Αυτοεκτίμηση

[Rose]

Η Aυτοεκτίμηση
Rose_777

Η αυτοεκτίμηση είναι ένα από τα κυριότερα κλειδιά για την ευτυχία, ευημερία και την εξέλιξη του ανθρώπου.  Ανάλογα με το πόσο εκτιμούμε τον εαυτό μας, δημιουργούμε και την ανάλογη πραγματικότητά μας.  Είναι ένας δείκτης, μία ζυγαριά, ένα μέτρο που δηλώνει την αξία, την αγάπη, και τον σεβασμό προς τον εαυτό μας.  Η γλώσσα του σώματος, ο τρόπος ζωής μας, η διάθεσή μας προς την ζωή, οι σχέσεις μας, η καριέρα μας, η δημιουργικότητά μας, όλα στιγματίζονται από το ποσοστό της αυτοεκτίμησής μας.

Η αυτοεκτίμιση είναι ένα πρίσμα, ένας φακός, από όπου το θείο φως μέσα μας, η διάνοιά μας, ή η ψυχική μας προσωπικότητα εκφράζεται.  Αν είναι λοιπόν ο φακός σκονισμένος, διαστρεβλωμένος, μπλοκαρισμένος από ένα σμήνος σκοτεινών, αρνητικών, λυπηρών συναισθημάτων, τότε επηρεάζει άμεσα την ψυχική μας διάθεση και επομένως την πραγματικότητά μας.

Ανάλογα λοιπόν με τι τιμή δώσουμε στον εαυτό μας, ανάλογα το πόσο πιστεύουμε ότι αξίζουμε, διεκδικούμε και την ανάλογη ευχαρίστηση, χαρά, δημιουργικότητα, οικονομική κατάσταση, ερωτική – συντροφική σχέση, καριέρα ή φιλίες.  Η αξία που δίνουμε στον εαυτό μας είναι ζωγραφισμένη στο μέτωπό μας και οι άλλοι γνωρίζουν αυτόματα πως να μας αντιμετωπίσουν.  Πόσο αξίζουμε;  1 ευρώ, 10 ευρώ, 1000 ευρώ, ή μήπως -1000 ευρώ; 

Δυστυχώς όσο και εάν προσπαθήσουμε, κάποιοι από εμάς, να κρύψουμε την λιγοστή αυτοεκτίμησή μας, είτε από τους άλλους, είτε από εμάς τους ίδιους, το μήνυμα περνάει απέναντι λες και είμαστε διάτρητοι, τα κύματα εκπέμπονται, και ο άλλος χορεύει τον χορό των πεποιθήσεών μας.  Και όμως το παράδοξο είναι ότι θυμώνουμε και κατηγορούμε τους άλλους για το φέρσιμό τους απέναντί μας, όταν εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε ή προσκαλέσαμε αυτήν την συμπεριφορά, που σαν φυσικός νόμος της θείας διάνοιας επιβεβαιώνει απλά το πιο πυρηνικό μας πιστεύω, την αξία του εαυτού μας. 

Παρόλο που εύκολα και θεωρητικά ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η αυτοεκτίμηση στην ποιότητα της ζωής του, δυστυχώς δεν τον βοηθάει να βγει από το αδιέξοδό του και την μιζέρια του και σε τελική ανάλυση την αυτοκαταστροφή του.  Γιατί όταν δεν μπορεί να στρέψει το μαχαίρι προς τους άλλους, σαν αντίδραση σε κάποια μορφή βίας που έχει υποστεί σε αυτόν τον «στα πρόθυρα νευρικής κρίσης κόσμο», τότε το στρέφει προς τον εαυτό του.

Η αυτοεκτίμηση μπορεί να συντελέσει ως φρένο στην εκδήλωση της παγκόσμιας τρέλας και παραφροσύνης, αποτέλεσμα της μετάβασης από έναν κόσμο παλαιωμένων πεποιθήσεων σε ένα κόσμο νέων αντιλήψεων, αποκαλύψεων, γνώσεων και τρόπου ζωής.  Σε τέτοιες ιστορικές στιγμές, είτε παγκόσμιας, είτε ατομικής κρίσης, δεν υπάρχει άλλη λύση από το συνεχόμενο καθάρισμα της εσωτερικής πληγής έτσι ώστε και ο τελευταίος ιός νοητικής ή συναισθηματικής γρίπης να εξαφανιστεί πριν προλάβει η ίδια η φύση να μας καθαρίσει. Γι’ αυτό και τα πιο σημαντικά επαγγέλματα της νέας χιλιετίας που διανύουμε, θα είναι οι ψυχολόγοι, ψυχίατροι, ή πνευματικοί ερευνητές, διότι χωρίς συναισθηματική ή ψυχική υγεία δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική υγεία, πρόοδος, ευημερία ή απλά ζωή.

‘Όμως για να κατανοήσουμε το πρόβλημα της χαμηλής αυτοεκτίμησης είτε συλλογικής, είτε ατομικής, θα πρέπει να ανατρέξουμε στο παρελθόν του ατόμου ή στην ιστορία της ανθρωπότητας.  Εκεί βλέπουμε έναν άνθρωπο ή μια ανθρωπότητα που ξεκίνησε ως παιδί παίρνοντας την σκυτάλη από τους γονείς του και συνεχίζοντας τον αγώνα τους διαμέσω της εξελικτικής πορείας σε όλα τα επίπεδα.  Τον είδαμε ως παιδί να παίζει, να αγωνίζεται, να ανταγωνίζεται, να δημιουργεί, να καταστρέφει τα παιχνίδια του, και τις σχέσεις του, να σκοντάφτει και να ανασηκώνεται και τέλος να μαθαίνει μέσα από τις επιλογές του, τα μεγαλουργήματα αλλά και τα λάθη του.

Ολόκληροι πολιτισμοί αναδύθηκαν, απογειώθηκαν και απέπνευσαν αφήνοντας πίσω τους μόνο φαντάσματα και μνήμες, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι.  Οι ιστορικοί μπορούν να μελετήσουν τα ιστορικά λάθη που συντέλεσαν στην καταστροφή και στο κατρακύλισμα πολιτισμών, καθώς και οι ψυχολόγοι μπορούν να μελετήσουν τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα του ανθρώπινου ψυχισμού και ειδικά τις παθολογικές ή άρρωστες ψυχικές καταλήξεις. 

Τι σχέση όμως έχει η χαμηλή αυτοεκτίμηση με την αυτοκαταστροφή;  Είδαμε ότι ανάλογα με το ποσοστό που εκτιμάει ένας άνθρωπος τον εαυτό του, δημιουργεί και την ανάλογη πραγματικότητα.  Τι συντελεί όμως στην χαμηλή αυτοεκτίμηση ενός ανθρώπου ή ενός πολιτισμού;  Μήπως ο άνθρωπος αισθάνεται αδύναμος, ανίσχυρος, ή λίγος μπροστά σε κάτι δυνατό, μεγάλο, επιβλητικό και εξουσιαστικό, και κατά συνέπεια εγκλωβίζεται μέσα στην συναισθηματική του φυλακή απόρροια του φόβου του;  Πολλές είναι οι μορφές που μπορούν να προκαλέσουν αυτούς τους φόβους ή φοβίες, που ξεκινάν από τις επιβλητικές, εξουσιαστικές συμπεριφορές των γονέων, ή της κοινωνίας, και επεκτείνονται σε διάφορους τομείς όπως ο αγώνας για επιβίωση, επαγγελματική συναισθηματική νοητική ανεπάρκεια, θρησκευτικές προκαταλήψεις, υπαρξιακές φοβίες, και τέλος η απειλή ενός πολέμου ή μιας πυρηνικής καταστροφής.

Τα τελευταία 150 χρόνια γέννησαν μία νέα ψυχική νόσο που λέγεται άγχος, απόρροια της βιομηχανικής ή τεχνολογικής επανάστασης και την βιασύνη του ανθρώπου να καλύψει το κενό που συνεχόμενα δημιουργούσε ο νέος τρόπος ζωής του.  Η απότομη τεχνολογική εξέλιξη και το κυνήγι του χρήματος φαίνεται να έχει δημιουργήσει ένα συναισθηματικό ή πνευματικό κενό στον άνθρωπο, και τα πρώτα δείγματα της παραφροσύνης του είναι εμφανή.  Ο σημερινός άνθρωπος δεν ζει απλά, αλλά τρέχει, βιάζεται να φτάσει, να προλάβει, να καταφέρει να επιβιώσει σε ένα τρόπο ζωής πολύπλοκο με συνεχόμενα αυξανόμενες απαιτήσεις. 

Υποσυνείδητα ο άνθρωπος τρέχει για να ισοσταθμίσει το πνευματικό με το υλιστικό του κομμάτι.  Τα δημιουργήματά του, οι μηχανές και οι ανακαλύψεις του, έγιναν απειλητικά φαντάσματα αντί για εργαλεία βελτίωσης της ζωής του.  Ανήμπορος μπροστά τους, ανίκανος, χωρίς αξία στέκει ο άνθρωπος, μπερδεμένος, μπλοκαρισμένος, ανασφαλής και φοβισμένος. Ο υπολογιστής αντικατέστησε τον ανθρώπινο εγκέφαλο, η μηχανή κατέληξε να αξίζει περισσότερο από την ανθρώπινη ζωή, η ύλη περισσότερο από το πνεύμα, το χρήμα περισσότερο από το συναίσθημα. 

Να λοιπόν από που αρχίζει η διαστροφή, η διαστρέβλωση, η απειλή, που αναγκάζει τον άνθρωπο να βιαστεί να επανορθώσει και να φέρει την ισορροπία στον εαυτό του αλλά και στην δημιουργία του που βιάζεται καθημερινά.  Παρατηρείται λοιπόν ότι όταν η ανθρωπότητα ή ο άνθρωπος ειδικευτεί παθιασμένα, προσπαθώντας να υπερβεί την φύση του και όχι απλά να εναρμονιστεί μαζί της εξελισσόμενος σφαιρικά, ανισορροπεί και αυτοκαταστρέφεται γιατί δεν κατέχει πλέον τον έλεγχο της δημιουργίας του.

Η αυτοεκτίμηση, ο αυτοέλεγχος, η αίσθηση της ασφάλειας, η χαλάρωση και η εξαφάνιση των ψυχικών νοσημάτων θα αρχίσουν να εδραιώνονται εφόσον ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει τα λάθη του και ξεκινήσει μία σειρά από διορθωτικές κινήσεις βάση υγιών πεποιθήσεων, που θα έχουν ως αποτέλεσμα την ισορροπία του εσωτερικού του κόσμου (συναισθηματική του υγεία) καθώς και του εξωτερικού του κόσμου (την έκφραση μέσω των δημιουργημάτων του).

Ο αδύναμος άνθρωπος (οικονομικά, συναισθηματικά, νοητικά, και πνευματικά) αδυνατεί να εκτιμήσει τον εαυτό του, αλλά ο ψυχικά δυνατός που έχει τραφεί με πολύπλευρες γνώσεις και εμπειρίες και που έχει διδαχθεί από την ιστορία του λαού του αλλά και από το ίδιο του το παρελθόν, μπορεί πλέον να γίνει ένας ωφέλιμος δημιουργός και όχι ένας επικίνδυνος εγκληματίας.  Και εκεί βρίσκεται το κλειδί της αυτοθεραπείας μας.