Καλησπέρα σε όλους!
Το παρακάτω όνειρο ανήκει σε αυτά που αποτυπώνονται έντονα και σου δίνουν την αίσθηση πως έχουν κάτι σημαντικό να πουν.
Είναι το πιο πρόσφατο που είχα αυτού του είδους (πριν περίπου ένα μήνα) και συνεχίζει να τριγυρίζει στο νου μου και να το θυμάμαι με δέος.
Έχω κάνει ήδη την ανάλυσή μου, αλλά θα παρακαλούσα για μερικά σχόλια... με την ελπίδα ότι ίσως εντοπίσω κάτι που δεν έχει περάσει από το μυαλό μου ως τώρα.
Ευχαριστώ...
Εγώ και οι γονείς μου επισκεπτόμαστε κάποια μακρινή περιοχή της Μεσοαμερικής (ίσως Γουατεμάλα) όπου και πρέπει να παραστούμε στην κηδεία ενός μακρυνού συγγενούς, για τον οποίο δεν έχω ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εφόσον όμως βρίσκομαι εκεί, σκέφτομαι πως είναι ευκαιρία να κάνω μια επίσκεψη στο τοπικό αρχαιολογικό μουσείο, μιας και με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα.
Φτάνω ως εκεί και λίγο μετά την είσοδο βρίσκεται μπροστά μου ένας άνδρας με μαύρο μανδύα και κουκούλα. Τρομάζοντας, κάνω πίσω για να φύγω, αλλά μου εξηγεί πως δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι, γιατί είναι ο οδηγός του μουσείου. Κατεβάζει την κουκούλα και βλέπω πως είναι μαύρος. Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση που μιλά ελληνικά σε ένα τόσο μακρυνό μέρος.
Ξεκινώ λοιπόν να δω το μουσείο, πολύ βιαστικά, με την ανησυχία ότι θα αργήσω για την κηδεία. Βλέπω τροχάδην κάποια εκθέματα του ισογείου και κατεβαίνω στο υπόγειο, όπου έχει και εκεί κάποια, ενώ ο μαύρος οδηγός με ακολουθεί χωρίς να μιλάει.
Στο τέλος της αίθουσας του υπογείου υπάρχει μια τεράστια δίφυλλη πόρτα από βαρύ ξύλο που είναι κλειδωμένη.
Τότε μόνο με πλησιάζει πάλι ο φύλακας και μου λέει πως τα εκθέματα μέσα σ'αυτή την αίθουσα είναι έξαιρετικά ευαίσθητα και γι αυτό την ανοίγουν μοναχά μερικές ημέρες το καλοκαίρι.
Παρόλαυτά, μου είπε, επειδή γνωρίζει ότι με ενδιαφέρει πολύ να τα δω, θα ξεκλειδώσει την πόρτα μόνο για μένα.
Βγάζει πράγματι ένα κλειδί από το μανδύα του και ανοίγει την πόρτα λέγοντάς μου πως πρόκειται για τον Τάφο του βασιλιά Πακάλ (ένα ιστορικό πρόσωπο, πολύ σημαντικός βασιλιάς του πολιτισμού των Μάγιας).
Ήμουν ενθουσιασμένη με την ιδέα.
Ανοίγει την πόρτα και μπαίνω στην αίθουσα, όπου βρίσκεται ένας μικρός ναός, μίγμα μεσοαμερικάνικης πυραμίδας με αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική....
Μπροστά στο περίεργο οικοδόμημα βρισκόταν η σαρκοφάγος του ίδιου του βασιλιά, από πέτρα διακοσμημένη με χρυσό και οψιδιανό.
Το πιο περίεργο από όλα όμως ήταν το εκμαγείο του ίδιου του βασιλιά, σκαλισμένο πάνω στη σαρκοφάγο.
Είχε φαρδύ στήθος και πλατείς ώμους, πάνω στους οποίους στηρίζονταν δύο κεφάλια. Ήταν στραμμένα σε αντίθετες κατευθύνσεις, όπως και τα πόδια του και τα χέρια του.
Ένοιωσα θρησκευτικό δέος και συγκίνηση, σαν να αντίκριζα ένα τεράστιο μυστικό, το μυστικό που έκανε τον βασιλιά ένα τόσο σημαντικό ιστορικό πρόσωπο (ο Πακάλ είναι ένας από τους ανθρώπους που αποκαλούνται "Μέγας" από τους ιστορικούς). Σκεφτόμουν πόσο ευλογημένη ήμουν που είχα την ευκαιρία στη ζωή μου να αντικρίσω ένα τέτοιο αρχαιολογικό εύρημα (συναίσθημα που το νοιώθω στην πραγματικότητα ενίοτε σε περιπτώσεις κάποιων συγκεκριμένων σημαντικών ευρημάτων).
Έπειτα από αυτό βγήκα από την αίθουσα, όπου περίμενε ο φύλακας και ο οποίος ξανακλείδωσε τη μεγάλη πόρτα.
Καθώς πήρα το δρόμο για να ανέβω στον επάνω όροφο (το ισόγειο) βρίσκω εκεί τους γονείς μου, που όλη αυτή την ώρα, όπως είπαν, με έψαχναν.
Μου είπαν ότι δεν πρόλαβα την κηδεία, είχε ήδη τελειώσει και ότι τουλάχιστο θα έπρεπε να έρθω να δώσω συλλυπητήρια στους συγγενείς....
