Ελεύθερες ή ελευθέριες τέχνες
Πριν από την εποχή των Σοφιστών και Ρητόρων στην αρχαία Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα, την εκπαίδευση των παιδιών την αναλάμβαναν, ο Παιδοτρίβης για την άθληση του σώματος, ο Κιθαριστής για την διδασκαλία της μουσικής και ο Γραμματιστής για την διδασκαλία της γλώσσας και της αριθμητικής. Τον 5ο αιώνα πριν την κοινή χρονολόγηση, η εκπαίδευση γνώρισε μιαν αξιοσημείωτη αναβάθμιση – γεγονός που οφείλονταν κύρια στην δράση και συμπαράσταση των Σοφιστών και των Ρητόρων – καθώς για πρώτη φορά εφαρμόστηκε ένα ανώτερο επίπεδο εκπαίδευσης πέρα από την βασική.
Οργανώθηκε ένα εκπαιδευτικό επίπεδο παιδείας, απαρτιζόμενο από δύο ομάδες μαθημάτων. Η πρώτη ομάδα περιλάμβανε τρία μαθήματα, α)Γραμματική, β)Ρητορική και γ)Διαλεκτική και η δεύτερη ομάδα τέσσερα, α)Γεωμετρία, β)Αριθμητική, γ)Αστρονομία και δ)Μουσική. Όλα μαζί συγκροτούσαν τα γνωστικά πεδία στα οποία εκπαιδεύονταν τα παιδιά που τελείωναν την βασική τους εκπαίδευση, την αντίστοιχη με την σύγχρονη πρωτοβάθμια εκπαίδευση των Δημοτικών σχολείων, απαρτίζοντας την δεύτερη σχολική βαθμίδα. (Σχετικά στο βιβλίο του Αριστοτέλη «Ηθικά 5,6»).
Στην πρώτη βαθμίδα εκπαίδευσης συνέχιζαν να διδάσκουν και να ασκούν τους μαθητές οι προαναφερθέντες Παιδοτρίβης, Κιθαριστής και Γραμματιστής. Η δεύτερη σχολική βαθμίδα αντίστοιχη με την σημερινή μέση εκπαίδευση, παρείχε στους νέους εφόδια και μορφωτικό επίπεδο ικανό να τους καταστήσει υπεύθυνους ενεργούς πολίτες στην Αθηναϊκή Δημοκρατία. Η άσκηση των νέων στα μαθήματα αυτά, λόγω της καθημερινής εκπαίδευσης τους ως τριβή και μαθητεία, αναλογίστηκε με την άσκηση και μαθητεία στις τέχνες των νέων εκπαιδευόμενων σε αυτές. Γιαυτό και ο όρος που αναφέρονταν στην αρχαιότητα για τα μορφωτικά αυτά αντικείμενα, ήταν «Τέχνες» αντί για «Μαθήματα» που αναφέρονται σήμερα.
Την βαθμίδα αυτήν εκπαίδευσης την εφάρμοσαν αυτούσια σε ολόκληρη την επικράτεια της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την διατήρησαν στα μετέπειτα Ελληνιστικά βασίλεια οι διάδοχοι του. Απόφοιτοι αυτής της βαθμίδας εκπαίδευσης επάνδρωναν συνήθως τις των διοικητικών υπαλλήλων των Ελληνιστικών βασιλείων, ενώ ένα μικρό ποσοστό συνέχιζε σε ανώτερες σπουδές. Το εκπαιδευτικό αυτό σύστημα αποδέχθηκε πλήρως και η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, δημιουργώντας την Λατινόφωνη παράδοση των δύο κύκλων μαθημάτων που τους ονόμασε trivium (tre viae = τρεις οδοί) και quatrivium (quator viae = τέσσερις οδοί).
«Τρικτύς» και «Τετρακτύς», καθώς απαρτίζονταν από μία τριάδα και μία τετράδα μαθημάτων που κληρονόμησαν από το εκπαιδευτικό σύστημα της αρχαίας Ελλάδας. Το σύνολο των μαθημάτων (Τεχνών) επίσης ονομάστηκαν στην Ρώμη artes liberals (Ελεύθερες ή Ελευθέριες Τέχνες των αρχαίων Ελλήνων, σχετικά στο βιβλίο του Αριστοτέλη «Πολιτικά 8,1»), καθότι ασκούνταν σε αυτές τα παιδιά των ελεύθερων πολιτών – και κατά κανόνα εύπορων – τα οποία δεν υποχρεούνταν σε χειρονακτικές εργασίες, αφιερώνοντας έτσι τον ελεύθερο χρόνο τους στην πνευματική τους καλλιέργεια.
Αντίθετα προς τις «Ελεύθερες Τέχνες» ήταν οι «Βάναυσες Τέχνες» που αποσκοπούσαν αποκλειστικά στην παραγωγή υλικών προϊόντων – τροφίμων, με τις οποίες ασχολούνταν οι δούλοι, για τους οποίους βέβαια απαγορεύονταν αυστηρά η πρόσβαση στις «Ελεύθερες Τέχνες» κατά την εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Μετά από την σκοτεινή Μεσαιωνική νύχτα που επέβαλλε ο ιουδαιοχριστιανισμός στην Ευρώπη, η αυγή της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού επανέφερε δειλά δειλά ως υπερβολικά πολύτιμο αγαθό την διδασκαλία των «Ελεύθερων Τεχνών», στην αρχή κρυφά μέσα στα «Εργαστήρια» των «Ελευθέρων Τεχνιτών», των «Ελευθεροτεκτόνων». Θα χρειαστούν σχεδόν άλλοι δύο αιώνες ακόμα προτού καταφέρει η ανθρωπότητα να δημιουργήσει ένα υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης, σχεδόν μετά το 1700 της κοινής χρονολόγησης.
Παρότι όμως η Γνώση έχει εξελιχθεί και έχει ανέλθει σε ύψιστα επίπεδα, η σχολική βαθμίδα των «Ελευθέρων Τεχνών» εκσυγχρονισμένη και επίκαιρη απαρτίζει τον βασικότερο κορμό της σύγχρονης εκπαίδευσης των εφήβων παγκόσμια. Μοναδική παραφωνία, η τυπολατρική προσκόλληση σε μια ξεπερασμένη παράδοση, η οποία όμως τηρείται ευλαβικά παρουσιαζόμενη ως η μοναδική και ξεχωριστή ομάδα «Τεχνών» που δύναται να «μορφώσει» τον άνθρωπο, η παρωπιδιστική εμμονή του σύγχρονου απολιθώματος της μασονίας.
Τι κι αν οι «Τέχνες» έχουν εξελιχθεί και πολλαπλασιασθεί, τι κι αν η δουλεία από καιρό έχει καταργηθεί, μεγαλόστομα και με περισσή παρρησία ακούγεται στις ξεπεσμένες μασονικές στοές ότι δούλοι δεν δύνανται να εισέλθουν. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων να ερμηνεύσουν την τυπολατρία αυτήν ως δήθεν μυητική διαδικασία και να εμφανίσουν την εμμονή τους στην παρωχημένη διδαχή τους ως συμβολική, η αλήθεια είναι ότι η μασονία έχει καταντήσει μία παραφωνία και μια δυσαρμονία στην φυσική εξέλιξη, ένας στείρος αναχρονισμός και μια ανούσια ουτοπία.
Υπνωτισμένοι κάποιοι χαμηλής στάθμης παιδείας από την αίγλη του πάλαι ποτέ λαμπρού και αληθινού Τεκτονισμού, συνωστίζονται οι δυστυχείς σε φαιδρές αναπαραστάσεις εργαστηρίων, ενασχολούμενοι με από καιρό ξεπερασμένες ηθικολογίες, γελοιοποιούμενοι με τελετές που από καιρό έχουν χάσει την ουσία τους, καθότι είναι ανέφικτη πλέον η προβολή του εαυτού πάνω στον υπό επεξεργασία λίθο και παντελώς αδύνατη η εργασία επ΄αυτού η οποία κάποτε με την σμίλευση επέφερε τον Αλχημικό μετασχηματισμό του ίδιου του του εαυτού, στον ζηλωτή και φιλότιμο εργάτη της «Τέχνης».
Προς μεγάλη μας λύπη και απαγοήτευση, στις ξεπεσμένες σύγχρονες μασονικές Στοές δεν διδάσκεται πλέον η «Γνώση», αλλά προάγεται η άγνοια. Η άγνοια της λειτουργίας της Φύσης, ή άγνοια του Φυσικού Νόμου, ο οποίος μας υποδεικνύει συνεχώς πως, «ότι δεν εξελίσσεται είναι καταδικασμένο σε αφανισμό». Δυστυχώς (ή ευτυχώς) το παρελθόν δεν δύναται να αναβιώσει παρά μόνον ως φάρσα ή ως τουριστική ατραξιόν….
