Fr klearxos33, πολλές φορές έχω ακούσει τη γνωστή φράση "no guru, no method, no teacher" κι έχω προβληματιστεί αρκετά πάνω στην εγκυρότητά της αλλά και στο πόσο συμβατή είναι στη σύγχρονη εποχή.
Ίσως ως φράση αποτελεί ένα σκεπτικό, ίσως μία στάση ζωής κάποιων έναντι στη "μεθοδευμένη" παροχή γνώσεων. Η αναγνώριση ενός ατόμου ως
καθοδηγητή ενός συστήματος πίστης, ιδίως όταν αυτή γίνεται εν μία νυκτί, σίγουρα μου προκαλεί αρκετά ερωτηματικά.
Πιστεύω πως τελικά καλούμαστε να αποφασίσουμε αν αυτό που ζητάμε είναι να προχωρήσουμε εντελώς μόνοι μας στον εσωτερισμό ή αν θέλουμε τελικά να ασπαστούμε τις απόψεις κάποιου "συνοδοιπόρου" μας ή να ενταχθούμε σε ένα οργανωμένο σύνολο ανθρώπων που τους διακρίνει αυτή η ίδια κοινή ανάγκη. Προσωπικά θεωρώ πως η πρώτη επιλογή δεν με εκφράζει.
Βέβαια, η ανάγνωση βιβλίων εσωτερισμού δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Πιο πριν αναφέρθηκες (και σωστά κατά τη γνώμη μου) στο ότι κάποιοι προτιμούν να πιστέψουν μόνον σε βιβλία και "φωτισμένους" δασκάλους, παρά στον εαυτό τους. Θα έλεγα πως αυτά τα άτομα ίσως τελικά βιάζονται να βιώσουν καταστάσεις για τις οποίες ακόμα δεν είναι έτοιμοι. Αν κάποιος έχει απορρίψει την αξία του εαυτού του, είναι γιατί δεν τον έχει γνωρίσει ακόμα, έστω κι εν μέρει. Ταυτόχρονα, επειδή ακριβώς η επιθυμία του να έρθει σε επαφή με τον μυστικισμό τον κυριεύει, βιάζεται και προσπαθεί να γίνει ένα αντίγραφο όποιας διδασκαλίας τον βολεύει.
To θετικό με τον Ροδοσταυρισμό, είναι ότι σου δίνει την ελευθερία να
επιλέξεις και να εφαρμόσεις αυτές τις διδασκαλίες που πιστεύεις ότι σε εκφράζουν. Ταυτόχρονα θεωρώ πως είναι αποδεκτή η όποια "ώσμωση" ιδεών και θεωριών σε ένα εσωτερικό τάγμα. Αν κάτι πρέπει να χαρακτηρίζει ένα τέτοιο τάγμα είναι το να αποδέχεται πως δεν υπάρχουν "θέσφατα" του όποιου μεγάλου διδασκάλου ή κλειστές και δεδομένες απόψεις που τυπώνονται στο βιβλίο "Το εγκόλπιο του καλού εσωτεριστή". Τα πάντα τίθενται υπό έρευνα και ενδελεχή μελέτη. Κάτι που μέχρι σήμερα θεωρείται πως έχει αναλυθεί πλήρως, ίσως αύριο γεννήσει άλλα 10 ερωτηματικά. Αυτό πρέπει να αποτελεί κανόνα όχι μόνο για ένα τάγμα αλλά και για τον καθένα που ασχολείται με τον εσωτερισμό.
Πιστεύω πως η "χρυσή συνταγή" σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ένας συνδυασμός συμμετοχής σε ένα εσωτερικό τάγμα (για να μην ανακαλύπτουμε τον τροχό από την αρχή) και μίας προσωπικής συμμετοχής και διάκρισης στις όποιες διδασκαλίες. Ο εσωτερισμός ζει από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος και εξελίσσεται μαζί του. Ανά τους αιώνες σαφώς κι έχουν εμφανιστεί στο χώρο πραγματικά φωτισμένοι άνθρωποι αλλά και απίστευτοι απατεώνες. μέγιστο σφάλμα είναι το να εστιάζουμε στα πρόσωπα γιατί η προσωπολατρεία μας κάνει να χάνουμε τον στόχο μας, που είναι όχι το να γίνουμε κλώνοι του κάθε διδασκάλου αλλά το να ζήσουμε στο μέγιστο βαθμό την πνευματική αλχημεία, να βιώσουμε το δυνατόν πληρέστερα αυτή την πολυπόθητη πνευματική μεταστοιχείωση από "κάρβουνο" σε "χρυσό".
Τον δρόμο αυτό, θα τον χαρακτήριζα σαν έναν περίπατο σε ένα μοναχικό μονοπάτι, όπου σε διάφορα σημεία του και όσο "περπατάμε", ξεπροβάλλουν διάφορα "πνευματικά εδέσματα". Ο οδοιπόρος θέλει να ικανοποιήσει την πνευματική του πείνα και δοκιμάζει από τα διάφορα πνευματικά αγαθά που του προσφέρονται. Κάτι τέτοιο μπορεί να κρύβει μια ριζική αναμόρφωση ή μια ανεπανάληπτη καταστροφή. Σίγουρο όμως είναι πως τίποτε απ' όλα αυτά δεν είναι ικανό να σφραγίσει και να καθορίσει το μέλλον μας. Ούτε ένα (εκ του αποτελέσματος) θετικό φτάνει για να βιώσουμε την επιθυμητή μεταστοιχείωση αλλά ούτε και κάτι αρνητικό φτάνει για να μας καθηλώσει αιωνίως στο "nigredo".
Προσωπικά θα με απωθούσε όποιο τάγμα διατείνονταν πως μόνον αυτό κατέχει την πραγματική γνώση. Είναι κάτι σαν τις θρησκείες, στις οποίες η κάθεμιά αξιώνει την κατοχή και προάσπιση της μοναδικής αλήθειας, σε συνδυασμό με την λατρεία προς τον (δικό τους) μοναδικό αληθινό θεό. Έτσι, αυτό που ζητάω είναι να ζήσω έναν επιτυχή συνδυασμό εσωτερισμού, πνευματικής εξέλιξης και αυτογνωσίας που ταυτόχρονα θα είναι συμβατά με την καθημερινότητά μου. Το να βιώσω έναν "hard core" εσωτερισμό που προϋποθέτει αναχωρητισμό και αποχή από κάθετί εγκόσμιο, δε νομίζω πως τελικά θα με βοηθήσει. Αυτός ο εσωτερισμός είναι η εκ του ασφαλούς πρακτική του, ενώ ο συνδυασμός της καθημερινότητας με τον εσωτερισμό είναι πιστεύω η πιο ιδανική κατάσταση. Αν αυτή η κατάσταση υλοποιηθεί υπό τη συνθήκη του μέτρου κι όχι της ακρότητας σε κάποια πλευρά του, τότε νομίζω πως το μονοπάτι που διαλέξαμε να διαβούμε είναι το σωστό.
Κλείνοντας αυτή την απάντηση, θέλω να τονίσω την πεποίθησή μου πως τίποτε που εκφράζεται από ένα εσωτερικό τάγμα δεν είναι αμιγώς επιτυχές ή ανεπιτυχές. Όλα βιώνονται μέσα από την ατομικότητά μας και κατά συνέπεια, αν κάτι δρα 100% επιτυχώς σ' εσένα φίλε μου, μπορεί για εμένα να είναι επουσιώδες και το αντίστροφο. Τίποτα δεν μπορεί να είναι για εμάς προσωπικά εντελώς άχρηστο ή εντελώς χρήσιμο. Συμμετέχουμε λοιπόν σε ένα τάγμα, διαβάζουμε το δυνατόν περισσότερα σχετικά βιβλία (ακόμα και αυτά των "φωτισμένων" δασκάλων), συζητούμε τους προβληματισμούς και τις απορίες μας σε σχετικά fora και απ' όλα αυτά κρατάμε ό,τι θεωρούμε "συμβατό" με την ατομικότητά μας.
Όμως το συμβατό, δεν είναι απαραίτητα κι εύκολο ή ευχάριστο να το βιώσουμε. Εκεί είναι που πρέπει να έχουμε συνεχή και υγιή επαφή με κάποιον περισσότερο εξελιγμένο από εμάς, έτσι ώστε να μάθουμε να αποδεχόμαστε πως ακόμη κι αν κάτι τώρα μας φαίνεται άχρηστο, πάραυτα μελλοντικά μπορεί να μας φανεί χρήσιμο. Η επιτυχής αυτή διάκριση είναι κάτι πολύ σημαντικό. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με μια διαρκή συζήτηση με άλλους "μαθητές της γνώσης" πιστεύω πως θα μας αποφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Καλησπέρα σε όλους και συγγνώμη για την (αναγκαία) μακροσκελή απάντησή μου
