ΧΑΝΕΜΑΝ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Στην ιστορία της θεραπευτικής τέσσερις άνθρωποι έχουν διαδραματίσει έναν τεράστιο ρόλο. Ο πρώτος, που είναι και ο θεμελιωτής της θεραπευτικής Τέχνης γενικώς, αλλά και της Ομοιοπαθητικής ιδιαιτέρως, είναι ο Ιπποκράτης ο Β΄ ο Μέγας. Κατά τον ιστορικό Φερεκύδη, ο Ιπποκράτης ήταν ο 17ος απόγονος του Ασκληπιού και γεννήθηκε στην Κω στις 26 Αγριανίου (κατά το Κωακό ημερολόγιο) του 1ου έτους της ογδοηκοστής Ολυμπιάδος, δηλαδή κατά τον μήνα Απρίλιο ή Μάϊο του έτους 460 π.Χ. Δάσκαλοί του ήταν ο πατέρας του Ηρακλείδης, ο Ηρώδικος ο Κνίδιος, ο σοφιστής Γοργίας και ο μεγάλος φιλόσοφος και μυημένος του Πυθαγορείου Τάγματος, Δημόκριτος. Ο Ιπποκράτης προταθείς στους Πυθαγόρειους από τον δάσκαλό του Δημόκριτο, μυήθηκε στο Τάγμα των Πυθαγορείων και στα Ελευσίνια Μυστήρια. Από τους Πυθαγόρειους διδάχθηκε, μεταξύ άλλων, την θεραπευτική Τέχνη που θεωρούσε τον άνθρωπο μια ολότητα, της οποίας η εσωτερική ανισορροπία εκφραζόταν με την μορφή μιας κάποιας ασθένειας, που προκειμένου να θεραπευθεί έπρεπε να θεραπευθεί η εσωτερική αιτία που την προκάλεσε. Αυτή η ολιστική θεραπευτική Τέχνη διέπετο από το ρητό «όμοια ομοίοις εισίν ιάματα» και είναι η αρχή της Ομοιοπαθητικής θεραπευτικής Τέχνης, όπως την ονόμασε πολλούς αιώνες αργότερα ο Χάνεμαν (Hahnemann) προκειμένου να την διαχωρίσει από την σχολική ιατρική την οποία ονόμασε «αλλοπαθητική».
0bsse2000.jpg
Ο Ιπποκράτης ύστερα από περιοδείες 12 ετών επέστρεψε στην Κω όπου άσκησε την θεραπευτική Τέχνη και ως αρχιερέας του εκεί ευρισκομένου Ασκληπιείου, το οποίο μαζί με το Ασκληπιείο της Επιδαύρου ήταν το διασημότερο.
Η ακριβής χρονολογία του θανάτου του Ιπποκράτους παραμένει άγνωστη. Κατά τους Σουίδα και Τζέτζη απέθανε σε ηλικία 104 ετών. Η δεύτερη μεγάλη μορφή που επέδρασε στην θεραπευτική είναι ο Γαληνός ο Ένδοξος ή Κλαύδιος. Γεννήθηκε στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας το 128 μ.Χ. και πέθανε το 200 μ.Χ. Η βασική του θεραπευτική μέθοδος ήταν να εφαρμόζει τα «ενάντια εναντίοις» που ακόμα και σήμερα ασκεί η σχολική ιατρική. Η τρίτη μεγάλη μορφή και παράλληλα θεμελιωτής της ομοιοπαθητικής ιατρικής ήταν ο Ελβετός γιατρός Παράκελσος (1493–1541 μ.Χ.).
0360265.jpg
Η πιο πρόσφατη μεγάλη μορφή στην ιστορία της θεραπευτικής Τέχνης είναι ο Σαμουήλ Χάνεμαν (Samuel Hahnemann), μια χαρισματική ανήσυχη προσωπικότητα μη όντας ικανοποιημένος από το επίπεδο και τις δυνατότητες της Ιατρικής της εποχής του και ορμώμενός από τον ανθρωπισμό, την φοβερή επιμονή και την οξεία παρατηρητικότητα του έβαλε τις βάσεις της σύγχρονής κλασικής ομοιοπαθητικής θέλοντας να εξηγήσει, γιατί το φυτό κιγχόνη (από το οποίο βγαίνει το κινίνο) είχε θεραπευτική δράση στην ελονοσία. Έτσι άρχισε να τρώει καθημερινά φύλλα αυτού του φυτού και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μετά από αρκετό καιρό παρατήρησε ότι εμφάνισε συμπτώματα ίδια με της ελονοσίας. Τότε συνειδητοποίησε ότι αποδείκνυε πειραματικά τον νόμο “των ομοίων”, ο οποίος αναφερόταν από προγενέστερους συγγραφείς, αλλά δεν είχε κανείς ασχοληθεί συστηματικά μαζί του. Από τη στιγμή εκείνη αφιέρωσε τη ζωή του στην έρευνα αυτής της καταπληκτικής ανακάλυψης δοκιμάζοντας και άλλες ουσίες και φτιάχνοντας τα πρώτα φάρμακα. Έκτοτε πολλοί γιατροί και ερευνητές συνέχισαν το έργο του και ανέπτυξαν πολύ περισσότερο την ομοιοπαθητική θεραπευτική με αποτέλεσμα σήμερα να αποτελεί μια πλήρη μέθοδο θεραπείας με πολύ καλά θεραπευτικά αποτελέσματα και αναγνωρισμένη παγκοσμίως. Στη χώρα μας διαδόθηκε πολύ τα τελευταία 15 χρόνια..
O Χάνεμαν γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1755 στην πόλη Μάϊσσεν (Meissen) της Γερμανίας. Είχε μεγάλο ταλέντο στις γλώσσες και σε ηλικία 12 ετών δίδασκε σε άλλους μαθητές την ελληνική γλώσσα. Εκτός από τα γερμανικά και τα ελληνικά, γνώριζε αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, λατινικά, εβραϊκά και αραβικά. Σπούδασε ιατρική στην Λειψία και στην Βιέννη και γρήγορα καθιερώθηκε στους επιστημονικούς κύκλους. Κάποια στιγμή και αφού είχε αποκτήσει πολύ μεγάλη εμπειρία με την ιατρική, έπαψε να την ασκεί, για να μη διατρέχει τον κίνδυνο να βλάψει κανέναν, όπως έλεγε ο ίδιος, και δήλωνε δημοσίως: «Η ιατρική σαν τέχνη να σώζει την ζωή και να αποκαθιστά την υγεία είναι πλήρως ανεπαρκής. Ακόμα και στα πιο ικανά χέρια είναι στείρα και ανίκανη να κρατήσει τις υποσχέσεις των θεωριών της. Δεν μπορώ παρά να δω μόνο τις ανάγκες της σαν σταθερές αρχές της. Φαντάζομαι ότι η ιατρική, αν και είναι προφανώς εξαιρετικά επιστημονική στις θεωρίες της, στην πράξη είναι μόνο λίγο πάρα πάνω από εμπειρική και στερεότυπη εφαρμογή θεραπευτικών μετρήσεων, από τις οποίες δεν γνωρίζουμε ούτε την βέβαιη επίδρασή τους ούτε τους νόμους που θα έπρεπε να καθορίζουν της επιλογή τους. Δεν μπορώ, λοιπόν, να παραμείνω κι άλλο συνδεδεμένος με μια τέχνη, την οποία καταδικάζουν η λογική μου και η συνείδησή μου σαν ανεπαρκή και επιζήμια».
0360463.jpg
Έτσι ο Χάνεμαν σταμάτησε την ενασχόλησή του με την ιατρική και ασχολείτο με την Χημεία και με μεταφράσεις ιατρικών συγγραμμάτων. Παρ’ όλο που τα έσοδά του από τις μεταφραστικές εργασίες δεν επαρκούσαν για να συντηρηθεί ο ίδιος και η οικογένειά του, εξακολουθούσε να μην ασκεί την ιατρική της οποίας η μέθοδος, όπως έλεγε ο ίδιος, τον αηδίαζε με τα λάθη, τις αβεβαιότητές της και με την αυθαίρετη χορήγηση φαρμάκων που περισσότερο βλάπτουν παρά ωφελούν.
Η ομοιοπαθητική αντιμετωπίζει τον άρρωστο ως ένα οργανισμό που έχει διαταραχθεί στο σύνολό του, και όχι μόνο σε ένα ή δύο συγκεκριμένα όργανα. 0954810.jpgΣυνεργάζεται αρμονικά με όλες τις ιατρικές ειδικότητες. Η Ομοιοπαθητική Ιατρική είναι μια μέθοδος θεραπείας που βασίζεται στην θεραπευτική ικανότητα του ίδιου του οργανισμού. Στοχεύει στη διέγερση και κινητοποίηση του αμυντικού μηχανισμού, ώστε να επέλθει η υγεία. Η διέγερση αυτή επιτυγχάνεται με το κατάλληλο φάρμακο. Τα φάρμακα είναι παρασκευασμένα με ειδικό τρόπο (δυναμοποίηση) και προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από το φυτικό, ζωικό και ορυκτό βασίλειο, βοηθώντας τις αμυντικές διεργασίες του οργανισμού. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι ακίνδυνα, δεν προκαλούν παρενέργειες και γι' αυτό δίνονται άφοβα σε βρέφη, παιδιά και ηλικιωμένους. Το γεγονός αυτό είναι απόρροια του δεδομένου ότι η βασική ουσία του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, αραιώνεται παρά πολύ, με αποτέλεσμα στον ασθενή να μεταφέρεται μόνο η δόνηση από την ενέργεια της εν λόγω ουσίας δρώντας στο ενεργειακό σώμα του ασθενούς και όχι στο φυσικό.
0homeopathy.jpg
Χαρακτηριστική είναι η μελέτη που έγινε στα πλαίσια του ελληνικού ιατρικού κύκλου, όπου όταν στο διαλύτη της ουσίας του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, έγινε χημική ανάλυση, βρέθηκε ότι δεν έχει υπάρχει καμία αλλαγή στη μοριακή του δομή. Όταν όμως ο διαλύτης φωτογραφήθηκε με Κίρλιαν, τότε παρατηρήθηκε αλλαγή στο ενεργειακό (αιθερικό) του πεδίο. Σε όλη την ιστορία της ομοιοπαθητικής (200 χρόνια περίπου), κανένα φάρμακό της δεν έχει αποσυρθεί λόγω παρενεργειών. Σύμφωνα με τη φιλοσοφία της ομοιοπαθητικής, υγεία δεν είναι απλά η έλλειψη συμπτωμάτων και η απουσία της αρρώστιας, αλλά η πλήρης σωματική και πνευματική ευεξία. Υγιής άνθρωπος είναι αυτός που χαρακτηρίζεται από την δημιουργικότητα για τον εαυτό του, αλλά και για το περιβάλλον του. Πολλές φορές, ενώ κάποιος δεν είναι “ασθενής” σύμφωνα με την κλασική άποψη, είναι άνεργος, παραιτημένος, απαθής, χωρίς διάθεση για ζωή. Αυτός ο άνθρωπος σύμφωνα με την ολιστική αντίληψη της ομοιοπαθητικής δεν έχει ικανοποιητικό επίπεδο υγείας και χρειάζεται θεραπευτική βοήθεια.0360234.jpg
Οι αρχές της ομοιοπαθητικής
Οι βασικοί νόμοι της ομοιοπαθητικής είναι:
• Ο νόμος των ομοίων
• Ο νόμος της κατεύθυνσης της θεραπείας
• Ο νόμος του ενός φαρμάκου
• Ο νόμος της ελάχιστης δόσεως
Ο νόμος των ομοίων
Οι σκέψεις που οδήγησαν τον Χάνεμαν στη διατύπωση αυτού του νόμου, ήταν οι εξής:
1) Κάθε σύμπτωμα ή σύνολο συμπτωμάτων δεν αντιπροσωπεύει αυτή καθεαυτή την ασθένεια, αλλά είναι η αντίδραση του αμυντικού μηχανισμού που κινητοποιείται για να εξουδετερώσει μια νοσογόνο επίδραση. Ο νοσογόνος αυτός παράγοντας μπορεί να είναι ειδικός, όπως βακτηρίδια, μικρόβια, ιοί, ή μη ειδικός, όπως οι κλιματολογικές αλλαγές, η ρύπανση του περιβάλλοντος, διανοητικά ή ψυχικά στρες, κ.λ.π.
2) Τα συμπτώματα είναι η καλύτερη δυνατή αντίδραση του οργανισμού και αυτά τα συμπτώματα είναι το μέσο, με το οποίο, ο οργανισμός προσπαθεί να ξαναβρεί την χαμένη του ισορροπία.
3) Ο γιατρός, προκειμένου να βοηθήσει τον οργανισμό να επανέλθει σε ισορροπία, πρέπει μάλλον να βοηθήσει και να ενδυναμώσει αυτές τις αντιδράσεις, παρά να τις καταπιέσει.
0369855.jpg
Έτσι ο Χάνεμαν οδηγήθηκε στο συμπέρασμα, ότι, αν έδινε σε ένα ασθενή ένα φάρμακο του οποίου ήξερε τη δράση πάνω στον υγιή οργανισμό, καθώς και ποια συμπτώματα προκαλεί, θα μπορούσε να δυναμώσει τις αντιδραστικές δυνάμεις του ίδιου οργανισμού.
Παρατήρησε τότε, ότι ύστερα από μια αρχική επιδείνωση των συμπτωμάτων, οι ασθενείς κατά μεγάλο μέρος θεραπεύονταν. Για να αποφύγει και αυτή την αρχική επιδείνωση, ο Χάνεμαν μείωσε διαδοχικά τις δόσεις, ωσότου παρατήρησε ότι η δόση ήταν αρκετή για να θεραπεύει, χωρίς να προκαλεί την αρχική ενοχλητική αντίδραση. Αυτές οι απειροελάχιστες δόσεις, στις οποίες κατέληξε ο Χάνεμαν ότι ήταν αρκετές για να κινητοποιήσουν τον αντιδραστικό μηχανισμό, υπήρξαν το αντικείμενο σχολίων και αντιθέσεων στην εποχή του.
Σήμερα η ανοσοβιολογία έχει δώσει αυτές τις εξηγήσεις. Τα αλλεργικά άτομα δε χρειάζονται παρά απειροελάχιστες ποσότητες της ουσίας στην οποία είναι ευαίσθητα, για να αντιδράσει ο οργανισμός τους και να προκληθεί μια έντονη συμπτωματολογία. Αλλά το ομοιοπαθητικό φάρμακο, εκλέγεται με την προϋπόθεση ότι έχει σχέση ευαισθησίας με τον ασθενή.
0homeopathy_385x261.jpg
Εδώ υπάρχει και η μεγάλη δυσκολία της ομοιοπαθητικής, γιατί ο γιατρός πρέπει να βρει ακριβώς το φάρμακο στο οποίο είναι πάρα πολύ ευαίσθητος ο οργανισμός. Με άλλα λόγια, ουσίες που σ' ένα υγιές άτομο προκαλούν ένα σύνολο συμπτωμάτων, είναι δυνατόν να θεραπεύσουν σ' ένα άρρωστο ένα παρόμοιο σύνολο συμπτωμάτων.
Εξατομίκευση
Εκτός από τους νόμους της, η ομοιοπαθητική αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ασθένειας και με ένα άλλο μοναδικό τρόπο: την εξατομίκευση του κάθε ασθενή. Για την ομοιοπαθητική, ο ψυχισμός παίζει μεγάλο ρόλο στην δημιουργία μιας πάθησης και έτσι δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά ασθενείς, που καθένας αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση. Έτσι, παρόλο που η ασθένεια μπορεί να είναι η ίδια, το ενδεικνυόμενο ομοιοπαθητικό φάρμακο μπορεί να είναι διαφορετικό για κάθε περίπτωση.
Ο ιατρός λαμβάνει υπ' όψη του το σύνολο των συμπτωμάτων που παρουσιάζει ο ασθενής στο διανοητικό, στο συναισθηματικό και στο σωματικό επίπεδο, για να καταλάβει το μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο αντιδρά ο αμυντικός μηχανισμός του ασθενή. Κατόπιν ψάχνει να βρει το καταλληλότερο φάρμακο, ώστε να διεγείρει περισσότερο αυτές τις αντιδράσεις.
0360340.jpg
Στην ομοιοπαθητική, το ενδιαφέρον δεν είναι στραμμένο μόνο στην ανακούφιση των παρόντων συμπτωμάτων του ασθενή, αλλά και στη μόνιμη αποκατάσταση της υγείας του. Τα καλύτερα αποτελέσματα που έχει δώσει ως τώρα είναι στις χρόνιες ασθένειες και, κυρίως, πριν λάβουν χώρα μη αναστρέψιμες παθολογοανατομικές αλλοιώσεις.
Η ομοιοπαθητική έχει τεράστια αξία σε χρόνιες ασθένειες όπως η αρθρίτιδα, το βρογχικό άσθμα, η επιληψία, οι δερματικές παθήσεις, οι αλλεργικές καταστάσεις, οι διανοητικές ή συναισθηματικές διαταραχές, χρόνιες κεφαλαλγίες, το άγχος κ.λ.π. Το τελικό όφελος της ομοιοπαθητικής στον ασθενή είναι, ότι όχι μόνο ανακουφίζει τα παρόντα συμπτώματα, αλλά αποκαθιστά εσωτερική τάξη στα πιο βαθιά επίπεδα, και συνεπώς επιφέρει μια μόνιμη θεραπεία. Η ομοιοπαθητική μπορεί να δράσει, επίσης, ως προληπτική πραγματικά ιατρική, σε προδρομικά στάδια ασθενειών, πριν αυτές εκδηλωθούν με λειτουργικές διαταραχές.
Το παραπάνω άρθρο είναι αντίγραφο από την ιστοσελίδα http://www.nea-acropoli-thes.gr/articles.php?lng=gr&pg=977
Σύμφωνα με το άρθρο 4. του Ροδοσταυρικού Κανονισμού, το κάθε μέλος ή φίλος της κοινότητας, "4. Δικαιούται να πληροφορείται για την προέλευση οποιασδήποτε τοποθέτησης η οποία αποτελεί αντίγραφο προγενέστερης δημοσιευμένης άποψης, μέσα από την παράθεση της πηγής του αρχικού κειμένου".
Γιαυτό παρακαλώ να παρατίθεται η διεύθυνση προέλευσης κάθε αντιγράφου - κειμένου. 
