω απ' όλους και η αλαζονεία μας θεώρησε το "Εγώ" μας ως ανώτερη ύπαρξη, η πρόνοια πρόβλεψε και μας ελέησε με το να γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες των παθών, της ταπείνωσης και της σταύρωσης του επαρμένου "Εγώ". Φτάνοντας στην σφαίρα του Ήλιου, στην σεφίρα Τίφαρετ, την σφαίρα με τον αριθμό έξη και με σύμβολο τον κύβο, ως "ψωνισμένοι" ζηλωτές με την έπαρση του φαντασμένου παιδιού που θεωρούν τον εαυτό τους κέντρο του κόσμου, εκλεκτό και δικαιωματικά κληρονόμου της βασιλείας, θα υποστούμε τον μέγιστο εξευτελισμό, για να σπάσει η φούσκα του "Εγώ" που ως γιγαντιαίο απόστημα μολύνει την Φύση και το Πνεύμα. Ο κύβος ξεδιπλώνεται και γίνεται ανισοσκελής σταυρός - ο λεγόμενος σταυρός του Γολγοθά, όπως τον ονομάσανε οι εβραίοι Καμπαλιστές - γενόμενος σύμβολο εξευτελισμού και συμβολικού θανάτου του "Εγώ". Μέσα όμως από το συμβολικό θάνατο της Εγωικότητας, θα αναστηθεί ως Διδάσκαλος η φωτισμένη Ατομικότητα, ο όντως Ων Άνθρωπος, ο Άνθρωπος - Θεός....
Όσοι έχουν περάσει την Μύηση του Ήλιου, κατανοούν.... Οι λοιποί, τον μυητικό και μυστηριακό μύθο, αδυνατούντες να κατανοήσουν, θα το κάνουν θρησκεία και θα φαντασιώνονται κάποιον Μίθρα, κάποιον Άδωνη, κάποιον Ώρο, κάποιον άλλον πάσχοντα Διδάσκαλο, κάποιον ανύπαρκτο.... Είθε η Μητέρα Φύση να τους ευσπλαχνισθεί και να μην τους απορρίψει ως παρά Φύση υπάρψεις....