Η Ανάγκη του να "Αγαπιέσαι"!

[Avaris]

Ε, λοιπόν, το να καταφέρεις να "Αγαπάς ακόμη και τη χλόη που πατάς" είναι ένα θέμα.....

(Έτσι κι αλλιώς, έχει το δικό του topic που συζητιέται....)

Η ανάγκη όμως να "μας αγαπούν" , είναι ένα άλλο θέμα.....

Ίσως εξίσου σοβαρό...αν όχι σοβαρότερο....

Υφίσταται ή όχι αυτή η "Ανάγκη"?

Θεμιτό ή Αθέμιτο να θέλουμε οπωσδήποτε να μας "αγαπούν" μέχρι "λατρείας" αν είναι δυνατόν?

Τι σημαίνει για τον Ψυχισμό μας μια τέτοια "ανάγκη"?

Που μπορεί να μας "φτάσει" η (άλλοτε "σιωπηρή", άλλοτε "εκρηκτική") "απαίτηση για ικανοποίησή της"?

Που στηρίζεται αυτή η ανάγκη?

Άλλη μια Αυταπάτη μήπως ?

Τι σχέση έχει με την Ατραπό άραγε?

[Avaris]

Να και το πρώτο Εγωϊστικό Δόγμα που μου έρχεται στο Νου:


"Θέλω την Αποδοχή του Κόσμου, δηλαδή την Εκτίμηση και την Αγάπη του.....

Αφού δεν μπορώ να την έχω όμως, τότε θέλω τουλάχιστον τον Σεβασμό τους (βλ. Δουλικότητά τους).....

Αφού δεν μπορώ να τον/την έχω όμως, τότε θέλω τουλάχιστον το Φόβο τους.....και το Μίσος τους.....

Κι αφού δεν μου τα δίνουν απο μόνοι τους.....θα τα πάρω με το ζόρι....."

Φαντάζομαι, κάπως έτσι "ξεκινάει" την Σκοτεινή Αντι-Ατραπό του είτε ένας καθημερινός Εγκληματίας είτε  ένας Αιμοδιψής Πολέμαρχος.....

[Κανένας]

Η ανάγκη να μας αγαπάνε πηγάζει από την ανασφάλεια που νιώθουμε.  Δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας.

Όταν έχουμε γύρω μας άτομα που μας αγαπάνε, είναι ευχάριστο, περνάμε καλά.  Αυτό όμως είναι πολύ διαφορετικό από το να νιώθουμε άγχος και έντονη ανάγκη να βρούμε άτομα να μας αγαπάνε.

Η λύση δεν είναι να βρούμε άτομα που να μας αγαπάνε, να μας δίνουν προσοχή κτλ.  Η λύση είναι να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας.

[Rose]

Η λύση είναι να μάθουμε να αγαπάμε...

[Avaris]

author=Κανένας link=topic=101.msg636#msg636 date=1177627869]

Η ανάγκη να μας αγαπάνε πηγάζει από την ανασφάλεια που νιώθουμε.  Δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας.

Άρα, χρειαζόμαστε την επιβεβαίωση απο τους άλλους. Ότι "μετράμε", ότι "αξίζουμε", ότι μας "υπολογίζουν", οτι "υπάρχουμε γι' αυτούς", ότι μας "θαυμάζουν", κλπ κλπ

Όταν έχουμε γύρω μας άτομα που μας αγαπάνε, είναι ευχάριστο, περνάμε καλά.

Σωστά, παίρνουμε τη "δόση" μας (απο επιβεβαίωση και όλα τα παραπάνω "συναφή") εκείνη την ώρα....κοίτα να δεις που λειτουργεί σαν "ναρκωτικό" το άτιμο.....έρχεται κι αυτό να "καλύψει μια αδυναμία" μας με "ψεύτικο και επιβλαβή" τρόπο....

  Αυτό όμως είναι πολύ διαφορετικό από το να νιώθουμε άγχος και έντονη ανάγκη να βρούμε άτομα να μας αγαπάνε.

Όπως κάθε ναρκωτικό, παρουσιάζει σύνδρομο στέρησης...έχει ανάγκη διαρκούς επανάληψης της δόσης....δηλαδή, νοιώθεις "αδύναμος" και θα κάτσεις μόνος σου μες στο δωμάτιο να κοιτάς τους τέσσερις τοίχους?

Κάτσε σου λέει να αρχίσω να παίρνω τηλέφωνα απο το πρωί ως το βράδυ, να είμαι όσο το δυνατόν με ανθρώπους που με "γουστάρουνε", έτσι "για να νοιώθω κάποιος" ρε παιδί μου....

Εφόσον μόνος μου, "δεν είμαι/νοιώθω αρκετός".....

Η λύση δεν είναι να βρούμε άτομα που να μας αγαπάνε, να μας δίνουν προσοχή κτλ.
  Η λύση είναι να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας.

Αυτό, να σου πω την αλήθεια φίλε μου Κανένα, δεν το πολυκατανοώ....

Υπάρχει βλέπεις κι ο Νάρκισσος....που λατρεύει τον εαυτό του , είναι ερωτευμένος μαζί του αλλά έλα που δεν του αρκεί....

Οοοοχι.....πρέπει να του το επιβεβαιώνουν και οι άλλοι....ότι αυτός είναι κι άλλος δεν είναι...

Πιο πολύ μου "έδενε" το σχόλιό σου σε κάποιο άλλο topic ότι πρέπει να "δουλέψουμε με τα προβλήματά μας" για να αρχίσουμε να νοιώθουμε αυτάρκεις και δυνατοί....

Να μην εξαρτώμαστε απο τους άλλους διαρκώς....

Και ούτε τα συναισθήματά μας να είναι σαν ακυβέρνητο καράβι στο έλεος του καθένα...(λέω εγώ τώρα)....


Τελικά όμως, αυτό το "Να αγαπήσω τον εαυτό μου" ίσως θέλει λίγο παραπάνω ανάλυση.....

Να το "νοιώσουμε" βαθύτερα.....

[livelove]

Ε, λοιπόν, το να καταφέρεις να "Αγαπάς ακόμη και τη χλόη που πατάς" είναι ένα θέμα.....
(Έτσι κι αλλιώς, έχει το δικό του topic που συζητιέται....)
Η ανάγκη όμως να "μας αγαπούν" , είναι ένα άλλο θέμα.....

Δηλαδή το να αγαπάς τα πάντα... "ακόμα και τη χλόη που πατάς" δεν είναι ανάγκη; Αν όχι τότε τί είναι;
Σκέφτομαι οτι τόσο το να αγαπάς όσο και το να σε αγαπούν είναι ανάγκη.
Το Παν είναι Αγάπη. Χάρην στην Αγάπη είμαστε εδώ και έχουμε συναίσθηση του οτι είμαστε.
Την έχουμε ανάγκη την Αγάπη όπως τον αέρα που αναπνέουμε, το νερό που πίνουμε, την τροφή (η διαφορά είναι οτι αυτά είναι σε υλικό επίπεδο).
Δεδομένου οτι τα παντα εκπορεύονται απο την Αγάπη, κάθετι που υπάρχει γυρω μας μπορει να μας δώσει αγάπη - μεταξύ των οποίων και οι άλλοι άνθρωποι.Και το έχουμε ανάγκη και πρέπει να το επιζητούμε και πρέπει να το δεχόμαστε.

Θεμιτό ή Αθέμιτο να θέλουμε οπωσδήποτε να μας "αγαπούν" μέχρι "λατρείας" αν είναι δυνατόν?

Θεμιτό είναι να θέλουμε να μας αγαπούν άπειρα.

Η ανάγκη να μας αγαπάνε πηγάζει από την ανασφάλεια που νιώθουμε.  Δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας.

Δεν είναι οτι θέλουμε να μας αγαπουν επειδη νιώθουμε ανασφάλεια. Στην ουσία θέλουμε να μας αγαπούν γιατι αυτο "ξέρουμε" οτι είναι απαραίτητο για να ζήσουμε και γιατι αυτο αντιλαμβανόμαστε εμβαθύνοντας (συχνά και μια απλή ματιά) στον κόσμο γύρω μας.

Η ανασφάλεια προέρχεται απο το γεγονός οτι δημιουργείται μια αντίθεση μέσα μας. Ενώ ξέρουμε οτι το "φυσιολογικό -να το πώ έτσι- είναι να αγαπάμε τα πάντα και να μας αγαπούν (κάτι σαν πληροφορία γραμμένη παντού πάνω μας-)... παρατηρούμε οτι αυτό δεν συμβαίνει. Κι έτσι αισθανόμαστε ανασφαλείς.   

Επίσης όταν δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας είναι σαν να μην γνωρίζουμε την αγάπη, σαν να μην γνωρίζουμε τίποτα. Αυτό δεν γίνεται. Απλά αρνούμαστε τον εαυτό μας.

Γράφτηκε οτι

Η λύση είναι να μάθουμε να αγαπάμε...

σκέφτομαι οτι ξέρουμε να αγαπούμε. Αυτο που πρέπει να μάθουμε είναι να τολμούμε να το κάνουμε σε έναν κόσμο που φαίνεται να "παραλύει" και απλά κατα ένα περίεργο τρόπο εναντιώνεται και αρνείται να το κάνει. 

Γιατί;
Δεν ξέρω

Και για να γελάσουμε και λίγο..
Και μετά ξύπνησα...

[Κανένας]

Η λύση δεν είναι να βρούμε άτομα που να μας αγαπάνε, να μας δίνουν προσοχή κτλ.
  Η λύση είναι να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας.

Αυτό, να σου πω την αλήθεια φίλε μου Κανένα, δεν το πολυκατανοώ....
........
Πιο πολύ μου "έδενε" το σχόλιό σου σε κάποιο άλλο topic ότι πρέπει να "δουλέψουμε με τα προβλήματά μας" για να αρχίσουμε να νοιώθουμε αυτάρκεις και δυνατοί....

Είναι ακριβώς το ίδιο.

Όσο είμαστε ανώριμοι, ανασφαλείς και αδύναμοι, θέλουμε την προσοχή και την αγάπη των άλλων ενώ είμαστε ανίκανοι να αγαπήσουμε τους άλλους.  Όσο εξελισσόμαστε, γινόμαστε πιο δυνατοί.  Αγαπάμε τον εαυτό μας.  Δε χρειαζόμαστε πια την αγάπη των άλλων.  Όταν γίνουμε ακόμα πιο δυνατοί, αγαπάμε όλο τον κόσμο.

Θα πρόσεξες που είπα "θέλουμε την προσοχή και την αγάπη των άλλων".  Δεν είπα "χρειαζόμαστε την προσοχή και την αγάπη των άλλων". 

Η έλλειψη προσοχής και αγάπης θα μας δημιουργήσει πόνο.  Θα ψάξουμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και θα έρθει η εξέλιξη.

[Avaris]

Η λύση δεν είναι να βρούμε άτομα που να μας αγαπάνε, να μας δίνουν προσοχή κτλ.
  Η λύση είναι να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας.

Αυτό, να σου πω την αλήθεια φίλε μου Κανένα, δεν το πολυκατανοώ....
........
Πιο πολύ μου "έδενε" το σχόλιό σου σε κάποιο άλλο topic ότι πρέπει να "δουλέψουμε με τα προβλήματά μας" για να αρχίσουμε να νοιώθουμε αυτάρκεις και δυνατοί....

Είναι ακριβώς το ίδιο.

Όσο είμαστε ανώριμοι, ανασφαλείς και αδύναμοι, θέλουμε την προσοχή και την αγάπη των άλλων ενώ είμαστε ανίκανοι να αγαπήσουμε τους άλλους.  Όσο εξελισσόμαστε, γινόμαστε πιο δυνατοί.  Αγαπάμε τον εαυτό μας.  Δε χρειαζόμαστε πια την αγάπη των άλλων.  Όταν γίνουμε ακόμα πιο δυνατοί, αγαπάμε όλο τον κόσμο.

Θα πρόσεξες που είπα "θέλουμε την προσοχή και την αγάπη των άλλων".  Δεν είπα "χρειαζόμαστε την προσοχή και την αγάπη των άλλων". 

Η έλλειψη προσοχής και αγάπης θα μας δημιουργήσει πόνο.  Θα ψάξουμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και θα έρθει η εξέλιξη.

Μόλις θυμήθηκα εκείνο το άθλιο (όσο και καθοριστικό για την Ψυχολογία ) πείραμα του Βασιλιά Φερδινάνδου της Πρωσσίας περίπου τον 17ο αιώνα (παρακαλώ διορθώστε μου τις τυχόν ιστορικές ανακολουθίες).....

Έβαλε λοιπόν κάμποσα νεογέννητα βρέφη σε μια αίθουσα με αυστηρή εντολή να είναι διαρκώς μόνα τους χωρίς ανθρώπινη επαφή. Ήθελε να διαπιστώσει εαν θα αναπτυχθούν κανονικά ή όχι. (φαντάζομαι τους έδωσε μόνον την στοιχειωδέστερη επαφή - πχ τροφή - κι αυτή στα γρήγορα)....

Το αποτέλεσμα ήταν να "πεθάνουν" ταχύτατα όλα τα βρέφη.....

Εκεί, για πρώτη φορά στην σύγχρονη Επιστημονική έρευνα διαπιστώθηκε η αξία της "ανθρώπινης επαφής" στην "ανθρώπινη υγιή ανάπτυξη"....

Για την ακρίβεια, αποδείχτηκε πως ο άνθρωπος χωρίς επαφή "πεθαίνει" ......

Υπ' αυτό το πρίσμα, φαίνεται φυσιολογικό που ο άνθρωπος χρειάζεται και διεκδικεί την ανθρώπινη επαφή και την αγάπη των άλλων.....

Φίλε μου Κανένα,

υποστηρίζεις πως ο άνθρωπος λοιπόν μπορεί να φτάσει σε ένα επίπεδο που "αγαπώντας τον εαυτό του" και "δυναμώνοντας εσωτερικά" αρκετά, να

μην χρειάζεται λοιπόν την αγάπη των άλλων....

Συνεπώς, θα μπορεί να ζει μόνος του σε ένα βουνό χωρίς καμία ανθρώπινη επαφή  και μάλιστα χωρίς να του λείπει αυτή η αγάπη και η επαφή.....

Και μάλιστα μέσα σε αυτή την κατάσταση να νοιώθει και να είναι ισχυρός και υγιέστατος.....

Μιλάς για τον Αναχωρητή φίλε μου.....

Ο οποίος είναι μια εξαίρεση .....και όχι ο κανόνας