Νεύρωση: Οταν υπάρχει έλλειμμα αυτογνωσίας και ευθύνης….
Μερικοί άνθρωποι επιμένουν ότι ο κόσμος που μας περιβάλλει δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αλληλουχία κακών συμπεριφορών, ότι όλοι οι άλλοι δεν έχουν στο νου τους παρά πώς θα διαπράξουν σε βάρος τους άσχημα πράγματα. Γι αυτούς φταίνει όλοι οι άλλοι και ποτέ οι ίδιοι. Είναι οι άνθρωποι που ακόμα και για το απλό τρακάρισμα θα ενοχοποιήσουν τον οδηγό του άλλου αυτοκινήτου, «φταίει που βρέθηκε στον δρόμο του», αλλά και για το μποτιλιάρισμα φταίνε όλοι οι άσχετοι που περιφέρονται στους δρόμου άσκοπα και εμποδίζουν τον ίδιο να φτάσει στην δουλιά του, τη συμφωνημένη ώρα.
Για όλα του τα βάσανα πρωταρχικός υπεύθυνος είναι η μητέρα του, που δεν το έμαθε να είναι « μάγκας» όπως όλοι γύρω του. Στη συνέχεια, φταίει η γυναίκα του, ακόμη και για το ξύλο που της δίνει, « εσύ με φέρνεις σ΄αυτό το σημείο, έργω και λόγω», τα παιδιά του, που δεν κάθονται « σούζα» σε κάθε του εντολή, ο προϊσταμένός του, ακόμα και ο περιπτεράς της περιοχής του. Ποτέ ο ίδιος. Σε όλη του τη ζωή κάνει μαύρες σκέψεις και σενάρια της κακοήθειας των άλλων, προβάλλει τα ελλείμματά του σ΄αυτούς « σε ξέρω, ξέρω πώς σκέφτεσαι , ξέρω και τί σκέφτεσαι», αιτιολογεί τις ανευθυνότητές του με μεγαλοϊδεατισμό « δεν είναι αυτός για μικρά πράγματα αλλά για τα σπουδαία και μεγάλα», παίρνει ρόλους, που δεν είναι ικανός να υπηρετήσει και χρεώνει, χρεώνει συνεχώς όποιον συναντήσει στον δρόμο του, ακόμη και τον ίδιο τον Θεό, που τον έστειλε να ζήσει σ΄ένα κόσμο ανάρμοστο στα γούστα του! Είναι οι άνθρωποι που συνήθως επισκέπτονται τον ψυχολόγο για να τους αναλύσει και να τους ερμηνεύσει όχι βέβαια τον εαυτό τους αλλά τα πρόσωπα του περιβάλλοντός τους…
Οι ασυνείδητες εμπλοκές
Οσο προσπαθούμε να μάθουμε τον εαυτό μας, τόσο αυτός θα μας αποκαλύπτει το βάθος του, τις κρυμμένες πλευρές του. Αν αυτό μας τρομάζει, οι ασυνείδητες καταστάσεις δεν θα φανερωθούν ποτέ, καλυμμένες κάτω από λογικά επιχειρήματα, μεταθέσεις, διανοητικοποίηση, αναπληρώσεις κλπ άμυνες. Οι άμυνες δεν επιτρέπουν να φανεί :
Η αίσθηση αδυναμίας:
” Αν γνωρίσω τον εαυτό μου και τις ανάγκες του θα αναγκασθώ να κάνω αλλαγές, που τις φοβάμαι,θα με οδηγήσουν σε άγνωστες καταστάσεις”
Ματαιοδοξία: ” ντρέπομαι για μένα, για όσα δεν έκανα ή έκανα, ντρέπομαι που δεν μου έρχονται όπως θέλω όλα, , ναι, βέβαια, δεν υπάρχει τελειότητα και παντοδυναμία αλλά εγώ θέλω να είμαι τέλειος η παντοδύναμος, ντρέπομαι αλλά θέλω να εξουσιάζω”
Συγκρούσεις: ” Δεν θέλω να ξέρω την αμφιθυμία μου, ότι επιθυμώ αντιφατικά πράγματα, αυτό θα με κάνει να ντρέπομαι″
Πιθανά ελλείματα ηθικής: ” Αν είμαι πλεονέκτης, επιθετικός ή λάγνος, δεν θέλω να το ξέρω”
Ολα αυτά οδηγούν σε άμυνες και εκλογικεύσεις, άλλο συμβαίνει μέσα μας και άλλο ισχυριζόμαστε ότι αντιλαμβανόμαστε: ” Δεν είμαι επιθετικός, απλά διεκδικώ, δεν είναι που δεν ξέρω τι θέλω αλλά …τα θέλω όλα, αφού τα καταφέρνω σ΄αυτόν τον τομέα καλά, είναι ντροπή να μην τα καταφέρνω σε όλους, μα αφού είμαι έξυπνος, γιατί άραγε κάνω λάθη;”
Και τώρα τι κάνουμε;
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει βρεθεί αντιμέτωπος με αυτό το ερώτημα, που σημαίνει ότι τα πράγματα δεν ήλθαν όπως ονειρεύτηκε. Είτε αυτό πρόκειται για την υγεία, τη δουλιά, τις σχέσεις, τα παιδιά και ό,τι άλλο, ποτέ τα πράγματα, όσο ζούμε, δεν έρχονται σύμφωνα με τις προσδοκίες μας. Το πιο παράξενο είναι ότι, ενώ γνωρίζουμε ότι αυτό είναι μια βέβαιη και ρεαλιστική αλήθεια, το συναίσθημά μας βρίσκεται στην φαντασιακή προσδοκία ότι « αυτό μπορεί να μη συμβεί σε μένα», και το επικυρώνουμε με βάση ελάχιστες εξαιρέσεις « τυχερών» ανθρώπων.
Τύχη και ατυχία
Ακόμη κι αν η τύχη και μόνο είναι ο μοναδικός παράγοντας να συμβούν τα πράγματα έτσι ή αλλιώς- που δεν είναι αληθινό, πολλά πράγματα εξαρτώνται από την δική μας φροντίδα- κανείς μας δεν ξέρει αν θα τραβήξει το χαρτί της ατυχίας: Μια αρρώστια, μια απώλεια, ένα διαζύγιο, η διάλυση μιας σχέσης ή ένα παιδί που δεν θα δικαιώσει τα σχέδιά μας, είναι μέσα στην καθημερινή ζωή, κόντρα στην πρώτη σκέψη που μας έρχεται όταν συμβεί κάτι άσχημο: « Γιατί σε μένα;»
Από τη στιγμή που η ατυχία θα χτυπήσει και την δική μας πόρτα, με όποια μορφή και να είναι, ο συναγερμός μας καλεί σε επεξεργασία της κατάστασης και των συναισθημάτων, του άγχους, του θυμού και της θλίψης. Τι θα κάνω; Να παραιτηθώ στο έλεος της κατάστασης ή να μαζέψω το κουράγιο μου και να την οδηγήσω όσο καλύτερα μπορώ;
Πάντα μπορούμε να κάνουμε κάτι, ακόμα και πολλά
Ενα αρνητικό γεγονός ήλθε απρόσμενα. Ακόμα κι αν είναι μη αναστρέψιμο, όπως είναι μια ανίατη ασθένεια, ένας βαρύς τραυματισμός, ο θάνατος, μετά το πένθος και τον θρήνο μπορούμε ή να το επεξεργαστούμε θετικά ή να το σέρνουμε σε όλη μας τη ζωή, παύοντας να είμαστε σε πραγματική επαφή με τους άλλους γύρω μας. Κι αυτό είναι κακό για μας, είναι αδυναμία, εκεί που υπάρχει δυνατότητα να συντονιστούμε σε άλλες συχνότητες. Είναι η αρχή της νεύρωσής μας.
Μπροστά στον βαθύ πόνο δεν είμαστε αβοήθητοι
Η αλλαγή της σκέψης, του προσανατολισμού ζωής. Αντί του « γιατί σε μένα;» είναι πολύ πιο ρεαλιστική η σκέψη ότι «Ολα συμβαίνουν και όλα κατά τύχη μπορούν και να μη συμβούν ό,τι είναι ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο». Αυτό δε σημαίνει ότι ο πόνος θα εξαλειφθεί, απλά ή αλλαγή των απόψεων για τη ζωή και την ασφάλεια θα απαγορεύσει την εγκατάσταση αρνητικών συναισθημάτων ( οργή, ειρωνεία, χλευασμός, ζήλια και πόσα άλλα), που θα οδηγήσουν από την απομόνωση και την μοναξιά στην εγκατάσταση μιας νεύρωσης ( κατάθλιψη, φοβίες, πανικός κλπ). Αν δεν κατανοήσουμε τι μας συμβαίνει, κυριολεκτικά χάνουμε την προκλητική ευκαιρία αλλαγής τρόπου πλεύσης στη ζωή, την ευκαιρία να νιώσουμε τους άλλους γύρω μας, χάνουμε τον πλούτο και τη σοφία, μοναδικό στήριγμα στον επισφαλή κόσμο που ζούμε
Η προσωπικότητα και οι δυνατότητες αλλαγής της
Η τροποποίηση της σκέψης επιτρέπει τις αλλαγές στην προσωπικότητα. Οταν οι χειρότεροι φόβοι, οι μεγαλύτερες ανασφάλειες γίνονται δεκτές ως πιθανές στο ανθρώπινο είδος, τότε θα υποχωρήσει η οργάνωση μιας προσωπικότητας με κέντρο τον φόβο, την καχυποψία , την αδυναμία και την αγωνία γύρω από υπερβολικές προσδοκίες. Δεν είναι όλα στο χέρι μας αλλά πάντα έχουμε πόρους για να στηριχθούμε, φίλους, δουλιά, δημιουργικότητα, κοινωνικό έργο, που θα μας οδηγήσουν σε μια συναισθηματική ανεξαρτησία και θα μειώσουν την αρνητική επένδυση σε ένα γεγονός.
Τί θέλω;
Πριν από κάθε αλλαγή χρειάζεται να επικεντρωθούμε στο ” θέλω” μας. Τι θέλω στη θέση του πανικού ή της κατάθλιψης και πώς μπορώ να το κάνω αυτό;Μπορεί να μην είμαστε υπεύθυνοι για τα γεγονότα αλλά σίγουρα για το είδος και την ποιότητα των συναισθημάτων, που επενδύουμε σ΄αυτά. Η διαμόρφωση του “θέλω” δεν είναι εύκολη υπόθεση, μας βάζει σε μια διαδικασία ανατροπών και δικαινδύνευσης στη ζωή.
Πριν από κάθε διάλογο ή αναφορά για τις νευρώσεις , τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα, είναι χρήσιμο το παράδειγμα του Milton Ericson – όλοι άλλωστε χρειαζόμαστε ένα καλό πρότυπο ανθρώπου για να το μιμηθούμε στη ζωή μας-. Αν δεν υπήρξε ο μεγαλύτερος, σίγουρα είναι ένας από τους πιο χαρισματικούς θεραπευτές του 20ού αιώνα, πάνω στην τέχνη της αλλαγής.
Γεννημένος το 1919, αρρώστησε από πολυμυελίτιδα, στα 19 του χρόνια. Κανείς δεν περίμενε να επιβιώσει και πολύ περισσότερο να ξαναπερπατήσει. Η ακλόνητη πίστη του στη ζωή τον οδήγησε να αξιοποιήσει με πείσμα κάθε ελάχιστη δυνατότητα του κινητικού του συστήματος. Σύντομα κατάφερε όχι μόνο να περπατά αλλά και να ταξιδεύει και να κάνει μόνος του κανό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της θεραπείας του και της εμψύχωσης, που ενέπνεε στους άλλους, είναι η περίπτωση ενός νεαρού εγκληματία, με βαρύ ιστορικό εγκληματικής συμπεριφοράς, του Τζο. Οταν ο Τζο τον επισκέφτηκε, ζητώντας του να του πει αν μπορεί να γίνει ένας διαφορετικός άνθρωπος, ο Erikson του είπε: ” ναι, μπορείς, αν είσαι κύριος”. Αυτές οι λίγες λέξεις στάθηκαν ικανές να ανατρέψουν όλο τον αρνητισμό του Τζο , κάνοντάς τον να πιστέψει ότι μπορεί, αν θέλει, να αλλάξει τη ζωή του.
Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε στις Wednesday, October 10th, 2007 5:15 pm υπο την κατηγορία Νευρώσεις-Προσωπικότητα, Σχέσεις.
πηγη:
http://www.selftherapy.gr/
