Η Μαγική Ράβδος
Η Μαγική Ράβδος έχει γίνει πλέον τελείως απαραίτητη για οποιαδήποτε μαγική εργασία ή τελετουργία. Στην σύγχρονη εποχή γίνεται αντιληπτή ως μία κεραία εκπομπής της μαγικής ενέργειας η οποία ενεργοποιείται και κατευθύνεται από την θέληση του Μάγου και της Μάγισσας. Για να κατανοήσουμε όμως πλήρως τον συμβολισμό της, ας θυμηθούμε συνοπτικά πως πρωτοξεκίνησε η χρήση της στο παρελθόν.
Για πρώτη φορά στην ιστορία γίνεται αναφορά στις πρωτοάρειες ιερουργίες, στις οποίες ο ιερουργός κρατάει μια δέσμη λεπτών ράβδων, όπου ανάμεσα τους φυλάσσεται η άσβεστη φωτιά, η οποία στο διάβα των αιώνων χαρακτηρίστηκε ως «Ιερό Πυρ». Έτσι στις τελετουργίες του Ζωροαστρισμού καθιερώνεται η χρήση της «δέσμης ράβδων», τελετουργίες οι οποίες βρίσκονται σε τελετές πυρολατρείας. Είναι φανερό ότι η δέσμη αυτή ράβδων γίνεται ο υλικός αγωγός μετάδοσης της άγιας ουσίας του ιερού πυρός, όπου το πραγματικό άναμμα εστιών και βωμών, παίρνει σιγά σιγά συμβολικό χαρακτήρα. Το ξύλο των ράβδων αυτών προέρχεται από αρμυρίκια (ταμαρίσκη) και έκτοτε, στα χέρια των Μάγων Ζωροαστρών, γίνεται η μαγική δέσμη ράβδων, φτιαγμένη τελετουργικά αποκλειστικά από κλαδιά αρμυρικιού.
Το ίδιο τελετουργικό θα το συναντήσουμε αργότερα και στην Ρώμη, όπου οι Flamines, οι ιερείς του πυρός κρατούν δέσμες κλαδιών στα χέρια τους. Αυτές οι δέσμες ράβδων με το χρόνο, εκτός από τον ιερό συμβολισμό, αποκτούν με τον καιρό και συμβολισμό δύναμης, καθιστάμενες στην συνέχεια σύμβολα ισχύος καθώς διαμορφώνονται σε σκήπτρα. Παράλληλα όμως με την χρήση της δέσμης ράβδων, χρησιμοποιήθηκε και το καλάμι με ψύχα ή κουφόξυλα, για την συντήρηση της φωτιάς. Αυτά τα καλάμια συντηρούσαν την φωτιά, καθώς στο εσωτερικό τους η ψύχα σιγοκαίγονταν αργά και έτσι η φωτιά διατηρούνταν και ήταν έτοιμη να ανάψει νέες φωτιές.
Η σημασία της φωτιά, αν αναλογιστούμε την πρωτόγονη εποχή, είναι φανερό ότι ήταν τεράστια, χωρίς φυσικά να μειώνεται μέχρι τα σύγχρονα ιστορικά χρόνια. Στην μυθολογία, ο Προμηθέας κλέβει την ιερή φωτιά από τον Όλυμπο, κρύβοντας την μέσα σε ένα καλάμι. Νομίζουμε ότι είναι πλέον καταφάνεροι οι συμβολισμοί που αποκτά η Ράβδος, οπότε δεν χρειάζεται να μείνουμε περισσότερο στο θέμα αυτό.
Στην Ελλάδα η πρώτη σωσμένη αναφορά που συνδυάζει την ράβδο με την μαγεία, βρίσκεται στον Όμηρο, όπου περιγράφεται η Κίρκη να παραγματοποιεί μαγικές δράσεις με την χρήση μαγικής ράβδου. Ακόμα, η ράβδος ως τελετουργικό «εργαλείο», είναι πολύ γνωστή στην εικόνα του «Θύρσου» των Διονυσιακών δρώμενων. Στα Ελληνιστικά χρόνια θα βρούμε αναφορές στους «Μαγικούς Ελληνικούς πάπυρους» για την χρήση της μαγικής ράβδου σε μαγικές τελετές. Οι αναφορές αυτές συνιστούν ότι η Ράβδος χρειάζεται να είναι από ξύλο Μυρτιάς.
Αναφορές στους νεοπλατωνικούς – όπως στον Ιάμβλιχο – μαρτυρούν την χρήση μαγικών ραβδιών και από τις Σίβυλλες – Πυθίες – Προφήτισσες. Πολύ αργότερα, τα Γριμμόρια του Μεσαίωνα θα μας δώσουν μια μεγάλη ποικιλία μαγικών ραβδιών διαφορετικών υλικών και διαφόρων χρήσεων, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια της μαγείας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι, την εποχή αυτήν γίνεται σαφής διαχωρισμός των ράβδων σε «Βέργα» (Λατ. Virga – virgulum, Ιταλικά verga) και «Μπαστούνι» (Ιταλικά Bastone). Την εποχή αυτήν συνίσταται η διακόσμηση τους και με συμβολικά σχήματα ή/και ιερά ονόματα.
Έτσι προκύπτει ξεκάθαρα το μαγικό ραβδάκι το οποίο στο «Κλειδί του Σολομώντα» αναφέρεται ότι είναι φτιαγμένο από ξύλο Σαμπούκου (κουφοξυλιάς) ή ζαχαροκάλαμου και η Ράβδος (Μπαστούνι) από ξύλο φουντουκιάς ή καρυδιάς. Και τα δύο βέβαια είναι κομμένα από δέντρα(φυτά) μικρότερα του έτους (που δεν έχουν ανθοφορήσει ακόμα), κόβονται απαραίτητα το χάραμα με μία μόνο κίνηση, ημέρα Τετάρτη, μέρα του Ερμή.
Στο βιβλίο του Ωνώριου αναφέρεται ως υλικό ξύλο φουντουκιάς ή δάφνης, στο «Clavicula» η ράβδος κατασκευάζεται τριγωνική (όπως τα κλιμακόμετρα των σχεδιαστών) και από ξύλο φουντουκιάς, στην «Μεγάλη Κλείδα…» συστήνεται πάλι το ξύλο φουντουκιάς και τέλος στο «Μέγα Γριμμόριο», από ξύλο άγριας φουντουκιάς (λεπτοκαρυάς), μήκους 19,5 ιντσών (περίπου 49 εκατοστών).
….συνεχίζεται….
