Ο προηγούμενος αιώνας, εκτός από τους δύο παγκόσμιους - τους πλέον καταστροφικούς που γνώρισε η ανθρωπότητα - πολέμους, εκτός από την τρομακτική ανάπτυξη της τεχνολογίας, είδε να αναγεννάται μία επιστήμη η οποία ανέτρεψε την μέχρι τότε κρατούσα επιστημονική σκέψη. Γεννήθηκε η κβαντική φυσική και τάραξε τα βαλτωμένα νερά του παλιού τρόπου αντίληψης. Με λίγα λόγια, αυτό το καινούριο που έφερε, ήταν αυτό το ίδιο που χιλιετίες πριν δίδασκε ο εσωτερισμός. Ύλη και ενέργεια είναι ένα και το αυτό και το σύνολό τους είναι γέννημα από ένα τεράστιο "κενό", από ένα υπέρπυκνο "τίποτα", πάνω στο οποίο επέδρασε η συνείδηση και έκανε να αναπηδήσουν στο σύνολό τους όλα τα φαινόμενα που παρατηρούμε.
Στην ουσία όμως μας δίδαξε ότι το Παν είναι μία διπλότητα απαρτιζόμενη από υλοενέργεια και συνείδηση. Η μεν υλοενέργεια είναι το ολογράφημα που προκύπτει από ένα μηδενικής ενέργειας πεδίο - από το κνβαντικό κενό -η δε συνείδηση είναι ο "δράστης", ο "μάγος" που επιδρά πάνω στο παράξενο αυτό μή υλικό "υλικό" και δημιουργεί την αλληλουχία των ολογραφημάτων που ονομάζουμε "Κόσμο".
Όταν γεννιέται ένα έμβιο υλικό ον, αυτόματα γεννιέται μαζί του και ένα μη υλικό ολογράφημα, το οποίο αποτελεί το διπλό του υλικού φορέα, αν όχι τον "εμψυχωτή" του υλικού φορέα. Για τον εσωτερισμό, το κάθε ον απαρτίζεται, εκτός από ύλη και από μια πνευματική ουσία. Για την επιστήμη, το Σύμπαν είναι διπλό, είναι μια διπλή "δημιουργία" όπου η ύλη απαρτίζει το ένα μέρος της εξέλιξης και το άλλο μέρος είναι το σύνολο της πληροφορίας, το οποίο και αυτό εξελίσσεται, το οποίο συνιστά ουσιαστικά συτό που αποκλαλούμε "Νόηση".
Εκεί ουσιαστικά που συγκλίνει επιστήμη και εσωτερισμός (στην πράξη η σύγχρονη επιστήμη επιβεβαιώνει τον διαχρονικό εσωτερισμό), είναι η αντίληψη κατά την οποία η νόηση επιδρά και διαμορφώνει την ύλη, διαμορφούμενη και αυτή με την σειρά της από το αποτέλεσμα της διαμόρφωσης. Προχωρώντας όμως περισσότερο, μας διδάσκει ότι κάθε δημιούργημα, είναι στην πράξη ένα διπλής φύσης ολόγραμμα, όπου το κάθε υλικό δημιούργημα έχει και το διπλό του - αγνώστου υλικού - ολογράφημα, συνεκτικά συνδεδεμένο με το υλικό και διαρκώς αλληλεπιδρών με αυτό.
Όταν ένας νους ή πολλοί νόες σκέπτονται και αποφασίζουν να οργανώσουν και προχωρούν στην δημιουργία της οργάνωσης, εκτός από την υλική δημιουργία που είναι ένα αντιληπτό ολογράφημα, έχουν ήδη μορφοποιήσει και ένα αόρατο ολόγραμμα. Για ευκολία κατανόησης τα αναφέρουμε ως δύο, αν και στην πραγματικότητα είναι το ένα και το αυτό, το οποίο έχει δύο καταστάσεις, όπως ακριβώς και η μικρότερη μονάδα ύλης - ένα ατομικό σωματίδιο όπως το ηλεκτρόνιο - το οποίο είναι παράλληλα ΚΑΙ υλικό σωματίδιο ΚΑΙ άυλο κύμα, μία δόνηση.
Κάθε γέννημα, οργανικό ή ανόργανο, έμβιο ή μη έμβιο, την στιγμή που γεννιέται - δημιουργείται, σφραγίζεται από τον ιδιαίτερο ρυθμό της κοσμικής στιγμής, του παγκόσμιου "χορού" του Σύμπαντος. Η κάθε ιδιαίτερη χρονική στιγμή, "χρωματίζει" με έναν ιδιαίτερο τρόπο κάθε δημιουργημένο εκείνη την στιγμή ολογράφημα, είτε αυτό είναι ατομικό - ανήκον σε μεμονωμένο ον - είτε αυτό είναι συλλογικό - απαρτιζόμενο από πολλά όντα. Μεμονωμένο ον μπορεί να θεωρηθεί, εκτός από το στοιχειώδες σωμάτιο - το μόνο αληθινά μεμονωμένο ον -ακόμα και ένα έμβιο ον όπως ο άνθρωπος. Συλλογικό όν από την άλλη δύναται να θεωρηθεί κάθε σύνολο μεμονωμένων όντων, ένα σύνολο δηλαδή έμβιων όντων, αλλά όμως και ένα σύνολο οργάνων, κυττάρων, στοιχειωδών σωματιδίων, άρα ο άνθρωπος π.χ. λογίζεται και μεμονωμένο όν και συλλογικό ον, αποτελούμενο από όργανα και σε βαθύτερο επίπεδο από κύτταρα κλπ. Το ίδιο και ένας συλλογικός οργανισμός, κάλλιστα μπορεί να ειδωθεί ως μεμονωμένο ον, όπως βέβαια και ως συλλογικό ον. Το Σύμπαν ολάκερο είναι ένα ον, ένα μεμονωμένο ολόγραμμα, το οποίο απαρτίζεται από επί μέρους ολογράμματα τα οποία με την σειρά τους και αυτά αναλύονται σε άλλα επιμέρους ολογράμματα, περνώντας έτσια αρκετά επίπεδα μέχρι να φτάσουμε στο στοιχειώδες ολόγραμμα του κύματος που συνθέτει το στοιχειώδες σωματίδιο.
Στην κλίμακα μεγεθών του κόσμου, ο άνθρωπος καταλαμβάνει πρίπου το μέσο, με αποτέλεσμα να αναφερόμαστε σε μικρόκοσμο κάτω από την τάξη μεγέθους του ανθρώπου και μακρόκοσμο τα άνωθεν της τάξης μεγέθους του ανθρώπου. Όλα όμως ανεξαιρέτως δημιουργούνται από τους ίδιους ακριβώς παγκόσμιους νόμους, οπότε εκ των πραγμάτων, "όπως πάνω έτσι και κάτω", από τα σχεδόν μηδενικά μικρά έως τα απείρως μεγάλα. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, οι αστρολογικές επιρροές (οι οποίες ουσιαστικά δεν είναι απόρροια των άστρων αλλά ο ίδιος ο Συμπαντικός ρυθμός), επηρρεάζουν το ίδιο και τα πολύ μικρά και τα πολύ μεγάλα, και τον άνθρωπο, αλλά και τους οργανισμούς ολάκερους, όπως είναι τα κράτη.
