Χμμμ 
Δεν βρίσκω κάτι το ιδιαίτερο στο προφίλ του Χείρωνα. Μπορεί όμως και να κάνω λάθος. Στο δικό μου μυαλό και προφίλ κοσμοθέασης, ένας πραγματικός μύστης ήταν ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Για αυτόν τι γνώμη έχεις; Αν και από πολλούς αμφισβητείται ακόμη και η ιστορικότητά του, εμένα δεν με απασχολεί καθόλου κάτι τέτοιο. Πιστεύω πως πρέπει να επιμείνουμε στις διδαχές του αλλά και στο ότι παρουσιάζεται ως μέγας πάροχος γνώσης την αρχαία Αίγυπτο.
Δεν ξέρω αλλά ίσως τελικά ο απόλυτος ορισμός ενός μύστη είναι (και αυτό) ένα αρχέτυπο που προσπαθούμε να "αγγίξουμε". Έχουμε αποδόσει δηλαδή σε ένα πρόσωπο ορισμένες ιδιότητες-χαρακτηριστικά και δράσεις που αντιπροσωπεύουν έναν "επί γης θεό". Ταυτόχρονα δεν είναι απαραίτητο αυτή η εικόνα να υλοποιηθεί σε κάποιο ιστορικό πρόσωπο. Μας αρκεί που τον διατηρούμε ως πνευματική υπόσταση, ως σημείο αναφοράς, ως φάρο στο εσωτερικό μας ταξίδι και προσπαθούμε να φτάσουμε όχι σε αυτόν αλλά στα όσα αντιπροσωπεύει. Είμαι κατά της προσωπολατρείας και υπέρ της ιδεολατρείας βλέπετε 
Χείρωνας: Θεός, αδελφός του Δία, Πλούτωνα και Ποσειδώνα, με τους οποίους μοιράστηκε τον κόσμο και αποδέχθηκε το γήινο Πήλιο.
(Βλέπουμε ότι για την πρώιμη Ελληνική, την Ορφική κοσμοαντίληψη, το μυστήριο της θεότητας ΔΕΝ είναι μία κολωβομένη και ανισσόροπη τριάδα που γεννά τον διπολισμό με την αναγκαστική ύπαρξη του "άλλου" πόλου,
αλλά μία ισορροπημένη ΤΕΤΡΑΔΑ που οδηγεί στην εναρμόνηση. Μυστήριο που συμφωνεί απόλυτα και με την αρχετυπική επίγνωση, αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα).
Ο Χείρωνας, απαρνήθηκε την γαλήνια θεϊκή κατάσταση και προτίμησε την βάσανο του Γήινου πεδίου, για να προσφέρει στον άνθρωπο. Να διδάξει -ήταν διδάσκαλος όλων των γνωστών ηρώων- να θεραπαυσει κάθε νόσον και μαλακίαν- είναι το κατ' εξοχήν αρχέτυπο του θεραπαυτή- και το σπουδαιότερο, θυσίασε την αθανασία του για χάρη του βασανιζόμενου στην ύλη ανθρώπου, για να τον απελευθερώσει από τα μαρτύριά του, δείχνοντάς του και βοηθώντας τον στην ατραπό τη θέωσής του.
Αντίστοιχη μορφή ο Μποντισάτβα του Βουδισμού.
Αυτό είναι το Αρχέτυπο του Διδασκάλου,
ατυτό θεωρώ ως πρότυπο μέτρο για τον Μύστη...
Όσο για τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, είναι ένα άλλο μυθολογικό πρόσωπο-δημιούργημα της ύστερης μεταχριστιανικής εποχής, (γύρω στο 300 μ.Χ.) που βέβαια το βάθος των διδασκαλιών των Ερμητικών στέκεται σε δυσθεώρατο ύψος, όμως δεν σχετίζεται ΚΑΘΟΛΟΥ με Αιγυπτιακές, σύγχρονες ή αρχαίες παραδόσεις-γνώσεις, καθώς είναι ο Ερμητισμός, απόρροια των Νεοπλατωνικών και των Νεοπυθαγόρειων με επιρροές από διδασκαλίες της εγγύτερης ανατολής (Βαβυλωνιακές, χαλδαϊκές, μιθραϊκές).
Τα Ερμητικά ως σύγχρονα και του Γνωστικισμού και της αναγεννημένης Αλχημείας του Ζώσιμου του Πανωπολίτη, λειτουργούν φυσικά ως συγκοινωνούντα δοχεία με τις εσωτερικές αυτές διδασκαλίες...
author=Ορφέας link=topic=103.msg727#msg727 date=1177940599]
Ο C.Rosencroix και αυτός ως φανταστικό πρόσωπο, απορρίπτεται.
Δεν είναι πραγματικό, ιστορικό πρόσωπο?
Συγγνώμη, τον Ροδοσταυρισμό ποιός τον ίδρυσε?
Θα προσπαθήσουμε όταν το επιτρέψει ο χρόνος, να ίστορήσουμε την ροδοσταυρική ιστορία, όπως έχει καταγραφεί από τους πιο σοβαρούς μελετητές.
Κυκλοφορεί στα Ελληνικά και μια καλή εξιστόρηση, το βιβλίο, "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΩΝ" του fr.Wittemans.
Όχι, δεν είναι ιδρυτής του Ροδοσταυρισμού ο C.Rosencroix, ο οποίος για την πλειονότητα των αξιόπιστων ερευνητών θεωρείται μυθολογική μορφή, για κάποιους άλλους, όπως ο Wait, θεωρείται απλά αναδιωργανωτής του ήδη υπάρχοντος Ροδοσταυρισμού.
Το μυθιστόρημα του Ρόδου, του Guillaume de Lorrain, γραμμένο το 1260, εκατό χρόνια περίπου πριν την γέννηση του C.Rosencroix, όπως και η "θεία κωμοδία" του Δάντη, είναι σταθμοί που χαρακτηρίζουν τις καταστάσεις εκείνης της εποχής.
Το πρώτο είναι μια σάτυρα για τους μεγάλους και τους εκκλησιαστικούς της εποχής και μια καλυμένη αποκάλυψη του Ερμητισμού και της Αλχημείας και το δεύτερο, όπως γράφει ο Ελιφάς Λεβί, είναι μια γνωστικιστική εφαρμογή της διδασκαλίας της Καμπαλα στα χριστιανικά δόγματα. Ο παράδεισος αναπαρίσταται από μια σειρά κύκλων μοιρασμένων δια του σταυρού που φέρει στο μέσο του το ρόδο.
Έχουμε εδώ το σύμβολο του ρόδου κα του σταυρού με τις διάφορες σημασίες, κύρια εσωτερικής διδασκαλίας των αρχαίων μυστηρίων συνδυασμένων με τον σταυρό, της σταυρωμένης στον κόσμο αγάπης και της αποκαλύψεως του πνεύματος στην ύλη.
Ένα ακόμα βιβλίο, το "μυθιστόρημα του ρόδου" του Arnoldus Villanova, μαθητή του Lulius, κυκλοφόρησε το 1243.
Ο Arnoldus Villanova είχε ιδρύσει και μια εσωτερική μυητική εταιρεία που μνημονεύεται με το όνομα Physicorum, όπως την μνημονεύει και ο Raymonde Lulle.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, η πλειονότητα των εσωτεριστών διδασκάλων της εποχής, αναφέρονται ως Ροδόσταυροι, όπως ο Roger Bacon (1214-1294) ή ο Nicolas Flamel (1330-1413), ο διάσημος αυτός εσωτεριστής ιατρός που συνέγραψε το "Μυστικό Ρόδο", αφιερωμένο μάλλιστα στην Αφροδίτη...
