Οι Άριοι Υκσώς που κατέλαβαν την Αίγυπτο λίγο μετά το 1800 της παλιάς χρονολογίας, εκτός από το πολεμικό Άρμα και την πολεμική Αρετή, έφεραν στην χώρα των Χεμ και μια ανώτερη πολιτιστική κουλτούρα, σε βαθμό ώστε για πολλούς αιώνες οι μετέπειτα Αιγύπτιοι να αναφέρονται σε αυτούς με σεβασμό αποκαλώντας τους "Διδασκάλους Ποιμένες". Στα στοιχεία πολιτισμού που μετέδωσαν στους κατοίκους της χώρας του Νείλου, περιέχονταν και μια εσωτερική διδασκαλία η οποία επηρέασε καταλυτικά, με αποτέλεσμα, όταν έφυγαν οι Υκσώς, να γίνει η κεντρική θρησκευτική μυθολογία για την 18η Δυναστεία, αλλά και για όλες σχεδόν τις επόμενες. Όπως βέβαια γίνεται πάντα, όταν οι εσωτερικές αλήθειες πέφτουν σε ανέτοιμους ανθρώπους, το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται δόγματα. (Χαρακτηριστική περίπτωση η ντροπή της 18ης Δυναστείας, ο φασίστας δυνάστης Ακενατόν, ο οποίος πρώτος στην κατεγραμμένη ιστορία προσπάθησε με την βία και με καταστροφές άλλων ιερών να επιβάλλει την δική του παρανοημένη δογματική αντίληψη περί δήθεν μονοθεϊσμού στο πρόσωπο του Ηλιακού δίσκου Ατόν).
Η εσωτερική διδασκαλία που εισήγαγαν οι Υκσώς, όσο κυβερνούσαν την Αίγυπτο, αποκαλύπτει τον πρωτογέννητο θεό Πατέρα του κόσμου και σύζυγο της Μεγάλης Μητέρας, με την οποία γεννούν ένα δίδυμο ζευγάρι παιδιών. Τον Σετ και τον Ώρο. (Αργότερα θα παραλαχθεί ο εσωτερικός μύθος και ο Σετ θα θεωρηθεί αδελφός του Πατέρα θεού, εσωτερικά σωστά, αφού Πατέρας και Υιός είναι ένα και το αυτό, εξωτερικά όμως τραγικά λάθος, γιατί ώθησε την ανοησία των ανθρώπων της εποχής να δημιουργήσουν το πεπλανημένο δόγμα της τριάδος).
Ο Σετ σκοτώνει τον Πατέρα θεό, τον θεό που ήταν ένθρονος βασιλιάς που επόπτευε τον λαό του, τον θεό που ήταν το Όμμα (Μάτι) πάνω σε έναν θρόνο. Στα Αιγυπτιακά το «Μάτι του Θρόνου» προφέρονταν «Ας – Αρ», ιερογλυφικά εικονίζεται με ένα μάτι πάνω από έναν θρόνο, όνομα που αργότερα προφέρονταν ως Όσιρις. Το μάτι όμως σαν σύμβολο, ήταν το μάτι του Ώρου, ο ήλιος ως παντεπόπτης οφθαλμός κι εδώ είναι που παρατηρούμε το μπέρδεμα που γίνεται με τον Υιό και τον Πατέρα εξωτερικά και για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, χρειάζεται να ανατρέξουμε στην Ελληνική εσωτερική μυθολογία, την Πηγή των παραδόσεων. Για την Ελληνική αντίληψη, δεν είναι ένας μόνον ο Ήλιος, αλλά τρεις. Ο Ήλιος Απόλλωνας (ο ήλιος μας), ό Ήλιος Σείριος και ο Ήλιος Υπερίωνας. Φυσικά όσοι έχουν ασχοληθεί λίγο με την μυθολογία του Όσιρι, θα βρουν αναγκαστικά μπροστά τους τον Σείριο, ένα διπλό σύστημα με έναν μεγάλο φωτεινό Ήλιο και δίπλα του έναν Νάνο αστέρα αλλά πολύ δυνατό (βαρύ), που τα δύο μαζί είναι ένα δίδυμο αστέρων. Ο σκοτεινός Σετ και ο λαμπρός ήλιος Σείριος που αργότερα εκφυλίστηκε στον Ώρο, μεταθέτοντας τον Πατέρα – Βασιλιά Όσιρι στον αστερισμό του Ωρίωνα και βάζοντας την σύζυγό του Ίσιδα, ως θεά του Σείριου.
Έχω υποσχεθεί ότι κάποτε θα αναλύσουμε πλήρως το θέμα του Σείριου, αλλά προς ώρας προέχουν άλλες προτεραιότητες. Να θυμίσουμε μόνον τους δίδυμους ήρωες σχεδόν σε όλες τις γνωστές μυθολογίες, όπου ο ένας είναι ο ήρωας και ο σύντροφός του (συνοδός του, κυριολεκτικά και αλληγορικά «η σκιά του») είναι ο δυνατός και φοβερός, συνήθως άγριος και ζωώδης, ο οποίος βοηθά τον ήρωα – Ήλιο να επιτελέσει το έργο του. Ο Κάστωρας είχε έναν δίδυμο ανίκητο παλαιστή, αλλά θνητό αδελφό, τον Πολυδεύκη, ο Ηρακλής είχε ένα έναν δίδυμο αδελφό τον Ιφικλή – αλλά αυτούς δεν τους ξέρει ο εξιουδαϊσμένος Γραικός, θα ξέρει σίγουρα όμως το ζευγάρι αδελφών Ησαύ και Ιακώβ. Δίδυμος όμως υπάρχει και στον μύθο του Χριστού, ο οποίος στα απόκρυφα ευαγγέλια αποκαλείται δεύτερος Χριστός. Ακόμη, στο απόκρυφο ευαγγέλιο της Μαρίας, ο υποτιθέμενος Ιησούς συναντάει την σκιά του – τον Δίδυμο εαυτό του – αγκαλιάζονται και γίνονται ΕΝΑ….
Θα παρουσίαζα τις εσωτερικές μυθολογίες των προγόνων μας, αλλά επειδή θα βιαστούν κάποιοι να μας χαρακτηρίσουν σωβινιστές και ρατσιστές, έως και προγονολάτρες και αρχαιόπληκτους, για να μην τους δώσουμε λοιπόν «πάτημα», θα προτείνω τον μύθο του Γιλγαμές και την Ινδική Ραμαγιάνα. Εκεί φαίνεται καθαρά, για όποιον θέλει να δει, ποιος είναι ο σκοτεινός συνοδός και τι ακριβώς κάνει. Ειδικά στην Ραμαγιάνα, λέγεται ξεκάθαρα ότι Ράμα και Χανουμάν είναι ΕΝΑ…. Επειδή κάποιοι εχέφρονες θα προσπαθήσουν να βρουν κάποια σχέση με την μυθολογία των Αρίων, των Αιγυπτίων και των Ινδών, να σημειώσω ότι, λίγα χρόνια μόνο πριν να καταληφθεί η Αίγυπτος, οι μεγάλες πόλεις της αρχαίας Ινδίας – Μοχέντζο Ντάρο και Χαράπα – εκπορθήθηκαν από τους Άριους και κατακτήθηκαν, όπως και σχεδόν ολόκληρη η βόρεια Ινδία.
Η Ίσιδα που αναφέραμε, στα Αιγυπτιακά βέβαια δεν λέγονταν Ίσιδα, αλλά «θήλυ μάτι του θρόνου» δηλαδή «Ασ-τ Αρ» (το «τ» δηλώνει το θηλυκό). Το όνομα Ίσιδα προήλθε από το «Ις» ή Σανσκριτικά «Ιsh» και σημαίνει την «Ις» -ίνα φωτός- ακτίνα. Σύγχρονη λέξη «Ίσκρα» σημαίνει «Σπίθα». Από το ΑστΑρ προήλθε και το Αστάρτη. Η Ίσιδα μάλλιστα ήταν αυτή που ανέστησε τον Όσιρι, μαζεύοντας τα κομμάτια του (θυμηθείτε τον μύθο του Διόνυσου που κομματιάζεται από τους Τιτάνες), αλλά χάθηκε ένα κομμάτι – ο φαλλός. Όλως τυχαίως όμως το σύμβολο του Πατέρα θεού, είναι ο φαλλός, ο οποίος κατέληξε οβελίσκος και γράφονταν με το γράμμα «Ι» (κεφαλαίο). (Όλως τυχαίως πάλι, τα Διονύσια είναι γιορτές γονιμότητας όπου περιφέρονταν τελετουργικά ο ιερός «Φαλλός», ο οποίος με συγκεκριμένη τελετουργία ο Φαλλός ανασταίνονταν. Ατυχώς την συγκεκριμμένη τελετουργία την απωλέσαμε εξαιτίας της απάνθρωπης δίωξης των ιουδαιοχριστιανών, με αποτέλεσμα να χάσουμε ένα πολύτιμο τυπικό ανάστασης του «Φαλλού»!!!!) Τώρα το ότι η Ίσιδα είναι μια ακτίνα φωτός, ένα φωτεινό βέλος, (στην Κίνα ο αστερισμός του Τόξου και του Βέλους είναι ο αστερισμός του Μεγάλου Κύνα, όπου κυριαρχεί ο Σείριος), το ότι ακόμα ο αστερισμός αυτός αναφέρονταν στην αρχαιότητα και ως αστερισμός του «Μηρού» και το ότι ακόμα, ο Διόνυσος γεννήθηκε μέσα από τον «Μηρό» του Δία, είναι μερικά ακόμα στοιχεία για να ερεθίσουν την φιλόγνωση ιδιότητα των ζηλωτών για να αρχίσουν την μελέτη.
Με εκείνο που θέλω να σταματήσω να μακρηγορώ, είναι το σημείο όλων των μυθολογιών και εσωτερικών παραδόσεων, ότι ο σκοτεινός θεός ΔΕΝ είναι ένας διαφορετικός θεός, αλλά η άλλη όψη του ίδιου του θεού. Σκοτεινός θεός – λυπούμαστε – δεν υφίσταται. Σατανάς (εκ του Σετ) δεν υπήρξε ποτέ, άσχετα αν τον εφεύρε το ιουδαιοχριστιανικό έκτρωμα, αυτός πάλι συνεχίζει να μην υφίσταται. Υπάρχει όμως ως η «Σκιά» του ανθρώπου και του κάθε θεού, αυτή η τεράστια ζωώδης δύναμη του ασυνείδητου, η οποία μας συντρέχει σε κάθε αγώνα που αναλαμβάνει να κάνει το συνειδητό. Μόνον στην ακραία εκδήλωση της αρρώστειας, συνειδητό και ασυνείδητο αντιμάχονται, μια αρρώστεια που γέννησε και μόλυνε με αυτήν δισεκατομμύρια ανθρώπων ο ιουδαιοχριστιανισμός, ο οποίος βέβαια χρωστάει ολάκερο τον παραλογισμό του στην παρανόηση της αρχαίας Αιγύπτου και των Εβραίων.
