Τέχνη η "Ευτυχία"?

[Avaris]

 

Λέγεται πως η "Ευτυχία" είναι "Τέχνη".



                                         Είναι άραγε έτσι?



                                                  Και σε τι "συνίσταται" αυτή η "Βαρύτιμη Τέχνη" - των "Λίγων" καθώς φαίνεται?

[Rose]

Αν και λατρεύω ιδιαίτερα την καλλιτεχνία... προσπαθώ εδώ και καιρό, να προσεγγίσω την ευτυχία επιστημονικά... Το μεγαλύτερο πρόβλημα στον άνθρωπο πάντα ήταν να μάθει να ζει ΚΑΛΑ, να ζει χαρούμενος και ευτυχισμένος...

Μία Γενική Συνθήκη εκπλήρωσης της Ευτυχίας μας είναι, όλα τα επίπεδά μας, (φυσικό, συναισθηματικό, διανοητικό, ψυχικό, πνευματικό) να είναι όσο το δυνατόν πιο ικανοποιημένα. Kαταδύοντας βαθύτερα, και ερευνώντας διάφορους δρόμους σκέψης και σχολών, ίσως εντοπίσουμε, πως υπάρχουν 2 σημαντικοί παράγοντες που συντελούν στην Ευτυχία του Ανθρώπου...

1. Να υπάρχει Συλλογικό όραμα, υψηλά ιδανικά, προσωπική αποστολή ζωής που στοχεύει σε κοινωνική ανθρωπιστική προσφορά.

Ο λόγος που η ανθρωπιστική προσφορά πλουτίζει την ζωή μας, είναι ένα θέμα που χρειάζεται κάποια στιγμή να αναλυθεί βαθύτερα.  Όμως αν θέλουμε να το προσεγγίσουμε απλά, ο άνθρωπος που βιώνει την συλλογική συνείδηση, την ανιδιοτελή αγάπη και προσφορά, αισθάνεται πιο πλούσιος σε όλα τα επίπεδα. Άλλωστε όσα δίνει κανείς, τόσα και του επιστρέφονται πίσω...  Η Χρηστική Συνείδηση είναι το ζενίθ της απόλαυσης της ύπαρξής μας.

2. Ύπαρξη κοντινών φίλων, αδερφών, ομοϊδεατών, και κατάλληλου περιβάλλοντος που μας υποστηρίζει να υλοποιήσουμε το Ψυχικό μας Όραμα, ως πρωταγωνιστές της ζωής μας.

Πολλοί ίσως νιώσαμε κάποια στιγμή στην ζωή μας, ότι έχουμε κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, και μόνο αν, υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες περιβάλλοντος υποστήριξης, ή αν υπήρχαν άνθρωποι που εκτιμούσαν αυτό το ιδιαίτερο ταλέντο, και το έβρισκαν χρήσιμο, πόσο θα καταφέρναμε πραγματικά, να έχουμε μία ευκαιρία να το εκφράσουμε, και πόση χαρά αυτή η έκφραση θα έδινε στην ζωή μας... Και τις περισσότερες φορές, η καταπίεση αυτής της έκφρασης του ιδιαίτερου ταλέντου μας, είναι και η αιτία, για πολλές δυστυχίες, και ασθένειες είτε ψυχολογικές, είτε σωματικές.

Η νέα προσπάθεια που γίνεται μέσω του τρίπτυχου, (φόρουμ, ΑΜΡΑ, ΑΚΟΣ), αποσκοπεί στην Θεραπεία και στην Ευτυχία της Κοινωνίας μας, στηρίζοντας τον καθένα μας, να εκπληρώσει το όραμα του συμβάλλοντας στο συνολικό πνευματικό και φυσικό πλούτο όλων μας, και επομένως στο να απολαμβάνουμε μέγιστα την εμπειρία που λέγεται ΖΩΗ.

[Avaris]

Ο άνθρωπος απο τη φύση του κυνηγάει την "ευχαρίστηση - ηδονή".



                                                                             Υλική (σωματική) , Ψυχική , Πνευματική.


Άραγε, η κατάκτηση της (θεωρητικά) "απόλυτης ευχαρίστησης" * είναι συνώνυμο της "Ευτυχίας"?



Ή μήπως η "Ευτυχία" είναι "κάτι άλλο"?





* και άραγε υφίσταται η έννοια "απόλυτη ευχαρίστηση"? ή μήπως ο άνθρωπος όσες "ευχαριστήσεις - ηδονές" και να κατακτήσει θα θέλει πάντοτε ακόμη περισσότερες?

[Trithemius]

Η γνώμη μου είναι πως ο άνθρωπος είναι συνδεδεμένος με την ευτυχία. Δεν μπορεί να υπάρξει υγιής πορεία χωρίς χαρακτηριστικά ευτυχίας.

Όμως, αυτό που πρέπει να σημειωθεί, είναι πως είναι αναγκαία η αξιολόγηση τόσο της φύσης αλλά και της ποιότητας της ευτυχίας.

Πιστεύω πως η ευτυχία μπορεί να προσδιοριστεί ως μία γενικότερη κατάσταση ψυχικής ευφορίας που απαρτίζεται από πολλές μικρές "ευτυχίες". Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος μπορεί να αισθάνεται ευτυχισμένος όταν η ζωή του απαρτίζεται από διάφορες ικανοποιημένες ανάγκες. Αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν ένα καλό σπίτι, μία καλή δουλειά, μία καλή σύζυγο κλπ. Σίγουρα όμως το ζήτημα της ευτυχίας είναι πολύ υποκειμενικό θέμα. Εδώ νομίζω ταιριάζει ένα σόφισμα που λέει πως (με λίγη τροποποίηση): ευτυχισμένος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.

Πραγματικά, μία τέτοια κατάσταση που ονομάζουμε γενικότερα κατάσταση "ευτυχίας" ίσως να έχει τόσες εκδοχές, όσοι και οι άνθρωποι επί της γης. Στην πορεία των επιτεύξιμων τμημάτων της ευτυχίας, κι εφόσον αυτή διαρκεί, είναι λογικό κι επόμενο ο άνθρωπος να αλλάζει τους στόχους του, επειδή ακριβώς έχουν αλλάξει πλέον τα δεδομένα στη ζωή του. Έτσι λοιπόν, όταν κάποιος έχιε πλέον δημιουργήσει μία δομημένη κι ευτυχισμένη ζωή, θεωρείται πως έχει αλλάξει πλέον τους στόχους του. Σταδιακά, αυτό που μέχρι πρότινος θεωρούσε ως την απόλυτη ευτυχία, θα αντικατασταθεί από κάτι νέο, κάτι πιο ουσιώδες και φτάνοντας σταδιακά σε έναν αξιοπρεπή και γεμάτο υλικό βίο, αν έχει ενεργό νου, θα αρχίσει να στρέφεται περισσότερο προς τα πνευματικά ιδεώδη, προς την εσωτερική-πνευματική μορφή της ευτυχίας. Θέτει πλέον υπό νέα αξιολόγηση τον ορισμό της ευτυχίας.

Το σημαντικό εδώ είναι να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις ώστε το επίπεδο ευτυχίας που δημιουργήσαμε, να μην κλονιστεί από διάφορους παράγοντες. Έτσι, θα φτάσουμε να κάνουμε την ευτυχία μέρος της ζωής μας. Αυτό όμως, ανάλογα με τον άνθρωπο, μπορεί να έχει και αρνητικά αποτελέσματα. Όπως ο πόλεμος παύει να είναι επικίνδυνος όταν είναι συνεχής, έτσι και η ευτυχία, παύει να αποτελεί κάτι χρήσιμο όταν γίνεται πλέον δεδομένο στη ζωή του ανθρώπου. Χρέος μας είναι αφενός να μην ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε και που φτάσαμε και αφετέρου να βρισκόμαστε υπό διαρκή αξιολόγηση της ζωής μας και να θέτουμε νέα δεδομένα στην έννοια και υπόσταση της ευτυχίας στη ζωή μας. Αυτό φυσικά θέλει δουλειά αλλά πάνω απ' όλα χρειάζεται διάθεση, πρέπει να ζει μέσα μας υπό μορφήν εσωτερικής ανάγκης. Αν δεν βρούμε λόγους και αιτίες να εξελιχθούμε, απλά θα ζούμε μία ζωή όπου το σήμερα θα είναι ίδιο με το χθες και το αύριο. Σε αυτή την περίπτωση, χάνει και την ουσία της η ευτυχία γιατί γίνεται ένα με την καθημερινότητα.

Οπότε πιστεύω πως ναι, η ευτυχία είναι τέχνη, είναι η τέχνη του ευ ζειν

[Avaris]

Ένα σχετικό κείμενο :

*********************************** 

Τι σχέση έχει ο πλούτος με την ευτυχία;

1. Μια φορά και έναν καιρό λέει το παραμύθι μια μεγάλη εταιρεία χάρισε λίπασμα σε χωρικούς της Αφρικής για να διπλασιάσουν τη σοδειά τους. Αυτό και έγινε. Οι επιχειρηματίες πίστεψαν ότι είχαν σπείρει τους σπόρους της αποτελεσματικής γεωργίας. Αλίμονο, όμως, την επόμενη χρονιά οι χωρικοί δε φύτεψαν τίποτε. "Γιατί δε φυτεύετε;" ρώτησαν οι επιχειρηματίες. Οι χωρικοί θεώρησαν ανόητη την ερώτηση. "Η τελευταία σοδειά διπλασιάστηκε" απάντησαν "μας φτάνει για να θρέψουμε τις οικογένειές μας ως του χρόνου". Αληθινή ή όχι η ιστορία αυτή δείχνει με το χαρακτηριστικότερο τρόπο τις διαφορετικές απαντήσεις του καθενός στην ερώτηση: πόσα χρειάζεται ο άνθρωπος; Άλλοι απαντούν "Αρκετά για να ζήσει", άλλοι: "Όσο περισσότερα γίνεται". Οι τελευταίοι σίγουρα πλουτίζουν. Άραγε γίνονται και ευτυχισμένοι;
2. Εύκολα επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι πλούτος και ευτυχία συνήθως δεν πάνε μαζί. Όποιος επισκέπτεται την Ευρώπη απορεί με τα σοβαρά πρόσωπα και τα σουφρωμένα φρύδια των ανθρώπων στις πιο ευημερούσες χώρες. Στη Λατινική Αμερική, συχνά μαγεύεται από το γέλιο και την ευτυχία που βλέπει ακόμη και στους φτωχότερους. Κατά τη δεκαετία του 80, ζητήθηκε από Δυτικοευρωπαίους να απαντήσουν στη "μητέρα όλων των ερωτήσεων": είστε ευτυχισμένοι; Οι Γερμανοί,-οι πλουσιότεροι- αποδείχτηκαν οι πιο δυστυχισμένοι. Οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι-οι φτωχότεροιφάνηκαν οι πιο ευτυχισμένοι. Το 1998 παγκόσμια έρευνα της Αgnus Reid Group κατέληξε στη διαμόρφωση ενός Δείκτη Ελπίδας ζητώντας από τους ανθρώπους να απαντήσουν πόσο αισιόδοξοι ένιωθαν για το μέλλον. Η απαισιοδοξία κυριάρχησε στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στις χώρες εκατέρωθεν του Ρήνου. Στη Γερμανία (κατά κεφαλή ΑΕΠ 28.000 δολάρια), μόλις το 18% των ερωτηθέντων έβλεπαν το μέλλον με προσμονή και στη Γαλλία (26.000 δολάρια) το αντίστοιχο ποσοστό έφτανε το 17%. Αντίστοιχα, Νότια Αφρική (3.500 δολ.) και Βραζιλία (4.400 δολ) τοποθετήθηκαν στο 42% και 64% του Δείκτη Ελπίδας.
3. Δεν είναι καινούριο το συμπέρασμα ότι η σχέση μεταξύ υλικής ευημερίας και συναισθηματικής ισορροπίας είναι μάλλον αντιστρόφως ανάλογη. Όταν ο Ιησούς διακήρυξε ότι "ουκ επ΄ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος", υπενθύμισε σε όλους όσοι θεωρούν τον άνθρωπο μόνο ως homo economicus τις υλιστικές παρωπίδες τους. "Αναρωτήσου αν είσαι ευτυχισμένος και αμέσως θα πάψεις να είσαι" έγραφε ο Τζον Στιούαρτ Μιλ περισσότερο από 100 χρόνια πριν. Για τους διανοούμενους το κυνήγι της ευτυχίας είναι κάτι ανάρμοστο για έναν καλλιεργημένο άνθρωπο. Η αγωνία και η απογοήτευση εκλαμβάνονται ως χαρακτηριστικά του εμβριθούς στοχασμού και η καλοπροβαρισμένη συνοφρύωση ως "σήμα κατατεθέν" του. Ο πόνος συχνά θεωρείται όχι μόνο προϋπόθεση βαθιάς γνώσης αλλά και λόγος ύπαρξης. Πάσχω, άρα υπάρχω. Ο Μαρσέλ Προυστ, από τους πλέον ανικανοποίητους όλων των εποχών, υποστήριζε ότι ο μοναδικός δυνάμει παράδεισος είναι εκείνος που χάσαμε. Κι αν δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα μπορούμε πάντα να εφεύρουμε ένα.
4.Με τη συνειδητοποίηση ότι "ο πλούτος δε φέρνει την ευτυχία" ζητείται πλέον ένα νέο μέτρο για την ανθρώπινη ανάπτυξη. Η σημερινή κλίμακα, ο Δείκτης Ανθρώπινης Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών, ταξινομεί τις χώρες με βάση το κατα κεφαλή εισόδημα, το ποσοστό γνώσης ανάγνωσης και γραφής και τον προσδοκώμενο μέσο όρο ζωής. Αυτά τα κριτήρια-τι έκπληξη...- επέλεξαν άνθρωποι με υψηλό κατά κεφαλή εισόδημα, υψηλά επίπεδα γνώσης γραφής και ανάγνωσης και υψηλό προσδοκώμενο μέσο όρο ζωής. Στο δείκτη αυτό μια χώρα με μεγάλο ποσοστό αναλφάβητων και βραχύβιων αγροτών βαθμολογείται στην ουσία με μηδέν. Μια χώρα νευρωτικών με δύο διδακτορικά έκαστος, που ζουν ως τα 90 χρόνια τους, βαθμολογείται με άριστα. Οι Μπακούτου, φυλή του Κογκό, ανέκαθεν θεωρούσαν τη λογική του λευκού ανθρώπου λιγάκι "παλαβή". Τον αποκαλούν "νυχτερίδα που αποφασίζει να πετάξει, αλλά δεν ξέρει που να πάει". 5. Αν πιστέψουμε την ιστορία του επιχειρηματία και του ψαρά, σύμφωνοι με τους Μπακούτου είναι και κάποιοι Μεξικανοί. Εποχή διακοπών σε ένα ψαροχώρι: Αμερικανός επιχειρηματίας παρακολουθεί ντόπιο ψαρά να βγαίνει από τη βάρκα του με μικρή ψαριά. "Γιατί δε μένεις λίγο ακόμη στη θάλασσα, να πιάσεις περισσότερα ψάρια;" ρωτά ο επισκέπτης. "Μ΄ αρέσει να περνώ την ώρα μου με τα παιδιά μου, να παίρνω τον υπνάκο μου με τη γυναίκα μου, να παίζω κιθάρα με τους φίλους μου" απαντά ο Μεξικανός. Ο Αμερικανός δεν εντυπωσιάζεται. "Αν δούλευες σκληρότερα, θα μπορούσες να αγοράσεις και δεύτερη βάρκα κι ύστερα ολόκληρο στόλο. Θα μπορούσες να γίνεις επικεφαλής μιας μεγάλης εταιρείας, να μετακομίσεις στη Νέα Υόρκη και να μπεις στη Γουώλ Στρητ. Στο τέλος θα μπορούσες να πουλήσεις τις μετοχές σου και να γίνεις πάμπλουτος". "Κι ύστερα, σενιόρ;" ρωτά ο ψαράς. "Ύστερα έρχεται το καλύτερο" απαντά ο επιχειρηματίας "Παίρνεις σύνταξη. Μετακομίζεις σ΄ ένα μεξικάνικο ψαροχώρι. Παίρνεις τον υπνάκο σου με τη γυναίκα σου και παίζεις με τα παιδιά σου...".

πηγή: http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20071120&nid=6638099&sn=ΕΛΛΑΔΑ&spid=876