C.Dupuis-Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

[Rose]

https://www.politeianet.gr/books/9789607921086-dupuis-charles-francois-ideotheatron-ermineia-tou-muthou-tou-iliou-pou-latreuthike-me-to-onoma-tou-christou-13753

C.Dupuis-Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο γνωστός μαθηματικός και διαφωτιστής της Γαλλικής Επαναστάσεως ερμηνεύει με πληθώρα τεκμηριώσεων την Χριστιανική ως καθαρά ηλιακή λατρεία. Το βιβλίο κάηκε στην πυρά όταν  εξεδόθη για πρώτη φορά.

[Rose]

ΜΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ, ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Ο ΗΛΙΟΣ ΛΑΤΡΕΥΤΗΚΕ ΥΠΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

του Charles François Dupuis (1742 - 1809)
(1798 μ.Χ.)

«Εάν υπάρχει ένας μύθος που δίνει την εντύπωση ότι πρέπει να ξεφύγει από την ανάλυση, αυτήν που αναλάβαμε να κάνουμε με την φυσική και την αστρονομία για τα Θρησκευτικά ποιήματα και τους ιερούς Θρύλους, είναι αναμφισβήτητα ο μύθος του Χριστού, ή η υπόθεση του Θρύλου του που με το όνομά του έχει σαν πραγματικό αντικείμενο τον Ήλιον.

Το μίσος που επέδειξαν οι συντάκτες αυτής της Θρησκείας εναντίον εκείνων που λάτρευαν την Φύση, τον Ήλιο, την Σελήνη, τα άστρα και τις Ελληνικές και Ρωμαϊκές Θεότητες, γκρεμίζοντας τους Ναούς και Βωμούς, από ζήλο να καταστήσουν την δική τους λατρεία δεσπόζουσα, θα μας έκανε να σκεφτούμε ότι η Θρησκεία τους δεν αποτελούσε καν μέρος της παγκόσμιας Θρησκείας, εάν η πλάνη ενός λαού σε ό,τι αφορά το πραγματικό αντικείμενο της λατρείας του αποδείκνυε κάτι διαφορετικό από την άγνοιά του και εάν η λατρεία του Ηρακλέους, του Βάκχου και της Ίσιδος έπαυε να είναι λατρεία του Ηλίου και της Σελήνης.

Και αυτό, επειδή συμφώνως προς την γνώμην των Ελλήνων τόσο ο Ηρακλής όσο και ο Βάκχος ήταν άνθρωποι θεοποιημένοι και η Ίσιδα για τον Αιγυπτιακό λαό μία πριγκήπισσα ευεργέτις του, που άλλοτε είχε βασιλεύσει εις την Αίγυπτον.

Οι Ρωμαίοι γελοιοποιούσαν τις Θεότητες οι οποίες λατρεύτηκαν στις όχθες του Νείλου, είχαν προγράψει τον Άνουβη, την Ίσιδα και τον Σέραπη, παρ' όλα όμως ταύτα, λάτρευαν τον Ερμή, την Αρτέμιδα, την Δήμητρα και τον Πλούτωνα, δηλ. απολύτως τους ιδίους Θεούς, με διαφορετικά ονόματα και άλλη μορφή. Τόση επιρροή ασκούν τα ονόματα στον αγράμματο άνθρωπο του λαού.

Ο Πλάτων έλεγε, ότι οι Έλληνες της πιο μακρινής αρχαιότητας λάτρευαν τον Ήλιο, την Σελήνη, τα άστρα, και ο ίδιος δεν έβλεπε ότι στους καιρούς του εξακολουθούσαν να διατηρούν την λατρείαν των ιδίων Θεών με τα ονόματα του Ηρακλέους, του Βάκχου, του Απόλλωνος, της Αρτέμιδος, του Ασκληπιού κ.λ.π. όπως έχουμε δείξει στην μεγαλύτερη εργασία μας.

Έχοντες πεισθεί από αυτήν την αλήθεια, δηλ. ότι η γνώμη που ένας λαός έχει για τον χαρακτήρα της Θρησκείας του δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο από την πίστη του η οποία όμως δεν αλλάζει την Φύση, θα κατευθύνουμε τις έρευνές μας έως τα άδυτα της σύγχρονης Ρώμης και θα βρούμε ότι ο Θεός - Αμνός που λατρεύτηκε εκεί, είναι ο αρχαίος Ζευς των Ρωμαίων, ο οποίος συχνά έλαβε τις ίδιες μορφές με το όνομα Άμμων, δηλάδή τις μορφές του Κριού ή του Αμνού της Άνοιξης, ότι ο νικητής του πρίγκηπα του σκότους το Πάσχα είναι ο ίδιος Θεός ο οποίος στα Διονυσιακά ποιήματα την ίδια εποχή θριαμβεύει εναντίον του Τυφώνος και απανορθώνει τα δεινά που ο άρχοντας του Σκότους είχε εισάγει στον κόσμο με τις μορφές του Όφεως με τις οποίες ο Τυφών είχε περιβληθεί.

Επίσης εκεί θα αναγνωρίσουμε με το όνομα του Πέτρου τον αρχαίο Ιανό με τα κλειδιά του και τη βάρκα του επί κεφαλής των δώδεκα θεοτήτων των δώδεκα μηνών, που οι βωμοί τους βρίσκονται στα πόδια του. Καταλαβαίνουμε, ότι πρέπει να νικήσουμε πολλές προλήψεις και ότι αυτοί που συμφωνούν μαζί μας ότι ο Βάκχος και ο Ήρακλής είναι ο Ήλιος, δεν θα συμφωνήσουν και εύκολα με μας ότι η λατρεία του Χριστού δεν είναι τίποτα άλλο από λατρεία του Ηλίου.

Αλλά θα σκέπτονται όμως, ότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι θα είχαν ευχάριστα συμφωνήσει με τις αποδείξεις που τους φέρνουμε, αλλά δεν θα πείθονταν τόσο εύκολα να μην αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του Ηρακλέους και του Βάκχου, ήρωες και πρίγκηπες που θα άξιζε για τα κατορθώματά τους να ανυψωθούν στην τάξη των θεών. Ο καθένας είναι επιφυλακτικός απέναντι σε εκείνο που μπορεί να καταστρέψει τις αυταπάτες μίας παλιάς πρόληψης την οποία έχει ισχυροποιήσει η κοινωνική μόρφωση, το παράδειγμα και η συνήθεια του να πιστεύει.

Επίσης παρά την ισχύ των πιο καθαρών αποδείξεων με τις οποίες θα στηρίξουμε τις διαβεβαιώσεις μας, όμως, δεν ελπίζουμε να πείσουμε παρά μόνον τον σώφρονα, ειλικρινή και φίλο της αλήθειας άνθρωπο, εκείνον που έχει την διάθεση να θυσιάσει τις προλήψεις του μόλις αυτές του υποδειχθούν. Είναι αλήθεια ότι δεν γράφουμε παρά μόνο για εκείνον. Οι υπόλοιποι είναι αφιερωμένοι στην άγνοια και στους παπάδες που ζουν χάρη στην ευπιστία τους και τους οδηγούν σαν μια ευτελή αγέλη.

Δεν θα εξετάσουμε λοιπόν εάν η Χριστιανική Θρησκεία είναι μια θρησκεία αποκαλυπτική. Δεν υπάρχουν παρά μόνο ανόητοι που πιστεύουν στις αποκαλυπτικές ιδέες και στα φαντάσματα. Η σύγχρονη φιλοσοφία έχει κάνει αρκετές προόδους ώστε να μην βρισκόμαστε στη θέση να φιλονικούμε συζητώντας για ζητήματα που αφορούν τις επικοινωνίες του ανθρώπου με τη θεότητα, εκτός από εκείνες που γίνονται κάτω από το φως της λογικής και με τη βοήθεια της βαθιάς μελέτης της Φύσεως.

Επίσης δεν θα αρχίσουμε να εξετάζουμε εάν υπήρξε ένας φιλόσοφος ή ένας τυχοδιώκτης που τον έλεγαν Χριστό που ίδρυσε μια θρησκεία γνωστή με το όνομα Χριστιανισμός, γιατι ακόμη και εάν θα συμφωνήσουμε σε αυτό το τελευταίο σημείο, οι Χριστιανοί δεν θα ήταν ικανοποιημένοι εάν δεν φτάναμε να αναγνωρίσουμε στον Χριστό, έναν εμπνευσμένο άνθρωπο, έναν Υιό Θεού, τον ίδιο ένα Θεό που σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας. Ναί, είναι ένας Θεός που τους ταιριάζει, ένας Θεός που άλλοτε έφαγε στη γη και που σε αυτήν τον τρώνε σήμερα. Απέχουμε λοιπόν πολύ από του να συγκατατεθούμε έως αυτού του σημείου.

Ενώ για εκείνους που θα είναι ευχαριστημένοι εάν τον θεωρήσουμε απλώς έναν φιλόσοφο ή έναν άνθρωπο χωρίς να τον χαρακτηρίσουμε σαν θεό, τους προσκαλούμε να εξετάσουμε αυτό το θέμα όταν θα έχουμε αναλύσει τη λατρεία των Χριστιανών, ανεξάρτητα αυτού ή εκείνων που μπορεί να την έχουν αποκαταστήσει, είτε αν οφελεί την ίδρυσή της σε έναν ή περισσότερους ανθρώπους, είτε η προέλευσίς της χρονολογείται από την εποχή του Αυγούστου ή του Τιβερίου, όπως καθορίζει ο σύγχρονος θρύλος και η λαϊκή γνώμη την θεωρεί, είτε αν φθάνει έως μια πολύ πιο μακρυνή αρχαιότητα και πηγάζει από τη Μιθραϊκή λατρεία η οποία είχε εγκαθιδρυθεί στην Περσία, την Αρμενία, την Καπαδοκία και όπως εμείς πιστεύουμε ακόμη και σε αυτή την Ρώμη.

Το ενδιαφέρον σημείο είναι να γνωρίσουμε σε βάθος τη φύση της λατρείας των Χριστιανών, οποιοσδήποτε και αν είναι ο ιδρυτής της. Για αυτό λοιπόν δεν θα μας είναι δύσκολο να αποδείξουμε ακόμη και το ότι είναι η λατρεία της Φύσεως και του Ηλίου, του πρώτου και πλέον λαμπρού παράγοντός της και ότι ο ήρωας των γνωστών θρύλων των ευαγγελίων είναι ο ίδιος ήρωας που υμνήθηκε με πολύ μεγαλύτερη ικανότητα και μεγαλοφυία στα έπη του Βάκχου, του Όσίριδος, του Ηρακλέους, του Αδώνιδος κ.λ.π.

Όταν θα σας κάνουμε να αντιληφθείτε, ότι η διατεινομένη ιστορία ενός θεού που γεννήθηκε από μία παρθένο στη Χειμερινή Τροπή, που ανασταίνεται το Πάσχα ή την Εαρινή Ισημερία αφού πρώτα κατήλθε στον Άδη, ενός θεού ο οποίος σέρνει μαζί του μια πομπή από δώδεκα αποστόλους και των οποίων ο αρχηγός τους έχει όλες τις ιδιότητες του Ιανού, ενός θεού νικητή του Πρίγκηπα του σκότους που μεταφέρει τους ανθρώπους στο κράτος του Φωτός και διορθώνει ό,τι άσχημο υπάρχει στη Φύση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας Ηλιακός μύθος σαν όλους τους άλλους που αναλύσαμε, σιγά - σιγά θα χαθεί το ενδιαφέρον αν υπήρξε ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Χριστός όσο και αν υπήρξε ένας πρίγκηπας που ονομαζόταν Ηρακλής, υπό τον όρο όμως ότι απομένει να δείξουμε, ότι το ον που είναι καθιερωμένο από μια λατρεία με το όνομα του Χριστού, είναι ο Ήλιος και το θεσπέσιο του Θρύλου ή του έπους έχει σαν αντικείμενο αυτό το άστρο. Έτσι θα φανεί ότι έχει αποδειχθεί πως οι Χριστιανοί δεν ήταν παρά λάτρες του Ηλίου και ότι οι ιερείς τους έχουν την ίδια θρησκεία με τους ιερείς του Περού, εκείνους που στραγγάλισαν. Ας δούμε λοιπόν ποιες είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες έχουν στηριχθεί τα δόγματα αυτής της θρησκείας.»


[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Rose]

«Πρώτη βάση είναι η ύπαρξη μιας μεγάλης αταξίας που είχε εισαχθεί στον κόσμο από ένα φίδι που προκάλεσε μια γυναίκα να συλλέξει απαγορευμένους καρπούς · λάθος του οποίου συνέχεια ήταν η γνώση του κακού το οποίο ο άνθρωπος δεν είχε ακόμη δοκιμάσει και δεν μπορούσε να επανορθωθεί από κανέναν άλλο εκτός από έναν θεό νικητή του θανάτου και του Πρίγκηπα του σκότους. Ιδού το βασικό δόγμα της Χριστιανικής θρησκείας, γιατι κατά την γνώμη των Χριστιανών η ενσάρκωση του Χριστού δεν ήταν αναγκαία παρά μόνο για το λόγο ότι έπρεπε να επανορθώσει το κακό που είχε εισαχθεί στον κόσμο από το φίδι και το οποίο σαγήνευσε και διέφθειρε την πρώτη γυναίκα και τον πρώτο άνδρα.

Αδυνατείς να ξεχωρίσεις αυτές τις δύο δογματικές αρχές. Θέμα αμαρτίας, θέμα επανόρθωσης, θέμα ενόχου, θέμα επανορθωτή. Λοιπόν, η πτώση αυτή του πρώτου ανθρώπου ή αυτή η υποθετική αποδοχή της διπλής κατάστασης του ανθρώπου, να είναι στην αρχή δημιουργημένος από την Αρχή του Καλού και να χαιρεται όλα τα αγαθά που σκορπά στον κόσμο και εν συνεχεία περνώντας υπό την κυριαρχίαν της Αρχής του κακού, σε μια κατάσταση δυστυχίας και αποσύνθεσης από την οποία δεν θα μπορούσε να απαλλαγεί παρά μόνο από την Αρχή του Καλού και του Φωτός, είναι ένας κοσμογονικός μύθος της Φύσης σαν εκείνους που έφτιαχναν οι Μάγοι [ιερείς του Ζωροαστρισμού] για τον Ωρομάσδη και τον Αχριμάν ή μάλλον είναι μία αντιγραφή τους. Ας συμβουλευτούμε τα βιβλία τους.

Όπως είναι γνωστό οι Μάγοι είχαν παραστήσει τον κόσμο με το έμβλημα ενός αυγού διαιρεμένου σε 12 τμήματα εκ των οποίων τα 6 ανήκαν στον Ωρομάσδη ή Θεό δημιουργό του καλού και του φωτός και τα άλλα 6 στον Αχριμάν δημιουργό του κακού και του σκότους και πίστευαν ότι το καλό και το κακό της Φύσης είχαν προκύψει από την συνδυασμένη δράση αυτών των 2 αρχών. Επίσης παρατηρήσαμε ότι τα 6 τμήματα της κυριαρχίας της Αρχής του Καλού περιλάμβαναν τους 6 μήνες που διαρκούν από την Εαρινή Ισημερία έως την Φθινοπωρινή Ισημερία και τα 6 τμήματα της κυριαρχίας της Αρχής του Κακού περιλάμβαναν τους 6 μήνες του φθινοπώρου και του χειμώνα.

Κατά τον αυτό τρόπο επακριβώς είναι και που ο χρόνος της ετήσιας περιστροφής διαμοιραζόταν μεταξύ των 2 αρχηγών εκ των οποίων ο ένας οργάνωνε τα όντα, ωρίμαζε τα φρούτα, και ο άλλος κατέστρεφε τα αποτελέσματα των έργων του πρώτου και διατάρασσε την αρμονία που παρουσίαζαν η γη και ο ουρανός κατά τους 6 μήνες της άνοιξης και του καλοκαιριού. Αυτή η κοσμογονική ιδέα είχε διατυπωθεί και με έναν άλλο τρόπο από τους Μάγους. Υπέθεταν, ότι από τον απεριόριστο χρόνο ή από την αιωνιότητα γεννήθηκε μια χρονική περίοδος περιορισμένη που ανανεώνεται αενάως. Διαιρούν αυτή την περίοδο σε 12.000 μικρά κομμάτια που λέγονται έτη με τον τρόπο της αλληγορικής έκφρασης.

Τα 6.000 από αυτά τα κομμάτια ανήκουν στην Αρχή του Καλού και τα άλλα 6.000 στην Αρχή του Κακού. Και για να μην κάνουν κανένα λάθος αντιστοιχούν κάθε μία από τις υποδιαιρέσεις των χιλίων μερών ή κάθε χίλια προς ένα Σημείο (Ζώδιο) που διατρέχει ο Ήλιος κατά την διάρκεια των 12 μηνών. Η πρώτη χιλιάδα, έλεγαν, αντιστοιχεί στον Αμνό, η δεύτερη στον Ταύρο, η τρίτη στους Διδύμους, κ.λ.π. Κατά τον χρόνο των 6 πρώτων μηνών του ισημεριακού έτους είναι που τοποθετούν την βασιλεία και την αγαθοεργό δράση της Αρχής του Φωτός και κατά τον χρόνο των άλλων 6 Σημείων (Ζωδίων) τοποθετούν την δράση της Αρχής του Κακού.

Κατά το έβδομο Σημείο (Ζώδιο) που αντιστοιχεί στο Ζυγό ή το πρώτο από τα Σημεία του φθινοπώρου την εποχή των φρούτων και του χειμώνα, είναι που καθορίζουν την έναρξη της κυριαρχίας του σκότους και του κακού. Η βασιλεία τους διαρκεί μέχρι την επάνοδο του Ηλίου στο σημείο του Αμνού - Κριού που αντιστοιχεί στον Μάρτιο και το Πάσχα. Ιδού το βάθος του θεολογικού τους συστήματος για την κατανομή των αντιτιθεμένων δυνάμεων των 2 Αρχών, στην δράση των οποίων ο άνθρωπος βρίσκεται υποταγμένος κατά την διάρκεια κάθε έτους ή κατά την διάρκεια κάθε ετήσιας Ηλιακής περιστροφής. Είναι το δέντρο του καλού και του κακού το οποίο η Φύση τοποθέτησε δίπλα τους. Ας ακούσουμε και τους ίδιους.

Ο Χρόνος, λέει ο συγγραφέας της Boundesh είναι των 12 χιλιάδων ετών: τις χιλιάδες του Θεού περιλαμβάνουν ο Αμνός, ο Ταύρος, οι Δίδυμοι, ο Καρκίνος, ο Λέων και ο Στάχυς ή Παρθένος, που όλα κάνουν 6.000 έτη. Αντικαταστήστε τις λέξεις έτη με μέρη ή μικρές περίοδοι χρόνου και τα ονόματα των Σημείων (Ζωδίων) με τα ονόματα των μηνών και τότε θα έχετε germinal, floreal, prairial, messidor, thermidor, fructidor, ήτοι τους ωραίους μήνες της περιοδικής βλάστησης. Μετά τις χιλιάδες του Θεού έρχεται ο Ζυγός. Τότε είναι που ο Αχριμάν διατρέχει τον κόσμο. Έπειτα έρχεται το τόξο ή Τοξότης και ο Afrasiab έκανε το κακό κ.λ.π.»


[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Rose]

«Αντικαταστήστε τα ονόματα των Σημείων (Ζωδίων) ή τα ονόματα του Ζυγού, Σκορπιού, Τοξότη, Αιγόκερω, Υδροχόου και Ιχθύων με τα ονόματα των μηνών Vendémiaire, Brumaire, Frimaire, Mivose, Pluviose, Ventose και θα έχετε τις 6 χρονικές περιόδους της Αρχής του Κακού και τα αποτελέσματά της που είναι οι ομίχλες, τα χιόνια, οι άνεμοι και οι μεγάλες βροχές. Θα διαπιστώσετε ότι μετά το fructidore ή μετά την εποχή των μήλων, είναι που η Αρχή του Κακού σκορπά στον κόσμο την ολέθρια επίδρασή της, το κρύο και την αποδιοργάνωση και φθορά των φυτών κ.λ.π. Τότε επακριβώς είναι που ο άνθρωπος γνωρίζει τα δεινά που αγνοούσε κατά την άνοιξη και το καλοκαίρι στα ωραία κλίματα του βορείου ημισφαιρίου.

Αυτή είναι ακριβώς η ιδέα την οποία ήθελε να εκφράσει ο συγγραφέας της Γένεσης στο μύθο της γυναίκας η οποία όταν σαγηνεύτηκε από ένα φίδι συλλέγει το ολέθριο μήλο, που σαν το κουτί της Πανδώρας έγινε πηγή δεινών για όλους τους ανθρώπους.

Ο υπέρτατος θεός, λέει ο συγγραφέας του Modimel και Tawarik, δημιούργησε στην αρχή τον Άνθρωπο και τον Ταύρο σε επίπεδο υψηλής τάξης και παρέμειναν χωρίς δεινά 3.000 χρόνια. Αυτά τα 3.000 χρόνια περιλαμβάνουν τον Αμνό, τον Ταύρο και τους Διδύμους. Έπειτα, παρέμειναν 3.000 ακόμη χρόνια στη γη χωρίς να δοκιμάσουν πόνο, ούτε αντιλογίες, και αυτά τα 3.000 χρόνια αντιστοιχούν στον Καρκίνο, τον Λέοντα και τον Στάχυ ή την Παρθένο. Να λοιπόν τα 6.000 χρόνια που είχαν υποδειχθεί ανωτέρω με την ονομασία χιλιάδες του Θεού και Σημεία (Ζώδια) προσφιλή στην Αρχή του Καλού.

Μετά από αυτά, στην εβδόμη χιλιάδα η οποία αντιστοιχεί στον Ζυγό, δηλαδή στο vendemiaire, είναι που σύμφωνα με το δικό μας τρόπο υπολογισμού εμφανίστηκε το κακό και ο άνθρωπος άρχισε να μοχθεί.

Σε ένα άλλο μέρος αυτής της ιδίας κοσμογονίας λένε ότι: ''όλη η διάρκεια του κόσμου από την αρχή του έως το τέλος του καθορίστηκε σε 12 χιλιάδες χρόνια και ότι ο άνθρωπος στο ανώτερο μέρος, με άλλα λόγια στο βόρειο ημισφαίριο και ανώτερο, παρέμεινε χωρίς δεινά για 3.000 χρόνια. Παρέμεινε στην ίδια κατάσταση για ακόμη 3.000 χρόνια, έπειτα παρουσιάστηκε ο Αχριμάν αυτός ο οποίος έκανε να γεννηθούν τα δεινά και οι πόλεμοι στην εβδόμη χιλιάδα, δηλαδή στο σημείο της Ισορροπίας [Ζυγό], πάνω στο οποίο τοποθετήθηκε ο ουράνιος όφις. Ήταν τότε, που το Καλό και το Κακό, αναμίχθηκαν''.

Εκεί ήταν πραγματικά που αγγίζονταν μεταξύ τους τα όρια της κυριαρχίας των 2 Αρχών, εκεί ήταν το σημείο επαφής του Καλού και του Κακού ή για να μιλάμε την αλληγορική γλώσσα της Γένεσης ήταν εκεί που είχε φυτευτεί το δέντρο της γνώσης του Καλού και του Κακού, το οποίο ο άνθρωπος δεν μπορούσε να αγγίξει χωρίς να περάσει αμέσως κάτω από την κυριαρχία της Αρχής του Κακού, στην οποία ανήκαν τα σημεία του χειμώνα και του φθινοπώρου. Έως εκείνη τη στιγμή ήταν ο ευνοούμενος των Ουρανών. Ο Ωρομάσδης τον είχε εφοδιάσει με όλες τις ευλογίες του, αλλά αυτός ο Θεός Καλοσύνης είχε στο πρόσωπο του Αχριμάν έναν αντίπαλο και έναν εχθρό ο οποίος έπρεπε να του δηλητηριάσει τα πιο πολύτιμα δώρα και ο άνθρωπος θα γινόταν το θύμα τη στιγμή που ο Θεός της Μέρας θα αποτραβιόταν προς τα μεσημβρινά κλίματα. Τότε οι νύχτες θα ξαναέπαιρναν την κυριαρχία τους και το θανάσιμο φύσημα του Αχριμάν κάτω από την μορφή και κάτω από την ανατολή του Όφεως των αστερισμών θα ερήμωνε τους όμορφους κήπους, όπου ο άνθρωπος είχε τοποθετηθεί από τον Ωρομάσδη. Αυτή είναι η θεολογική έννοια που ο συγγραφέας της Γένεσης την είχε πάρει από την κοσμογονία των Περσών και την στόλισε με το δικό του τρόπο. Ο Ζωροάστρης, ή ο συγγραφέας της Γένεσης των Μάγων, εκφράστηκε ως ακολούθως, περιγράφοντας την διαδοχική δράση των 2 Αρχών στον κόσμο.

Ο Ωρομάσδης, λέει, ο Θεός του Φωτός και της Αρχής του Καλού κάνει γνωστό στο Ζωροάστρη, ότι είχε χαρίσει στον άνθρωπο έναν τόπο τέρψεων και αφθονίας. ''Εάν δεν του είχα δώσει εγώ αυτόν τον τόπο των τέρψεων κανείς δεν θα του τον έδινε. Ο τόπος αυτός καλούνταν 'Eiren', η οποία στην αρχή ήταν πιο όμορφή από όλο τον κόσμο που η δύναμή μου είχε καλέσει σε ύπαρξη. Τίποτα δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με την ομορφιά αυτού του τόπου των τέρψεων που του είχα δώσει. Εγώ ήμουν ο πρώτος, που έδρασα, και έπειτα ο Petiare (που είναι ο Αχριμάν, ή η Αρχή του Κακού): αυτός ο Petiare Αχριμάν, πλήρης θανάτου και διαφθοράς, έφτιαξε μέσα στον ποταμό, την μεγάλη δενδρογαλιά - νεροφίδα, μητέρα του χειμώνα που σκόρπισε το κρύο στο νερό, στη γη και στα δέντρα''.

Ακόλουθα από τους ακριβείς όρους αυτής της κοσμογονίας προκύπτει ότι το κακό που είχε εισαχθεί στον κόσμο είναι ο χειμώνας. Ποιός λοιπόν θα είναι ο επανορθωτής; Ο θεός της άνοιξης ή ο Ήλιος όταν εισέρχεται στο Σημείο (Ζώδιο) του Αμνού, του οποίου ο Χριστός των Χριστιανών λαμβάνει την μορφή. Γιατι ο Αμνός είναι που επανορθώνει τις δυστυχίες του κόσμου και με το έμβλημά του έχει παρασταθεί ο Χριστός στα πρώτα μνημεία των Χριστιανών.

Είναι προφανές ότι εδώ δεν πρόκειται για τίποτε άλλο παρά για το φυσικό και περιοδικό κακό του οποίου κάθε χρόνο η γη δοκιμάζει τις προσβολές από την αποχώρηση του Ηλίου, που είναι η Πηγή της ζωής και του φωτός για ό,τι ζει στην επιφάνεια της σφαίρας μας. Αυτή λοιπόν η κοσμογονία δεν περιλαμβάνει τίποτε άλλο παρά την αλληγορική εικόνα των φαινομένων της Φύσης και την επιρροή την οποία ασκούν στα Σημεία (Ζώδια), γιατι το φίδι ή η ουράνια δενδρογαλιά - νεροφίδα που επαναφέρει τον χειμώνα, είναι όπως η Ισορροπία (Ζυγός) ένας από τους αστερισμούς που βρίσκονται στα όρια τα οποία χωρίζουν την κυριαρχία των 2 Αρχών, δηλαδή, εν προκειμένω εδώ, στην Φθινοπωρινή Ισημερία. Αυτό λοιπόν είναι το αληθινό φίδι που ο Αχριμάν παίρνει τις μορφές του στο Μύθο των Μάγων όπως και στον Μύθο των Εβραίων για να εισάγει το κακό στον κόσμο. Οι Πέρσες καλούσαν επίσης αυτόν τον κακοποιό Δαίμονα το Αστρικό Φίδι και το ουράνιο Φίδι, το Φίδι της Εύας. Στον ουρανό είναι που παριστάνουν να πορεύεται ο Αχριμάν με τη μορφή ενός Φιδιού. Η Boundesh ή η Γένεση των Περσών λέει τα ακόλουθα:

''Ο Αχριμάν ή η Αρχή του κακού και του σκότους, αυτός από τον οποίο προέρχεται το κακό στον κόσμο, εισέδυσε στον ουρανό υπό μορφήν μιας δενδρογαλιάς που τη συνόδευαν σκουλήκια ή κακοί δαίμονες και δεν ζητούσαν τίποτε άλλο από το να κάνουν καταστροφή''. Και σε άλλο σημείο αναφέρει: ''Όταν ο κακός Δαίμονας λεηλατούσε τον κόσμο και το Αστρικό Φίδι πορευόταν μεταξύ Ουρανού και Γης, η με άλλα λόγια όταν ανέτειλε στον ορίζοντα''.

''Τώρα'', σε ποια εποχή της ετησίου περιστροφής το ουράνιο Φίδι, βρισκόμενο σε συζυγία με τον Ήλιο, ανατέλει στον ορίζοντα με αυτό το άστρο; Όταν ο Ήλιος φθάσει στην Ισορροπία (στον Ζυγό) πάνω από τον οποίο εκτείνεται ο αστερισμός του Φιδιού με άλλα λόγια, στο έβδομο σημείο, μετρώντας από τον Αμνό, ή στο Σημείο όπου, όπως είπαμε παραπάνω, οι Μάγοι προσδιόριζαν την έναρξη της κυριαρχίας της Αρχής του Κακού και της εισαγωγής του Κακού στο Σύμπαν.»

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Rose]

«Η κοσμογονία των Εβραίων ή η Γένεση εισάγει στη σκηνή το Φίδι με τον άντρα και την γυναίκα. Εκεί, το Φίδι παρουσιάζεται να μιλάει, αλλά καθένας καταλαβαίνει, ότι όλα αυτά σχετίζονται με το ανατολικό πνεύμα και τον χαρακτήρα της αλληγορίας. Το βάθος της θεολογικής ιδέας είναι απόλυτα το ίδιο. Είναι αλήθεια ότι, δεν λένε στους Εβραίους ότι το φίδι έφερε τον χειμώνα που καταστρέφει κάθε καλό της Φύσης, αλλά λένε, ότι ο άνθρωπος αισθάνθηκε την ανάγκη να σκεπαστεί και ότι υποχρεώθηκε να καλλιεργεί την γη, έργο, που εκτελείται και ανταποκρίνεται στην εποχή του φθινοπώρου.

Δεν λένε ότι συνέβη την εβδόμη χιλιάδα ή στο έβδομο Σημείο (Ζώδιο) στο οποίο έγινε αυτή η αλλαγή στην κατάσταση του ανθρώπου, αλλά διανέμουν σε 6 χρόνους [''ημέρες''] την δράση της Αρχής του Καλού και στον έβδομο τοποθετούν την ανάπαυσή του ή την παύση της δραστηριότητάς του καθώς και την πτώση του ανθρώπου κατά την εποχή των φρούτων και την εισαγωγή του Κακού από το Φίδι, την μορφή του οποίου έλαβε η Αρχή του Κακού ή ο Διάβολος για να δελεάσει τους πρώτους θνητούς. Καθορίζουν ως τόπο του σκηνικού τις περιοχές που περιλαμβάνονται με το όνομα Eiren ή Ιράν και προς τις πηγές των μεγάλων ποταμών Ευφράτη, Τίγρη, Φισών ή του Αράξου (Αράς). Οι αντιγραφείς Εβραίοι τοποθέτησαν την Εδέμ μόνο στον χώρο της Eiren, αφού τα 2 αυτά γράμματα, ''r'' και ''d'' σε αυτή τη γλώσσα έχουν μια αξιοσημείωτη ομοιότητα.

Στην Εβραϊκή Γένεση η έκφραση για τις χιλιάδες, που χρησιμοποιείται στην Περσική Γένεση, δεν χρησιμοποιείται καθόλου, αλλά η Γένεση των αρχαίων Τοσκανών γινόμενη αντιληπτή με τους ίδιους όρους όπως αυτούς των Εβραίων, για τα υπόλοιπα, έχει διατηρήσει αυτή την αλληγορική ονοματολογία της υποδιαίρεσης του χρόνου κατά την διάρκεια της οποίας εξασκείται η ολο-παντοδύναμη δράση του Ηλίου, ψυχής της Φύσης. Εκφράζεται σε αυτό το σημείο, ως ακολούθως:

''Ο Θεός αρχιτέκτων του Σύμπαντος χρησιμοποίησε και αφιέρωσε 12.000 χρόνια στα έργα, που παρήγαγε, και τα χώρισε σε 12 χρονικές περιόδους, διανεμημένες στα 12 Σημεία (Ζώδια), ή οίκους του Ηλίου.

Στην πρώτη χιλιάδα, έφτιαξε τον Ουρανό και την Γη.

Στην δεύτερη, το Στερέωμα που το ονόμασε Ουρανό.

Στην τρίτη, έφτιαξε την Θάλασσα και τα νερά που ρέουν στην Γη (dans la terre).

Στην τέταρτη, έφτιαξε τους 2 μεγάλους Πυρσούς της Φύσης.

Στην πέμπτη την ψυχή (âme) των πουλιών, των ερπετών, των ζώων, που ζουν στον αέρα, πάνω στην γη και μέσα στα νερά.

Στην έκτη χιλιάδα, έφτιαξε τον άνθρωπο''.

''Φαίνεται'', προσθέτει ο συγγραφέας, ''ότι τα 6 χιλιάδες χρόνια έχοντας προηγηθεί της δημιουργίας του ανθρώπου, το ανθρώπινο είδος πρέπει να υφίσταται τα υπόλοιπα 6 χιλιάδες χρόνια, έτσι ώστε ο χρόνος κατανάλωσης για αυτό το μεγάλο έργο να περικλύεται σε μία περίοδο 12 χιλιάδων ετών''. Είδαμε ότι αυτή η χρονική περίοδος ήταν ένα βασικό δόγμα στην θεολογία των Περσών και ότι μοιραζόταν ανάμεσα στις 2 Αρχές σε ίσα μέρη. Αυτές οι εκφράσεις, των ''χιλιάδων'', στη Γένεση των Εβραίων αντικαταστάθηκαν με ημέρες, αλλά ο αριθμός 6 πάντοτε διατηρήθηκε όπως στην Γένεση των Τοσκανών και των Περσών.

Επίσης κατά τον Chardin οι αρχαίοι Πέρσες χρησιμοποιούσαν τους μήνες του έτους αντί για τις 6 ημέρες της εβδομάδας που χρειάστηκε ο Θεός για τη δημιουργία. Από αυτό συμπεραίνεται ότι σύμφωνα με την αλληγορική και μυστικιστική διατύπωση οι εκφράσεις των χιλίων ετών, των ημερών είναι απλούστατα οι μήνες, αφού μάλιστα τις συνδέουν και με τα Σημεία (Ζώδια) του Ζωδιακού κύκλου που είναι και το φυσικό μέτρο.

Εξάλλου η Εβραϊκή Γένεση μεταχειρίζεται απόλυτα τις ίδιες εκφράσεις σαν την Γένεση των Τοσκανών και έχει κάτι περισσότερο από αυτή, τη διάκριση των 2 Αρχών και το Φίδι που παίζει έναν τόσο μεγάλο ρόλο στην Γένεση των Περσών με το όνομα του Αχριμάν και του Αστρικού Φιδιού. Αυτή που συνδέει τις κοινές εκφράσεις στις 2 κοσμογονίες δηλαδή η κοσμογονία των Περσών η οποία και μας δίνει το κλειδί των 2 άλλων, δείχνει να είναι είναι η αρχική κοσμογονία. Σε όλη τη συνέχεια αυτού του έργου θα δούμε επίσης ότι περισσότερο από την θρησκεία των Μάγων είναι που προέρχεται η θρησκεία των Χριστιανών.»


[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Rose]

«Δεν θα ψάξουμε λοιπόν να βρούμε στην Γένεση των Εβραίων τίποτε άλλο από εκείνο που θα βρούμε στην Γένεση των Μάγων και θα δούμε στις θαυμαστές αυτές διηγήσεις, όχι την ιστορία των πρώτων ανθρώπων, αλλά τον αλληγορικό μύθο που έφτιαξαν οι Πέρσες για την κατάσταση των ανθρώπων υποταγμένων σε αυτόν τον κόσμο στην κυριαρχία των 2 Αρχών, δηλαδή το μέγα μυστήριο της παγκόσμιας διεύθυνσης του κόσμου που χρησιμοποιείται στη θεολογία όλων των λαών, αποτυπωμένη υπό όλες τις μορφές στις αρχαίες μυήσεις όπως είπε ο Πλούταρχος που διδάχτηκε από τους νομομαθείς, τους φιλοσόφους, τους ποιητές και τους θεολόγους.

Η αλληγορία ήταν λοιπόν, εάν πιστέψουμε τον Σανχωνιάθωνα, ο πέπλος κάτω από τον οποίο καλυπτόταν η ιερή επιστήμη για να εμπνεύσει μεγαλύτερο σεβασμό στους μυούμενους.

Αυτοί οι ίδιοι Εβραίοι διδάσκαλοι όπως και οι Χριστιανοί διδάσκαλοι, συμφωνούν στο ότι τα στον Μωϋσή αποδιδόμενα βιβλία γράφτηκαν με αλληγορικό τρόπο, ότι συχνά περιέχουν έννοιες πολύ διαφορετικές από εκείνες που δείχνουν ότι γράφουν και ότι μπορεί κανείς να αποκομίσει λανθασμένες και παράλογες ιδέες για την θεότητα, εάν σταθεί στην εξωτερική επιφάνεια που σαν φλοιός καλύπτει την ιερή επιστήμη. Πάνω από όλα στο πρώτο και στο δεύτερο κεφάλαιο της Γένεσης είναι που αναγνώρισαν ένα κρυφό και αλληγορικό νόημα για το οποίο πρέπει να αποφεύγει κανείς να δίνει κοινές εξηγήσεις.

Ο Μεμονίδης, ο πιο σοφός από τους ραββίνους, λέει:

''Δεν πρέπει κανείς να ακούει ούτε να παίρνει κατά γράμμα ό,τι είναι γραμμένο στα βιβλία της δημιουργίας, ούτε και να έχει ίδέες όπως αυτές που έχει το κοινό, αλλιώς οι αρχαίοι σοφοί μας δεν θα μας συμβούλευαν με τόση φροντίδα να κρύβουμε το νόημά τους και να μην σηκώνουμε καθόλου τον αλληγορικό πέπλο που κρύβει τις αλήθειες που περιέχει. Όταν αυτό το έργο το παίρνεις κατά γράμμα σου δίνει τις πιο παράλογες και εκτός πραγματικότητας ιδέες για την Θεότητα.

Οποιοσδήποτε όμως θα ήθελε να μαντέψει την αληθινή έννοια, θα πρέπει να αποφύγει πολύ να την κοινοποιήσει. Είναι ένα απόφθεγμα που μας το επαναλαμβάνουν όλοι οι σοφοί μας, περισσότερο για τις βαθιές έννοιες που περιέχει το έργο των 6 ημερών. Είναι δυνατόν κάποιος είτε μόνος του είτε με την βοήθεια των φώτων ενός άλλου να φτάσει έως το να μαντέψει το νόημα. Τότε πρέπει να σιωπά ή και εάν μιλήσει να μιλά κεκαλυμμένα, όπως πράττω εγώ, αφήνοντας να μαντέψουν τα υπόλοιπα εκείνοι που μπορούν να με ακούσουν''.

Ο Μεμονίδης προσθέτει, ότι αυτή η αινιγματική ιδιοφυΐα δεν ήταν ιδιαίτερη στον Μωϋσή και στους Εβραίους Διδασκάλους, αλλά ήταν κάτι κοινό σε όλους τους σοφούς της αρχαιότητας και έχει δίκιο τουλάχιστον όταν μιλά για τους σοφούς της Ανατολής. Ο Φίλων, Εβραίος συγγραφεύς, σκεπτόταν το ίδιο για τον χαρακτήρα των ιερών βιβλίων των Εβραίων. Έκανε δύο ιδιαίτερες πραγματείες, τιτλοφορούμενες αλληγορίες και ανακαλεί στην αλληγορική έννοια το Δέντρο της Ζωής, τους ποταμούς του Παραδείσου, και τις άλλες επινοήσεις της Γένεσης.

Παρ' ό,τι δεν ικανοποιείται από αυτές τις επεξηγήσεις δεν θα πει πως δεν έχει εντοπίσει ότι είναι παράλογο το να πάρεις αυτές τις αφηγήσεις κατά γράμμα. Αυτό, λέει ο Ωριγένης, είναι κάτι το οποίο ομολόγησαν όλοι αυτοί που έστω και λίγο γνώρισαν τις γραφές, δηλαδή ότι όλα καλύπτονται από τον πέπλο του αινίγματος και της παραβολής. Αυτός ο διδάσκαλος και όλοι οι μαθητές του θεωρούσαν ιδιαίτερα ως μία αλληγορία όλη την ιστορία του Αδάμ και της Εύας καθώς και το μύθο του γήινου παραδείσου.»

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Rose]

«O Aυγουστίνος στην ''Πόλη του Θεού'' συμφωνεί ότι πολλοί στην περιπέτεια της Εύας, του Φιδιού όπως και του γήινου παραδείσου έβλεπαν μία αλληγορική επινόηση. Ο διδάσκαλος αυτός αφού συσχέτισε διάφορες ερμηνείες που είχαν δοθεί για αυτά και οι οποίες είχαν ηθική έννοια, προσθέτει, ότι θα μπορούσε κανείς να βρει και ακόμη καλύτερες και ότι δεν θα ήταν αντίθετος σε αυτό, υπό τον όρο ότι μέσα τους θα έβλεπαν και μία πραγματική ιστορία.

Δεν μπορώ να κατανοήσω πως ο Αυγουστίνος μπορεί και συμβιβάζει τον μύθο με την ιστορία, μια αλληγορική επινόηση με ένα πραγματικό γεγονός. Εάν στηρίζεται σε τέτοιες πραγματικότητες με τον κίνδυνο να είναι ασυνεπής, αυτό είναι που τον έκανε να υποπέσει σε μια πολύ πιο μεγάλη αντίφαση, να αναγνωρίσει την πραγματική αποστολή του Χριστού σαν επανορθωτή για την αμαρτία του πρώτου ανθρώπου και να μην βλέπει στα 2 πρώτα κεφάλαια της Γένεσης τίποτε άλλο από μια απλή αλληγορία.

Όπως ήθελε η επανόρθωση του κακού από τον Χριστό να είναι ένα ιστορικό γεγονός, θα έπρεπε και η περιπέτεια του Αδάμ, της Εύας και του Φιδιού κατά τον ίδιο τρόπο να ήταν εξ ίσου ένα ιστορικό γεγονός, γιατί η μία είναι αλληλένδετη με την άλλη. Αλλά από μια άλλη πλευρά όμως, το απίθανο αυτό του διηγήματος του αποσπά μια πολύτιμη ομολογία.

Την ομολογία της ανάγκης να ζητήσει συνδρομή στις αλληγορικές ερμηνείες για να συγκαλύψει τόσους παραλογισμούς. Θα μπορούσα επίσης να πω όπως και ο Bausobre, ότι ο Αυγουστίνος εγκαταλείπει κατά κάποιον τρόπο την Παλαιά Διαθήκη στους Μανιχαίους [οπαδούς της Περσικής θρησκείας του Μάνη, 3ος μ.Χ. αι.] που είχαν προσβάλει σαν πλαστά τα 3 πρώτα κεφάλαια της Γένεσης και ομολογεί ότι δεν υπάρχει τρόπος να διαφυλάξεις σε αυτά την κατά γράμμα έννοια χωρίς να τραυματίσεις την ευσέβεια, χωρίς να αποδώσεις στον Θεό ανάξια πράγματα, απόλυτα όμως για την τιμή του Μωϋσή και της ιστορίας του πρέπει να προστρέξεις στην συνδρομή της αλληγορίας.

Και πραγματικά ποιος άνθρωπος καλής πίστης, λέει ο Ωριγένης, θα πειστεί ποτέ, ότι υπήρξαν μία πρώτη, μία δεύτερη και μία τρίτη ημέρα και ότι αυτές οι ημέρες είχαν το βράδυ τους και το πρωί τους η κάθε μία χωρίς να υπήρχαν ούτε Ήλιος ούτε Σελήνη ούτε άστρα; [σημείωση: η Γένεση μιλά για εναλλαγή ημερών πριν καν αναγγελθεί η δημιουργία του Ηλίου]

Ποιος άνθρωπος θα ήταν τόσο αφελής να πιστέψει οτι ο Θεός φτιάχνοντας την προσωπικότητα ενός κηπουρού θα είχε από πριν φυτέψει έναν κήπο στην Ανατολή; Ότι το δέντρο της ζωής ήταν ένα πραγματικό δέντρο αντιληπτό από τις αισθήσεις που ο καρπός του είχε την ικανότητα να διατηρεί την ζωή κ.λ.π.;

Αυτός ο διδάσκαλος συνεχίζει και συγκρίνει το μύθο του πειρασμού του Αδάμ με τον μύθο της δημιουργίας του Έρωτος που είχε πατέρα τον Πόρο ή την αφθονία και μητέρα την Πενία. Είναι της γνώμης ότι υπάρχουν πολλές ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης που δεν γνωρίζουμε εάν συνέβησαν όπως τις αναφέρει ο ιερός συγγραφέας και δεν είναι παρά επινοήσεις που κρύβουν μερικές κρυφές αλήθειες.»

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Rose]

«Εάν οι Χριστιανοί Διδάσκαλοι, εάν οι πατέρες της Εκκλησίας, τίποτε λογότερο από φιλόσοφοι, δεν κατόρθωσαν -παρά την απάλευτη τάση που είχαν να πιστεύουν τα πάντα [σημείωση: εβραϊκής προέλευσης]- να χωνέψουν όλες αυτές τις ανοησίες και αισθάνθηκαν την αναγκαιότητα να ζητήσουν συνδρομή στο κλειδί της αλληγορίας, για να βρουν την έννοια αυτών των ιερών αινιγμάτων, ας επιτρέψουν σε εμάς που ζούμε στην εποχή που το αίσθημα της αιτιολόγησης είναι περισσότερο αισθητό από αυτό της πίστης, να υποθέσουμε ότι αυτές οι θαυμάσιες ιστορίες έχουν τον ίδιο χαρακτήρα με εκείνον που όλη η αρχαιότητα έδωσε στα θρησκευτικά δόγματα, και να ανασηκώσουμε τον πέπλο, που τις καλύπτει.

Πράγματι, τα πάντα σε αυτή τη ρομαντική διήγηση είναι σοκαριστικά για το κοινό αίσθημα, όταν αυτή είναι επίμονα εκλαμβανόμενη σαν ιστορία αληθών γεγονότων, που είχαν στ' αλήθεια λάβει χώρα τις πρώτες ημέρες που φωτιζόταν ο Κόσμος.

Η ιδέα [α'] ενός Θεού, ή με άλλα λόγια, του υπέρτατου αιτίου, που λαμβάνει ένα σώμα απλώς για την ευχαρίστηση του να κάνει έναν περίπατο σε ένα κήπο,

[β'] [η ιδέα] μιας γυναίκας να συνδιαλέγεται με ένα φίδι, που το ακούει, και λαμβάνει συμβουλές από αυτό,

[γ'] [η ιδέα] ενός άνδρα και μιας γυναίκας, που οργανώθηκαν για να αναπαραγωγή, οι οποίοι ωστόσο δεν ήταν προορισμένοι να είναι αθάνατοι, και για να παράγουν ασταμάτητα άλλα όντα όπως εκείνοι, τα οποία είναι επίσης προς αναπαραγωγήν, και που θα ζουν από τα φρούτα ενός κήπου, που θα τους περιβάλλει όλους αιωνίως,

[δ'] [η ιδέα] ενός συλλεχθέντος από ένα δέντρο μήλου, που θα φέρει τον θάνατο και θα αποτυπώσει την κληρονομική κηλίδα ενός εγκλήματος σε τόσες γενιές ανθρώπων, χωρίς αυτοί να έχουν σχέση με την διαπραχθείσα κλοπή [του μήλου], ένα έγκλημα, το οποίο δεν θα συγχωρεθεί παρά μόνον όταν οι άνθρωποι θα έχουν διαπράξει ένα έγκλημα απείρως μεγαλύτερο, μία θεοκτονία, εάν ήταν δυνατόν, ένα τέτοιο έγκλημα να μπορούσε να υπάρξει,

[ε'] [η ιδέα] της γυναίκας, από εκείνη την εποχή καταδικασμένης να γεννά με πόνους, σαν να μην είχαν σχέση με την δομή και λειτουργία του οργανισμού της οι πόνοι του τοκετού και να μην ήταν κοινοί σε όλα τα ζώα, που δεν δοκίμασαν το μοιραίο μήλο,

[s'] [η ιδέα] του φιδιού, αναγκασμένου έκτοτε να έρπει, λες και ένα ερπετό χωρίς πόδια μπορεί να μετακινηθεί διαφορετικά · τόσες παράλογες και γελοίες ιδέες συγκεντρωμένες σε ένα ή δύο κεφάλαια αυτού του θαυμαστού βιβλίου, δεν είναι δυνατόν να γίνουν αποδεκτές σαν ιστορικές αλήθειες από άνθρωπο που δεν έχει σβήσει εντελώς τον ιερό πυρσό της λογικής μέσα στον βούρκο των προλήψεων.

Εάν υπάρχει κάποιος μεταξύ των αναγνωστών μας του οποίου η υπερβολική ευπιστία τον έφερε στην κατάσταση να ''χωνέψει'' και να αποδεχτεί όλα αυτά, τον παρακαλούμε ειλικρινά να πάψει να μας διαβάζει και να ξανααρχίσει την ανάγνωση των παραμυθιών του Δέρματος του όνου, του Κυανοπώγωνα, του Κοντορεβυθούλη, του Ευαγγελίου, των βίων των Αγίων και των χρησμών του Όνου του Βαλαάμ.

Η φιλοσοφία είναι μόνο για τους μεγάλους ανθρώπους · τα παραμύθια είναι για τα παιδιά. Όσο για εκείνους που συγκατατίθενται να αναγνωρίσουν στον Χριστό έναν Θεό Λυτρωτή και παρόλα αυτά δεν μπορούν να αποφασίσουν να αποδεχτούν την περιπέτεια του Αδάμ, της Εύας, και του Φιδιού καθώς και την πτώση που έκανε την επανόρθωση αναγκαία, τους καλούμε, να απαλλαγούν από την μομφή της ασυνέπειας.»


[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Rose]

«Πραγματικά, εάν το λάθος δεν είναι κάτι το αληθινό, τί θα γίνει η λύτρωση; Ή, εάν τα γεγονότα ήταν διαφορετικά από ό,τι τα αναφέρει το κείμενο της Γένεσης, ποιά εμπιστοσύνη μπορείς να δώσεις σε έναν συγγραφέα που από τις πρώτες σελίδες εξαπατά και παρόλα αυτά, το έργο του παρέχει στοιχεία για τις βάσεις της Χριστιανικής θρησκείας; Εάν πάλι καταλήξουμε να πούμε ότι σε αυτά υπάρχει ένα κρυφό νόημα, τότε λοιπόν πρέπει να συζητήσουμε με την βοήθεια της αλληγορίας, αυτό ακριβώς που κάνουμε.

Δεν απομένει λοιπόν, παρά να εξεταστεί εάν η αλληγορική ερμηνεία που δίνουμε είναι καλή και τότε πρέπει να κριθεί το έργο μας. Και αυτό είναι που ζητούμε. Διότι πολύ απέχουμε από το να θέλουμε να έχουν πίστη, όταν πρόκειται να αποδεχτούν τις γνώμες μας. Δημοσιεύουμε κείμενα, δίνουμε ουράνιες [αστρικές] θέσεις τις οποίες καθένας μπορεί να επαληθεύσει και εξάγουμε συμπεράσματα που ο καθένας μπορεί να εκτιμήσει. Ιδού η σύντομη ανακεφαλαίωση των ερμηνειών μας.

Σύμφωνα με τις κοσμογονικές αρχές ή την Γένεση των Μάγων με την οποία η Γένεση των Εβραίων έχει την πιό μεγάλη συγγένεια, γιατι και οι 2 τοποθετούν τον άνθρωπο μέσα σε έναν κήπο τέρψεων όπου ένα Φίδι εισάγει το κακό, από τον ακαθόριστο χρόνο και την αιωνιότητα γεννιέται μία καθορισμένη περίοδος χωρισμένη σε 12 μέρη εκ των οποίων 6 ανήκουν στο Φως, και 6 στο σκοτάδι, 6 στην δημιουργική δράση και 6 στην καταστρεπτική, 6 στο καλό της Φύσης και 6 στο κακό.

Αυτή η περίοδος είναι η ετήσια περιστροφή του ουρανού ή του κόσμου που οι Μάγοι παριστάνουν με ένα μυστηριακό αυγό χωρισμένο σε 12 μέρη από τα οποία 6 ανήκουν στον αρχηγό του Καλού ή του Φωτός και 6 στον αρχηγό του κακού ή του σκότους. Εδώ παριστάνεται με ένα δέντρο που δίνει την γνώση του καλού και του κακού που έχει 12 καρπούς (φρούτα), γιατι έτσι εικονίζεται αυθεντικά όταν περιγράφουν την Εύα. Στο άλλο με 12.000 χρόνια εκ των οποίων 6 λέγονται χιλιάδες του Θεού και 6 χιλιάδες του Διαβόλου.

Όλα αυτά είναι συμβολικές μορφές του έτους κατά την διάρκεια του οποίου ο ανθρωπος περνά διαδοχικά κάτω από την επίδραση της κυριαρχίας του φωτός και του σκότους, κάτω από τις μεγάλες ημέρες και τις μεγάλες νύχτες και δοκιμάζει το φυσικό καλό και το φυσικό κακό που συμπιέζονται, αλληλοδιώκονται ή και ανακατεύονται αναλόγως του εάν ο Ήλιος πλησιάζει ή απομακρύνεται από το ημισφαίριό μας και ανάλογα με το εάν οργανώνει την ύλη που είναι κάτω από την τροχιά της Σελήνης με την βλάστηση ή την εγκαταλείπει στην αρχή της αδράνειας, που έχει ως επακόλουθο την αποδιοργάνωση των σωμάτων και την αταξία που προκαλεί ο χειμώνας σε όλα τα στοιχεία και στην επιφάνεια της γης έως ότου η άνοιξη αποκαταστήσει την αρμονία της.

Είναι όταν η Γη γονιμοποιημένη από την δράση του Πυρός - Αιθέρος, αθάνατη και νοητική και την θερμότητα του Ηλίου του Ισημεριακού Αμνού γίνεται για τον άνθρωπο μία χρονική περίοδος τέρψεων. Αλλά όταν το Άστρο της ημέρας προσεγγίζοντας τον Ζυγό και το ουράνιο Φίδι ή τα Σημεία (Ζώδια) του φθινοπώρου μπαίνει στο άλλο ημισφαίριο, τότε παραδίδει με την αποχώρησή του τις περιοχές μας στη δριμύτητα του χειμώνα, στους ορμητικούς ανέμους και σε όλες τις καταστροφές, που προκαλεί στον κόσμο ο κακοποιός δαίμων του σκότους.

Δεν απομένει πλέον ελπίδα στον άνθρωπο παρά στην επάνοδο του Ηλίου στα Σημεία της άνοιξης ή στον Αμνό (Κριό) πρώτο Σημείο (Ζώδιο) της άνοιξης. Ιδού ο Λυτρωτής που περιμένει.

Ας εξετάσουμε λοιπόν τώρα, εάν ο θεός των Χριστιανών αυτός που ο Ιωάννης αποκαλεί το Φως, ''που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο'', έχει τον χαρακτήρα του Θεού - Ηλίου που λατρεύθηκε από όλους τους λαούς με ένα πλήθος ονομάτων και δοφορετικές ιδιότητες και εάν αυτός ο μύθος έχει την ίδια βασική ιδέα που έχουν και όλοι οι άλλοι Ηλιακοί μύθοι που αναλύσαμε. Δύο κύριες εποχές της Ηλιακής κίνησης, όπως είπαμε, εντυπωσίασαν όλους τους ανθρώπους.

Η πρώτη είναι της χειμερινής τροπής που ο Ήλιος αφού φαίνεται να μας έχει εγκαταλείψει, ξαναπαίρνει τον δρόμο του προς τις περιοχές μας και η ημέρα όμοια με το να βρίσκεται στην παιδική της ηλικία αρχίζει σταδιακά και διαδοχικά να μεγαλώνει. Η δεύτερη είναι της εαρινής ισημερίας, όταν αυτό το σφριγηλό άστρο σκορπά την γονιμοποιό θερμότητά του στην Φύση αφού διέσχισε το περίφημο πέρασμα ή την Ισημεριακή γραμμή που διαχωρίζει το φωτεινό κράτος από το σκοτεινό, την χρονική περίοδο του Ωρομάσδη από την χρονική περίοδο του Αχριμάν. Με αυτές ακριβώς τις εποχές είναι που έχουν συνδεθεί οι κύριες εορτές των λατρών αυτού του Άστρου που μοιράζει το φως και την ζωή στον Κόσμο.

Στην πραγματικότητα ο Ήλιος ούτε γεννιέται ούτε πεθαίνει. Είναι πάντοτε ο ίδιος, πάντοτε λαμπερός, και στο μεγαλείο του. Αλλά στις σχέσεις που έχουν οι νύχτες με τις ημέρες που παράγει, υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο μία προοδευτική διαβάθμιση, αυξομείωση, που έδωσε έδαφος για να γίνουν φανταστικές επινοήσεις αρκετά ευφυείς εκ μέρους των αρχαίων θεολόγων.

Εξομοίωσαν αυτήν την αρχική γένεση αυτήν την αύξηση και αυτή την περιοδική μείωση της ημέρας, με τις ανάλογες καταστάσεις του ανθρώπου, ο οποίος αφού αρχικά μεγαλώνει κατόπιν φτάνει στην ώριμη ηλικία και έπειτα εκφυλίζεται και αρχίζει να φθίνει έως ότου φτάσει στο τέρμα της σταδιοδρομίας του, αυτής που η Φύση του όρισε να διατρέξει.

Ο Θεός της ημέρας, προσωποποιημένος στις ιερές αλληγορίες υποτάχτηκε λοιπόν σε όλους τους ανθρώπινους προορισμούς. Είχε το λίκνο του και τον τάφο του με τα ονόματα είτε του Ηρακλέους είτε του Βάκχου είτε του Οσίριδος κ.λ.π. είτε του Χριστού. Ήταν παιδί κατά την χειμερινή τροπή, την χρονική περίοδο που η ημέρα άρχιζε να μεγαλώνει. Με την μορφή αυτή εξέθεταν την εικόνα του στους αρχαίους Ναούς για να δεχθεί εκεί τον σεβασμό των θαυμαστών του ''διότι'', λέει ο Macrobe [Λατίνος συγγραφέας 5ου μΧ. αι.], ''τότε που η ημέρα είναι πιο μικρή, αυτός ο θεός μοιάζει να είναι ακόμη ένα ασθενικό παιδί. Αυτό είναι το παιδί των μυστηρίων, την εικόνα του οποίου οι Αιγύπτιοι ανέσυραν από τα άδυτα των ιερών τους κάθε χρόνο και συγκεκριμένη ημέρα''.

Αυτό είναι το παιδί που η θεά της Σάϊδος [σημείωση: κατά Πλάτωνα (''Τίμαιος'') η θεά της πόλης Σάϊδος της Αιγύπτου, η θεά Νηίθ είναι η Αθηνά] λεγόταν μητέρα του, στις περίφημες επιγραφές που μπορούσες να διαβάσεις αυτές τις λέξεις: ''O καρπός που δημιούργησα είναι ο Ήλιος''. Είναι αυτό το ασθενικό και αδύναμο παιδί που γεννήθηκε στο μέσον της πιο σκοτεινής νύχτας και το οποίο η παρθένος της Σάϊδος το γέννησε περίπου κατά την χειμερινή τροπή, σύμφωνα με τον Πλούταρχο.

Αυτός ο Θεός είχε τα μυστήριά του και τους βωμούς του, όπως και αγάλματα που τον αναπαριστούσαν στις 4 ηλικίες της ανθρώπινης ζωής.

Οι Αιγύπτιοι δεν ήταν οι μόνοι άνθρωποι που γιόρταζαν την γέννηση του Θεού Ηλίου κατά την Χειμερινή τροπή, του φωτεινού άστρου που κάθε χρόνο διορθώνει την Φύση. Οι Ρωμαίοι στην χειμερινή τροπή είχαν ορίσει τις μεγάλες τους γιορτές του νέου Ηλίου και τον εορτασμό των Ηλιακών αγώνων, γνωστών με το όνομα ιπποδρομικοί αγώνες του τσίρκου. Τις είχαν ορίσει να τελούνται την όγδοη ημέρα πριν τις Καλένδες του Ιανουαρίου, δηλαδή επακριβώς την ημέρα που αντιστοιχεί στην δική μας 25η Δεκεμβρίου ή την ημέρα της γέννησης του Ηλίου που λατρεύθηκε με το όνομα του Μίθρα και του Χριστού.

Αυτή την πληροφορία μπορεί κάποιος να την βρει σε ένα ημερολόγιο που υπάρχει μέσα στο ''Ουρανολόγιο'' του πατρός Petan και στη συνέχεια της μεγαλύτερης εργασίας μας, όπου μπορεί να διαβαστεί: ''Στις 8 πριν από τις Καλένδες του Ιανουαρίου, Natalis invicti - Γενέθλια Ανίκητου''. Aυτός ο ανίκητος ήταν ήταν ο Μίθρας ή ο Ήλιος. ''Γιορτάζουμε'', λέει ο Ιουλιανός ο Φιλόσοφος, ''λίγες ημέρες πριν από την πρωτοχρονιά μεγαλόπρεπους αγώνες προς τιμήν του Ηλίου στον οποίο δίδουμε τον τίτλο Ανίκητος.

Ας μπορούσα, Ω! Ήλιε, να είχα την ευτυχία να σε γιορτάζω για πολύ καιρό, βασιλιά του Σύμπαντος που από όλη την αιωνιότητα ο πρώτος Θεός σε έχει παράγει από την αγνή του Ουσία'' κλπ. Αυτή είναι μία Πλατωνική έκφραση, γιατι ο Πλάτων αποκαλούσε τον Ήλιο, ''Υιό του Θεού''. Ο τίτλος του Ανίκητου είναι αυτός που όλα τα μνημεία της Μιθραϊκής θρησκείας δίνουν στον Μίθρα, ή στον Ήλιο, την μεγάλη Θεότητα των Περσών. ''Στον Θεό Ήλιο, τον ανίκητο Μίθρα''.»

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Rose]

«Σύμφωνα με αυτά, τόσο ο Μίθρα όσο και ο Χριστός είχαν γεννηθεί την ίδια ημέρα και αυτή η ημέρα ήταν η ημέρα της γεννήσεως του Ηλίου. Έλεγαν για τον Μίθρα, οτι ήταν ο ίδιος Θεός με τον Ήλιο και για τον Χριστό οτι ηταν το φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο. Παρίσταναν τον Μίθρα να έχει γεννηθεί μέσα σε ένα σπήλαιο, τον Βάκχο και τον Δία σε ένα άντρο [(σπήλαιο)] και τον Χριστό μέσα σε μία φάτνη [(σπήλαιο)]. Είναι ένας παραλληλισμός που έκανε αυτός ο ίδιος ο Άγιος Αυγουστίνος.

Λένε οτι μέσα σε ένα σπήλαιο αναπαυόταν ο Χριστός όταν ήρθαν οι Μάγοι για να τον προσκυνήσουν. Αλλά τι ήταν οι Μάγοι; Ήταν οι λάτρες του Μίθρα ή του Ηλίου. Τι δώρα έφεραν στον νεογέννητο Θεό; Τριών ειδών δώρα αφιερωμένα στον Ήλιο απο την λατρεία των Αράβων, των Χαλδαίων και των άλλων Ανατολικών λαών. Απο τι ειδοποιήθηκαν για αυτήν την γέννηση; Απο την αστρολογία, την πιο ευνοουμένη επιστήμη τους.

Ποιες ήταν οι δοξασίες τους; Ο Chardin λέει, οτι πίστευαν στην αιωνιότητα ενός πρωταρχικού όντος το οποίο ήταν το φως. Τι θεώρησαν οτι έπρεπε να κάνουν προς τιμήν του σύμφωνα με το περιεχόμενο αυτού του μύθου; Να εκπληρώσουν το πρώτο καθήκον που τους επέβαλε η Θρησκεία τους, δηλαδή να προσκυνήσουν τον γεννώμενο Ήλιο. Ποιο όνομα δίνουν οι Προφήτες στον Χριστό; Το όνομα της Ανατολής.

Η Ανατολή λένε είναι το όνομά του. Στην ανατολή και οχι στην Ανατολή (ανατολικές χώρες) είναι που βλέπουν στους Ουρανούς την εικόνα του. Και πράγματι η Σφαίρα των Μάγων και των Χαλδαίων είχε ζωγραφισμένο στους ουρανούς ένα νεογέννητο παιδί που ονομαζόταν Χριστός και Ιησούς. Ήταν τοποθετημένο επάνω στους βραχίονες της ουράνιας παρθένου ή της Παρθένου των Σημείων (Ζωδίων) αυτήν ακριβώς που ο Ερατοσθένης ονομάζει Ίσιδα ή μητέρα του Ώρου.

Σε ποιο σημείο του ουρανού αντιστοιχεί αυτή η Παρθένος των Σφαιρών και το παιδί της; Στην ώρα του μεσονυκτίου της 25ης Δεκεμβρίου ακριβώς την στιγμή που θεωρούν οτι γεννήθηκε ο Θεός του έτους, ο νέος Ήλιος ή Χριστός στην ανατολική παρυφή στο σημείο ακριβώς που ανέτελλε ο Ήλιος την πρώτη ημέρα.

Είναι ένα γεγονός ανεξάρτητο απο κάθε υπόθεση, ανεξάρτητο απο όλα τα συμπεράσματα τα οποία θέλω να εξάγω, το οτι σε καθορισμένη ώρα του μεσονυκτίου της 25ης Δεκεμβρίου στους αιώνες που έκανε την εμφάνισή του ο Χριστιανισμός, το ουράνιο Σημείο (Ζώδιο) το οποίο ανέτελλε στον ορίζοντα και του οποίου η επιρροή κυριαρχούσε στην έναρξη της νέας Ηλιακής περιστροφής, ήταν η Παρθένος των αστερισμών.

Ένα άλλο γεγονός ακόμη είναι, οτι ο Θεός Ήλιος ο οποίος γεννήθηκε στην χειμερινή τροπή ευθυγραμμίζεται με αυτήν και την περιβάλλει με τα πυρά του κατά την εποχή της δικής μας εορτής, της κοίμησης της Θεοτόκου ή της σύνδεσης της μητέρας με το παιδί της. Είναι ένα ακόμη γεγονός το οποίο απορρέει απο τις ακτίνες του Ηλίου σε σχέση με την ανατολή ή την δύση του, το οτι εορτάζουμε την εμφάνισή του στον κόσμο ή την γέννησή του αυτήν την στιγμή.

Δεν εξετάζω τα κίνητρα που τους οδήγησαν στο να τοποθετήσουν σε αυτές τις χρονικές περιόδους, τις εορτές αυτές. Μου αρκεί να πω, οτι είναι τρια γεγονότα τα οποία ουδείς μπορεί να εξαφανίσει με συλλογισμούς, ώστε ένας προσεκτικός παρατηρητής ο οποίος έχει εννοήσει καλά την μεγαλοφυΐα των αρχαίων Μυσταγωγών, να εξάγει σημαντικότατα συμπεράσματα, υπό τον όρο να μην ψάχνει να βρει σε αυτά ένα καθαρό παιχνίδι της τύχης, κάτι το οποίο δεν μπορεί καθόλου να πείσει εκείνους που φυλάγονται απο ο,τιδήποτε θα μπορούσε να τους απομακρύνει απο τον τρόπο που σκέπτονται και απο το να διαιωνίσουν τις προλήψεις τους.

Τουλάχιστον βέβαιο είναι οτι η ίδια Παρθένος, που μόνο αλληγορικά μπορεί να γίνει μητέρα χωρίς να πάψει να είναι παρθένος, εκπληρώνει τα τρία μεγάλα έργα της Παρθένου. Μητέρα του Χριστού και στην γέννηση του παιδιού της και στην δική της γέννηση και στην σύνδεσή της με αυτόν στους ουρανούς. Αυτό όμως που εξετάζουμε εδώ περισσότερο είναι το έργο της ως μητέρα.

Είναι πολύ φυσικό να σκεφτούμε οτι αυτοί που προσωποποίησαν τον Ήλιο και τον έκαναν να περάσει απο ολες τις ηλικίες της ανθρώπινης ζωής, που τον ενέπλεξαν σε διάφορες περιπέτειες οι οποίες υμνήθηκαν σε άσματα και τις διηγήθηκαν σε θρύλους, δεν παρέλειψαν να φτιάξουν το ωροσκόπιό του, όπως έφτιαχναν και το ωροσκόπιο των άλλων παιδιών κατά την ακριβή ώρα της γέννησής τους. Αυτό ήταν συνήθεια περισσότερο των Χαλδαίων και των Μάγων. Έπειτα γιόρταζαν αυτήν την γιορτή με το όνομα γενέθλιος ημέρα ή ημέρα της γέννησης, Dies Natalis.

Η ουράνια Παρθένος λοιπόν η οποία προΐστατο κατά την γέννηση του προσωποποιημένου θεού της ημέρας, ήταν λογικό να είναι η μητέρα του και να εκπληρώνει την προφητεία του αστρολόγου που είχε πει, οτι «μια Παρθένος θα συλλάβει και θα τεκνοποιήσει», δηλαδή θα τεκνοποιήσει τον Θεό Ήλιο, όπως η Παρθένος της Σάϊδος, από όπου προέρχονται οι χαραγμένες εικόνες στην σφαίρα των Μάγων τις οποίες μας περιέγραψε ο Abulmazar για τις οποίες έκαναν λόγοι οι Kirker, Selden ο περίφημος Pic, Roger Bacon, Αλβέρτος ο μέγας, Blaeu, Slofler και πάμπολλοι άλλοι.

Θα παρουσιάσουμε εδώ απόσπασμα απο αυτό το εδάφιο. «Βλέπει κάποιος», λέει ο Abulmazar «στην πρώτη Δεκάδα ή στις δέκα πρώτες μοίρες του Σημείου (Ζωδίου) της Παρθένου, σύμφωνα με τις πιο παλιές παραδόσεις των Περσών, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων, του Ερμή και του Ασκληπιού, μία νεαρή κόρη ονομαζόμενη στην Περσική γλώσσα Seclenidos de Darrama, όνομα μεταφραζόμενο στα Αραβικά Adrenedefa, δηλαδή μια αγνή παρθένο, αμόλυντη, άσπιλη, με ωραίο ανάστημα και ευχάριστο πρόσωπο, με μακριά μαλλιά και ύφος σεμνό.

Κρατά μέσα στα χέρια της δύο στάχυα, κάθεται σε έναν θρόνο, ταϊζει ένα νεαρό παιδί θηλάζοντάς το, το οποίο ορισμένοι καλούν Ιησού και οι Έλληνες Χριστό». Η σφαίρα των Περσών που δημοσιεύτηκε απο τον Scaliger έπειτα απο αυτά τα σχόλια του Manilius περιγράφει κατά τον ίδιο περίπου τρόπο την ουράνια Παρθένο, όμως χωρίς να ονομάζει το παιδί το οποίο θηλάζει. Τοποθετεί δίπλα της έναν άντρα που δεν μπορεί να είναι άλλος απο τον Βοώτη, ο οποίος καλείται ο τροφός της Παρθένου Ίσιδος ή του Ώρου.

Στην εθνική βιβλιοθήκη μπορεί κάποιος να βρει ένα αραβικό χειρόγραφο το οποίο περιέχει τα Δώδεκα Σημεία (Ζώδια) ιχνογραφημένα και χρωματισμένα, όπου σε αυτά μπορείς να δεις ένα νεαρό παιδί δίπλα στην ουράνια Παρθένο που παριστάνεται περίπου όπως οι παρθένες μας και η Αιγυπτιακή Ίσιδα με το παιδί της. Είναι περισσότερο και απο αληθοφανές, οτι οι αρχαίοι αστρολόγοι τοποθέτησαν στον ουρανό την παιδική εικόνα του νέου Ήλιου, του αστερισμού που κυριαρχούσε κατά την γέννησή του και την έναρξη του έτους στην χειμερινή τροπή και απο εκεί δημιουργήθηκαν οι επινοήσεις για το Θείον Φως που είχε συλληφθεί στους αγνούς κόλπους μιας παρθένου εφόσον πράγματι αυτός ο αστερισμός ήταν η Παρθένος.

Αυτό το συμπέρασμα είναι πιο φυσικό [(πιο φυσιολογικό και λογικό)] απο την γνώμη εκείνων οι οποίοι επιμένουν οτι υπήρξε μια γυναίκα η οποία είχε γίνει μητέρα χωρίς να πάψει να είναι παρθένος και οτι ο καρπός που τεκνοποίησε είναι εκείνο το αιώνιο ον που κινεί και κυβερνά όλη την Φύση. Κατά τον ίδιο τρόπο οι Έλληνες έλεγαν για τον Θεό τους που είχε την μορφή του Κριού και του Αμνού τον περίφημο Άμμωνα ή Δία, οτι ανατράφηκε απο την Θέμιδα, όνομα το οποίο είναι και αυτό ένα απο εκείνα του αστερισμού της Παρθένου.

Ονομάζεται επίσης Δήμητρα στην οποία έδιδαν το επίθετο Αγία - Παρθένος και ήταν η μητέρα του νεαρού Βάκχου ή Ηλίου του οποίου, εξέθεταν την εικόνα του με παιδική έκφραση στα άδυτά τους κατά την χειμερινή τροπή. Η μαρτυρία πιστοποιείται απο τον συγγραφέα των χρονικών της Αλεξανδρείας, που εκφράζεται έτσι. «Οι Αιγύπτιοι έχουν καθιερωμένο έως σήμερα τον τοκετό μίας παρθένου και την γέννηση του παιδιού της, το οποίο εκθέτουν σε προσκύνημα του λαού, μέσα σε μία φάτνη. Ο βασιλιάς Πτολεμαίος όταν ζήτησε να του εξηγήσουν τους λόγους αυτής της συνήθειας του απάντησαν, οτι ήταν ένα μυστήριο που διδάχτηκε στους πατέρες τους απο έναν αξιοσέβαστο προφήτη». Γνωστό είναι, οτι προφήτης για αυτούς ήταν ένας Μυσταγωγός.»

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Rose]

« Έχει λεχθεί, δεν γνωρίζω έπειτα από ποία μαρτυρία, οτι οι αρχαίοι Δρυίδες επίσης απέδιδαν τιμές σε μία παρθένο και στο άγαλμά της με αυτό το επίγραμμα: ''Virginii Parituroe'' το οποίο βρισκόταν στην περιοχή της Chartres. Είναι όμως τουλάχιστον βέβαιο, οτι στα μνημεία του Μίθρα ή του Ηλίου, η λατρεία του οποίου είχε καθιερωθεί άλλοτε στην Μεγάλη Βρετανία, μπορεί κάποιος να δει μια γυναίκα που θηλάζει ένα παιδί και η οποία δεν μπορεί παρά να είναι η μητέρα του θεού Ημέρα.

Ο Άγγλος συγγραφέας ο οποίος αναπτύσσει με λεπτομέρεια το θέμα σχετικά με αυτό το μνημείο, δίνει λεπτομέρειες όλων των σημείων που μπορούν να αποδείξουν τις σχέσεις που είχαν μεταξύ τους οι εορτές της γέννησης του Χριστού με τις εορτές της γέννησης του Μίθρα. Ο συγγραφέας αυτός, περισσότερο ευσεβής παρά φιλόσοφος, βλέπει σε αυτά κατά φαντασίαν εορτές έπειτα απο προφητικές ιδέες για την μελλοντική γέννηση του Χριστού. Επισημαίνει πολύ λογικά, οτι η Μιθραϊκή λατρεία είχε εξαπλωθεί σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ιδιαίτερα στην Γαλατία και την Μεγάλη Βρετανία.

Δημοσιεύει επίσης την μαρτυρία του Αγίου Ιερώνυμου, ο οποίος διαμαρτύρεται γιατι οι εθνικοί γιόρταζαν τις εορτές του νεο γέννητου Ηλίου ή του Αδώνιδος καθώς και του Μίθρα, στη Βηθλεέμ ακριβώς στο ίδιο μέρος που λεγόταν οτι γεννιέται ο Χριστός · κάτι το οποίο είναι κατά την γνώμη μας η ίδια λατρεία με διαφορετικό όνομα, όπως εμείς έχουμε δείξει στον μύθο του Αδώνιδος, θανόντος και αναστάντος όπως ο Χριστός.

Αφού καταδείξαμε την αστρονομική βάση η οποία υποστηρίζει τον θρύλο της ενσάρκωσης του Ηλίου, υπό το όνομα του Χριστού, μέσα στον κόλπο μιας παρθένου, τώρα θα εξετάσουμε την προέλευση αυτής [(της βάσης)] που τον κάνει να πεθαίνει και έπειτα τον ανασταίνει, στην Εαρινή Ισημερία, υπό μορφήν Πασχαλινού Αμνού. »

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Rose]

«Ο Ήλιος, ο μόνος επανορθωτής των δεινών που προκαλεί ο Χειμώνας, παρουσιάζεται σύμφωνα με τις ιερατικές επινοήσεις να γεννήθηκε στο Ηλιοστάσιο, να πρέπει να παραμείνει τρεις μήνες ακόμη στα κατώτερα Ζώδια στην περιοχή που υπόκειται στην διάθεση του κακού και του σκότους και να είναι υπο την κυριαρχία του αρχηγού τους, πριν διασχίσει το περίφημο πέρασμα της Εαρινής Ισημερίας, που του εξασφαλίζει τον θρίαμβο επί της νύχτας και ανανεώνει την επιφάνεια της Γης. Τον αναπαριστούν λοιπόν, όλον αυτόν τον χρόνο να ζει εκτεθειμένος σε όλες τις αδυναμίες της θνητής ζωής, έως ξανααναλάβει τα δικαιώματα της θεότητας, κατά τον θρίαμβό του. Η αλληγορική μεγαλοφυΐα των Μυσταγωγών θα του συνθέσει μία ζωή και θα φανταστεί περιπέτειες ανάλογες του χαρακτήρα που του αποδίδουν και εκπληρώνουν τον σκοπό που προυποθέτει η μύηση.

Κατά τον ίδιο τρόπο και ο Αίσωπος θέλοντας να σκιαγραφήσει τον ισχυρό και άδικο άνθρωπο που καταπιέζει τον αδύνατο, τον παρέστησε συγκρίνοντάς τον με ζώα τα οποία είχαν αντίθετες ιδιότητες και επινόησε μία πραγματική ενέργεια για να επιτύχει τον ηθικό σκοπό του ηθικού μύθου. Όμοια και οι Αιγύπτιοι επινόησαν τον μύθο του Οσίριδος ή του αγαθοποιού Ηλίου ο οποίος διατρέχει το Σύμπαν για να σκορπίσει σε αυτό τα αμέτρητα αγαθά των οποίων αποτελεί την πηγή και του αντέταξαν την Αρχή του Σκότους, τον Τυφώνα, ο οποίος εναντιώνεται στα έργα του και τον θανατώνει. Όλα αυτά που κατασκεύασαν για τον μύθο του Οσίριδος και του Τυφώνα τα στήριξαν επίσης σε μία απλή ιδέα στην οποία μας παρουσιάζουν τον έναν νόμιμο βασιλιά και τον άλλον τύραννο της Αιγύπτου.

Εκτός των λειψάνων αυτών των αρχαίων ιερατικών επινοήσεων, τα οποία μας διέσωσαν οι Διόδωρος και Πλούταρχος, έχουμε και μία ζωή του Οσίριδος και του Τυφώνος, εκείνη την οποία έφτιαξε ο επίσκοπος Συνέσιος, αφού είναι γνωστό οτι οι τότε επίσκοποι κατασκεύαζαν θρύλους. Σε αυτόν, οι περιπέτειες, ο χαρακτήρας και η απεικόνιση των δύο αρχών της Αιγυπτιακής Θεολογίας σχεδιάστηκαν με φαντασία, όμως σύμφωνα με την ιδέα του ρόλου που καθένας εξ αυτών έπρεπε να παίζει, προκειμένου να εκφράζει σε έναν μύθο την αντίθετη δράση των δύο Αρχών οι οποίες βρίσκονταν σε αντίθεση και μάχονταν στην Φύση.

Οι Πέρσες είχαν επίσης την ιστορία τους με τον Ωρομάσδη και τον Αχριμάν, η οποία περιλάμβανε την ιστορία των πολέμων τους καθώς και την μάχη της νίκης της Αρχής του Καλού επί της Αρχής του Κακού. Οι Έλληνες είχαν την ζωή του Ηρακλέους και την ζωή του Βάκχου που περιείχαν την ιστορία των ενδόξων άθλων τους και των αγαθών τα οποία είχαν σκορπίσει σε όλη την Γη και αυτές οι περιγραφές ήταν ευφυή και σοφά άσματα.

Αντιθέτως, η ιστορία του Χριστού είναι ένας βαρετός θρύλος ο οποίος έχει τον χαρακτήρα της θλίψης και της στειρότητας όπως έχουν και όλοι οι θρύλοι των Ινδών στους οποίους δεν βρίσκεις άλλο θέμα εκτός απο ευσεβείς, μετανοούντες και Βραχμάνους που στοχάζονται. Ο Θεός τους, ο Βισνού, ενσαρκωμένος ως Κρίσνα, έχει πολλά κοινά σημεία με τον Χριστό. Ξαναβρίσκει εκεί κάποιος ορισμένες πονηριές του μικρού Κρίσνα οι οποίες μοιάζουν πολύ με εκείνες που το Ευαγγέλιο αποδίδει σαν γεγονότα στον Χριστό κατά την παιδική του ηλικία και
μεγαλώνοντας ανασταίνει νεκρούς όπως ο Χριστός.»

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Rose]

«Οι Μάγοι επίσης είχαν το θρύλο του αρχηγού της θρησκείας τους. Προφητείες είχαν προαναγγείλλει την γέννησή του. Είχε εκτεθεί σε κινδύνους κατά την παιδική του ηλικία και υποχρεώθηκε να καταφύγει στην Περσία, όπως ο Χριστός στην Αίγυπτο. Καταδιώχθηκε όπως και ο Χριστός απο έναν εχθρό βασιλιά ο οποίος ήθελε να απαλλαγεί απο αυτόν. Ένας άγγελος τον πήγε στον ουρανό απο όπου εισηγήθηκε το βιβλίο του νόμου του. Όπως ο Χριστός, παρακινήθηκε απο τον διάβολο ο οποίος του έδινε μεγαλειώδεις υποσχέσεις για να τον υποχρεώσει να εξαρτάται απο αυτόν. Συκοφαντήθηκε και καταδιώχθηκε απο τους ιερείς, όπως και ο Χριστός απο τους Φαρισαίους, τους αντιπαρέθεσε θαύματα για να πιστοποιήσει την Θεία του αποστολή και τις δοξασίες που περιείχε το βιβλίο του.

Εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος με αυτόν τον παραλληλισμό, οτι εκείνοι οι οποίοι συνέγραψαν τον θρύλο για τον Χριστό και κάνουν τους Μάγους να φθάνουν στο λίκνο του οδηγημένοι απο το περίφημο άστρο που έλεγαν οτι το είχε προπεί ο Ζωροάστρης, ο αρχηγός της θρησκείας τους, δεν παράλειψαν να εισάγουν σε αυτόν τον θρύλο πολλά κοινά χαρακτηριστικά τα οποία ανήκαν στον αρχηγό της θρησκείας των Περσών, της οποίας ο Χριστιανισμός δεν είναι παρά ένας κλάδος και με την οποία ταυτίζεται πολύ όπως είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε αναφερόμενοι στην Μιθραϊκή θρησκεία ή για τον Ήλιο – Μίθρα, την μεγάλη θεότητα των Περσών.

Οι δημιουργοί αυτού του θρύλου δεν είχαν ούτε αρκετή μόρφωση, ούτε αρκετή μεγαλοφυΐα για να φτιάξουν άσματα ανάλογα με εκείνα του Ηρακλέους, του Θησέως, του Ιάσονος, του Βάκχου, κλπ. Άλλωστε, ο μίτος της αστρονομικής γνώσης είχε χαθεί για εκείνους, και περιορίζονταν στο να συνθέτουν θρύλους απο τα απομεινάρια των αρχαίων επινοήσεων, τις οποίες πλέον δεν εννοούσαν.

Και σε όλα αυτά, ας προστεθεί και το οτι ο σκοπός του Μυσταγωγού στα Μυστήρια του Χριστού ήταν ένας σκοπός καθαρά ηθικός, και λιγότερο αναζητείτο η σκιαγράφηση του ήρωα, του νικητή των Γιγάντων και όλων των δεινών που ήταν σκορπισμένα στην Φύση, αλλα σκιαγραφείτο ένας ήρεμος και γλυκύς άνθρωπος, υπομονετικός, καλοσυνάτος, που ήρθε στη Γη για να κηρύξει με το παράδειγμά του τις αρετές των οποίων την πρακτική ήθελαν να διδάξουν στους μυημένους στα μυστήριά του, που ήταν τα μυστήρια του Αιωνίου Φωτός.

Τον παράστησαν λοιπόν να δρα με αυτήν την έννοια, να κηρύσσει και να παραγγέλνει τα αυστηρά θρησκευτικά καθήκοντα των Εσσαίων τα οποία έμοιαζαν πολύ με τα θρησκευτικά καθήκοντα των Βραχμάνων και των ευσεβών της Ινδίας. Είχε μαθητές όπως ο Sommona - Kodon des Siamois, Θεός ο οποίος γεννήθηκε επίσης απο μία παρθένο με την δράση του Ηλίου και ο αριθμός των αποστόλων του τοποθετήθηκε χαρακτηριστικά στην μεγάλη δωδεκαδική υποδιαίρεση την οποία ξαναβρίσκουμε σε όλες τις θρησκείες οι οποίες έχουν για Ήρωα τον Ήλιο [(αφού πάντα συμπτωματικά δώδεκα είναι οι μήνες του έτους κατά το οποίο η Γη ολοκληρώνει περιφορά γύρω απο τον Ήλιο)].

Μα ο θρύλος του ήταν περισσότερο μεγαλειώδης, παρά ευχάριστος και με το να είναι αρεστός δεικνύεται έστω και λίγο η ευπιστία και η αμάθεια των Εβραίων. Όπως τον παρέστησε στους Εβραίους ο δημιουργός του ιερού θρύλου, γεννιέται, υποτάσσεται και αυτός και η μητέρα του στους θρησκευτικούς κανόνες αυτού του λαού. Υπεβλήθη, όπως και όλα τα τέκνα Εβραίων, σε περιτομή την ογδόη ημέρα απο την γέννησή του. Η μητέρα του όπως και όλες οι άλλες γυναίκες Εβραίων, υποχρεώθηκε να παρουσιαστεί στον Ναό για να εξαγνιστεί.

Οποιοσδήποτε αντιλαμβάνεται οτι όλα αυτά έπρεπε αναγκαστικά να ακολουθηθούν σύμφωνα με την αρχική ιδέα, να γεννηθεί, να κηρύξει, να πεθάνει και στην συνέχεια να αναστηθεί, διότι αδυνατεί να νοηθεί ανάσταση εάν δεν προϋπάρξει θάνατος.

Μόλις τον μεγάλωσαν, τον έκαναν να περάσει απο την εφηβεία και τη νεότητα και εμφανίστηκε πρόωρα μορφωμένος τόσο πολύ έως του σημείου σε ηλικία δώδεκα ετών να εκπλήττει όλους τους διδασκάλους. Την ηθική την οποία ήθελαν να την έχει εντυπωμένη στον νου του την έβαλαν σαν διδασκαλίες στις ομιλίες του ή σαν παραδείγματα στις πράξεις του. Παρέθεσαν υποθετικά θαύματα που τα υπεστήριξαν σαν πραγματικά και τοποθέτησαν εκ των προτέρων φανατικούς που λέγονταν μάρτυρες. Διότι και ποιος δεν κάνει θαύματα οπουδήποτε μπορεί να βρει ανθρώπους οι οποίοι είναι προδιατεθειμένοι να τα πιστέψουν;

Τέτοιου είδους θαύματα είδαν -ή πίστεψαν οτι είδαν- στον τάφο του ευτυχέστατου Paris [(Διάκος Ζανζενιστής 1690 - 1727)] σε έναν αιώνα επίσης φωτισμένο σαν τον δικό μας και μέσα σε ένα άπειρο πλήθος που ποικιλότροπα θα μπορούσε να κριτικάρει, αλλά και πολύ περισσότερο να προμηθεύσει ενθουσιώδεις και απατεώνες.

Όλοι οι αρχηγοί θρησκειών θεωρούνται οτι έκαναν θαύματα. Ο Fo στους Κινέζους κάνει θαύματα και σαράντα χιλιάδες οπαδοί του δημοσιεύουν παντού οτι τα είδαν. Ο Οdin κάνει επίσης θαύματα στους Σκανδιναβούς, ανασταίνει νεκρούς, κατεβαίνει στον Άδη και δίνει στα νεογέννητα παιδιά ένα είδος βαπτίσματος.

Το αξιοθαύμαστο, είναι η μεγάλη δικαιοδοσία όλων των θρησκειών. Τίποτε δεν είναι πιο πολύ πιστευτό απο το απίστευτο.

Ο επίσκοπος Συνέσιος είπε και το γνώριζε καλά, οτι χρειάζονταν θαύματα για τον λαό ακόμη και με οποιοδήποτε τίμημα, γιατι αλλιώς δεν θα μπορούσαν να τον καθοδηγήσουν. Όλη λοιπόν η ζωή [(το σενάριο ζωής)] του Χριστού έχει συνθεθεί υπό αυτό το πνεύμα.

Αυτοί που την κατασκεύασαν, τον συνέδεσαν με εικονικά γενονότα, όχι μόνο σε γνωστούς τόπους, όπως έκαναν όλοι οι αρχαίοι ποιητές στους μύθους του Ηρακλέους, του Βάκχου, του Οσίριδος, κλπ, αλλά ακόμη και με μία εποχή και με ονόματα πολύ γνωστά, όπως ο αιώνας του Αυγούστου, του Τιβερίου, του Ποντίου Πιλάτου, κλπ, πράγμα που αποδεικνύει όχι την πραγματική ύπαρξη του Χριστού, αλλά μόνο οτι η ιερατική επινόηση είναι μεταγενέστερη - και αυτό είναι κάτι για το οποίο ουδόλως αμφιβάλλουμε.

Τέτοιες επινοήσεις έκαναν πάρα πολλές, αφού υπολογίζουν μέχρι πενήντα περίπου τα ευαγγέλια ή βίους του Χριστού και διηγούνται για εκείνον τόσες ιστορίες, όσες άπειροι τόμοι μόλις που θα μπορούσαν να τους συμπεριλάβουν, σύμφωνα με την έκφραση ενός απο τους δημιουργούς αυτών των θρύλων.

Η μεγαλοφυία των Μυσταγωγών ανοίγει ένα απέραντο στάδιο, αλλά όλοι συμφωνούν σε δύο βασικά σημεία, στην ενσάρκωση που ερμηνεύσαμε και στον θάνατο και στην ανάσταση που θα καταδείξουμε οτι δεν ανήκει σε κανέναν άλλον απο τον Ήλιο, και δεν είναι τίποτε άλλο απο επανάληψη μιας τραγικής περιπέτειας αποτυπωμένης σε όλα τα μυστήρια και που έχει περιγραφεί σε όλα τα άσματα και σε όλους τους θρύλους των λατρών του Ηλίου, με ένα πλήθος απο διάφορα ονόματα.»

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Rose]

«Σε αυτό το σημείο ας ξαναθυμηθούμε το άνωθι αποδειχθέν, δηλαδή οτι ο Χριστός έχει όλες τις χαρακτηριστικές ιδιότητες του Θεού - Ηλίου κατά την γέννησή του ή την ενσάρκωσή του στην κοιλιά μιας παρθένου και οτι η γέννησή του συμπίπτει να γίνεται την ίδια στιγμή κατά την οποία οι αρχαίοι εόρταζαν την γέννηση του Ηλίου - Μίθρα και οτι αυτό γίνεται όταν αρχίζει η κυριαρχία ενός αστερισμού ο οποίος έχει παραστηθεί στην σφαίρα των Μάγων να κρατά ένα νεαρό παιδί που ονομάζεται Ιησούς.

Τώρα πρόκειται να καταδείξουμε οτι έχει ακόμη όλους τους χαρακτήρες - ιδιότητες του Θεού Ηλίου κατά την ανάστασή του τόσο σε ό,τι αφορά την εποχή που νομίζεται απο κάποιους οτι αυτό το γεγονός συνέβη όσο και σε ό,τι αφορά την μορφή με την οποία εμφανίζεται ο Χριστός κατά τον θρίαμβό του.

Λήγοντας τις ερμηνείες μας για την διατεινόμενη πτώση του ανθρώπου και για τον μύθο που ο όφις εισάγει το κακό στον κόσμο, αναφέραμε, οτι το κακό ήταν τέτοιας φύσης, που θα μπορούσε να επανορθωθεί απο τον Ήλιο της άνοιξης, και μόνον απο αυτόν. Η επιχειρούμενη επανόρθωση απο τον Χριστό, εάν είναι ο θεός Ήλιος, θα πρέπει λοιπόν να γίνεται αυτήν την εποχή.

Έτσι, ακριβώς στην Εαρινή Ισημερία είναι που θριαμβεύει ο Χριστός εξιλεώνοντας το ανθρώπινο γένος απο τα δεινά του, σύμφωνα με τον ιερατικό μύθο των Χριστιανών, τον καλούμενο βίος του Χριστού.

Aυτή είναι η εποχή του έτους με την οποία έχουν συνδεθεί οι εορτές που έχουν αντικείμενο τον εορτασμό αυτού του μεγάλου γεγονότος, διότι το Πάσχα των Χριστιανών όπως και το Πάσχα των Εβραίων έχει αναγκαστικά τοποθετηθεί στην πανσέληνο της Εαρινής Ισημερίας, δηλαδή στην στιγμή του έτους κατά την οποία ο Ήλιος διασχίζει το περίφημο αυτό πέρασμα που χωρίζει το κράτος του Θεού του Φωτός απο το κράτος του Πρίγκηπα του Σκότους και όπου αναζωογονείται στις χώρες μας και στα δικά μας κλίματα το άστρο που δίνει το Φως και την Ζωή σε όλη την Φύση.

Οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί αποκαλούν αυτή την εορτή, εορτή του Περάσματος [(Πασάχ-Πάσχα σημαίνει πέρασμα στα εβρ.)] διότι τότε είναι που ο Θεός - Ήλιος ή Άρχων της Φύσης περνά προς τα μέρη μας για να σκορπίσει τα αγαθά του, εκείνα τα οποία ο Όφις του σκότους και του φθινοπώρου μας τα είχε στερήσει καθ'όλη την διάρκεια του χειμώνα. Είναι ο ωραίος Απόλλων πλήρης όλων των δυνάμεων της νεότητος ο οποίος θριαμβεύει εναντίον του Όφεως Πύθωνος. Είναι η εορτή του Κυρίου, διότι στον Ήλιο έδιναν αυτόν τον αξιοσέβαστο τίτλο.

Άδωνις και Αδονάι σήμαινε αυτό το άστρο, Κύριος του Κόσμου, σύμφωνα με τον Ανατολικό μύθο για τον Άδωνι - Θεό Ήλιο, που όπως ο Χριστός έβγαινε νικητής απο τον τάφο, αφού τον είχαν κλάψει για τον θάνατό του. Κατά την καθαγίαση των επτά ημερών στους επτά πλανήτες, η ημέρα του Ηλίου ονομάζεται ημέρα του Κυρίου [(Κυριακή)] . Προηγείται της Δευτέρας, Lundi ή ημέρας της Σελήνης [(Luna)] , και ακολουθεί το Σάββατο ή ημέρα του Κρόνου [(Sabbath, Σαββαώθ)] . Δύο πλανήτες οι οποίοι καταλαμβάνουν τις άκρες της μουσικής κλίμακας στην οποία ο Ήλιος βρίσκεται στο κέντρο σχηματίζοντας το μουσικό τέταρτο. Έτσι το επίθετο Κύριος είναι σε όλες τις περιστάσεις κατάλληλο για τον Ήλιο.

Αυτή η εορτή του Περάσματος του Κυρίου πρωταρχικά τοποθετήθηκε στις 25 Μαρτίου, δηλαδή ακριβώς τρεις μήνες μετά την γέννησή του που είναι και η ημέρα της γέννησης του Ηλίου.

Ήταν λοιπόν όταν αυτό το άστρο ξαναπαίρνοντας την δημιουργό δύναμή του και όλη τη γονιμοποιό δράση του ήταν επιφορτισμένο να ανανεώσει την Φύση, να αποκαταστήσει νέα τάξη πραγμάτων, να δημιουργήσει, τρόπον τινά, ένα νέο Σύμπαν επί των ερειπίων του παλιού κόσμου και μέσω του Εαρινού Αμνού να κάνει τον άνθρωπο να περάσει στο κράτος του Φωτός και Καλού που επανέφερε η δική του παρουσία.»


[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]