Καλημερα... Δεν μπορω να συμφωνησω με αυτα που αναφερεις σχετικα με τον εσωτερισμο, διοτι αν ο εσωτερισμος ειναι το ολον τοτε γιατι επικαλεισαι την επιστημη?
Προϋπόθεση συζήτησης η ….διαφωνία. Η συμφωνία ας είναι το αποτέλεσμα ενός γόνιμου διαλόγου. Επί του θέματος, ο Εσωτερισμός είναι το όλον και ως εκ τούτου δεν έχει ανάγκη την επικύρωση ή την αυθεντία της Επιστήμης. Τουναντίον μάλιστα. Η επιστήμη πάντα προστρέχει στην Μητέρα όλων των γνώσεων, στον Εσωτερισμό, για να αντλήσει κύρος και σημαντικότητα.
Κι αν ο εσωτερισμος συμπεριλαμβανει και τις επιστημες τοτε τι θα πει για κατι καινουργιο που θα γεννηθει η κατι που θα ακυρωνει μια προηγουμενη θεωρια? Κι αν οπως λες περιλαμβανει και οτι αλλο γεννηθει γιατι δεν το καταθετει στην επιστημονικη κοινοτητα για τεκμηριωση? Για φαντασου εναν επιστημονα στο υψος του Αριστοτελη, η Νευτωνα να επικαλειται οτι η θεωρια τους περιλαμβανει τα παντα σχετικα με την ερμεινια της φυσης? Οσο μεγαλο και να ηταν το εργο που αφησαν πως θα σου φαινοταν? Κατα την γνωμη μου το θεωρω κατι σαν πιστη σε ενα δογμα που αρεσκεται σε υποκειμενικες και ισως λανθανουσες -ψευδεις υποθεσεις χωρις την καταλληλη επιστημονικη ουδετεροτητα-επεξεργασια που χρειαζεται να εχει.
«Ουδέν καινόν υπό τον ήλιον» (τίποτα καινούριο κάτω από τον ήλιο). Κάθε θεωρία είναι και μια καινούρια προσπάθεια να εκφραστεί η γνώση. Στο πόσο πετυχημένα εκφράζεται, οφείλεται και η αντικειμενικότητά της. Δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει πεδίο γνώσης που θα φέρει στο φως μια ολωσδιόλου καινούρια γνώση που μέχρι τώρα δεν έχει έστω και στοιχειωδώς προσεγγισθεί. Χαρακτηριστική είναι η ρήση του Μπερξόν για την Φιλοσοφία, που δήλωσε παραδεχόμενος ότι, «κάθε φιλοσοφική σκέψη ή θεωρία δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα καινούριο, καθότι με κάθε πρόβλημα, σκέψη ή ιδέα – έστω και σε σπερματική μορφή – έχει καταπιαστεί και ασχοληθεί η αρχαιοελληνική σοφία».
Για να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε το θέμα καλύτερα, χρειάζεται να αναφερθούμε στο πρόβλημα για την προέλευση της γνώσης. Είναι γνωστό ότι δύο κύριες σχολές αντιμάχονται για την απάντηση στο πρόβλημα, με την μία να ισχυρίζεται ότι η προέλευση κάθε γνώσης είναι αποτέλεσμα μιας εσωτερικής μη διανοητικής διεργασίας αναδύσεων γνωστικών προϊόντων αντίληψης και με την δεύτερη να αντιπροτείνει ότι η γνώση είναι αποκλειστικά το αποτέλεσμα εμπειρίας του εξωτερικού κόσμου. Ο ιδεαλισμός αντιπαλεύεται τον εμπειριοκρατισμό.
Το πρόβλημα στα πλαίσια της κλασικής αντίληψης του κόσμου δεν θα είχε βρει λύση στο ποιος έχει δίκαιο, αν η θεώρηση της γνώσης δεν υπερέβαινε την κατεστημένη αντίληψη. Την λύση ήρθε να δώσει η κβαντική, με την οποία ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο έπαψαν να αποτελούν δύο διακριτές και ξέχωρες μοναδικότητες, καθώς συνταυτίστηκαν σε μια μοναδιαία ενότητα. Η κβαντική σκέψη μάλιστα, ήρθε να ταράξει ακόμα περισσότερο τα νερά της ήρεμης κλασσικής αντίληψης, καθώς σχεδόν αξιωματικά μας εισήγαγε σε έναν κόσμο – προβολή του είναι μας, σε έναν κόσμο άπειρων καταστάσεων – άρα καθόλου αντικειμενικό – ο οποίος καθίσταται πραγματικός κατά την κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης των απείρων λύσεων σε μία, κατόπιν της προσωπικής μας παρέμβασης – θεώρησης. Σημειωτέον βέβαια ότι την επιστημονική αντίληψη της πλέον καινούριας επιστήμης – της κβαντικής – επί χιλιετίες προήγαγε και δίδασκε ο αυθεντικός εσωτερισμός. Για να μην αναφερθώ στην αρχαιοελληνική σκέψη που ενοχλεί μερικούς όταν αναφερόμαστε σε αυτήν, θα παραπέμψω στην «Βεντάντα» των ιερών Ινδικών γραφών που είναι οι «Βέδες», όπου εκτενέστερα αναφέρεται πριν από δύο και πλέον χιλιετίες η σύγχρονη κβαντική φιλοσοφική επιστημονική σκέψη.
Όταν αναφέρουμε ότι ο εσωτερισμός εμπεριέχει όλη την γνώση, δεν δογματίζουμε αλλά με γνώμονα τον ορθό λόγο, ερμηνεύουμε την ιστορία της γνώσης, όπου αναμφισβήτητα καταφαίνεται ότι η εσωτερική γνώση προηγείται πάντων των εξωτερικών επιστημών. Η Γνώση μας φέρνει πιο κοντά στην Αλήθεια, μιαν Αλήθεια που έχει ξεχαστεί, έχοντας έτσι ο άνθρωπος εκπέσει στην Λήθη. Και το μόνο που χρειάζεται είναι να ξαναθυμηθεί την Γνώση, ώστε η Λήθη να απαλειφθεί και να επέλθει η Α-Λήθεια.
Στην σύγχρονη εποχή έχει λησμονηθεί – και ενίοτε εσκεμμένα αγνοηθεί – ότι οι πρωτοπόροι όλων των επιστημών ήταν οι μυημένοι, και στην αρχαιότητα, αλλά και στην σύγχρονη εποχή. Την άνθιση της επιστήμης στην σύγχρονη εποχή πρώτος προετοίμασε ο Διδάσκαλος του Ροδοσταυρισμού Μπέϊκον ιδρύοντας την Βασιλική Ακαδημία στην Αγγλία, όπου μυημένοι εσωτεριστές θα προεδρεύσουν στην συνέχεια, φέρνοντας στο σημερινό ζηλευτό επίπεδο τις Επιστήμες. Βέβαια για κάποιους λόγους κάποιοι δεν ήθελαν να αναφέρεται ότι π.χ. ο Νεύτων ήταν μεγάλος Αλχημιστής, ούτε ότι η κοσμολογία άντλησε τις θεωρίες της από την Καμπαλά και μύρια άλλα τέτοια παραδείγματα.
Ισως ομως εδω να πρεπει να σου συστηθω, η δικη μου πρωιμη θεωρια σχετικα με τις ψυχαναλυτηκες θεωριες ειναι πως οι κοινωνικες σχεσεις διαπλαθουν τις ψυχο-λογικες μας αντηλιψεις και οτι οι βασικες ορμες χρωματιζονται απο τις συγκεκριμενες κοινωνικες δομες χωρις να χανουν την εξελικτικη-πολιτισμικη τους ιστορια. Κλεινοντας θα'θελα αν μπορεις να μου πεις τι εννοεις αυτογνωσια, και τι εσωτερισμο? Σ' ευχαριστω για το διαλογο. 
Δεν διαφωνούμε ότι οι κοινωνικές σχέσεις σε μεγάλο βαθμό διαπλάθουν τις ψυχολογικές μας αντιλήψεις, ούτε βέβαια αντιλέγουμε στο γεγονός ότι οι βασικές ορμές χρωματίζονται από την επιρροή της κοινωνίας και της παιδείας.
Τέλος, ο Εσωτερισμός είναι το ολικό γνωστικό πεδίο καθώς και οι μέθοδοι μελέτης στο πεδίο αυτό, στερούμενου όμως σημείου συγκεκριμένης αφετηρίας, διαφέροντας από την Αυτογνωσία στο σημείο μόνον ότι η Αυτογνωσία έχει επίκεντρο και σημείο αναφοράς ως έναυσμα μελέτης τον άνθρωπο – εαυτό.
