Δύο είναι οι Ιερότερες στιγμές.
Η γέννηση και ο θάνατος, στην ουσία είναι ένα, η ίδια κατάσταση.
Την στιγμή του περάσματος του θανάτου, ο άνθρωπος αντικρύζει το τούνελ βγαίνοντας προς το φώς, όπως το έχουν περιγράψει, αλλά και την στιγμή της γέννησης στον ph κόσμο, το βρέφος αντικρύζει πάλι ένα τούνελ πρός τό φώς από το σκοτάδι της μύτρας, βγαίνοντας από τη μύτρα.
Η ίδια κατάσταση, το πέρασμα γίνεται μέσα σε απόλυτο οργασμό και ψυχική εφορία τόσο που ενεργοποιούνται πλήρως τα ψυχικά κέντρα εκρύνοντας για τελευταία φορά στο έπακρο στο φυσικό σώμα που εγκαταλείπεται, τις ουσίες στον εγκέφαλο, που έχει παρατηρήσει και καταγράψει, μέχρι εκεί που μπορούν να κατανοήσουν, η σύγχρονη επιστήμη. Γι αυτό και θα παρατηρήσετε ότι πριν το τελικό στάδιο αποχώρησης, υπάρχει μιά έντονη αναλαμπή και διαύγεια και αυτός που είναι να αναχωρήση δείχνει απόλυτα φυσιολογικός. Σε θάνατο όχι αιφνίδιο και απότομο.
Όποιος παρίσταται την στιγμή της αποχώρησης ενός όντος, ή αλλιώς της αλλαγής του σε διαφορετική συνειδησιακή κατάσταση και βοηθά με τις θετικές του σκέψεις, είναι από μόνος του Ευλογία.
Το ίδιο όποιος παρίσταται και στην ενσάρκωση ενός, γέννηση ενός νέου πλάσματος.
Μην επιτρέπετε σε κανένα σε αυτές τις Ιερότερες στιγμές της ύπαρξης να φωνάξει, να κλάψει και να ουρλιάξει ακόμα, απόλυτη σιγή πρέπει να επικρατεί και μόνο σκέψεις ειρήνης, φωτός και γαλήνης πρέπει να επικρατούν και να συνοδεύουν την είσοδο ή την έξοδο.