Δοκιμασία Σελήνης

[Κανένας]

"Βλέπω" το ψυχολογικό τραύμα του ατόμου, τι περίπου το έχει προκαλέσει.

Τα πειράματα συνεχίζοντε.  Έτυχε περίπτωση να κάνω διαλογισμό για να βρω ποια είναι η πηγή τους ψυχολογικού προβλήματος του ατόμου.  Είδα τα δρώμενα μίας σκηνής με αρκετές λεπτομέριες.  Ποιός είπε τι κτλ.  Όταν το επανέλαβα στο άτομα, αυτό αμέσως αναγνώρισε τη σκηνή από την παιδική του ηλικία (περίπου 3 χρονώ) και έβαλε τα κλάματα (το οποίο είναι και η θεραπεία).  Αργότερα επιβεβαίωσε την ακρίβεια των γεγονότων που περιέγραψα. 

[Trithemius]

Θα επανέλθω λίγο στον συνειρμό "ψυχικό τραύμα - κλάμα (= θεραπεία) - μεταθεραπευτική κατάσταση.

Αυτό που θέλω να μου διευκρινήσεις είναι:

α) τι είδους ψυχικό τραύμα είχε το άτομο αυτό;
β) με ποιόν τρόπο το κλάμα ταυτίζεται με τη θεραπεία;
γ) ποιά είναι η μεταθεραπευτική κατάσταση του ατόμου αυτού;

ευχαριστώ.

[Κανένας]

Επειδή δεν είμαι ψυχολόγος/ψυχοθεραπευτής, δε μπορώ να απαντήσω με επιστημονική ορολογία.  Επίσης θα προτιμούσα να μην αποκαλύψω ακριβώς τα συμπτώματα του ψυχικού τραύματος, ή τα δρώμενα του περιστατικού της παιδικής ηλικίας που συμβάλανε σε αυτό το τραύμα, καθαρά για λόγους προστασίας ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων. 

α) Στο περίπου λοιπόν μπορώ να πω ότι το άτομο (ασθενής) πάσχει συχνά από σπασμούς στην κοιλιά, όταν έχει άγχος.  Αυτό είναι ένα από τα πολλά συμπτώματα που έχει.  Απλά με την επίληση αυτού ασχολήθηκα στο συγκεκριμένο διαλογισμό.

β) Έχουνε τα 3 σώματα του ανθρώπου.  Ενεργιακό/φυσικό σώμα, Συναισθηματικό, Νοητικό.  Το κλάμα αποφορτίζει συναισθηματικά το παλιό τραύμα, που προκάλεσε τη διαταραχή.  Αυτό θεραπεύει το συναισθηματικό κομμάτι της ασθένειας.  Η συνειδητοποίηση του γεγονότος, το πώς αυτό επενεργεί ώστε να μειώνεται η αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση του ατόμου, ενεργούνε στο Νοητικό σώμα του ασθενή.  Διορθώνουμε δηλαδή την εγγραφή στο μυαλό : "Για να μου φέρθηκε έτσι η μάνα μου, άρα δε με αγαπούσε.  Άρα δεν άξιζα την αγάπη της.  Άρα δεν αξίζω την αγάπη κανενός.  Άρα δεν αξίζω σαν άτομο."  Τα οποία οδηγούνε στην χαμηλή αυτοεκτίμηση, με συνέπεια (ο συγκεκριμένος) να έχει υπερβολικές αντιδράσεις σε αγχώδης καταστάσεις.  Αντικαθιστούμε την εγγραφή με το εξής: "Τόσο ήξερε η μάνα μου, τόσα έκανε.  Δε σημαίνει ότι δε με αγαπούσε.  Αλλά ακόμα και στην ακραία περίπτωση που πράγματι δε με αγαπούσε, αυτό έχει να κάνει με δικά της προβλήματα.  Εγώ ήμουνα ένα αθώο παιδάκι με κάθε δικαίωμα στη ζωή και στη γονική προστασία.  Σε καμία περίπτωση η συμπεριφορά της μητέρας μου δε σημαίνει ότι εγώ δεν είμαι άξιος άνθρωπος." 

Από εκεί και πέρα πρέπει να προσέξουμε να αλλάξουμε τη συμπεριφορά του ατόμου.  Διότι μέχρι τώρα, λόγω του κόμπλεξ, είχε μάθει να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με ένα συγκεκριμένο τρόπο.  ΔΕΝ μπορούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με ηρεμία και αυτοπεποίθηση.  Τώρα πια μπορεί, απλά δεν έχει συνηθίσει να το κάνει.  Πρέπει λοιπόν να μάθει να ενεργεί διαφορετικά, όπως θα λειτουργούσε ένας άνθρωπος ο οποίος έχει αυτοπεποίθηση.

γ) Μετά από κάθε τέτοιο πετυχημένο διαλογισμό/συνειδητοποίηση, υπάρχει μία προσωρινή ανακούφιση.  Αυτό πράγματι συνέβη.  Μακροπρόθεσμα τα συμπτώματα μειώνονται σε ένταση και συχνότητα, έστω και σε ένα μικρό βαθμό.  Αυτό όμως δεν είναι πάντα εύκολο να το αξιολογήσουμε και στην προκειμένη περίπτωση είναι πάρα πολύ νωρίς για να το κάνουμε.  Συνήθως όμως οι ψυχικές ασθένειες οφείλονται σε πολλά παρόμοια περιστατικά/τραύματα.  Αυτά πρέπει να τα βρούμε όλα, ή τουλάχιστον τα πιο πρώιμα, βαθιά στην παιδική ηλικία.  Τότε μόνο μπορούμε να πούμε ότι ξεριζώσαμε την πηγή της ψυχικής ασθένειας. 

Τον Μάιο είχα αναφέρει τα εξής θετικά αποτελέσματα : http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,13.msg7207.html#msg7207

Αργότερα αυτό:

Συνέβη σε ένα από τα άτομα που συνεργάστηκα με τεχνική ύπνωσης για επίλυση ψυχοσωματικών προβλημάτων (http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,13.msg6960.html#msg6960). 

Περίπου 10 ημέρες μετά την αρχή των διαλογισμών, εμφάνισε ένα μελανό σημάδι στο δέρμα (διαστάσεις περίπου 10 x 15 cm).  Οι κλασικοί γιατροί διέγνωσαν κάτι που ακούγεται παράξενα, είπαν ότι είναι «μη αναστρέψιμη κατάσταση» και σύστησαν τη χορήγηση κορτιζόνης, με σκοπό απλά να εμποδίσουν την εξάπλωση.  Έδωσαν μικρή πιθανότητα να αρχίσει να υποχωρεί το σημάδι μετά από 3 μήνες. 

Μόλις δύο μήνες έχουν περάσει, το σημάδι έχει σχεδόν εξαφανιστεί.

Μετά από 2-3 εβδομάδες, το σημάδι εξαφανίστηκε τελείως.

Στο διάστημα που ακολούθησε, έγιναν πολλοί περισσότεροι πετυχημένοι διαλογισμοί και η κατάσταση του ασθενή βελτιώθηκε ακόμα περισσότερο.  Ο ίδιος αισθάνεται μεγάλη διαφορά.  Δυστυχώς έχει ακόμα μεταπτώσεις, αλλά γενικά πάει όλο προς το καλύτερο.

[Trithemius]

Μερικά δικά μου σχόλια.

α) Το σύμπτωμα των σπασμών στην κοιλιά συνεπεία άγχους, παρατηρείται σε πολλά άτομα, ειδικά στη σύγχρονη εποχή. Το θεωρώ λίγο βεβιασμένο να συνδέουμε ΟΛΑ αυτά τα άτομα με παιδικές τραυματικές εμπειρίες. Το άγχος είναι η ασθένεια του αιώνα!

β) Θεωρώ κάπως υπερβολικό τον συνειρμό που ξεκινά από τη συμπεριφορά της μάνας (δεν την αγαπούσε) και φτάνει σε αγχώδεις εκδηλώσεις στην καθημερινότητά της... Υπάρχουν άτομα που ενώ απολάμβαναν την αγάπη της μάνας τους όταν ήταν παιδιά, πάραυτα, τώρα εμφανίζουν συμπτώματα όμοια με την εν λόγω παθούσα. Επίσης υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που ενώ τους έλλειψε η μητρική αγάπη, ως ώριμοι ενήλικες δεν παρουσιάζουν τέτοιες αγχώδεις συμπεριφορές. Κατανοούμε λοιπόν πως για το αν ένας ώριμος ενήλικας εμφανίσει αγχώδεις συμπεριφορές, τα αίτια δεν βρίσκονται πάντα στις παιδικές εμπειρίες αλλά είναι πολύ πιθανό να οφείλονται στην εν γένει ψυχοσύνθεσή του ή σε πρόσφατες καταστάσεις.

Το κλάμα αποτελεί πρόσκαιρη ανακούφιση αλλά όχι θεραπεία από μία τραυματική εμπειρία. Το κλάμα δεν είναι η λύση-θεραπεία, αλλά αντίθετα παρατείνει την εύρεση της θεραπείας...

Επίσης, θεωρώ πολύ σημαντικό το να μάθουμε να μιλάμε με τον εαυτό μας! Μία περίπτωση όπως αυτή που αναφέρεις, στη θεραπεία της, σχετίζεται άμεσα με μία διαδικασία ανάλυσης του τι της συμβαίνει στη ζωή της. Δεν έχει αυτοεκτίμηση λοιπόν. Εδώ πρέπει να δόσουμε χώρο στη λογική κι όχι στο συναίσθημα, καθώς το τελευταίο είναι η αιτία που τόσο καιρό παρουσιάζει αυτή τη συμπερισφορά. Η λογική (εξέταση-αξιολόγηση της καθημερινότητάς της σχετικά με το πόσο επιτυχημένα χειρίζεται διάφορες καταστάσεις) θα δώσει τη λύση!

γ) Ο διαλογισμός (όπως αυτός ορίζεται στο χώρο του εσωτερισμού) δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εύρεση λύσης σε μία τέτοια περίπτωση. Η ενδοσκόπηση, η ενασχόληση με την εύρεση της λύσης σε ένα ήρεμο περιβάλλον (άπαξ ή συστηματικά), σταδιακά θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Έχουν υπάρξει περιπτώσεις στη ζωή μου (πχ σε προηγούμενη εμπειρία συναισθηματικής φύσεως) όπου εκδήλωνα μία απροθυμία να επιχειρήσω μία νέα σχέση. Δεν χρειάστηκε κανένας διαλογισμός, καμία συνεδρία ύπνωσης κλπ, παρά μερικές ώρες με τον εαυτό μου για να βρω τον τρόπο να απαγκιστρωθώ από την προηγούμενη σχέση μου. Το αποτέλεσμα με ικανοποίησε απόλυτα, και πάνω απ' όλα ενίσχυσε την αυτοπεποίθησή μου... Αλλά πέραν αυτού του γεγονότος, υπήρξαν και άλλες περιπτώσεις όπου βασάνιζα το μυαλό μου συστηματικά για να βρω μια λύση κι ενώ κάποια στιγμή η ασχολία μου ήταν άσχετη με το ζήτημα, αναδύθηκε από μέσα μου η λύση. Δεν ταυτίζω αυτές τις θέσεις με λύσεις του τύπου που προτείνει το "Μυστικό", ούτε θεωρώ πως τα πάντα στη ζωή μου είναι λυμμένα. Απλώς δεν μπορώ να ταυτίσω το κάθε πρόβλημα στη συμπεριφορά μου με την όποια τραυματική παιδική εμπειρία.

δ) ας μην ξεχνάμε πως μερικές φορές, μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε νεοφανείς ψυχικές εκδηλώσεις, σε συμπεριφορές που δεν έχουν καμμία παρελθοντική καταβολή, παρά μόνον δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά τώρα που συνέβη ένα γεγονός. Ο άνθρωπος έχει δυναμικό κι όχι στατικό ψυχικό προφίλ και σε αυτό πρέπει να στηριχτούμε και να κατανοήσουμε πως το σύνολο των συμπεριφορών μας δεν εξαρτάται μόνον και πάντα από τις παιδικές μας εμπειρίες. Το "τώρα" είναι ο παράγοντας που δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα αλλά παράλληλα μας δίνει και τις απαραίτητες λύσεις...

Ενδοσκόπηση και ξερό ψωμί!

[Κανένας]

α) Το σύμπτωμα των σπασμών στην κοιλιά συνεπεία άγχους, παρατηρείται σε πολλά άτομα, ειδικά στη σύγχρονη εποχή. Το θεωρώ λίγο βεβιασμένο να συνδέουμε ΟΛΑ αυτά τα άτομα με παιδικές τραυματικές εμπειρίες. Το άγχος είναι η ασθένεια του αιώνα!

  1)Ποτέ δεν είπα ότι σε ΟΛΑ τα άτομα με σπασμούς στην κοιλιά συνέπεια άγχους, τα συμπτώματα αυτά έχουν απ’ευθείας σύνδεση με παιδικά ψυχολογικά τραύματα.
2)

Το 99,9% των ανθρώπων έχει ψυχολογικά προβλήματα, δεν έχει περάσει αυτή τη διαδικασία.

Υπάρχουν άτομα που ενώ απολάμβαναν την αγάπη της μάνας τους όταν ήταν παιδιά, πάραυτα, τώρα εμφανίζουν συμπτώματα όμοια με την εν λόγω παθούσα.

Ποτέ δεν είπα ότι πρέπει να έχεις καθολική απόριψη από τους γονείς για να αποκτήσεις ψυχολογικά τραύματα.  Αντίθετα λέω

Το 99,9% των ανθρώπων έχει ψυχολογικά προβλήματα, δεν έχει περάσει αυτή τη διαδικασία.

Επίσης υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που ενώ τους έλλειψε η μητρική αγάπη, ως ώριμοι ενήλικες δεν παρουσιάζουν τέτοιες αγχώδεις συμπεριφορές.

Αν τους εξετάσουμε, θα παρουσιάζουνε κάτι άλλο:

Σε μία δύσκολη κατάσταση (πχ το πατέρας σπάνια παίζει με το παιδί, λόγω δουλειάς), ανάλογα με τη ψυχοσύνθεση του παιδιού, υπάρχουν δύο περιπτώσεις:
1)   Το παιδί να αποκτήσει ψυχολογικό πρόβλημα.
2)   Το παιδί να μείνει ανεπηρέαστο.

Στην πρώτη περίπτωση που το παιδί θα αποκτήσει ψυχολογικό πρόβλημα, τα συμπτώματα που θα εμφανίσει διαφέρουν πάλι πάρα πολύ.  Κάποιο παιδί μπορεί να γίνει αντικοινωνικό και κλειστό.  Άλλο να επιζητά απεγνωσμένα τις παρέες και να γίνει πολύ κοινωνικό, για να καλύψει το κενό κτλ. 

Το κλάμα αποτελεί πρόσκαιρη ανακούφιση αλλά όχι θεραπεία από μία τραυματική εμπειρία. Το κλάμα δεν είναι η λύση-θεραπεία, αλλά αντίθετα παρατείνει την εύρεση της θεραπείας...

Αυτό από που το συμπεραίνεις?  Οι δικές μου εμπειρίες, με τον εαυτό μου και άλλους, υποστηρίζουν την άποψη που εξέθεσα παραπάνω.  Όταν το συναντήσω στα βιβλία που διαβάζω, θα μπορέσω να το τεκμηριώσω και επιστημονικά.

Ο διαλογισμός (όπως αυτός ορίζεται στο χώρο του εσωτερισμού) δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εύρεση λύσης σε μία τέτοια περίπτωση. Η ενδοσκόπηση, η ενασχόληση με την εύρεση της λύσης σε ένα ήρεμο περιβάλλον (άπαξ ή συστηματικά), σταδιακά θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ενδοσκόπηση έχει κάνει για πολλά χρόνια.  Σίγουρα βοήθησε κάπως, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είχε τα εντυπωσιακά αποτελέσματα που πετύχαμε με διαλογισμούς.  Τώρα αν υπάρχει άλλος τρόπος, ακόμα πιο αποτελεσματικός από τους διαλογισμούς, δεν ξέρω.

Δεν χρειάστηκε κανένας διαλογισμός, καμία συνεδρία ύπνωσης κλπ, παρά μερικές ώρες με τον εαυτό μου για να βρω τον τρόπο να απαγκιστρωθώ από την προηγούμενη σχέση μου. Το αποτέλεσμα με ικανοποίησε απόλυτα, και πάνω απ' όλα ενίσχυσε την αυτοπεποίθησή μου... Αλλά πέραν αυτού του γεγονότος, υπήρξαν και άλλες περιπτώσεις όπου βασάνιζα το μυαλό μου συστηματικά για να βρω μια λύση κι ενώ κάποια στιγμή η ασχολία μου ήταν άσχετη με το ζήτημα, αναδύθηκε από μέσα μου η λύση.

Ναι, αυτές είναι καλές μέθοδοι για να βάλεις τον εγκέφαλο να επεξεργαστεί ένα θέμα.  Ίσως και σαν υποβοήθημα/προεργασία στον διαλογισμό.  Για να προετοιμαστεί το έδαφος.  Το κάνω κι εγώ συχνά.  Αλλά μέχρι τώρα, από όσα δοκίμασα, θεωρώ το διαλογισμό το πιο γρήγορο και ισχυρό όπλο.

Το (δ) δεν το κατάλαβα........

[Κανένας]

Το κλάμα αποτελεί πρόσκαιρη ανακούφιση αλλά όχι θεραπεία από μία τραυματική εμπειρία. Το κλάμα δεν είναι η λύση-θεραπεία, αλλά αντίθετα παρατείνει την εύρεση της θεραπείας...

Αγαπητέ Trithemius. 

Διαβάζω αυτό που γράφεις και μπαίνω σε σκέψεις.

Κατ’ αρχήν να διευκρινήσω ότι αν κάποιος κλαίει απλά υπό το βάρος των προβλημάτων του, με την κατάθλιψή του, το άγχος, τη μοναξιά κτλ, το μόνο που πετυχαίνει είναι ίσως μία προσωρινή αποφόρτιση των έντονων και βασανιστικών συναισθημάτων του.  Είναι πολύ καλύτερο από κάποιο ηρεμιστικό χάπι.  Αλλά δε δίνει οριστική λύση στο πρόβλημα.  Εδώ πράγματι, μία ορθολογιστική αντιμετόπιση των πραγμάτων είναι καλύτερη λύση. 

Αν όμως κλάψει μέσω διαλογισμού, κατόπιν συνειδητοποιήσεως κάποιου τραύματος που συνέβη στην παιδική του ηλικία, τότε γίνεται η αποφόρτιση του τραύματος από το συναισθηματικό σώμα του ανθρώπου.  Τότε γίνεται μόνιμη θεραπεία.

Αυτό όμως που με έβαλε σε σκέψεις είναι το εξής.  Μήπως η νοοτροπία: «Οι άντρες δεν κλαίνε»?  Χμμμ, εξαρτάται από το τι εννοούμε «άντρες».  Άντρες αποκομμένους από το συναίσθημα, με κλεισμένο ή υπολειτουργικό τσάκρα της καρδιάς?  Άντρες όπως καθορίζει το πρότυπο του σύγχρονου πολιτισμού?  Ναι, αυτοί αδυνατούνε να κλάψουνε.  Είναι πολύ αποκομμένοι από τη θηλική τους πλευρά, την Άνιμα τους.  Είναι μακριά από τη φύση τους.  Δεν είναι ισορροπημένοι άνθρωποι. 

Πρέπει πρώτα να αρχίσουνε να ενεργοποιούνε το τσάκρα της καρδιάς, να αυξήσουνε το συναίσθημα μέσα στον ψυχισμό τους.  Να γνωρίσουν την Άνιμά τους.  Και τότε θα είναι πολύ πιο εύκολο να εντοπίσουνε και να θεραπεύσουνε τα προβλήματά τους.  Να βιώσουνε το "Αγαπάτε αλλήλους".  Να εξελιχθούνε σαν άνθρωποι.

Αυτό δείχνει και μία σκηνή από την ταινία «Peaceful Warrior (Σιωπηλός Πολεμιστής)», όπου ο ήρωας της ταινίας, στα πλαίσια ενός διαλογισμού, κλαίει για πρώτη φορά.  Έκπληκτος αναρωτιέται τι είναι αυτό που του συμβαίνει.  Ο δάσκαλος από δίπλα του τον ενθαρρύνει, διότι ξέρει ότι είναι ακόμα ένα βήμα προς την εξέλιξη.

[Κανένας]

Επειδή συνέχεια προκύπτει η ερώτηση αν η δοκιμασία της Σελήνης (Ψυχανάλυση) είναι απαραίτητη για όλους.....

O ψυχίατρος Ματθαίος Γιωσαφάτ είπε στην εκπομπή «ΑΚΡΑ»: 

«Αν μπορούσανε να κάνουνε όλοι (ψυχανάλυση), θα ήταν ο κόσμος πολύ καλύτερος.»  (απόσπασμα 17:44-18:01).

«Άρα όλοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα (ψυχολογικά).»  (απόσπασμα 32:53-32:56).

http://video.google.com/videoplay?docid=-8459266136242057768