Μήπως είναι καλύτερα (εγώ έτσι πιστεύω) να ασχοληθούμε με την παρούσα ζωή, αν προτιμάτε ύπαρξη?
Μήπως είναι καλύτερα να ασχολούμαστε με την βελτίωση του εαυτού μας και τους κόσμου που ζούμε?
Δεν είναι άραγε αρκετό αυτό προς το παρόν?
Όταν πεθάνουμε τότε ασχολούμαστε (αν εξακολουθούμε να υπάρχουμε ως οντόντητες όπως υπάρχουμε τώρα) με το τι θα κάνουμε.
Όπως σε κάθε πτυχή διαπραγμάτευσης του Δυιστικού μας κόσμου, έτσι και στο παρόν θέμα διακρίνονται οι δύο διαμετρικά ατίθετες θέσεις που συνοπτικά υποστηρίζουν:
1. Βρισκόμαστε εδώ "εξορισμένοι" ή ακόμα και "φυλακισμένοι" (Σήμα - σώμα = τάφος, φυλακή της ψυχής κατά τον Πλάτωνα) και το μοναδικό που έχουμε να κάνουμε είναι να βρούμε τρόπο να διαφύγουμε και να ξαναγυρίσουμε στην τέλεια κατάσταση από όπου προερχόμαστε. (Η παραμυθολογία των χαμένων παραδείσων βρήκε άριστους συνήγορους μέσα σε τέτοιες αντιλήψεις).
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, δεν αξίζει τίποτα σε αυτόν τον κόσμο και όλη μας η μέριμνα οφείλει να απαξιώνει τα του κόσμου αυτού και να αποστασιοποιείται ολοκληρωτικά από κάθε τι υλικό και από κάθε ευχαρίστηση - ηδονή που προσφέρει η ενασχόλιση με την ύλη. Μάλλιστα σε αυτήν την θεώρηση στήριξαν τα δόγματα την δαιμονοποίηση της ύλης, την Σατανοποίηση του υλικού κόσμου, ο οποίος μηχανεύεται συνέχεια πως θα μας εξαπατήσει με τα μύρια υλιστικά θέλγητρά του για να μας έχει μόνιμα εγκλωβισμένους μέσα του.
2. Η αντίθετη θέση αφορίζει κάθε μεταφυσική άποψη, υποστηρίζοντας κάθετα την μοναδικότητα του υλικού κόσμου και την συμπτωματικότητα της ύπαρξης της ζωής, η οποία απλά υφίσταται άπαξ για κάθε ζωντανό είδος και η μόνη μέριμνα που οφείλει να επιδείξει τι κάθε ζωντανό, είναι απλά να ζήσει την ζωή του και να επαναλάβει ουσιαστικά τις ενστικτώδεις ροπές και τάσεις που επιτάσσει η ίδια η ζωή. Στην καθαρά μηχανιστική αυτήν αντίληψη, δεν χωρά καμμία σκέψη ή θεώρηση που ξεφεύγει από τον φαινομενικό κόσμο και τον μόνο σκοπό που διακρίνει είναι η συνεχής βελτίωση των οχημάτων - σωμάτων (γιατί άραγε;).
Κάπου ενδιάμεσα των δύο άκρων κινούνται πάμπολλες επιμέρους θεωρίες και αντιλήψεις, δημιουργώντας έτσι μια μεγάλη γκάμα απόψεων, ώστε να μην αφήνουν κανέναν ανικανοποίητο.
Για την αρχαία Ελληνική σοφία, αξιωματικά θέτονταν η παραδοχή, "είμαστε παιδιά του Ουρανού και της Γης", "είμαστε Γήινα παιδιά της μητέρας φύσης, του κόσμου αυτού, όμως από την γραμμή του πατέρα μας, καταγόμαστε από τους θεούς" και εν τέλει, "οι άνθρωποι είναι θνητοί θεοί, οι δε θεοί αθάνατοι άνθρωποι".
Με το ισορροπημένο αυτό πνεύμα, η Ελληνική σκέψη διέπρεψε ισότιμα και στον μητρικό κόσμο της Ύλης, τον οποίον σεβάστηκε όσο αξίζει να σέβεται κάποιος την μητέρα του, αλλά και στον πατρικό κόσμο του Πνεύματος, τον οποίο προήγαγε σε δυσθεώρητα ύψη. Δισυπόστατο ον ο ίδιος, πολύ νωρίς κατάλαβε ότι όφειλε ισότιμα να αναπτύσσει και τους δύο κόσμους, μεταφέροντας και πραγματώνοντας τις ιδέες, τις αξίες και τα ιδανικά του πνευματικού κόσμου στο υλικό πεδίο και από την άλλη, εμπλουτίζοντας με νέες ιδέες τον πνευματικό κόσμο, ιδέες που γεννάει η υγιής δημιουργική δράση στον υλικό κόσμο.
Ήρθεμε για κάποιον σκοπό εδώ στον υλικό κόσμο, οπότε με βρίσκει θετικά διακείμενο το ερώτημα που θέτει ο φίλος μας από την μεγαλόνησο που γράφει: "Μήπως είναι καλύτερα (εγώ έτσι πιστεύω) να ασχοληθούμε με την παρούσα ζωή, αν προτιμάτε ύπαρξη?"
Να σχοληθούμε λοιπόν με την παρούσα ζωή, αφού για κάποιο λόγο ήρθαμε στην παρούσα ζωή. Ας βρούμε λοιπόν τι ήρθαμε να κάνουμε και ας το κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να αφήσουμε τον κόσμο αυτόν λίγο καλύτερο από ότι τον παραλάβαμε, αναλογιζόμενοι πάντα ότι τον κόσμο αυτόν δεν τον κληρονομήσαμε από τους γονείς μας, αλλά τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας.
Έτσι φτάνουμε να συμφωνούμε σχεδόν απόλυτα και με το δεύτερο ερώτημα - θέση που θέτει ο φίλος patreas,
"Μήπως είναι καλύτερα να ασχολούμαστε με την βελτίωση του εαυτού μας και τους κόσμου που ζούμε?"
Μη λησμονώντας βέβαια ότι, η ενασχόλιση με την βελτίωση του εαυτού, ενέχει αναγκαστικά και την ενασχόλιση με τον πνευματικό κόσμο, καθότι ο "εαυτός" αποτελείται κατά το μισό και από "πνεύμα"....
