Η αναφορά και η απόδοση στο amorc της ιδιότητάς της σέκτας, προφανώς είναι ένας βαρύς χαρακτηρισμός.
Αλλά μάλλον φαίνεται να την αποδέχεται το amorc, γιατί στην συνέντευξη που έδωσε ο μεγάλος διδάσκαλος της Αγγλίας Sven Johansson, στις 2 Απριλίου το 2002 στον Damian Thompson και βρίσκεται αναρτημένη στην ιστοσελίδα nthposition.com, κανείς από το amorc δεν αντέδρασε, ειδικά με τον τίτλο "
The joy of sects".
Παραθέτουμε το δημοσιογραφικό άρθρο που βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση
http://www.nthposition.com/joyofsects.php και παρακαλούμε κάποιον φίλο (Trithemius) να κάνει την μετάφραση.
The joy of sects
by Damian Thompson
[ strangeness - april 02 ]
At noon every day, in a manor house in the middle of the Ashdown Forest in East Sussex, members of a mystical order file into a tiny, quasi-Masonic temple. In semi-darkness they perform esoteric rites which they believe stretch back three thousand years to the Pharaohs.
Further north, towards the Surrey border, the owners of another manor house wire themselves up to electric meters whose flickering needles register the innermost depths of the psyche. They, too, believe that they have uncovered the secrets of the past; only theirs date back billions of years to a cosmic catastrophe.
Twenty miles away in the village of Robertsbridge, bearded men in lumberjack shirts and women in peasant headscarves are walking silently through the narrow streets. They do not swear, smoke, watch television or marry outsiders. When Christ returns, they believe, everyone will live like them.
Down on the Sussex coast, meanwhile, the occupants of yet another manor house do battle with demons: evil spirits of illness and sexual obsession which, when commanded to leave, come wheezing out of the body in the form of a cough or an involuntary bark.
There is something about the soil of East Sussex which allows even the most exotic religions to take root and flower. Little pockets of cultic and fundamentalist belief are sprinkled right across the county, in far greater profusion than in any other part of the British Isles. Once you wake up to this fact, the evidence is everywhere: a glimpse of a Mormon temple through the trees, the polished buttons on a Scientologist uniform, a nervous headline about exorcists in the local newspaper. But why is this reserved and surprisingly desolate county so drawn to the joy of sects?
The question has puzzled me for ages, and for the last few weeks I have been travelling around East Sussex in an attempt to answer it. My journey began, however, not in Sussex but in a dingy outbuilding of the London School of Economics. Inform, a Home Office-funded religious information service, is the only place in Britain which supplies reliable computerised data about groups which society labels cults or sects. "Just punch in Sussex," said the information officer. The result: 32 hits, as opposed to 19 for Hampshire and just 15 for Yorkshire.
This is a selection of what you can find in Sussex: Rosicrucians, Druids, Scientologists, Anthroposophists, the Bruderhof, the Divine Light Mission, The Institute of Universal Light, and Pagans. Where should I start? The Rosicrucian file looked promising. It contained press cuttings of $3.5 million embezzlement charges against a former leader of the Order; some delightfully naff publicity leaflets ("Please send me a free copy of 'The Mastery of Life'. I am sincere in my wish to learn more about my cosmic connections"); and tantalising photographs of a manor house hidden away in the woods. Feeling a tiny prickle of apprehension, I picked up the telephone, dialled the number and asked for the Grand Master.
The Ashdown Forest is a sadly threadbare affair, its luxuriant oaks torn down by Henry VIII for naval timber and never replaced. But it still has a wild, overgrown feel to it: according to Lowerson's Short History of Sussex, its hamlets have "the ragged appearance of poorly-organised frontier towns". It is certainly uncharted territory for my taxi driver, who stops for directions four times before turning into a dense estate of Scots pines. The sign at the entrance says "AMORC": the Ancient Mystical Order Rosae Crucis.
Greenwood Gate, built at the turn of the century, is Hollywood's idea of an Elizabethan manor: half-timbered gables, cavernous fireplaces, a galleried great hall. The only snow of the winter has fallen during the night. A middle-aged lady ushers me into an old kitchen. It is far too cold to take off my overcoat.
A man with a grey-flecked beard comes bustling in, glasses swinging from a cord. "Sorry about the temperature," he says. "We've run out of oil, and these leaded windows..." He is Sven Johansson, a former computer programmer who discovered Rosicrucianism through a Rhodesian women's magazine. Now he is Grand Master of Europe, the Middle East and Africa.
He tells me that Rosicrucianism originated when the Pharaoh Thutmose III ordered all the wisest people in the world to come to Luxor. From there it spread to the desert Essenes, to Moorish Spain and the alchemists of medieval Europe. "Quite how it survived we don't pretend to know," says Sven. "Our members were burnt as witches during the Inquisition, so we adopted the clothes of the day, dressing as shoemakers or priests or farmers." (He is wearing a woolly jumper and trainers.) The essence of Rosicrucianism, explains Sven, is the relationship between matter and spirit: "Whatever operates in the material world operates analogically in realms that are not material." And vice versa.
We stroll into the great hall and sit down on a velvet sofa, sending little puffs of dust into the air. Sven apologises for the fake red roses over the fireplace: they can't afford real ones. So how did they manage to buy this splendid house? "It was bought for us by a Greek shipping magnate. But that was before my time." He jumps up from the sofa. "Wait there while I prepare the Temple," he says. Ten seconds later his voice trails down from the gallery. "You can come up now."
At the top of the staircase, a door swings open. Inside, blue electric lights throw shadows onto a chequered floor. The Grand Master's throne stands in front of a hand-painted mural of the Valley of the Kings. On a triangular altar sits a globe filled with sand from the Egyptian desert. The effect is genuinely imposing. I ask Sven about the daily ritual, but he doesn't seem comfortable talking about it. Do the officers wear Egyptian or medieval robes? "Er, medieval," he says. "Now, have you seen enough?"
On the train back to London, I can feel the melancholy of Greenwood Gate clinging to me like cigar smoke. The Sussex Rosicrucians have seen better days. Since its foundation in California in 1905, AMORC has relied on advertisements and mail order to spread its message. These days, its amiable promises of enlightenment appeal mostly to correspondents from the Third World. No wonder no-one in East Sussex has heard of it. One suspects that AMORC might even welcome a little local notoriety.
Article copyright 2002 Damian Thompson
Site copyright 2003 nthposition.com
Παρατίθεται και η Ελληνική και πολύ πετυχημένη απόδοση του κειμένου που έκανε ο αδελφός Trithemius....
"Το απόγευμα κάθε ημέρας, σε μία έπαυλη, στο μέσον του δάσους Άσνταουν του ανατολικού Σάσσεξ, μέλη ενός μυστηριώδους τάγματος συναθροίζονται σε ένα μικρό ναό που μοιάζει τεκτονικός στην όψη. Στο ημίφως επιτελούν εσωτεριστικές τελετές, οι οποίες πιστεύουν πως ανάγονται 3.000 χρόνια πριν, στην εποχή των Φαραώ.
Ακόμη πιο βόρεια, προς τα σύνορα του Σάρρεϋ, οι ιδιοκτήτες μιας άλλης έπαυλης, συνδέονται σε ηλεκτρικούς μετρητές, των οποίων οι κινούμενες γραφίδες καταγράφουν τα ενδότερα της ψυχής τους (ηλεκτροεγκεφαλογράφημα). Κι εκείνοι πιστεύουν πως έχουν ανακαλύψει τα μυστικά του παρελθόντος, μόνο που τα δικά τους ανάγονται δισεκατομμύρια χρόνια πίσω, σε μία κοσμική καταστροφή.
Είκοσι μίλια μακριά, στο χωριό Ρόμπερτσμπριτζ, γενειοφόροι άνδρες με πουκάμισα εξερευνητών και γυναίκες που φοράνε μαντήλες του χωριού περπατάνε ήσυχα στους στενούς δρόμους. Δεν βρίζουν, δεν καπνίζουν, δεν βλέπουν τηλεόραση, ούτε παντρεύονται ξένους. Όταν επιστρέψει ο Χριστός, πιστεύουν πως όλοι θα ζούνε όπως εκείνοι.
Πιο κάτω, προς την ακτή του Σάσσεξ, οι ένοικοι μιας άλλης έπαυλης, μάχονται με δαίμονες: διαβολικά πνεύματα ασθενειών και σεξουαλικών εμμονών που όταν τους διαταχτεί να φύγουν, βγαίνουν από τα σώματα των ασθενών αγκομαχώντας με τη μορφή ενός βήχα ή ενός απρόθυμου γαυγίσματος.
Υπάρχει κάτι στη γη του ανατολικού Σάσσεξ που επιτρέπει ακόμα και τις πιο περίεργες θρησκείες να βλαστήσουν και να ανθίσουν. Ίχνη λατρείας και φονταμενταλιστικών πεποιθήσεων έχουν εξαπλωθεί σε όλη την περιοχή, τόσο εκτεταμένα όσο σε κανένα άλλο μέρος των Βρετανικών νήσων. Μόλις συνειδητοποιήσεις αυτό το γεγονός, θα βρεις αποδείξεις παντού: μια αχνή εικόνα ενός ναού Μορμόνων μέσα στα δέντρα, τα καλογυαλισμένα κουμπιά στη στολή του σαϊεντολόγου, ένα νευρικό δημοσίευμα για εξορκιστές σε μια τοπική εφημερίδα. Όμως γιατί αυτή η περιορισμένη και περίεργα έρημη περιοχή είναι τόσο επιρρεπής στις σέχτες;
Αυτή η ερώτηση με απασχολούσε για χρόνια και κατά τις τελευταίες εβδομάδες ταξίδεψα στο ανατολικό Σάσσεξ, σε μία προσπάθεια να βρω την απάντηση. Όμως το ταξίδι μου δεν ξεκίνησε από το Σάσσεξ αλλά από ένα σκοτεινό περιφερειακό κτίριο της σχολής οικονομικών επιστημών του Λονδίνου. Πληροφοριακά, ένα μικρό γραφείο με λίγους οικονομικούς πόρους που λειτουργεί ως σύστημα θρησκευτικών πληροφοριών, είναι το μόνο μέρος στη Βρετανία το οποίο μπορεί να σου παράσχει αξιόπιστες πληροφορίες σε ηλεκτρονική μορφή, σχετικά με ομάδες τις οποίες η κοινωνία τις χαρακτηρίζει ως μεμονωμένες λατρείες ή σέχτες. «Απλά δώστε το λήμμα ‘Σάσσεξ’» είπε ο υπεύθυνος πληροφοριών. Το αποτέλεσμα: 32 αποτελέσματα, σε αντίθεση με τα 19 για το ‘Χάμπσαϊρ’ και 15 για το ‘Γιόρκσαϊρ’.
Αυτή είναι η συλλογή που μπορείς να βρεις στο Σάσσεξ: Ροδόσταυρους, Δρυϊδιστές, Σαϊεντολόγους, Ανθρωποσοφιστές, Κοινωνίες Μπρούντερχοφ (νέα ονομασία Διεθνείς Κοινωνίες Εκκλησιών), Αποστολή του Θείου Φωτός, Ινστιτούτο του Παγκόσμιου Φωτός και Παγανιστές. Από πού να αρχίσω; Το αρχείο για τον Ροδοσταυρισμό έμοιαζε πολλά υποσχόμενο. Περιείχε αποκόμματα εφημερίδων για κατηγορίες ενάντια στον πρώην ηγέτη του τάγματος περί υπεξαίρεσης 3.5 εκατομμυρίων δολαρίων, κάποια θελκτικά και ενδιαφέροντα φυλλάδια του τύπου «Παρακαλώ στείλτε μου δωρεάν ένα αντίγραφο της ‘Κυριαρχίας στη ζωή’. Διακατέχομαι από ειλικρινή επιθυμία να μάθω περισσότερα για τις κοσμικές συνδέσεις» αλλά και φωτογραφίες από μία έπαυλη κρυμμένη βαθιά μέσα στο δάσος. Με μια ελαφρά άσχημη αίσθηση για τα μελλούμενα, σήκωσα το τηλέφωνο, σχημάτισα τον αριθμό και ζήτησα τον Μέγα Διδάσκαλο.
Το δάσος Άσνταουν έζησε μία χιλιοειπωμένη δυστυχία, καθώς κάποτε είχε πλούσιες βελανιδιές που κόπηκαν από τον βασιλιά Ερρίκο τον 7ο για ξυλεία που χρειαζόταν το ναυτικό αλλά ποτέ δεν αντικαταστάθηκαν με νέα δέντρα. Πάραυτα, ακόμα είχε την αίσθηση του άγριου και υπερμεγέθους δάσους. Σύμφωνα με την «Σύντομη ιστορία του Σάσσεξ» (υπό Λόουερσον), οι κωμοπόλεις του είχαν εκείνη την ακανόνιστη εμφάνιση των ανοργάνωτων πόλεων της παραμεθορίου. Σίγουρα αποτελεί άγνωστη περιοχή για τον οδηγό του ταξί που σταμάτησε τέσσερις φορές για οδηγίες πριν στρίψει προς μία πυκνόφυτη περιοχή Σκοτσέζικων πεύκων. Η πινακίδα στην είσοδο έγραφε «A.M.O.R.C.», the Ancient Mystical Order Rosae Crucis (Αρχαίο και Μυστικιστικό Τάγμα του Ρόδινου Σταυρού).
Η έπαυλη Γκρίνγουνντ Γκέϊτ, χτισμένη πριν την αρχή του 20ου αιώνα, είναι η μια χολιγουντιανή εκδοχή μιας έπαυλης της Ελισαβετιανής εποχής. Αετώματα μερικώς φτιαγμένα από ξύλο, χαώδη τζάκια, μια τεράστια κύρια αίθουσα. Τη νύχτα έπεφτε το μοναδικό χιόνι εκείνου του χειμώνα. Μια μεσήλικη κυρία με συνόδεψε σε μια παλιά κουζίνα. Έκανε πολύ κρύο για να βγάλω το πανωφόρι μου.
Ένας κύριος με μια γκρίζα, αραιή γενειάδα μπαίνει μέσα βιαστικός με τα γυαλιά του να κρέμονται από ένα κορδόνι. «Συγγνώμη για τη θερμοκρασία,» μου είπε. «Μας τελείωσε το πετρέλαιο και αυτά τα παράθυρα…». Ήταν ο Sven Johansson, ένας πρώην προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών που ανακάλυψε τον Ροδοσταυρισμό μέσα από ένα γυναικείο περιοδικό της Ροδεσίας. Τώρα είναι Μέγας Διδάσκαλος της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής.
Μου είπε πως ο Ροδοσταυρισμός ξεκίνησε όταν ο φαραώ Τούθμωσις ο 3ος (*) διέταξε όλους τους σοφούς του τότε κόσμου να πάνε στο Λούξορ. Από εκεί, ο Ροδοσταυρισμός εξαπλώθηκε στην μουσουλμανική Ισπανία και τους αλχημιστές της μεσαιωνικής Ευρώπης. «Το πώς ακριβώς επιβίωσε ο Ροδοσταυρισμός δεν υποστηρίζουμε ότι γνωρίζουμε», λέει ο Sven. «Τα μέλη μας καιγόντουσαν ως μάγοι κατά την εποχή της ιεράς εξέτασης κι έτσι υιοθετήσαμε καθημερινά ρούχα, ντυμένοι ως τσαγκάρηδες, ιερείς ή αγρότες». (Φοράει μία μάλλινη μπλούζα και αθλητικά παπούτσια). Η ουσία του Ροδοσταυρισμού, εξηγεί ο Sven, είναι η σχέση μεταξύ ύλης και πνεύματος. «Οτιδήποτε υφίσταται στον υλικό κόσμο, έχει το ανάλογό του στον άϋλο κόσμο.» Και το αντίστροφο.
Περιφερόμαστε στη μεγάλη αίθουσα και καθόμαστε σε έναν βελούδινο καναπέ, δημιουργώντας στον αέρα μικρά συννεφάκια σκόνης. Ο Sven απολογείται για τα ψεύτικα κόκκινα ρόδα πάνω από το τζάκι. Αφού δεν μπορούν να αγοράσουν αληθινά, τότε πως κατάφεραν να αγοράσουν αυτό το υπέροχο οίκημα; «Μας το αγόρασε ένας Έλληνας μεγιστάνας. Όμως αυτά έγιναν πριν αναλάβω τη διοίκηση του τάγματος.» Σηκώνεται βιαστικά από τον καναπέ. «Περιμένετε εδώ για να ετοιμάσω τον Ναό», μου λέει. Δέκα δευτερόλεπτα αργότερα η φωνή του έρχεται από μακριά, «τώρα μπορείτε να έρθετε επάνω».
Στην κορυφή της σκάλας, μία πόρτα ανοίγει αργά. Στο εσωτερικό, μπλε ηλεκτρικά φώτα ρίχνουν σκιές σε ένα ασπρόμαυρο πάτωμα. Ο θρόνος του Μεγάλου Διδάσκαλου βρίσκεται μπροστά από μία τοιχογραφία ζωγραφισμένη στο χέρι με θέμα την Κοιλάδα των Βασιλέων. Πάνω σε έναν τριγωνικό βωμό βρίσκεται μία σφαίρα γεμάτη με άμμο από την έρημο της Αιγύπτου. Το σκηνικό είναι πραγματικά επιβλητικό. Ρωτάω τον Sven για τις καθημερινές τελετουργίες αλλά δεν δείχνει πρόθυμος να μου μιλήσει για αυτές. Οι αξιωματικοί φοράνε Αιγυπτιακούς ή μεσαιωνικούς χιτώνες; «Ε, μεσαιωνικούς,» μου λέει. «Λοιπόν, είδες αρκετά;»
Πάνω στο τρένο, πίσω για το Λονδίνο, αισθάνομαι τη μελαγχολία της έπαυλης Γκρίνγουντ Γκέϊτ να προσκολλάται επάνω μου σαν καπνός από τσιγάρο. Οι Ροδόσταυροι του Σάσσεξ είχαν περάσει παλαιότερα καλύτερες μέρες. Από την ίδρυσή του το 1905 στην Καλιφόρνια, το AMORC βασίζονταν σε διαφημίσεις και ταχυδρομικές παραγγελίες για να διαδώσει το μήνυμά του. Πλέον, οι ευγενείς υποσχέσεις του τάγματος για φώτιση, έχουν αντίκτυπο κυρίως σε άτομα του Τρίτου Κόσμου. Δεν είναι να απορούμε που κανείς στο ανατολικό Σάσσεξ δεν γνωρίζει για την ύπαρξη του τάγματος. Κάποιοι θα έλεγαν πως το AMORC θα καλοδεχόταν ακόμα και μία τοπική δυσφήμηση…"
