Αναχωρητισμός VS Κοσμικότητας

[Avaris]

Να λοιπόν οι δύο Δρόμοι.

Όσα χρόνια ζει και κινείται ο έννοος άνθρωπος στη γη "περιφέροντας φιλάρεσκα" την "φιλοσοφική του ανάπτυξη", άλλα τόσα υπάρχει και η Απαξιωτική Κόντρα μεταξύ των Φίλα Προσκείμενων και των Εχθρικά Διακείμενων αντιστοίχως των δύο Μονοπατιών.

Και τα δύο Μονοπάτια ανέδειξαν Μεγάλες Μορφές του Πνεύματος, της Ψυχικής Ανάτασης και της Υψηλής Συνειδητότητας.

Ποτέ όμως οι λάτρεις του ενός ή του άλλου Μονοπατιού δεν αποδέχτηκαν την ίση αξία του "Άλλου Μονοπατιού".....

Ποταμοί απαξιωτικών εκφράσεων, σχημάτων λόγου, χαρακτηρισμών ένθεν κακείθεν.

Αν μη τι άλλο, έδειξαν και οι μεν και οι δε, πως αδυνατούν να "συμβιώσουν", να "αλληλουποστηριχθούν" και κυρίως να "παντρέψουν" φιλοσοφίες και τεχνικές μεταξύ τους....

Έδειξαν πως αδυνατούν να αντιληφθούν, πάνω απ' όλα, πως δεν υπάρχουν μόνον οι μεν και οι δε, αλλά και πολλές άλλες "υποκατηγορίες" ανάμεσά τους....

Που φυσικά, θα είχαν ανάγκη ένα "υγιές πάντρεμα" των δύο Σχολών και φιλοσοφιών....

Παραδόξως, αυτό είναι κάτι που επέτυχαν οι Θρησκείες (αποδέχτηκε και αγκάλιασε τους Αναχωρητές - Ασκητές) αλλά δείχνει πως δεν στάθηκε δυνατόν να επιτύχει και ο Εσωτερισμός....αν και συνήθως συμβαίνει το "ανάποδο"....οι Θρησκείες,δηλαδή, να μένουν πίσω απο τον Εσωτερισμό.....

Αγαπημένα αποφθέγματα και των δύο σχολών?

ΚΟΣΜΙΚΟΙ: " Είστε τόσο ανίκανοι και ανώριμοι για την Εσωτερική Γνώση , γι' αυτό και δραπετεύετε απο την Κοσμική Καθημερινότητα".....

ΑΝΑΧΩΡΗΤΕΣ : "Είστε τόσο ανίκανοι να μείνετε μόνοι με τον εαυτό σας και να στερηθείτε τις υλικές απολαύσεις, τόσο ανώριμοι για την Εσωτερική Γνώση που βρίσκετε διαρκώς άλλοθι για να ζείτε μέσα στην Υλική Καθημερινότητα"


Οι "Κοσμικοί" φυσικά, ανέκαθεν ήταν οι περισσότεροι. Άρα, διέθεταν και τον "ισχυρότερο λόγο"....

Αυτό που με προβλημάτιζε πάντα όμως εδώ, ήταν το εξής τραγικό:

"Σκέφτηκαν ποτέ αυτοί που ίδρυσαν τις Κοσμικές Εσωτερικές Φιλοσοφίες, ότι κάποιος "Επιφανειακά Κοσμικός" μπορεί να κρύβει μέσα του έναν Εν Δυνάμει Αναχωρητή (δηλαδή, κάποιον που θα έπρεπε να έχει στραφεί στον Αναχωρητισμό) και που όμως οι κοινωνικές συνθήκες δεν του το επέτρεψαν"?

Αυτό που υφίσταται, είναι επιεικώς, Ψυχική Διαστροφή γι' αυτόν τον άνθρωπο. Άλλα Μονοπάτια ήταν να βαδίσει και άλλα βαδίζει εντέλλει.

Συνειδητοποιούν έστω και στο ελάχιστο τι πόνους υποφέρει κάθε λεπτό ένα τέτοιο άτομο που προσπαθεί να ισορροπήσει επι ακμής ξυραφίου?

Απο που κι ως που μπαίνουν όλοι σε ένα Εσωτερικό Καζάνι και παίρνουν έναν ενιαίο αριθμό εργοστασιακής παραγωγής?

Άλλο Μοντέλο ο "Κοσμικός"....

Και άλλο μοντέλο ο "Αναχωρητής".....

Και κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει "Συνείδηση" αυτό....

[Trithemius]

Όποιος πιστεύει πως όντως υπάρχει "διαμάχη" αξιών μεταξύ αναχωρητών και κοσμικών, τελικά δεν έχει δει μέσα από αυτές τις τάσεις. Εδώ θέλω να θυμήσω παλαιότερες θέσεις μου για τις έντονες τάσεις κοσμικότητας ή αναχωρητισμού, όπως αυτές μπορεί να εκδηλωθούν σε υπερθετικό βαθμό:

Εγώ θα ήθελα να προσεγγίσω την ανάγκη της ενασχόλησης με τον εσωτερισμό μέσω κάποιας εσωτερικής μας "ροπής" προς αυτόν. Πάνω απ' όλα, η ενασχόληση με τον εσωτερισμό πιστεύω πως έρχεται να ικανοποιήσει μια "αρχετυπική" μας ανάγκη για επικοινωνία με την Πηγή. Κάθε έκφανση του εσωτερισμού πιστεύω πως αποτελεί έναν δρόμο προς την ένωσή μας με την Πηγή. Αν και αυτή η ανάγκη δεν εκδηλώνεται σε όλους το ίδιο ποσοτικά και ποιοτικά, πάραυτα, πιστεύω πως από τη στιγμή που θα γεννηθούμε, όλοι παίζουμε το ρόλο του ξενιστή στην ψυχή μας, η οποία έχει την ανάγκη να έρθει σε επαφή με τον δημιουργό της.

Σε κάποιους αυτό εκδηλώνεται πολύ "ελαφρά" και επιφανειακά, πραγματικά δεν αποτελεί παρά μια απλή σκέψη και τίποτε άλλο. Όμως σε άλλους ανθρώπους, αυτούς που ονομάζουμε αναζητητές της Γνώσης, μυστικιστές, εσωτεριστές κλπ, αυτή η ανάγκη επικοινωνίας με το θείο κυριολεκτικά αποτελεί τρόπο ζωής κι όχι κάτι που θα τους απασχολήσει περιστασιακά.

Σε αυτούς, τους μαθητές της επικοινωνίας με το θεό, η ανάγκη για ενασχόληση με τον εσωτερισμό γενικότερα έρχεται να τους δώσει υπόσταση μέσα στο σύμπαν. Ο εσωτεριστής νοιώθει "άβολα" αν δεν ανακαλύψει πρώτα τις δυνατότητες του εαυτού του και στη συνέχεια θα θέλει να προχωρήσει στην ανακάλυψη των νόμων του σύμπαντος και στην εναρμόνιση αλλά και αξιοποίηση αυτών. Δηλαδή ίσως αυτοί οι άνθρωποι τελικά να μην χρειάζονται κάποιο έντονα δυσάρεστο γεγονός στη ζωή τους για να βρουν την ώθηση να ασχοληθούν με τον εσωτερισμό. Υπάρχει τελικά ένας μεταφυσικός έρωτας που τους οδηγεί σε μια τέτοια ενασχόληση! Αυτό συμβαίνει γιατί πραγματικά οι εσωτεριστές γεννιούνται με μια ιδιαίτερα έντονη ανάγκη να εντρυφήσουν στον μυστικισμό, στην ένωση δηλαδή με τον Θεό-Δημιουργό-Πηγή. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα βρούνε τη λύση να ασχοληθούν με τον εσωτερισμό. Δεν υπάρχει γι' αυτούς η επιλογή της μη ενασχόλησης. Αντίθετα έχουν ανάγκη από μια διαρκή πνευματική εξέλιξη. Αυτή η "μέθεξη" φέρνει στη ζωή του εσωτεριστή αυτό που πραγματικά αποζητά: το να αποκτήσει συμπαντική συνείδηση, να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με το θεό-δημιουργό και να εργαστεί πάνω στην μετατροπή αυτών των δύσβατων δρόμων σε "λεωφόρους καθημερινής διεύλευσης"

Πάνω σε όλα αυτά, η τακτοποίηση (το συντομότερο δυνατό) των "επίγειων υποχρεώσεών" μας, θεωρώ πως είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να ασχοληθεί κάποιος με τον εσωτερισμό. Αν δεν έχεις τακτοποιήσει σε έναν ικανοποιητικό βαθμό τις υλικές σου ανάγκες, τότε δεν θα έχεις την απαραίτητη ψυχική ηρεμία για να ικανοποιήσεις τις πνευματικές σου ανάγκες. Στην ουσία, ο βιοπορισμός είναι το μέσο εκείνο που θα μας δώσει τον απαιτούμενο χρόνο και την απαιτούμενη διάθεση και ψυχική ηρεμία για να ασχοληθούμε με το Είναι μας, αυτή τη σχέση θεού και ανθρώπου.

Πιστεύω πως είτε η ζωή μας διάγεται αμιγώς από εσωτερισμό, είτε αμιγώς από τα "επιφανειακά", και στις δύο περιπτώσεις θα μας φανεί "βαρετή". Όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι κι εδώ λειτουργεί ο παγκόσμιος νόμος του concidentia oppositorum. Αυτή η ένωση των αντιθέτων είναι που μας φέρνει την ισορροπία.

Πάνω σε αυτά να προσθέσω πως ο λόγος που δεν οδηγούνται όλοι στον εσωτερισμό, είναι ο ίδιος με τον λόγο που δεν οδηγούνται όλοι στο ποτό ή στα ναρκωτικά. Απλά, οι αντοχές αλλά και οι δυνατότητες χειρισμού μίας κατάστασης διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Επίσης πιστεύω πως η στροφή στον εσωτερισμό δεν αποτελεί λύση σε ένα πρόβλημα αλλά ικανοποίηση μιας αυτοφυούς ανάγκης για κατανόηση του εσωτερικού και εξωτερικού μας κόσμου. Το ποτό, τα ναρκωτικά κλπ απλώς προσφέρουν μια στιγμιαία απόδραση από την πραγματικότητα και δεν περιέχουν το χαρακτήρα και σκοπό του εσωτερισμού.

Κι ένα τελευταίο απόσπασμα που αν και λίγο μεγάλο, νομίζω αποτελεί τη σύνοψη όσων έχω στο μυαλό μου περί αναχωρητισμού και κοσμικότητας

Πιστεύω πως η πρακτική του εσωτερισμού στην καθημερινότητά μας πρέπει να θεωρείται επιβεβλημένη. Ο λόγος είναι γιατί από τη στιγμή που ως άνθρωποι είμαστε φορείς του δυϊστικού μοντέλου "ύλη + πνεύμα", πρέπει να φροντίζουμε για τη βελτίωση και των δύο πλευρών. Όσο χρήσιμος είναι ο εσωτερισμός και η πνευματική αναζήτηση για την καθημερινοτητά μας, άλλο τόσο χρήσιμη είναι και η καθημερινότητα για τον εσωτερισμό.

Σίγουρα με την πάροδο των αιώνων, η υφή αυτής της αναγκαιότητας έχει αλλάξει αλλά δεν έχει αλλοιωθεί. Ο σύγχρονος άνθρωπος χρειάζεται τον εσωτερισμό τόσο όσο και ο άνθρωπος του 12ου αιώνα. Το ίδιο ισχύει και για την αναγκιότητα της καθημερινότητας. Φυσικά τα μέτρα και οι πρακτικές αλλάζουν συνεχώς, όμως η βάση παραμένει ίδια.

Ας αναλύσουμε τώρα αυτές τις δύο πλευρές του δυϊστικού μοντέλου:

Α) Ο εσωτερισμός:

Είμαι κατά του "hard core" εσωτερισμού που προϋποθέτει τον αναχωρητισμό και την αποχή από κάθετί εγκόσμιο. Ο ανά τον κόσμο μοναχισμός είναι μια μορφή αυτού που εννοώ. Προσωπικά πιστεύω πως ο άνθρωπος που έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να ζήσει σε έναν "δικό" του κόσμο, κατ' ουσίαν δεν έχει αποδεχτεί την υλική φύση-πλευρά του. Και δεν την έχει αποδεχτεί γιατί δεν την έχει γνωρίσει. Είναι αδύνατο να γνωρίσεις τον υλικό εαυτό σου, το κομμάτι εκείνο που αποζητά την καθημερινότητα και να έχεις αηδιάσει τόσο που να θέλεις να το εξαφανίσεις. Ταυτόχρονα αφού αποφασίζεις να εγκαταλείψεις την καθημερινότητα, μόνος σου αποφασίζεις να απαλλαγείς και από τις όποιες υποχρεώσεις σου στον τόπο όπου μονάζεις. Είναι άδικο να ασχολείσαι αποκλειστικά και μόνον με τη σχέση σου με τον θεό και να αφήνεις στους άλλους την ευθύνη του να σου συντηρήσουν το μοναστήρι, να σου παράσχουν τροφή και καθαρό νερό αλλά και να σε περιθάλψουν όταν αρρωστήσεις. Ποιά είναι τελικά η συνεισφορά του αμιγώς πνευματικού ανθρώπου στο ιδανικό μοντέλο του ανθρώπου που είναι φορέας του υγιούς δυϊσμού;

Ειλικρινά δεν βρίσκω πουθενά τη λογική του να εξαφανιστώ από τα εγκόσμια και να ασχοληθώ μόνον με τα πνευματικά. Αυτή η στάση ζωής κάνει τους ανθρώπους αυτούς να θεωρούν το σώμα τους κάτι κακό, ρυπαρό κι έκφραση της αμαρτίας και γι΄αυτό συστηματικά αρνούνται να το φροντίσουν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που πολλοί μοναχοί πάσχουν από παθήσεις του προστάτη αδένα για ευνόητους λόγους.... Έχουν αναγάγει την αποχή από κάθετί εγκόσμιο σε αρετή, ξεχνώντας πως ο δημιουργός-θεός τον οποίο λατρεύουν τους έδωσε τόσο πνευματική, όσο και υλική υπόσταση. Στην ουσία, όταν κάποιος ζεί μόνον πνευματικά πιστεύω πως βρίσκεται σε πλάνη γιατί έχει αποφασίσει να ζήσει σε μία κατάσταση που είναι ασύμβατη με την υπόστασή του. Η ατομικότητά μας ορίζεται τόσο από τον υλικό εαυτό μας, όσο και από τον πνευματικό. Το να αρνηθούμε τον υλικό είναι σαν να προσπαθούμε να ζήσουμε ως πνεύματα επι της γης. Είναι όμως λογικό κάτι τέτοιο; Πως θα γνωρίσουμε το σύμπαν, τους κοσμικούς νόμους και χαρακτηριστικά αν δεν τα δούμε να λειτουργούν στο υλικό πεδίο και να αλληλεπιδρούν μαζί μας;

Β) Η καθημερινότητα

Κι εδώ λέω όχι στην "hard core" καθημερινότητα. Λέω όχι σε μία κατάσταση που στερείται πλήρως της όποιας πνευματικότητας και δεν μας κάνει να ξεχωρίζουμε σε τίποτε από τα ζώα που απλά ζουν και αναπαράγονται. Γεννηθήκαμε με πνεύμα και συνείδηση του εαυτού μας και κάτι τέτοιο είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μας έχει κάνει ο δημιουργός μας. Αν η ζωή μας σχετίζεται μόνον με το τι θα φάμε, πως θα πληρώσουμε τα δάνεια και αν θα πάρουμε καινούργιο αυτοκίνητο, τότε και πάλι χάσαμε το νόημα της ζωής. Πιστεύω πως σε κάθε άτομο υπάρχει ένα ψύγμα της Πηγής, του δημιουργού των πάντων και αυτό πρέπει να ανακαλύψουμε και να ενδυναμώσουμε. Άνθρωπος χωρίς όραμα, χωρίς πνευματικές προσδοκίες και ανάγκες είναι απλά ένα σύνολο από κύτταρα που κάποια στιγμή πεθαίνουν, ένα κομμάτι κρέας και οστών που απλά καταναλώνει το οξυγόνο της ατμόσφαιρας. Και όπως σωστά λένε οι αρχαίοι μας πρόγονοι, πνεύμα που δεν εξελίσσεται πεθαίνει.

Πολλοί λένε πως στη σύγχρονη εποχή δεν υπάρχει η πολυτέλεια του να ασχοληθούμε με τον εσωτερισμό γιατί οι ρυθμοί της ζωής είναι απαγορευτικοί για κάτι τέτοιο. Εγώ πιστεύω πως όλα έχουν σχέση με την "προδιάθεση" που έχουμε για κάτι τέτοιο. Αν δεν υπάρχει ο "έρωτας" για εσωτερισμό, τότε κάθε δικαιολογία είναι εκ του περισσού. Πριν το δεν μπορώ υπάρχει το δεν θέλω. Κι αν δεν υπάρχει ο έρωτας δεν υπάρχουν μεταφυσικοί προβληματισμοί. Εδώ, ο "έρωτας" στον οποίο αναφέρομαι, ταυτίζεται με τον Έρωτα της Ησιόδειας θεογονίας, όπου αυτός ταυτίζεται με την ανάγκη για δημιουργία και δεν έχει σχέση με το αρχέτυπο της σωματικής έλξης.

Κλείνοντας (προσωρινά) θέλω να τονίσω πως μπορεί να υπάρξει πρακτική του εσωτερισμού στην καθημερινότητά μας αν κι εφόσον καμία από τις δύο φύσεις μας δεν οδηγηθεί στα άκρα. Ο εσωτερισμός είναι καθαρά βιωματικός, άρα για να μπορέσουμε να τον αξιολογήσουμε, πρέπει να τον συνδέσουμε με την καθημερινότητά μας. Δεν έχει σχέση το αν ζούμε στο 2007, στο 936 ή στο 11936. Η βάση είναι ίδια και καθορίζεται από την αλληλεπίδραση της υλικής φύσης μας με την πνευματική. Όσο είμαστε άνθρωποι και ζούμε επί της γης, αυτά τα δεδομένα δεν θα πάψουν να υφίστανται. Όταν έρθει η ώρα κι εγκαταλείψουμε πλέον τα εγκόσμια, τότε τα δεδομένα θα αλλάξουν. Εκεί είναι που πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο προετοιμασμένοι, γιατί θα χρειαστούμε την πνευματική μας πλευρά όσο ποτέ άλλοτε.

Κατά τη γνώμη μου πρέπει να τείνουμε περισσότερο (όχι όμως αμιγώς) προς τον εσωτερισμό γιατί πρέπει να δεχθούμε πως η ανθρώπινη κατάστασή μας είναι προσωρινή. Ακολουθεί κάτι άλλο μετά τον φυσικό-υλικό θάνατό μας και στην επόμενη συνειδησιακή μας κατάσταση, το όχημά μας "θα καίει πνευματική βενζίνη". Ας εκμεταλλευτούμε λοιπόν τον επίγειο χρόνο μας όσο γίνεται πιο παραγωγικά προς κάτι τέτοιο

Ελπίζω να μην κούρασα με τα συνεχόμενα αποσπάσματα αλλά πιστεύω πως αγγίζουν την ουσία του θέματος

[livelove]

Φαντάστηκα μια Γή μόνο με αναχωρητές.
Φαντάστηκα και μία Γη μόνο με Κοσμικούς.
Μετα σκέφτομαι οτι όλοι ούτως ή άλλως είμαστε αναχωρητές, με την έννοια οτι απο "κάπου" αναχωρήσαμε. Φορέσαμε τις σάρκες μας (όχι τα καλά μας!)Και να' μαστε στη Γη.

Σκέφτομαι οτι αυτοί που αναχωρούν για μία ακόμα φορα -αυτή τη φορά πάνω στη Γη-...
γνωρίζουν τα πάντα σχετικά με αυτήν κι ίσως να μην χρειάζεται να ζήσουν κοσμικά απλά και μόνο επειδη έχουν πάρει ο,τι χρειάζονται απο τη ζωη εδω ΕΚΤΟΣ απο ένα πράγμα: τη γνώση του πώς είναι να έχεις πάρει τα πάντα, όσα σου χρειάζονται απο ενσαρκώσεις στη Γη...και... να ξανάρχεσαι...χωρις να συντρέχει λόγος άλλος.
Με άλλα λόγια... έρχεσαι για να μάθεις πώς είναι να ξέρεις τα της γης, να μην έχεις κάτι νέο να μάθεις, αλλά να είσαι στη Γη. Ταυτόχρονα μαθαίνεις τί να κάνεις σε μια Γη που δεν έχει να σου μάθει τίποτα άλλο εκτος απο αυτο: πώς να ζεις πάνω σ΄αυτην χωρις να χρειάζεται να μάθεις κάτι. Έτσι αναχωρεις και απο αυτο μαθαίνεις κάτι ακόμα.

(Μην με ρωτήσετε τί γίνεται μετά. Εντάξει-είπαμε- έχω φαντασία...αλλα μην το παρακανουμε ;

 

[Avaris]

Φίλε Anon,

όπως έχουμε ξαναπεί, ο καθένας έχει το Μονοπάτι του.....τον "Τρόπο" του να το "βαδίσει"....

Μπορεί κάποιος να "βαδίζει καλύτερα" τον Δρόμο του Εσωτεριστή της Καθημερινότητας.....

Κάποιος άλλος του Αναχωρητή της Μοναστικής ζωής....

Ένας άλλος του Αναχωρητή της Ασκητικής ζωής....

Κάποιος άλλος του Μέλους της Κλειστής Κοινότητας Τάγματος που ναι μεν είναι εντός του Κοσμικού Περιβάλλοντος αλλά διαβιώνουν και επικοινωνούν μόνον μεταξύ τους και ελάχιστα με τον υπόλοιπο κόσμο....

Κάποιος άλλος, του Ημι - αναχωρητή....αυτός που έχει την δυνατότητα να βρίσκεται σε όλα τα παραπάνω μονοπάτια, ανάλογα με τις "δονήσεις" της ψυχής του την κάθε στιγμή....

Σίγουρα, υπάρχουν πολλά "ενδιάμεσα" μονοπάτια....

Και όλα είναι "υγιή" εαν εκφράζουν τον Οδοιπόρο τους....

[Trithemius]

Οκ, δεν αντιλέγω. Άλλωστε, το να πας από το σημείο Α στο σημείο Β μπορεί να συμβεί μέσα από άπειρες οδούς. Όμως εγώ αναφέρομαι στις "hard core" περιπτώσεις, δηλαδή τις ακραίες εκείνες περιπτώσεις όπου το άτομο είτε απέχει εντελώς από τα κοσμικά, είτε απέχει εντελώς από τα πνευματικά.

Συμφωνώ κι εγώ για την προσωπική προσέγγιση και υλοποίηση του εσωτερισμού, όμως αν θέλουμε να φέρουμε τον εσωτερισμό σε αρμονία με την ανθρώπινη φύση μας, πρέπει να αποδεχτούμε αυτήν ακριβώς τη φύση μας ολοκληρωμένα, ύλη και πνεύμα να εμπλέκονται μεταξύ τους όπως το σύμβολο του γιν-γιαγκ.

[LordPayens]

Aγαπητέ Anon,

Δεν νομίζω αγαπητέ ότι ο αναχωρητισμός έχει κάτι το hardcore, ειδικά στις κολεκτιβικές περιπτώσεις. Συνήθως συναντάμε πρόβλημα με ανθρώπους που είναι ιδιαίτερα δεμένοι με τον παλμό της κοινωνίας και δυσκολεύονται να τον αποχωριστούν, αλλά στο τέλος ο αναχωρητής δένεται σε τέτοιο βαθμό με τούτη την ζωή που του είναι αδύνατον να επιστρέψει.

Θεωρώ πολύ πιο σκληρό τον δρόμο του κοσμικού του πνεύματος, δηλαδή του κοσμικού που προσπαθεί να αναγνωρίσει την θεία εκδήλωση σε κάθε τι, ακόμα και στην χυδαιότητα της καθημερινότητας. Ο άνθρωπος που πραγματικά μπορεί να το καταφέρει και να διατηρήσει τις ισορροποίες στην ζούγκλα της μεγαλούπολης, πιστεύω ότι θα είναι μάρτυρας μιας σαφώς πιο υψηλής εξέλιξης από αυτή του αναχωρητή που για το μόνο που εργάζεται είναι ο εαυτός του.

Φιλικά,
LordPayens

[Trithemius]

Συμφωνώ απόλυτα, ο δρόμος που συνδυάζει τόσο το κοσμικό, όσο και το πνευματικό είναι ο πιο δύκολος. Ταυτόχρονα όμως είναι και ο πιο προσοδοφόρος. Είναι η απόλυτη υλοποίηση του σταυρού και του ρόδου. Άλλωστε γιαυτό ανέφερα και πιο πριν πως ο παγκόσμιος νόμος του concidentia oppositorum της ένωσης δηλαδή των αντιθέτων (κοσμικό+πνευματικό) είναι που μας φέρνει την ισορροπία.

[Avaris]

Το να ασχολείσαι αποκλειστικά με ένα αντικείμενο (εξειδίκευση) είναι που επιφέρει την υψηλή γνώση αυτού του αντικειμένου....

Αυτό είναι που προάγει την

                                           "εξαιρετικά υψηλής στάθμης αποτελεσματικότητα"....


Η πολυδιάσπαση και η πολυπραγμοσύνη είναι στην χειρότερη περίπτωση 


ψυχαναγκαστική ισορροπία μέσα σε έναν ωκεανό αλληλοσυγκρουόμενων υποχρεώσεων


και στην καλύτερη (για ορισμένους)


απλές εναλλαγές καταστάσεων για να μην βαριόμαστε ......


κι αυτή η "Στάση πολυδιάσπασης " είναι αποδεδειγμένο απο τις Εξωτερικές Επιστήμες ότι φέρνει μόνο ημι - αποτελέσματα.



                                          Γιατί να μην ισχύει το ίδιο και στην "Εσωτερική Ιερά Επιστήμη"?



Υπ' αυτό το πρίσμα,


πως είναι δυνατόν η "Πολυδιάσπαση του Κοσμικού Εσωτερισμού"


                                           να φέρει υψηλότερα εσωτερικά αποτελέσματα στο Ζηλωτή


απο ότι η "Απόλυτη Συγκέντρωση στον Εσωτερισμό" που θα επιτύχει ο Αναχωρητής?

[Trithemius]

Σίγουρα δεν έχω "φτάσει" σε καμία από τις δύο καταστάσεις που συζητάμε, όμως αυτό που θέλω να επισημάνω είναι πως αν θέλουμε να αποδεχτούμε το νόημα της φράσης "εν το Παν", τότε πρέπει να το δούμε να υλοποιείται και στον εσωτερισμό. Αν θέλουμε να μιλάμε για ολοκληρωμένη πορεία στον εσωτερισμό, δεν μπορούμε να απορρίψουμε το ένα εκ των δύο βασικών μας γνωρισμάτων. Το δυϊστικό μοντέλο πρέπει να αναγνωριστεί και να γίνει κατανοητό.

Ξαναθυμίζω πως στην ουσία, όταν κάποιος ζεί μόνον πνευματικά πιστεύω πως βρίσκεται σε πλάνη γιατί έχει αποφασίσει να ζήσει σε μία κατάσταση που είναι ασύμβατη με την υπόστασή του. Η ατομικότητά μας ορίζεται τόσο από τον υλικό εαυτό μας, όσο και από τον πνευματικό. Το να αρνηθούμε τον υλικό είναι σαν να προσπαθούμε να ζήσουμε ως πνεύματα επι της γης. Είναι όμως λογικό κάτι τέτοιο; Πως θα γνωρίσουμε το σύμπαν, τους κοσμικούς νόμους και χαρακτηριστικά αν δεν τα δούμε να λειτουργούν στο υλικό πεδίο και να αλληλεπιδρούν μαζί μας;

Βέβαια δεν μπορώ να κρύψω και τη δική μου τάση για ενασχόληση μόνον με τα πνευματικά, που τις περισσότερες φορές υπερισχύουν των κοσμικών. Δεν θα έμπαινα σε διαδικασία ποσοστών αλλά σίγουρα, μιλώντας προσωπικά υπερισχύουν οι πνευματικές ενασχολήσεις.

[Eleni]

Γιατί να δούμε το θέμα απο την άποψη της αντίθεσης και οχι απο την άποψη της ένωσης?
Το πνεύμα δονεί την ύλη και η ψυχή το ζωοποιεί. Αν αυτό το δεχόμαστε, καταλαβαίνουμε οτι χωρίς την ύλη τα δύο άλλα δεν μπορούν ούτε να εκδηλωθούν, ούτε να δημιουργήσουν.
Πως λοιπόν εμείς υποτιμάμε τα υλικά δημιουργήματα του Θεϊκού πνεύματος και θέλουμε να απομακρυνθούμε απο αυτά?
Οι σκέψεις μας και οι πράξεις μας δεν είναι ανεξάρτητες απο το κοσμικό, επομένως όλα εκεί μέσα περιέχονται.

Προσωπικά θεωρώ οτι αν δεν δράσσουμε στο κοινωνικό σύνολο με τις ιδέες που ακολουθούμε και το ''σκάσουμε'' μακριά απο τις ''δυσκολίες'', βυθιζόμενοι στον εαυτό μας δεν παρέχουμε σε κανένα τίποτα.

[LordPayens]

Γιατί να μην ισχύει το ίδιο και στην "Εσωτερική Ιερά Επιστήμη"?

Διότι πολύ απλά για να μπορέσεις να διαβάσεις την ιερά επιστήμη, οφείλεις να μελετήσεις όλες τις επί της γης επιστήμες και διδασκαλείες, να γνωρίσεις απόλυτα τον εαυτό σου και τέλος αν τα καταφέρεις όλα αυτά να είσαι έτοιμος να τα ξεχάσεις μονομιάς και ν'αρχίσεις να διαβάζεις από την αρχή. Άρα, αναγκαστικά θέλει την πολυπραγμοσύνη που αναφέρεις κι ας μην γίνεσαι πολύ αποτελεσματικός στην καθημερινότητα. 

Φιλικά,
LordPayens

[Avaris]

Ξαναθυμίζω πως στην ουσία, όταν κάποιος ζεί μόνον πνευματικά πιστεύω πως βρίσκεται σε πλάνη γιατί έχει αποφασίσει να ζήσει σε μία κατάσταση που είναι ασύμβατη με την υπόστασή του.

Το να αρνηθούμε τον υλικό είναι σαν να προσπαθούμε να ζήσουμε ως πνεύματα επι της γης. Είναι όμως λογικό κάτι τέτοιο;

Γιατί δεν είναι λογικό ?


Ας θυμηθούμε το Ερμητικό:

                                                             "Όπως επάνω, έτσι και κάτω"



...Και "Επάνω" είναι "Πνευματική η Κατάσταση".....


                                                                 ...Συνεπώς, έτσι δεν θα πρέπει να είναι και "Κάτω"?

[Avaris]

Πως λοιπόν εμείς υποτιμάμε τα υλικά δημιουργήματα του Θεϊκού πνεύματος και θέλουμε να απομακρυνθούμε απο αυτά?

Μήπως γιατί είναι η Κατώτερη βαθμίδα της Ύπαρξης (η Ύλη) και οφείλουμε να κοιτάμε διαρκώς ψηλότερα, δηλαδή προς την ανώτερη


βαθμίδα ώστε μια μέρα να καταφέρουμε να την κατακτήσουμε?

[Avaris]

Γιατί να μην ισχύει το ίδιο και στην "Εσωτερική Ιερά Επιστήμη"?

Διότι πολύ απλά για να μπορέσεις να διαβάσεις την ιερά επιστήμη, οφείλεις να μελετήσεις όλες τις επί της γης επιστήμες και διδασκαλείες, να γνωρίσεις απόλυτα τον εαυτό σου και τέλος αν τα καταφέρεις όλα αυτά να είσαι έτοιμος να τα ξεχάσεις μονομιάς και ν'αρχίσεις να διαβάζεις από την αρχή. Άρα, αναγκαστικά θέλει την πολυπραγμοσύνη που αναφέρεις κι ας μην γίνεσαι πολύ αποτελεσματικός στην καθημερινότητα. 

Φιλικά,
LordPayens

Ναι αλλά όχι στην διάρκεια μιας ζωής......

Κάτι που καταπιανόμαστε πρέπει να το ολοκληρώνουμε, μέχρι να το "εμπεδώσουμε" και μετά περνάμε στο επόμενο.......

Δεν θα μάθουμε μέσα σε μια ζωή όλες τις επιστήμες......

Κάποτε μπορεί να είμασταν γιατροί.......

Οφείλαμε λοιπόν τότε να αφοσιωθούμε σε αυτό για να το "εμπεδώσουμε" καλά....να αποκομίσουμε πλήρως ότι είχε να μας δώσει......

Σε μια άλλη ζωή, μπορεί να είμασταν νεκροθάφτες........

Επίσης θα έπρεπε να το "εμπεδώσουμε" καλά...

Όταν λοιπόν το άτομο νοιώσει πως ήρθε η ώρα του "Αναχωρητισμού" ή της "ανάγκης να ασχοληθεί μόνο με το Πνεύμα", τότε σημαίνει πως πρέπει να ασχοληθεί μόνον με αυτό για να το κάνει καλά....να το εμπεδώσει καλά....και να αποκομίσει ότι αυτή η αποκλειστική ενασχόληση μπορεί να του προσφέρει....

Μην ξεχνάμε πως οι μεγαλύτεροι (και όχι μόνο) καλλιτέχνες ή συγγραφείς ποτέ δεν κατάφεραν να συνδυάσουν ταυτόχρονα "ύλη και πνεύμα"......

Δεν είναι δυνατόν να "μεγαλουργεί" ταυτόχρονα και στο Πνεύμα και στην Ύλη......

Το αντιλήφθηκαν αυτό απο την Αρχαιότητα, το σεβάστηκαν και δημιουργήθηκαν θεσμοί όπως των "Μαικήνων", των "Χορηγών"......

Ο ίδιος ο  Γαλιλαίος.......

Τίποτα δεν θα είχε πετύχει εαν δεν ήταν "Αυλικός προστατευόμενος" .....

Η συμβολή "Πολιτιστικών Χορηγών" τύπου Μεδίκων ήταν καθοριστική στην Ιστορία της Τέχνης και του Πνεύματος.......

Είναι ασυμβίβαστα αυτά τα δύο....η Ύλη και το Πνεύμα.....

Ή στο ένα θα τα δώσεις όλα και θα μεγαλουργήσεις ή στο άλλο.......

Διαφορετικά, η κατάσταση που θα δημιουργηθεί θα είναι απλώς μια "Μετριότητα"......και στο ένα και στο άλλο.......

[Eleni]

Μήπως γιατί είναι η Κατώτερη βαθμίδα της Ύπαρξης (η Ύλη) και οφείλουμε να κοιτάμε διαρκώς ψηλότερα, δηλαδή προς την ανώτερη

Το τελειότερο δημιούργημα που υπάρχει κατώτερο ?