Ευχαριστώ για το καλοσώρισμα αγαπητή Sr. Rose777. Δεν επιθυμώ τίποτα, απλά απολαμβάνω τον διάλογο, έτσι "without lust for result"
Νομίζω συμφωνούμε ως πρός τη διπολικότητα, το "καλό" και το "κακό", απλά αντιλαμβάνεσαι και εσύ την δυσκολία έκφρασης μέσω του γραπτού λόγου τέτοιων θεμάτων.
Η διπολικότητα είναι απαραίτητη για τη Ζωή. Πολύ σωστά ανέφερες ότι μπορούμε να διαισθανθούμε το "μέλλον", πράγμα που μπορεί να γίνει όχι μέσω του συνειδητού εαυτού φυσικά, αλλά μέσω του ασυνειδήτου. Άρα δεν θα μπορούσαμε να επιβάλουμε μια γενικευμένη (απευθυνόμενοι στο συνειδητό μέρος) "εντολή"/"οδηγία", τύπου "Βοηθάτε αλλήλους" σε όλους ανεξαιρέτως, διότι πολύ απλά δεν ξέρουμε πώς θα την εκλάβουν, πώς θα την χρησιμοποιήσουν και πώς θα εξελικτεί η "αλυσίδα των γεγονότων". Το τι θεωρώ ωφέλιμο για μένα ίσως να μην είναι ωφέλιμο για κάποιον άλλον έτσι; Ο Μπούς για παράδειγμα πιστεύει ότι αυτά που κάνει βοηθούν τον Ιρακινό λαό και ότι προστατεύει έτσι την Εθνική Ασφάλεια της χώρας του (και πιστεύω πώς δεν υποκρίνεται, πραγματικά αυτός ο άνθρωπος νομίζει ότι βοηθά, το ίδιο και αρκετοί άλλοι! Και αυτό μου προκαλεί περισσότερο τρόμο απο κάποιον άρρωστο που θα "έβλαπτε για χάρην της βλάβης").
Εδώ είναι και το λεπτό σημείο. Βοηθώ επειδή "βγαίνει απο μέσα μου", ή βοηθώ επειδή μου το επιβάλλει ο οποιοσδήποτε μέσα απο την όποιαδήποτε "εντολή"; Υπάρχει περίπτωση αν επιχειρήσω να βοηθήσω κάποιον "μηχανικά" και χωρίς να το νιώθω (επειδή το διδάκτικα/μου επιβλήθηκε) να βλάψω αντί να ωφελέσω; Λές τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα να έχουν λίγο-πολύ ώς ρίζα τους το πιο πάνω, όχι και τόσο εύστοχα διατυπωμένο σχόλιο μου;
Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχουν καν (απο)τελέσματα, τέλη δηλαδή σε μια πράξη. Τα πάντα είναι μια συνεχής ροή, κίνηση, ένας αέναος χορός που δεν μπορούμε νοητικά να συλλάβουμε και να κρατήσουμε. Αντί να "χορέψουμε" έχουμε την απαίτηση να σταματήσουν τα πάντα για να τα "μελετήσουμε", να τα "αναλύσουμε". Αν ορίσουμε όμως την Ουσία, τότε αυτομάτως την χάσαμε, ξεγλιστρά σαν χέλι απο τα χέρια μας και αυτό που δημιουργείται είναι ένα καρκίνωμα στο ανθρώπινο σύνολο. Η Ουσία γλιστρά και στα χέρια μας έχουμε αυτό που κάποιοι θα αποκαλούσαν "Dead Letter". Το Ταο δεν μπορεί να οριστεί, ούτε ο Θεός. Νομίζω ότι δεν είναι ο Άνθρωπος που χρειάζεται τον «θεό», αλλά ο «θεός» τον Άνθρωπο. Αν του γυρίσει την πλάτη ο Άνθρωπος σαν σύνολο, τότε δεν θα υπάρχει πλέον, θα σβήσει, λόγω του ότι ο "ορισμένος θεός" (αυτός που ορίσαμε αυθαίρετα, ο καθένας με το δικό του τρόπο, αλλά και ο συλλογικός της όποιας θρησκείας) δεν έχει καμιά σχέση με την Ουσία, είναι απλώς μια...σκεπτομορφή θα μπορούσαμε να πούμε η οποία τρέφεται απο εμάς...μέσω των ενοχών που μας δημιουργούν οι όποιες παραβάσεις εκ μέρους μας, των διάφορων "εντολών" που μας επιβάλλονται...
