"Η έννοια του ιουδαιοχριστιανικού θεού έχει επινοηθεί ως αντίθεση της ζωής, όπου συνοψίζεται σε μια τρομακτική ενότητα, κάθε τι ζημιωγόνο, δηλητηριώδες, συκοφαντικό, κάθε μίσος για την ζωή. Η έννοια του "υπερπέραν", του υποτίθεται "αληθινού κόσμου", έχει επινοηθεί μόνο και μόνο για να μη διατηρηθεί για την γήινη πραγματικότητά μας, κανένας σκοπός, κανένας λόγος, κανένα καθήκον. Οι έννοιες της ψυχής, του πνεύματος και σε τελική ανάλυση, ακόμα και της αθανασιας της ψυχής, έχουν χρησιμοποιηθεί από το ιουδαιοχριστιανικό δόγμα, για να περιφρονήσουν το σώμα, να το αρρωστήσουν....
Αντί της υγείας, προβάλλεται η σωτηρία της ψυχής, ουσιαστικά μια κυκλική τρέλα που πάει από τους σπασμούς της μετάνοιας, στην υστερία της εξαγοράς. Η έννοια της αμαρτίας έχει επινοηθεί συγχρόνως με το εργαλείο βασανισμού που την συμπληρώνει, ενάντια στην έννοια της ελεύθερης βούλησης και για να μπερδέψει τα ένσικτα, για να κάνει την δυσπιστία απέναντι στα ένστικτα μια δεύτερη φύση", έγραφε ο Νίτσε στο "Ίδε ο Άνθρωπος"....
"Οι τρεις εβραιογενείς μονοθεϊστικές θρησκείες, διαπνεόμενες από την ίδια γενεολογική ενόρμηση θανάτου, συμμερίζονται μια σειρά πανομοιότυπα μίση. Μίσος για την λογική και την ευφυία. Μίσος για την ελευθερία. Μίσος για όλα τα βιβλία στο όνομα του ενός και μοναδικού. Μίσος για την ζωή. Μίσος για την σεξουαλικότητα, τις γυναίκες και την ηδονή. Μίσος για το θηλυκό. Μίσος για το σώμα, τους πόθους, τις ορμές. Στην θέση όλων αυτών - ο ιουδαϊσμός, ο χριστιανισμός και ο ισλαμισμός - υπερασπίζονται: την πίστη και την πεποίθηση, την τυφλή υπακοή και την υποταγή, την κλίση για τον θάνατο και το πάθος για το υπερπέραν, τον άφυλο άγγελο και την αγνεία κλπ.... Σαν να λέμε, σταύρωση της ζωής και εξύμνηση της ανυπαρξίας". Αυτά γράφει ο Michael Onfray, στο βιβλίο του "Φυσική της Μεταφυσικής - Πραγματεία περί αθεολογίας".
Το ατυχές είναι ότι τα εγκλήματα ενάντια στον άνθρωπο από τα φονταμενταλιστικά δόγματα, γεννούν πολλές φορές την άντίδραση όσων γνωρίζουν το πραγματικό πρόσωπο των μονολιθικών δογμάτων. Η αγανάκτηση και ο θυμός, ναι μεν είναι δικαιολογημένα ως φυσικές συνέπειες στην μεγάλη απάτη των δογμάτων, είναι όμως αδικαιολόγητη η εναντίωση στην ικανοποίηση της ανάγκης του θρησκεύεσθαι. Ακόμα, η αγανάκτηση επειδή οδηγεί στην εκδίκηση και η εκδίκηση για να επιτευχθεί αναζητά εναγωνίως την δύναμη, κινδυνεύει άμεσα ο αναζητών την δύναμη να καταληφθεί από αυτήν και να γίνει υποχείριο και εργαλείο των μοιραίων συμβάντων. Σε τέτοιες περιπτώσεις η δύναμη της εκδίκησης αποκτά την ανεξέλεγκτη μορφή της τυφλής ζωώδους βίας και η ειμαρμένη χωρίς τον έλεγχο της πρόνοιας του Λόγου, επιφέρει τις τραγικότερες συνέπειες και στο θύμα και στον θύτη. Τότε η εκδίκηση γίνεται καταστροφή για όλους....Το δαχτυλίδι της δύναμης ποτέ δεν το φοράει ο Μάγος !!!!