Το παρακάτω απόσπασμα είναι απο το βιβλίο "Ο Κόσμος του Ταρό", της Τζ. Μπάνινγκ, εκδ.Κέδρος, σ.277.
******************************************************
".....Κάθε απώλεια είναι και μια ευκαιρία ανάπτυξης γιατί κάθε απώλεια πυροδοτεί την αλλαγή. Η απώλεια γεννά πόνο, επειδή ακριβώς αντιστεκόμαστε συναισθηματικά στην αλλαγή.
Όσο και αν μας λέει το μυαλό μας ότι πρέπει να ακολουθήσουμε τη ροή των πραγμάτων, εαν εκείνη η ροή μας χωρίζει απο αυτό που αγαπάμε, το συναίσθημά μας λέει: "Όχι!"
Στο βιβλίο Zen Flesh, Zen Bones ο δάσκαλος Χακουίν κατηγορείται ψευδώς ότι είναι πατέρας ενός παιδιού. Η φήμη του στο χωριό καταστρέφεται, όμως εκείνος δέχεται την απώλεια της αξιοπρέπειάς του στωικά και φροντίζει στοργικά το παιδί για έναν χρόνο.
Ξαφνικά, ο πραγματικός πατέρας εμφανίζεται και ο Χακουίν δίνει πρόθυμα το παιδί στους γονείς του, αποδεχόμενος ταυτόχρονα μια δεύτερη απώλεια.
Βέβαια, όσοι δεν είναι δάσκαλοι του Ζεν, ίσως δεν μπορούν να ακολουθήσουν τη ροή των γεγονότων με τόση φυσικότητα, μπορούν όμως να διδαχτούν πολλά απο αυτή την ιστορία.
Όσο περισσότερο πασχίζουμε να κρατήσουμε εκείνο που έχει πια φύγει, τόσο περισσότερο υποφέρουμε...."
*******************************************************************
Τι είναι άραγε η Στωικότητα?
Αυτό που συνέβη στην ιστορία θεωρείται άδικο βάση του κοινού περί δικαίου αισθήματος.
Άρα, οι μεν τον αδίκησαν τόσο με την συκοφαντία όσο και με την μη αποκατάσταση με κάποιον τρόπο της αδικίας.
Αλλά ούτε αυτός έκανε κάτι για να υπερασπίσει τον εαυτό του.
Αυτό δεν έχει και μια δόση "μοιρολατρίας" όμως?
Μήπως το να αποδεχόμαστε και να συμβαδίζουμε με τα γεγονότα, υποκρύπτει και κάποια "αυτοεγκατάλειψη"?
Να συμβαδίζουμε με το Σύμπαν και τα γεγονότα του με στωικότητα μήπως μας μετατρέπει σε άριστους στόχους για εκμετάλλευση?
Ή μήπως, όταν κάποιος επιλέγει την Στωικότητα ως τρόπο ζωής, αυτόματα υπογράφει και μια υποθήκη που λέει : "αποχωρώ απο τον κόσμο των υπολοίπων ανθρώπων, ζω πλέον σε άλλο κόσμο, συνεπώς ούτε αγωνίζομαι μαζί σας αλλά ούτε και μπορείτε να με βλάψετε"?
Αρκετά περίπλοκο, δεν νομίζετε?
