Για να καταπολεμήσουμε την ανθρώπινη αφέλεια, χρειάζεται να εντοπίσουμε, τους παράγοντες που την δημιουργούν.
Καταρχήν, η χριστιανική θρησκεία στη Δύση, προωθεί, πως αν είμαστε αφελείς, είμαστε αγνοί άνθρωποι, είμαστε άνθρωποι του Θεού. Επίσης προωθεί την α-νοησία, μια και ο χριστιανισμός αντιτίθεται στο Νου, εναντιώνεται στη σκέψη, στη διανόηση, στη γνώση, μια και όπως κυριολεκτικά κηρύττει, όλα αυτά είναι του "Διαβόλου".
Είναι δραματικό το γεγονός πως στην κυριολεξία, το χριστιανικό δόγμα, θεωρεί την ίδια τη Ζωή, συνέπεια της πτώσης του ανθρώπου, από τον Παράδεισο, και πως ο Κόσμος μας, η Δημιουργία ολάκερη, είναι έργο του Διαβόλου. 'Ετσι αρρωστημένα, προωθείται, στις κοινωνίες μας, πως όσο λιγότερο σκεφτόμαστε, πράττουμε ή απλά ζούμε, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε τον Θεό...
Φυσικά, ένας σημερινός "μέσος" χριστιανός στην κοινωνία μας, θα δυσκολευτεί να αποδεχτεί πως έτσι έχουν τα πράγματα, μια και οι περισσότεροι σημερινοί χριστιανοί, δεν είναι ουσιαστικά χριστιανοί, δεν γνωρίζουν τι πραγματικά πρεσβεύει το χριστιανικό δόγμα, ούτε γνωρίζουν τι γράφει η Βίβλος, γιατί αν γνώριζαν θα είχαν επαναστατήσει ήδη, και το χριστιανικό δόγμα θα είχε εξαφανιστεί παντελώς από τη Γη.
Το ότι ο χριστιανισμός, παραμένει ακόμα στις κοινωνίες των ανθρώπων, δηλώνει, το μέγεθος της ανθρώπινης αφέλειας καθώς και της ανοησίας, που απορρέει από την αμορφωσιά, και τον ασυνείδητο προγραμματισμό, τον ψυχικό εγκλωβισμό, και τη διανοητική δέσμευση που υπέστη η ανθρώπινη συνείδηση, στα εκάστοτε φεουδαρχικά σχέδια εκμετάλλευσης του κάθε λαού.
Με τέτοια θρησκευτικά πρότυπα, γιατί απορούμε πως κατάντησαν έτσι οι κοινωνίες μας? Μας εκπαίδευσαν να μην σκεφτόμαστε, να μην κρίνουμε, να μην κατακρίνουμε, τους καλόγερους και τις καλόγριες που αρπάζουν τις περιουσίες του λαού μας. Να σιωπούμε μπροστά στην απάτη, του εκάστοτε εξουσιαστή, είτε πολιτικού είτε θρησκευτικού, μια και ο Δυνατός, (σε χρήμα) είναι υπεράνω όλων των νόμων, ακόμα και του Θεού, (της ηθικής).
Εμάς, το λαό, όμως μας εκπαίδευσαν να είμαστε αδύναμοι, α-νόητοι (μη διανοούμενοι), αφελείς, και φτωχοί, μια και το πρότυπό μας, είναι η φτωχή οικογένεια, ενός ξυλουργού Ιωσήφ, και η φτωχή φάτνη του Ιησού.
Είναι ολοφάνερο, πως με τέτοια πρότυπα, ο λαός θα είναι φτωχός, και οι αντιπρόσωποι του Θεού Βασιλείς... και έτσι, αναγκαστικά και πάντοτε, ο φτωχός και αδύναμος λαός ωθείται κυριολεκτικά να "λαδώνει" την Χριστιανική Εξουσία, τους Ψευδο-αντιπροσώπους του Θείου, χαρίζοντας ακόμα και ολάκερες περιουσίες, γιατί μέσα στην άγνοιά του, μέσα στην αμορφωσιά του, δεν έχει την δυνατότητα να απαντήσει στα υπαρξιακά του ερωτήματα, να αντιμετωπίσει τις φοβίες τους, να λύσει ακόμα το πρόβλημα της επιβίωσής του, και ουσιαστικά να γαληνέψει την ψυχή του.
Έτσι αναγκάζονται να δώσουν, κυριολεκτικά τα πάντα σε "απατεώνες" και σε "τσαρλατάνους", για να αντιμετωπίσουν τις προσωπικές τους κρίσεις, και τελικά καταλήγουν ακόμα να πουλάνε και την ψυχή τους κυριολεκτικά στο Διάολο, μέσα στον πανικό τους, αυθυποβλημένοι πως βρίσκονται "μαντρωμένοι" υπό την προστασία του Θεού.
Πολλά μπορεί να πει ένας επιστήμονας "κοινωνιολόγος" για τις επιπτώσεις του χριστιανικού δόγματος, πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό, που εδώ και εκατοντάδες χρόνια ακόμα μέχρι σήμερα, οδηγούν τον Δυτικό άνθρωπο, σε ένα καθημερινό ψυχόδραμα, σε μία ψυχολογική και οικονομική κατηφόρα...
Δυστυχώς, ο "θεόπνευστος" χριστιανισμός μας, αποτελεί την κύρια αιτία, των ψυχοπαθολογικών νοσημάτων που βιώνουμε ως Δύση, μια και η Θεογονία, η Κοσμογονία, η Μυθολογία, ενός Λαού, είναι το Κεντρικό Πρόγραμμα, μέσω του οποίου συνδέονται και απορρέουν, όλες οι υπόλοιπες επιμέρους ιδεολογίες ή δράσεις του.
Γι' αυτό χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε τι πιστεύουμε, ή τι πρεσβεύουμε, γιατί αυτές οι κεντρικές σκέψεις μας, ή κεντρική μας υπαρξιακή ιδεολογία, είναι η κύρια υπεύθυνη για το πως βιώνουμε την ζωή.
Ο λόγος που ευδοκίμησε, μία θρησκειολογία όπως είναι ο χριστιανισμός, είναι εξαιτίας της άρνησής μας στο να θέλουμε να μεγαλώσουμε, και στην αδυναμία μας, να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας, και έτσι να επιζητούμε να βολευόμαστε, αναζητώντας Σωτήρες, για να μας περιθάλψουν, να μας υιοθετήσουν, να μας προστατέψουν και να μας σώσουν, από την ανάγκη της καθημερινής επιβίωσης.
Το να είμαστε ενήλικες άνθρωποι, φέρει ευθύνες, τις οποίες οι περισσότεροι από εμάς, αρνούμαστε να αναλάβουμε, και εκεί βρίσκεται η αρχή του δράματός μας.