Θεός και επιστήμη

[Ζ]

Το βιβλίο     «Θεός και επιστήμη» - ΖΑΝ ΓΚΙΤΟΝ, ΓΡΙΣΚΑ ΜΠΟΓΚΝΤΑΝΟΦ, ΙΓΚΟΡ ΜΠΟΓΚΝΤΑΝΟΦ.   -   Εκδόσεις ΑΣΤΑΡΤΗ, παρουσιάζει με εξαιρετικό τρόπο την προσέγγιση των γνωστικών επιστημών με τις διαστάσεις του εσωτερικού κόσμου και της συνείδησης. Προσωπικά αποτέλεσε το έναυσμα, την πνοή που  θέριεψε την σπίθα, αν και δεν συγκαταλέγεται στα κλασικά βιβλία εσωτερισμού.
 
 
Ο Ζαν Γκιτόν, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, μαθητής του Μπερξόν και τελευταίος θεματοφύλακας της σκέψης του, σε έναν εξαιρετικό διάλογο με τους Γκρίσκα και Ιγκόρ Μπογκντάνοφ, διδάκτορες αστροφυσικής και θεωρητικής φυσικής, πρώην μαθητές του Ρολάν Μπαρτ.
 
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
 
- Πρόλογος
- Εισαγωγή
- Η μεγάλη έκρηξη
- Το μυστήριο της ζωής
- Τύχη ή αναγκαιότητα
- Σε αναζήτηση της ύλης
- Τα πεδία της πραγματικότητας
- Το πνεύμα μέσα στην ύλη
- Τα αποκλίνοντα σύμπαντα
- Κατ’εικόνα του Θεού
- Προς το μεταρεαλισμό
- Επίλογος: Γιατί υπάρχει το κάτι αντί για το τίποτα
 
« ……Σήμερα θέλω να δώσω δίκιο στον Μπερξόν και στον Τεγιάρ. Όπως εκείνοι, τείνω κι εγώ να πιστέψω πως η ύλη είναι φτιαγμένη από πνεύμα και συνεπώς μας οδηγεί άμεσα στην ενατένιση του Θεού. Μήπως εξήντα χρόνια μετά τις μεγάλες ανακαλύψεις της κβαντικής θεωρίας, οι απόψεις μου για την ‘ πνευματικότητα’ της ύλης ή ακόμα για την υλικότητα του πνεύματος, είναι πια αντικειμενικά θεμελιωμένες; ….»
 
«………. Με άλλα λόγια, όταν σηκώνω αυτό το απλό ποτήρι που είναι πάνω στο γραφείο, βάζω στο παιχνίδι δυνάμεις που εμπλέκουν ολόκληρο το σύμπαν: όλα όσα συμβαίνουν στο μικροσκοπικό μας πλανήτη έχουν σχέση με την κοσμική απεραντοσύνη, λες και το κάθε μέρος φέρνει εντός του την ολότητα του σύμπαντος. Με το εκκρεμές του Φουκό, είμαστε συνεπώς αναγκασμένοι να αναγνωρίσουμε πως υπάρχει μια μυστηριώδης αλληλεπίδραση ανάμεσα σε όλα τα άτομα του σύμπαντος, μια αλληλεπίδραση όπου δεν έχουμε καμία ανταλλαγή ενέργειας ή κάποιας δύναμης, αλλά που παρ’όλα αυτά συνενώνει το σύμπαν σε μια ολότητα … ….. Η κβαντική φυσική μας αποκαλύπτει πως η φύση είναι ένα αδιαίρετο σύνολο όπου όλα συνδέονται μεταξύ τους: η ολότητα του σύμπαντος είναι παρούσα παντού και πάντα ….».

[ΚΛΑΣ]

« ……Σήμερα θέλω να δώσω δίκιο στον Μπερξόν και στον Τεγιάρ. Όπως εκείνοι, τείνω κι εγώ να πιστέψω πως η ύλη είναι φτιαγμένη από πνεύμα και συνεπώς μας οδηγεί άμεσα στην ενατένιση του Θεού. Μήπως εξήντα χρόνια μετά τις μεγάλες ανακαλύψεις της κβαντικής θεωρίας, οι απόψεις μου για την ‘ πνευματικότητα’ της ύλης ή ακόμα για την υλικότητα του πνεύματος, είναι πια αντικειμενικά θεμελιωμένες; ….»
 
«………. Με άλλα λόγια, όταν σηκώνω αυτό το απλό ποτήρι που είναι πάνω στο γραφείο, βάζω στο παιχνίδι δυνάμεις που εμπλέκουν ολόκληρο το σύμπαν: όλα όσα συμβαίνουν στο μικροσκοπικό μας πλανήτη έχουν σχέση με την κοσμική απεραντοσύνη, λες και το κάθε μέρος φέρνει εντός του την ολότητα του σύμπαντος. Με το εκκρεμές του Φουκό, είμαστε συνεπώς αναγκασμένοι να αναγνωρίσουμε πως υπάρχει μια μυστηριώδης αλληλεπίδραση ανάμεσα σε όλα τα άτομα του σύμπαντος, μια αλληλεπίδραση όπου δεν έχουμε καμία ανταλλαγή ενέργειας ή κάποιας δύναμης, αλλά που παρ’όλα αυτά συνενώνει το σύμπαν σε μια ολότητα … ….. Η κβαντική φυσική μας αποκαλύπτει πως η φύση είναι ένα αδιαίρετο σύνολο όπου όλα συνδέονται μεταξύ τους: η ολότητα του σύμπαντος είναι παρούσα παντού και πάντα ….».

Αγαπητέ φίλε μου,

μάλλον ζούμε σε έναν κόσμο όπου η ύλη είναι <<πνευματοποιημένη>>...Ασχέτως, αν αυτή έχει εκδήλωσει ή όχι, τους νόμους της κινήσεως και της ζωής(κινητή-κινούμενη κατάσταση)...  Απλώς, οι ποικίλες και διάφορες μορφές της φύσης με τις οποίες η ύλη εκφράζεται, ή πιο σωστά η ύλη αποτελεί την έκφραση και το ορατό αποτέλεσμα των μορφών, διαχωρίζονται με βάση την "χοντρότητα" αυτής, άπειρη συνέχεια της οποίας αποτελούν τα λεπτότερα επίπεδα της...Ίσως, η ψυχή και πολύ περισσότερο το πνεύμα, να αποτελούν τα απείρως λεπτότερα επίπεδα της ύλης...

Αυτό μάλλον γίνεται περισσότερο κατανοητό περί των ουσιών που αναφέρει η ελληνική παράδοση και συνιστούν το Σύμπαν, δηλαδή την Ατομική ή Μεριστή ουσία και την Συνεχή ουσία...

Η κβαντική επιστήμη πάλι, υποστηρίζει ότι το 99,9 % της ύλης είναι...ΚΕΝΟ! Δηλαδή, όταν βλέπουμε τον πυκνό και συμπαγή τσιμεντένιο τοίχο, όπου φαίνεται αδιαπέραστος, είναι ουσιαστικά κενός...

Υλικόν και πνευματικόν, είναι δύο <<υψηλές>> έννοιες, αρκούντως αλληλένδετες...

[Ζ]

Αγαπητέ φίλε
Επέτρεψε μου μια διευκρίνιση στο σχόλιο σου. Το «κενό» της κβαντικής επιστήμης αναφέρεται  στην έννοια που εμείς αντιλαμβανόμαστε στην καθημερινή πραγματικότητα όπως αυτή γίνεται αντιληπτή υπό το πρίσμα της Νευτώνειας μηχανικής. Για παράδειγμα, ας φανταστούμε ότι ένα άτομο σιδήρου μεγαλώνει σε μια φανταστική κλίμακα και έχει το μέγεθος μιας σφαίρας διαμέτρου διακοσίων μέτρων. Στην ίδια κλίμακα ο πυρήνας του ιδίου ατόμου δεν θα είναι μεγαλύτερος από ένα μικροσκοπικό κόκκο σκόνης. Το ενδιάμεσο θεωρείται κενό, κατά την έννοια που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Σύμφωνα με αυτή την θεώρηση, ένα σιδερένιο αντικείμενο πράγματι αποτελείται κατά 99,9% από κενό. Ωστόσο, σύμφωνα με την κβαντική προσέγγιση του ιδίου ζητήματος, το «κενό» δεν υφίσταται! Δεν υπάρχει καμία περιοχή του χώρου που δεν βρίσκεται τίποτα. Παντού συναντάμε κβαντικά πεδία, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά. Αυτό το κενό είναι ένα θέατρο διαρκών γεγονότων, αέναων διακυμάνσεων και αλληλεπιδράσεων, κβαντικών καταιγίδων από τις οποίες γεννιούνται και σχεδόν αμέσως εξαφανίζονται υποατομικές οντότητες. Με άλλα λόγια τα «κβαντικά πεδία» είναι το πραγματικό υπόβαθρο της ύλης και της πραγματικότητας. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο κοντά βρίσκονται αυτές οι επιστημονικές προσεγγίσεις στις εσωτερικές παραδόσεις περί «αιθέρα», «πεμπτουσίας», «εύπλαστου ενδιάμεσου», «αστρικού φωτός» κλπ.

[ΚΛΑΣ]

Συνταυτίζομαι με τα ανωτέρω γραφόμενα σου και εγώ ακριβώς αναφερόμουν στο κενό από πλευράς αντίληψης αυτού στην καθημερινή μας πραγματικότητας... Όπως επίσης ΔΕΝ υπάρχει ουσιαστικά, κενός χώρος στο Σύμπαν...Μάλλον η σύνταξη των κειμένων μου, δεν διεκδικεί απονομή αρίστης βαθμολογίας...Κάποια στιγμή θα το βελτιώσουμε...