Διδάσκαλος ή Διδασκαλία?

[Avaris]

Κατά καιρούς εμφανίστηκαν διάφοροι Διδάσκαλοι που άφησαν Πνευματικές παρακαταθήκες στους ανθρώπους.

Δίδαξαν έναν κλειστό πυρήνα Μαθητών αλλά και άλλους που συναθροίστηκαν με ισχυρή πίστη και προσήλωση γύρω τους.

Θαυματούργησαν, γοήτευσαν, συγκρούστηκαν με άλλες φιλοσοφίες, ενίοτε θανατώθηκαν για τις ιδέες τους.

Μετά το θάνατό τους η Διδασκαλία τους διαιωνίστηκε απο τους Μαθητές τους.

Πόσο "Καθαρή" και "Ατόφια" όμως μπόρεσε να σταθεί η ίδια η "Διδασκαλία" τους?

Εν τέλλει, αυτό που "μετράει" περισσότερο και που "αλληλεπιδρά" με τον άνθρωπο - Δέκτη - Μαθητή, είναι άραγε η Προσωπική Αύρα του "Διδάσκαλου" ή η Αύρα της "Διδασκαλίας" αυτής καθεαυτής?

[Avaris]

Όντως οι Μεγάλοι Δάσκαλοι, όσον αφορά τουλάχιστον τα βασικά σημεία της Διδασκαλίας τους, εστίασαν σε Σταθερές Αξίες οι οποίες είναι αιώνιες και άφθαρτες.

Υπήρχαν όμως και "Δευτερεύουσες διδασκαλίες" (ή ηθελημένες αβλεψίες) (το «περιτύλιγμα» ας πούμε) που λειτουργούσαν πάντα ως "όχημα" για την "διείσδυση" στην εκάστοτε κοινωνία. (πχ Δευτερεύουσα (σιωπηρή) διδασκαλία ήταν η μη-αναφορά στις δουλοκτητικές συνθήκες της εποχής).

Και οι δύο Διδασκαλίες (πρωτεύουσα και δευτερεύουσα), διδάσκονταν κατά κύριο λόγο πάντα σε κάποιους Μαθητές του Κλειστού Πυρήνα και κατά δεύτερο λόγο στους υπόλοιπους πιστούς.

Μετά το θάνατο του Ιδρυτή, οι Μαθητές του πάντα έφευγαν προς κάθε κατεύθυνση για να μεταλαμπαδεύσουν την Φιλοσοφική Διδασκαλία του Δασκάλου τους.

Η Φιλοσοφική Διδασκαλία ενός Μέγα Διδάσκαλου (σαν τον Ιησού ή το Βούδα) είναι πάντα πολυδιάστατη.

Οι Μαθητές τους δεν παύουν να είναι πάντα υποδεέστερης "ισχύος" απο τον ίδιο τον Ιδρυτή. Αυτό σημαίνει ότι αδυνατούν να "υιοθετήσουν" όλες μα όλες τις Διαστάσεις της Διδασκαλίας του Μέγα Διδασκάλου. Υιοθετούν ο καθένας και "κάποιο μέρος" αυτής. Αυτό που τους «ταιριάζει» καλύτερα.

Και ως "αυτόνομες ανθρώπινες προσωπικότητες" τις φιλτράρουν (ηθελημένα ή αθέλητα) δημιουργώντας έτσι ο καθένας ένα δικό του "φιλοσοφικό υβρίδιο" της Πρωτογενούς διδασκαλίας.

Όλες είναι γνήσιας προέλευσης, αλλά θεωρητικά, ακόμη και αν βάζαμε όλους τους Μαθητές μαζί, και πάλι δεν θα είχαμε την πρωταρχική διδασκαλία. Εξαιτίας πάντα ακριβώς αυτού του «προσωπικού στοιχείου».

Επειδή όμως, όντως "μετράει" το "άτομο" και οι "επιλεγμένοι Μαθητές" είναι και αυτοί "κάτι το ιδιαίτερο" καταφέρνουν πάντα να έχουν "διεισδυτικότητα" στις κοινωνίες των υποψήφιων προσύλητων.

Αυτοί οι «Μετα-διδάσκαλοι», σε επόμενο επίπεδο «τροποποιούν» και τις «Δευτερεύουσες διδασκαλίες» (που έχουν άμεση σχέση με τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες) με αποτέλεσμα να αλλάζει ακόμη πιο πολύ η εκάστοτε «τελική μορφή του Φιλοσοφικού προιόντος». (πχ Δευτερεύουσα διδασκαλία του Παύλου είναι οι απαξιωτικές αναφορές του στις Γυναίκες. Επίσης, όλες οι διαφοροποιήσεις των Γνωστικών).

Και αυτή η Εναλλαγή συνεχίζεται ενίοτε για αιώνες. Μαζί με τις συνακόλουθες τροποποιήσεις της ίδιας της Κεντρικής Υφής της Πρωτεύουσας Διδασκαλίας.

Η Σκυτάλη της Διδασκαλίας βρίσκεται πάντα στα χέρια ατόμων. Ακόμη κι αν επίσημα είναι στα χέρια ενός οργανισμού (όπως η Εκκλησία) ουσιαστικά, αποτελέσματα έχει μόνον όταν αναλαμβάνουν τη διδασκαλία Ικανά, Ξεχωριστά άτομα.

Όπως και να το πάρουμε, εντέλει, πάντα έχουμε να κάνουμε με «Ατομα».

Απο τον πρώτο Διδάσκαλο μέχρι τον τελευταίο Ιερέα ή Διδάσκαλο Ομάδας.

Αυτά είναι που κάνουν τη διαφορά και ποτέ οι Ομάδες.

Οι "Ομάδες" απλώς διατηρούν ισχυρό τον Οργανισμό που φιλοδοξεί να περιφρουρήσει την "Ιδέα".

[Avaris]

                             

                                     Και να που το έργο επαναλαμβάνεται........



                              για άλλη μια φορά ο Φοίνικας αναγεννάται απο τις στάχτες του......................

[Eleni]

Εν τέλλει, αυτό που "μετράει" περισσότερο και που "αλληλεπιδρά" με τον άνθρωπο - Δέκτη - Μαθητή, είναι άραγε η Προσωπική Αύρα του "Διδάσκαλου" ή η Αύρα της "Διδασκαλίας" αυτής καθεαυτής?

Για μένα αυτό που μετράει είναι η φωνή της δικής μου συνείδησης. Ακόμη κι αν κάνει λάθος τουλάγχιστον θα είναι δικό μου, οπως και η ευθύνη.

Αδελφέ Άβαρις οπως είπες και σε άλλο θέμα, ο δογματισμός δεν είναι επιθυμητός. Επομένως είμαστε υποχρεωμένοι να εξετάζουμε τις διδασκαλίες, να διαλογιζόμαστε τα θέματα τους και αφού ΒΕΒΑΙΩΘΟΥΜΕ οτι κατανοήσαμε ΠΛΗΡΩΣ το νόημα τους και δεν το εκλάβαμε απλώς σαν μια ακαδημαϊκή γνώση, να αποφασίζουμε αν μας ταιριάζει η οχι.

Ο ρόλος του διδασκάλου είναι [ κατ' εμε] να δίνει μια κατεύθυνση και να παρέχει την πρόσβαση στην πληροφορία. Απο εκεί και μετά το αν και το πως θα μετατρέψουμε αυτήν σε γνώση και εμπειρία είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια ζητήματα που μας απασχολούν και θέλουμε να επιλύσουμε, ούτε εχουμε όλοι την ίδια ουσία.
Η διδασκαλίες μας βοηθούν στην ατομική μας εξέλιξη και μόνο.
Αν αφήσουμε την '' 'αυρα'' [οπως λες ,αν και δεν συμφωνώ με την λέξη εδώ]του διδασκάλου να μας επηρρεάσει θα είμαστε μονίμως απο πίσω και υπάρχει περίπτωση να χάσουμε τον σκοπό μας.
Θα μοιάζουμε σαν τις μαθήτριες του λυκείου που ερωτεύονται τον καθηγητή τους ...[ μη γελάς... ]

Αυτό που φαίνετα στον Καθρέφτη......είναι η εικόνα του οδηγού μας....και μάλλον θα πρέπει να την έχεις δεί ..ε...

Καληνύχτα σου

[Avaris]

Ο πρωταρχικός Διδάσκαλος είναι που έχει την "ουσία".

Μετά την "έξοδό" του, κάποιοι ελάχιστοι Μαθητές του θα διατηρήσουν ένα χ αξιόλογο φορτίο της "αύρας" και της "ουσίας" του.

Δυστυχώς όμως, τα γνωστά "κοινωνικά παράσιτα" , οι κάθε ανούσιοι και ανόσιοι επίγονοι "εκμεταλλευτές" της Διδασκαλίας, αυτοί που μέσα σε αυτήν θα δούν τρόπους να αντλήσουν εξουσία και ισχύ επι της κοινωνίας, θα δημιουργήσουν τα πάσης φύσεως ιερατεία.

Θα ιδρύσουν θεσμούς (πχ βαθμούς) και στολές (πχ ράσσο) και θα "καθυποβάλλουν" στις Μάζες πως αυτοί και μόνον αυτοί έχουν το "Αλάθητο", την "Διδασκαλική Φιλοσοφική Πληρότητα" επειδή φέρουν τους βαθμούς και τις τήβεννους.


Άραγε, όμως,



                        "....το ράσσο είναι ικανό να κάνει τον Παππά?...."

[Avaris]

“…Λέγεται για τα Μυστήρια, ότι οι Μύστες οδηγούσαν τον υποψήφιο από βαθμό σε βαθμό και του αποκάλυπταν όλο και πιο απόκρυφα σύμβολα της Θεότητας.

Στο τέλος, όταν έπεφτε και το τελευταίο Πέπλο, μπροστά στο Μαθητή αποκαλύπτονταν ένα κενό ιερό, ενώ μια φωνή ψιθύριζε στο αυτί του :

 «Δεν υπάρχει Θεός».

Όποιος έχει εισδύσει πίσω από την αυλαία, που είναι επίσης και το Παραπέτασμα του Ναού, γνωρίζει ότι αυτό είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει κανένας Θεός του Ισραήλ που να πολεμάει στις μάχες και να οσφραίνεται το θυμίαμα των θυσιών. Υπάρχει, όμως, ο Λόγος. Και η φύση του Λόγου μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο από εκείνους που μπορούν να διαλογιστούν μέσα στο «κενό Ιερό», που μπορούν δηλαδή να σκεφτούν χωρίς να χρησιμοποιούν Σύμβολα.

Η εκπαίδευση στους διάφορους βαθμούς είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε ο νους να μαθαίνει να ανυψώνεται στην αφηρημένη και υπερβατική σκέψη, γιατί η κατανόηση αρχίζει από εκεί που τελειώνει η σκέψη.

Όποιος δεν είναι ικανός να «Σύρει το Πέπλο» και να «αποκαλύψει το Άδειο Ιερό», δεν μπορεί να διδάξει την απόκρυφη επιστήμη – το ίδιο ισχύει και για όποιον αγνοεί ότι οι απόκρυφες διδασκαλίες δεν είναι παρά ένα αλγεβρικό σύστημα που δίνει στο νου τη δυνατότητα να λειτουργήσει πέρα από τα δεσμευτικά όρια της σκέψης.

Αυτός που φαντάζεται ότι τα Πεδία, οι Ακτίνες και η Ιεραρχία υπάρχουν μέσα στο χωρόχρονο, δεν είναι Μυημένος και γι’ αυτό δεν μπορεί να γίνει και Μυητής άλλων.

Η διαφορά ανάμεσα στον «Αποκρυφίζοντα» και στον Αποκρυφιστή, είναι ότι ο πρώτος πιστεύει πως το άδυτο του ιερού περιέχει το Θεό, ενώ ο δεύτερος γνωρίζει ότι ο Θεός βρίσκεται μέσα μας. Ο πρώτος πιστεύει στην «Αποκάλυψη», ενώ ο δεύτερος στη «Συνειδητοποίηση».

Ο πρώτος πιστεύει σε κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα από το Δάσκαλό του, σε κάποιο ειδικό μαντάτο από τα Ουράνια. Ο δεύτερος γνωρίζει ότι όλοι «εν Θεώ εσμέν».

Ο πρώτος πιστεύει ότι το αστρικό πεδίο είναι αντικειμενική πραγματικότητα. Ο δεύτερος γνωρίζει ότι πρόκειται για αντικειμενική φαντασία.

Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι το αστρικό πεδίο δεν υπάρχει. Σημαίνει απλά ότι η ψυχολογία της αντικειμενικής φαντασίας αποτελεί το θέμα της πραγματικής μελέτης του πρακτικού αποκρυφιστή….»

(«Υγιής Αποκρυφισμός, Dion Fortune, εκδ.Ιάμβλιχος, σ. 24-26)