Αγαπητέ Κανένα,
ευχαριστούμε πολύ για αυτόν τον υπέροχο αρχετυπικό μύθο, που πραγματικά μας αγγίζει όλους μας, μια και όλες οι ψυχές έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάποιο δράκο... τον Δράκο μας...
Εφόσον αντιμετωπίσουμε τον Δράκο μας, μπορούμε να κερδίσουμε την Μυστική Δύναμη, που θα μας κάνει ατρόμητους, και Ήρωες, έτσι ώστε κάποια μέρα να αντιμετωπίσουμε έναν Μεγαλύτερο Δράκο... την εγκληματικότητα, την ανηθικότητα, και την ιδιοτελή νοοτροπία της κάθε κοινωνίας...
Ο παραπάνω μύθος, μου θύμισε ένα ποίημα που είχα γράψει πριν μερικά χρόνια, όπου το νόημα παραμένει το ίδιο, πως κάθε θηρίο, βρυχάται, επειδή είναι πληγωμένο... και αυτό που θα γαληνέψει τον ψυχισμό του, είναι η θεραπεία της Πληγής, από το αγκάθι ή το ματωμένο βέλος...
Φτερωτό άλογο
Είσαι άγριο, τολμηρό, δυνατό,
με βήματα κοφτά,
καλπάζεις αγέρωχα,
δίπλα στα αφρώδες κύμματα,
κάτω από τον μαυρισμένο ουρανό.
Θυμός σε φουντώνει,
φωτιά ρέει στις φλέβες σου,
καίγεσαι ολόκληρο,
μα σιγοβράζεις σιωπηλά.
Σε πλησιάζω,
νιώθω την έντασή σου,
προσπαθώ να σε χαιδέψω.
Απομακρύνεσαι. Φοβάσαι.
Με κοιτάς,
με βλέμμα που δηλώνει κίνδυνο,
κόκκινο, ακτινοβόλο,
βλέπω το αγρίμι μέσα σου.
Τι σε έχει τρομάξει.
Τι έχει ανεβάσει τους σφιγμούς σου.
Ποιος δαίμονας κυρίεψε την ψυχή σου.
Ποιο στοιχειό ήρθε στο δρόμο σου.
Αισθάνομαι το μίσος σου.
Το φοβάμαι.
Είσαι έτοιμο να καταστρέψεις.
Σε ακολουθώ προσεκτικά.
Ουρλιαχτά γεμίζεις τον αιθέρα,
αστραπές οι φίλοι σου,
σκορπίζεις θάνατο,
και εγώ σε κοιτώ βαθιά στα μάτια.
Μέσα από τη σήριγμα του χρόνου,
βυθίζομαι στο παρελθόν σου,
αντικρύζω το μέλλον σου,
αγγίζω το ματωμένο βέλος σου.
Και τρομαγμένη ξυπνώ,
το αρπάζω και το τραβώ,
και γαληνεύει η θάλλασα,
γαληνεύει και ο ουρανός.
Γαληνεύεις και εσύ.
Κουρνιάζεις πάνω στη ζεστή αμμουδιά,
και χαλαρώνεις υπνωτισμένο.
Ξεκουράσου αγαπημένο μου,
και όνειρα γλυκά.