Ακριβώς...
Σκέφτομαι τον Αριστοφάνη...και την κωμωδία...
Νομίζω οτι η κωμωδία, όπως την γνωρίζουμε μέσω του Αριστοφάνη έχει ''καταντήσει'' σάτιρα σήμερα...
Με μια πρώτη ματιά ένας πιθανός τρόπος...να προωθηθούν -ει δυνατον- κοινωνικά μηνύματα είναι -ίσως- η κωμωδία στην αυθεντική της μορφή...
Αλλά ο καλύτερος είναι βέβαια η συμπεριφορά και ο τρόπος ζωής του κάθε ατόμου ξεχωριστά, όταν διάγει βίον ενάρετον, να το πώ έτσι.
απο Rose
Γίνεται να προωθηθούν σημαντικά κοινωνικά μηνύματα, μέσω της σάτιρας, χωρίς να ξευτελίζονται προσωπικότητες?
Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα...!!!
Σκέφτομαι οτι η ''σάτιρα'' λογικά θα έχει και αυτή αναχθεί σε υπερεπιστήμη (πώς λέμε υπερόπλο..χαχαχ) και σίγουρα δεν είναι εύκολο να αναλύσει κανείς όλο αυτό που την περιβάλλει από την μια στιγμή στην άλλη. (αρκεί η αίσθηση βέβαια που έχει κανείς, παρά η αναλυση
)
Πότε και πώς ξεκίνησε η σάτιρα; Από ποιόν; Αυτό για αρχή...είναι καλό.
βρήκα τώρα σε μια αστραπιαία αναζητηση το ακόλουθο:
σάτιρα η [sátira] O27 : 1. ποιητικό είδος της λατινικής γραμματείας, με σκωπτικό περιεχόμενο: H ~ του Λουκήλιου / του Πετρώνιου. 2. λογοτεχνικό είδος που διακωμωδεί με δηκτικό τρόπο τα δημόσια ή ιδιωτικά ήθη, χαρακτήρες ανθρώπων ή καταστάσεις. || καλλιτεχνικό έργο που ανήκει στο είδος της σάτιρας: Πικρή ~. Πνευματώδης ~. [λόγ. < ιταλ. satira < λατ. satira]
Σύμφωνα με αυτόν πχ τον ορισμό (υποθετω και άλλοι ορισμοί κάτι ανάλογο θα λένε) τα ιδιωτικά ήθη και οι προσωπικότητες είναι η ουσία της σάτιρας, επομένως απαραίτητα ενέχονται σε αυτήν προσωπικότητες, ακριβώς για αυτόν τον λόγο: για να διακωμωδούνται δηκτικά (από το ''δάκνω''=δαγκώνω
).
Προφανώς η ''λογική'' πίσω από όλο αυτό είναι οτι:
διακωμωδώντας το ''κακό και άσχημό και απρεπές κτλ'' μιλάς για το αντίθετο...το ''καλό, όμορφο και πρέπον'' (ενάρετος βίος κτο)
Είναι κάτι σαν αυτό που κάνουν οι διακοσμητές και το λένε '' αναδεικνύουμε το ελάττωμα'' "τονίζουμε το ελάττωμα'' ή κάτι τέτοιο!! Α, ναι.."Τονίζουμε την ατέλεια''
Τονίζοντας όμως κανείς το ελάττωμα/ατέλεια σε καμία περίπτωση δεν το εξαλείφει κιόλας, σε καμία περίπτωση επίσης δεν το καθιστά αρετή και δεν οδηγεί στο τέλειο (να την πάλι η ουτοπία...
χαχαχα)
Αυτή είναι η προσωπική μου θέση στο όλο ζήτημα περί σάτιρας.
Είναι γεγονός οτι αυτό που κάνουν οι διακοσμητές...είναι μια ''οφθαλμαπάτη'', που οδηγεί σε πλάνη, μια και κάτι ''ελαττωματικό'' το κάνουν να φαίνεται ''ωραίο''.
Τό ίδιο κάνει και η σάτιρα.
και προσπαθώ να φανταστώ μια εκπομπή στην τηλεόραση όπου ο Λαζόπουλος ή οποιος άλλος του χώρου...έχει ανατρέξει στην επικαιρότητα και απο θέματα κοινωνικά/πολιτικα/θρησκευτικα/καλλιτεχνικα/δημοσιογραφικα κτλ κτλ κτλ... επιλέγει πρόσωπα και καταστάσεις που δεν είναι γελοία και που είναι σοβαρά, αλλά ''καλά'', ''όμορφα'' και ''πρέποντα''. Και απλά τα παρουσιάζει στους θεατές συγκεντρωμένα και κατ'επιλογήν, έχοντας κάνει ''σταχυολόγηση'' από σωρεία θεμάτων.
Ποιος θα παρακολουθούσε αυτήν την εκπομπή;
Ποιος θα γελούσε; (από χαρά και ευτυχία αυτή τη φορά
)
Είναι τεράστια η διαφορά χαώδης...από γέλιο σε γέλιο...!! Ή κάνω λάθος;
Τελικά τί είναι το γέλιο;Είναι το γέλιο ο τροπος με τον οποίο η ψυχή αντιδρά και εκφράζεται το συναίσθημα της χαράς ή όχι; Ή είναι αυτό και μαζί κάτι άλλο;
Επομένως, όπως φαίνεται το ''φαινόμενο''...αυτό με ''ανησυχεί'' ακόμα περισσότερο
.
Εν τω μεταξεί...όσο κοιτάζω τον ορισμό..τόσα περισσότερα σκέφτομαι
"πνευματώδης''
α....και βρήκα λέξη για να περιγράψω την εν λόγω σάτιρά του: είναι πιο αναβαθμισμένη για ένα αναβαθμισμένο κοινό (λυπάμαι που το λέω)
