Εδώ θέλω να τονίσω πως η πορεία του μυστικιστή πρέπει να διάγεται από εγκράτεια, σθένος, σωφροσύνη και δικαιοσύνη. Αυτές είναι οι τέσσερις βασικές αρετές που δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Η σταδιακή μετάβαση από το ένα γνωστικό στάδιο στο άλλο είναι αυτό που πρέπει να ισχύσει και αυτό θα το φροντίσει η εγκράτεια και η σωφροσύνη. Άλλωστε νομίζω πως ο πραγματικός μύστης, όταν φτάνει πλέον στα ανώτατα στάδια μύησης, ξαναγυρνά στα αρχικά και επαναπροσδιορίζει το αρχικό τους νόημα. Όντως η ενασχόληση με την απόκτηση της Γνώσης και διαφόρων τεχνικών κλπ κυριολεκτικά μας κυριεύει! Θέλουμε να ανακαλύψουμε κάθετί σχετικό με τον εσωτερισμό γιατί αυτός αποτελεί πλέον το πνευματικό μας αίμα! Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η απότομη έκθεση στο "φως" θα μας "τυφλώσει". Φυσικά τα παραδείγματα του Ίκαρου και του Φαέθωντος είναι κι εδώ χρήσιμο να τα θυμόμαστε.
Τίποτα δεν μπορεί να έχει θετική εξέλιξη αν πρώτα δεν υπάρξει η ανάλογη σπουδή και θεωρία. Φυσικά, όπως ήδη έχει αναφερθεί, πρωταρχική προϋπόθεση προς την επίτευξη αυτού του σκοπού είναι η αυτοφυής ύπαρξη του μεταφυσικού "έρωτα", αυτή η εσωτερική ανάγκη για συμμετοχή στον μυστικισμό, κάτι που δεν αναπτύσσεται σε όλους τους ανθρώπους. Η μετάβαση από το δημοτικό στο πανεπιστήμιο και παραπέρα συμβαίνει ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Σκέψου επίσης πως στις πρώτες τάξεις του δημοτικού (ας το πούμε πρώτο στάδιο μύησης), τα παιδιά-νεόφυτοι δεν μαθαίνουν-κατανοούν σχεδόν τίποτε. Κάνουν όμως κάτι πολύ σημαντικό κι απαραίτητο: εθίζουν τον εγκέφαλό τους στην απόκτηση γνώσης, δηλαδή μαθαίνουν να... μαθαίνουν (ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ).
Προσωπικά δεν βιάζομαι να γνωρίσω περισσότερα απ' όσα μπορώ να κατανοήσω γιατί δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο. Ο μυστικισμός είναι πορεία ζωής, είναι μια διαρκής τριβή του πνεύματος με την ύλη, με τελικό αποτέλεσμα τη νίκη του πνεύματος και ως γέννημα προκύπτει μια σημαντική πνευματική παρακαταθήκη για την μετέπειτα-μεταθανάτια πορεία μας. Δέχομαι λοιπόν με χαρά τα όσα μου εκδηλώνονται, προσπαθώ να τα επεξεργαστώ και να τα κατανοήσω και να θέσω τις βάσεις για νεότερη πνευματική τροφή.
Αν θέλεις τη γνώμη μου φίλε Avaris, δεν υπάρχει λόγος να βιάζεσαι στον εσωτερισμό. Ό,τι είναι να περάσει στο μυαλό σου θέλει την ώρα του και τον τρόπο του. Κοινώς, δέσε τη ζώνη σου και απόλαυσε το ταξίδι! Άλλωστε αν ανοίξεις απότομα το πέπλο της Ίσιδας, το πιο πιθανό είναι να μην καταλάβεις ότι συνέβη γιατί θα είσαι αμύητος 
Καλά τα λες Anon.
Σε όλα όσα είπες σωστά το έθεσες. Πλην όμως πρέπει να σκεφτούμε πως "νοιώθει" ο "φρεσκοερωτευμένος".
Γιατί, αυτός είναι που αντιμετωπίζει "κίνδυνο".
Πράγματι, το "χονδρό παιγνίδι" ξεκινάει την ώρα που ο "περίεργος" μετατρέπεται σε "Ζηλωτή". Εκείνη την ώρα το "επιφανειακό" απλό ενδιαφέρον μετατρέπεται σε "Έρωτα για το Θείο". Εκείνη είναι λοιπόν η "επικίνδυνη στιγμή". Ω, ο ενθουσιασμός, η βιασύνη, η αυτοπεποίθηση, η τόλμη, η απερισκεψία και τόσα άλλα χαρακτηριστικά του ερωτευμένου "θεριεύουν" τότε.
Και τι του "ψιθυρίζουν" στο αυτί?
Μα φυσικά : "Βιάσου, βρες τον πιο γρήγορο δρόμο και τρέξε".
Και τι μπορεί να κάνει τότε ο "απερίσκεπτος", "φέρελπις", "ερωτευμένος" μας για να "επισπεύσει" τα πράγματα?
Να πάει ας πούμε στο Αριστερό Μονοπάτι.
Ή να χρησιμοποιήσει "Τεχνικές Παραισθησιογόνων".
Ή να απευθυνθεί σε επικίνδυνους "Δήθεν Ψυχικούς" και να γίνει υποχείριο επικίνδυνων "Μεταϋπνωτικών Υποβολών".
Ή να απευθυνθεί σε ικανούς - πλην ανεύθυνους - Ψυχικούς και να αρχίσει τις "Αναδρομές" πριν της ώρας του, με αποτέλεσμα (επιεικώς) να "διασαλευθεί" ο Ψυχισμός του.
Ή να απευθυνθεί σε "επικίνδυνες Εσωτερικές Ομάδες" που θα τον ρομποτοποιήσουν (και πάλι επιεικώς για να μην πω τίποτε χειρότερο).
Άπειρες είναι οι "γκάφες" που θα μπορούσε να κάνει ο "Φρεσκοερωτευμένος Φέρελπις" (εν Είδη νέας Σεμέλης) και όλες θα είχαν να του δώσουν "κάποιο Εσωτερικό Αποτέλεσμα" που όμως θα απέβαινε "ολέθριο" για τον Ψυχισμό του, διότι - αν μη τι άλλο - θα ήταν "πρόωρο".
Αφού ξεπεράσει το στάδιο του "Φρεσκοερωτευμένου" , σαφώς και κινδυνεύει λιγότερο απο την "Νόσο της Βιασύνης".
Αλλά δεν ξεφεύγει ποτέ εντελώς.
Πιο "Ψηλά" ας πούμε, επανέρχεται ο κίνδυνος. Εκεί θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε : "Νόσος του Alister Crowley".
Αφού "είδε" τι υπάρχει "πίσω απο την κουρτίνα", αφού "βίωσε" την "Δύναμη", γοητεύθηκε τόσο πολύ που βιάζεται να την κάνει κτήμα του το δυνατόν συντομότερο.
Το τι έπαθε ο Crowley φυσικά, είναι γνωστό. "Κατέληξε" (επιεικώς) "πολύ άσχημα".
Το καλό όμως είναι ότι σε "εκείνα τα υψίπεδα", ο Ζηλωτής δεν είναι "άοπλος". Έχει αρκετές γνώσεις ώστε να "αυτοπροστατευθεί" απο αυτή την ολέθρια "βιασύνη" και "απληστία".
Μπορεί να βάλει μπροστά τα όπλα που επικαλέστηκες στην αρχή (σωφροσύνη, εγκράτεια, κλπ).
Δυστυχώς, φίλε Anon, η "βιασύνη" και η "απληστία της Δύναμης", είναι ένα απο τα πολλά πρόσωπα του Mara. Και αυτός ο άτιμος, ξέρει να "ξεγελάει" τους ανθρώπους.
