"Αγάπη" : άραγε επιτυγχάνεται εσκεμμένα?

[Avaris]

Κάποια στιγμή έτυχε να διαβάσω κάποιους προβληματισμούς γύρω απο το θέμα "Αγάπη".

Το "πρίσμα οπτικής" αφορούσε στην "Ηθική" και "Μεταφυσική" πλευρά του θέματος.

Αυτό που λέμε δηλαδή, "εαν δεν νοιώσεις Αγάπη για τον πλησίον σου, δεν θα μπορέσεις να προχωρήσεις στην Ατραπό".

Η ρήση είναι γνωστή και έχει εξέχουσα θέση σε κάθε Θρησκεία και φιλοσοφία: "Αγάπα τον πλησίον σου".

Αυτό όμως "επιτυγχάνεται εσκεμμένα"? Εύκολο να το λές, αλλά πως το κάνεις "πράξη" είναι το θέμα.....

Σε εκείνον τον ενδιαφέροντα διάλογο λοιπόν, μου έκαναν εντύπωση δύο επιχειρήματα.

Ο πρώτος ισχυρίστηκε πως μετά απο τόσα χρόνια και προσπάθεια στον Εσωτερισμό και το μόνο που κατάφερε ως προς το συγκεκριμένο θέμα είναι να μην μισεί τον άλλον, να δείχνει ανοχή, να ξεχνάει το κακό που του έκανε ο άλλος, ίσως και να συγχωρεί, αλλά μέχρι εκεί. Πως είναι δυνατόν να αγαπήσει κι απο πάνω τον άλλον? Κουμπί είναι η αγάπη για να το πατήσεις και να την "νοιώσεις" έτσι, ξαφνικά? Ή το νοιώθεις ή δεν το νοιώθεις, σου λέει.

Ο δεύτερος συνομιλητής ισχυρίστηκε πως η Αγάπη δεν είναι μόνον συναίσθημα, αλλά κυρίως "πράξεις". Για παράδειγμα, είπε, πήγαινε να ψωνίσεις απο το μαγαζί του εχθρού σου. Αυτή είναι πράξη αγάπης και δημιουργεί απο μόνη της "θετική αύρα" και "αντενέργειες".

Μου έκαναν εκπληκτική εντύπωση και τα δύο επιχειρήματα, καθόσον με απασχολεί έντονα το θέμα.

Συντάσσομαι - συναισθηματικά - με την πρώτη θέση. Αλλά η δεύτερη θέση, "νοιώθω" ενστικτωδώς ότι "ανοίγει διαύλους" προς κάτι "ανώτερο".

Τι λέτε να το συζητήσουμε?

[Eleni]

Ωραίο θέμα Αγαπητέ Avaris.
Και εγώ αισθάνομαι οτι πρέπει να υπάρχει μια κατάσταση τέτοια που να περιγράφεται ως << αγάπη>> η οποία δεν εχει καμία σχέση με την απλή έλλειψη μίσους η την ανοχή και την υπομονή.
Επίσης απο τις ''αναλαμπές '' που μου συμβαίνουν θεωρώ οτι δεν σχετίζεται ούτε με αυτό που εννοούμε συνήθως με αυτή την λέξη πράγμα το οποίο περιλαμβάνει ένα σωρό άλλες ιδιότητες η ανάγκες .
Νομίζω οτι αυτή η κατάσταση επιτυγχάνεται οταν είμαστε εμείς ενεργειακά θετικά φορτισμένοι...τότε θέλουμε να ''δώσουμε'', να διαδώσουμε αυτή την ευφορία και έχουμε και την επιθυμία να την κάνουμε γνωστή για να βοηθήσουμε...
Ομως αυτό δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να γίνεται ''κατα παραγγελείαν'' ...ούτε είναι κουμπί όπως λές για να το πατήσουμε.
Εχω την άισθηση οτι η γνώση φέρνει κατανόηση και αυτή αγάπη...απο την άλλη η αγάπη είναι το κίνητρο για την γνώση...προχωράνε μαζί και αυξάνονται.

Αλλά η δεύτερη θέση, "νοιώθω" ενστικτωδώς ότι "ανοίγει διαύλους" προς κάτι "ανώτερο".

[Eleni]

Αλλά η δεύτερη θέση, "νοιώθω" ενστικτωδώς ότι "ανοίγει διαύλους" προς κάτι "ανώτερο".

Αφού Ο θεός μας είναι αγάπη για να τον αγγίξουμε θα πρέπει να γίνουμε κι εμεις κάτι που να πλησιάζει πρός τα εκεί....πολύ μακρινός στόχος...

[Κανένας]

Η αγάπη εκφράζεται με συναίσθημα αλλά και με πράξεις. 

Για να μπορείς προσφέρεις αγάπη, πρέπει να είσαι πλούσιος μέσα σου.  Να είσαι δυνατός.  Πρέπει πρώτα να αγαπάς τον εαυτό σου.  Για τον μαθητευόμενο μύστη λοιπόν, ένας μεγάλος βασικός στόχος είναι να αγαπήσει τον εαυτό του.  Τότε θα έχει τη δύναμη να αγαπήσει και τους άλλους. 

Αν κάποιος δεν αγαπά τον εαυτό του, δεν είναι δυνατός.  Τότε το να «προσπαθήσει» να αγαπήσει τους άλλους, να «προσπαθήσει» να κάνει πράξεις αγάπης, απλά θα του δημιουργήσει ψευδαισθήσεις και αρνητικές αντιδράσεις.

Επίσης απο τις ''αναλαμπές '' που μου συμβαίνουν .........
Νομίζω οτι αυτή η κατάσταση επιτυγχάνεται οταν είμαστε εμείς ενεργειακά θετικά φορτισμένοι...τότε θέλουμε να ''δώσουμε'', να διαδώσουμε αυτή την ευφορία και έχουμε και την επιθυμία να την κάνουμε γνωστή για να βοηθήσουμε...

Ναι, όταν είμαστε φορτισμένοι, έχουμε ευφορία, αισθανόμαστε και είμαστε πολύ πιο δυνατοί από ότι συνήθως.  Και τότε μπορούμε να δώσουμε αγάπη.

[Rose]

Το θέμα της αγάπης είναι ένα από τα δυσκολότερα θέματα για να οριστεί...

Για μένα η αγάπη είναι κατάσταση... που εκπορεύεται από την κατανόηση του εαυτού μας και συνεπώς των πλησίον μας.  Είναι το αποτέλεσμα της φώτισης... ή διαδοχικών φωτίσεων, κατανοήσεων στον δρόμο μας...

Όταν βιώνουμε την Αγάπη, νιώθουμε όμορφα μέσα μας, βαθειά γαλήνη, ψυχική αρμονία, ηρεμία…

Συμπονούμε, νοιαζόμαστε τους συνανθρώπους μας, είμαστε δοτικοί, δεκτικοί, επικοινωνούμε μέσα από καρδιά, αλλά και με σοφία…

‘Οσο ασχολούμαστε αποτελεσματικά με τον εσωτερισμό, προσεγγίζουμε να βιώνουμε αυτήν την κατάσταση όλο και περισσότερο, που πολύ συχνά παρομοιάζει την μητρική αγάπη, το νοιάξιμο της μητέρας για το παιδί...

Από την άλλη όμως το να νοιαζόμαστε για όλο τον κόσμο, όταν αισθανόμαστε καλά, δεν σημαίνει ότι νιώθουμε την ίδια συμπάθεια για όλους... Κάποιοι πάντα θα είναι πιο κοντινοί μας άνθρωποι, θα τους νιώθουμε αδερφούς, γιατί ίσως τα βιώματά μας και ο σκοπός ζωής είναι κοινός, δηλαδή ανήκουμε στην ίδια ψυχική οικογένεια...

[Avaris]

author=try link=topic=74.msg13#msg413 date=1176537693]
Ωραίο θέμα Αγαπητέ Avaris.
Και εγώ αισθάνομαι οτι πρέπει να υπάρχει μια κατάσταση τέτοια που να περιγράφεται ως << αγάπη>> η οποία δεν εχει καμία σχέση με την απλή έλλειψη μίσους η την ανοχή και την υπομονή.

Μήπως όμως αυτά - και όχι μόνον - είναι τα "προαπαιτούμενα" για να "φτάσουμε" σε εκείνη την "ανώτερη κατάσταση" που ονομάζεται "Συμπαντική Αγάπη"?

Επίσης απο τις ''αναλαμπές '' που μου συμβαίνουν θεωρώ οτι δεν σχετίζεται ούτε με αυτό που εννοούμε συνήθως με αυτή την λέξη πράγμα το οποίο περιλαμβάνει ένα σωρό άλλες ιδιότητες η ανάγκες .

Αυτό που εννοούμε συνήθως με την λέξη "Αγάπη" είναι όντως "φορτισμένο" με διάφορες έννοιες....ίσως λοιπόν θα έπρεπε να οριοθετήσουμε πρώτα τι σημαίνει "Αγάπη"....

Αυτό το "Αγαπάτε αλλήλους" τι να σημαίνει άραγε?

Εαν πούμε "η μόνη γνήσια μορφή αγάπης είναι αυτή που νοιώθει η μητέρα για το παιδί της", θα είμαστε "εντός"? Είναι όντως αυτή η "Αγάπη" για την οποία μας μιλάνε όλα τα φιλοσοφικά συστήματα?

Νομίζω οτι αυτή η κατάσταση επιτυγχάνεται οταν είμαστε εμείς ενεργειακά θετικά φορτισμένοι...τότε θέλουμε να ''δώσουμε'', να διαδώσουμε αυτή την ευφορία και έχουμε και την επιθυμία να την κάνουμε γνωστή για να βοηθήσουμε...
Ομως αυτό δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να γίνεται ''κατα παραγγελείαν'' ...ούτε είναι κουμπί όπως λές για να το πατήσουμε.
Εχω την άισθηση οτι η γνώση φέρνει κατανόηση και αυτή αγάπη...απο την άλλη η αγάπη είναι το κίνητρο για την γνώση...προχωράνε μαζί και αυξάνονται.

Μήπως όμως, και πάλι, αυτά ειναι μερικά απο τα "προαπαιτούμενα βήματα"?

[Avaris]

author=Κανένας link=topic=74.msg419#msg419 date=1176550002]
Η αγάπη εκφράζεται με συναίσθημα αλλά και με πράξεις. 

Ας πούμε λοιπόν, ότι δεν αγαπάς μεν κάποιον, αλλά παρ'ότι σου έχει κάνει κακό, τον έχεις συγχωρέσει, τον ανέχεσαι, κάνεις υπομονή μαζί του, καταφέρνεις να μην θυμώνεις με τις πράξεις του και αποφασίζεις μάλιστα να τον προσλάβεις στη δουλειά σου ως θετική πράξη έναντί του, να τον καλείς στο σπίτι σου για φαγητό , κλπ, κλπ.

Παρ' ότι δεν το νοιώθεις, αυτές είναι πράξεις αγάπης, ή όχι? Βοηθάνε κατά τη γνώμη σου να χτίσεις μέσα σου "κάτι ομορφότερο" που "πλησιάζει όλο και περισσότερο" στην Αγάπη, ή όχι?

Για να μπορείς να προσφέρεις αγάπη, πρέπει να είσαι πλούσιος μέσα σου.  Να είσαι δυνατός. 

Πως τα εννοείς αυτά? Γιατί χρειάζεται Δύναμη για να αγαπάς τους άλλους?

Πρέπει πρώτα να αγαπάς τον εαυτό σου.  Για τον μαθητευόμενο μύστη λοιπόν, ένας μεγάλος βασικός στόχος είναι να αγαπήσει τον εαυτό του.  Τότε θα έχει τη δύναμη να αγαπήσει και τους άλλους. 

¨

Ναι, έτσι λέει και το ρητό: "Αγαπάτε αλλήλους ως σεαυτόν".

Εαν λοιπόν, κάποιος διάγει την "Γκρίζα περίοδο μιας Μακράς πολυετούς Νύχτας", πως να αγαπήσει και τον εαυτό του, συνεπώς και τους άλλους?

Σοφό ακούγεται λοιπόν. Βρήκαμε άλλο ένα απαραίτητο προαπαιτούμενο βήμα λοιπόν.

Και πως ερμηνεύεται το "Αγαπώ τον εαυτό μου"?

Αν κάποιος δεν αγαπά τον εαυτό του, δεν είναι δυνατός. 

Γιατί θέλει δύναμη για να αγαπήσεις τον εαυτό σου?

Τότε το να «προσπαθήσει» να αγαπήσει τους άλλους, να «προσπαθήσει» να κάνει πράξεις αγάπης, απλά θα του δημιουργήσει ψευδαισθήσεις και αρνητικές αντιδράσεις.

Δηλαδή, εαν κάποιος δεν έχει φτάσει να νοιώσει "Αγάπη" για τον πλησίον του , να μην κάνει ας πούμε δωρεά σε ένα ορφανοτροφείο, να μην πηγαίνει μια ημέρα την εβδομάδα να συμμετέχει σε πρόγραμμα βοήθειας αστέγων, ή να μην διαθέσει αμισθί ένα διαμέρισμά του σε έναν άπορο γέροντα διότι απλώς θα "προσλάβει" παραισθήσεις και "αρνητικές αντιδράσεις".

Φίλε μου Κανένα,

μήπως θάθελες να το αναλύσεις λίγο παραπάνω αυτό γιατί δεν καταννοώ επακριβώς αυτό που εννοείς?

[Avaris]

author=Rose_777 link=topic=74.msg432#msg432 date=1176582943]
Το θέμα της αγάπης είναι ένα από τα δυσκολότερα θέματα για να οριστεί...

Για μένα η αγάπη είναι κατάσταση... που εκπορεύεται από την κατανόηση του εαυτού μας και συνεπώς των πλησίον μας.  Είναι το αποτέλεσμα της φώτισης... ή διαδοχικών φωτίσεων, κατανοήσεων στον δρόμο μας...

Εντοπίσαμε λοιπόν ένα ακόμη βήμα? Ή μήπως, μια απο τις "Μορφές της Αγάπης"? Και αναφέρομαι στην "Κατανόηση"....

Όταν βιώνουμε την Αγάπη, νιώθουμε όμορφα μέσα μας, βαθειά γαλήνη, ψυχική αρμονία, ηρεμία…

Συμπονούμε, νοιαζόμαστε τους συνανθρώπους μας, είμαστε δοτικοί, δεκτικοί, επικοινωνούμε μέσα από καρδιά, αλλά και με σοφία…

Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι, ο Μαθητής της Ατραπού αποφασίζει να εντάξει στην ζωή του την Υπηρεσία προς τον συνάνθρωπο διότι έτσι προστάζει ο Εσωτερισμός. Και προσπαθεί να το κάνει όσο πιο καλά γίνεται.

Δεν μπορεί ίσως να νοιώσει συμπόνια ακόμη για όλα τα πλάσματα και τις καταστάσεις (πιθανά "κουμπωμένος απέναντι στον πόνο" και βιώνοντας την  "γκριζάδα" μιας παρατεταμένης "Νύχτας" ), αλλά ασκώντας την Θέλησή του, αφιερώνει ένα μέρος του χρόνου και των πόρων του για να βοηθάει το συνάνθρωπό του. Είναι δηλαδή "δοτικός", τους "ακούει" με "ανοιχτές κεραίες" (άρα είναι και "δεκτικός"), έχει "ανοχή" προς τον άλλο και προς το "διαφορετικό", είναι "υπομονετικός", κλπ, κλπ

Αυτή η "Στάση Ζωής" θα προκαλέσει στον Ψυχισμό του τις "κατάλληλες Μετατροπές" ώστε να "βιώσει την Αγάπη" όπως την περιγράφεις πιο πάνω?

Ή, ακριβώς πιο κάτω?

‘Οσο ασχολούμαστε αποτελεσματικά με τον εσωτερισμό, προσεγγίζουμε να βιώνουμε αυτήν την κατάσταση όλο και περισσότερο, που πολύ συχνά παρομοιάζει την μητρική αγάπη, το νοιάξιμο της μητέρας για το παιδί...

Είναι άραγε αυτή η ιδανική μορφή της Αγάπης για την οποία μιλάμε?

Επίσης......υπάρχει ο παρακάτω συσχετισμός:

Εαν νοιώθω, όπως νοιώθω (για οποιοδήποτε θέμα) πράττω ανάλογα....

Μήπως συμβαίνει και το αντίθετο όμως?

 Δηλαδή, να πράξω "καθώς πρέπει" (ακόμη και αν δεν νοιώθω έτσι) και στην πορεία (αναγκαστικά) θα το "νοιώσω κιόλας"?

Τουτέστιν, "κάνε πράξεις Αγάπης και στην πορεία θα την νοιώσεις".

Ισχύει άραγε?

[Eleni]

Μήπως όμως αυτά - και όχι μόνον - είναι τα "προαπαιτούμενα" για να "φτάσουμε" σε εκείνη την "ανώτερη κατάσταση" που ονομάζεται "Συμπαντική Αγάπη"?

Προσωπικά πιστεύω οτι είναι. Παρατηρώντας με, βλέπω οτι όσο ''αλλάζουμε'' ...''αλλάζει '' και ο τρόπος που εκδηλώνουμε αύτό που χαρακτηρίζουμε ως αγάπη.
Στην αρχή ξενίζει αυτό το συναίσθημα επειδή αν απαλλάξουμε την αγάπη απο την ανάγκη, την εξάρτηση και την κτητικότητα βλέπουμε οτι μένει κάτι που διαφέρει ολοσχερώς απ΄οτι θυμόμασταν και εντελώς άλλο απο άποψης έντασης και ποιότητας, αλλά είναι πιο υπεύθυνο και πιο καθαρό.
Μέχρι εκεί ξέρω και αυτό δεν μπορώ να πω οτι διαρκεί μόνιμα μια και η ύλη είναι πολύ δυνατή και μας επαναφέρει ...ξανά και πάλι...
Στι συμπόσιο ο Πλάτωνας στα λόγια της Διοτίμας πρός τον Σωκράτη περιγράφει πολύ όμορφα την μετάβαση απο την πιο υλιστική και χονδροϊδή έκφραση της αγάπης σε μια πιο διάφανη και αληθινή που δεν αλλοιώνεται...χαρακτηρίζοντας τη ως κλίμακα οπου πρέπει να ανέλθουμε πρίν την κατακτήσουμε.

Εαν πούμε "η μόνη γνήσια μορφή αγάπης είναι αυτή που νοιώθει η μητέρα για το παιδί της", θα είμαστε "εντός"? Είναι όντως αυτή η "Αγάπη" για την οποία μας μιλάνε όλα τα φιλοσοφικά συστήματα?

Θα έλεγα οχι. Ως μητέρα γνωρίζω την αγάπη που λες ...αλλά πιστεύω οτι αυτή για την οποία μιλάμε, είναι κάτι άλλο που για μένα είναι πολύ πιο λεπτό και καθαρό ακόμη και απο την μητρική αγάπη.
Τις ελάχιστες φορές που το έχω αισθανθεί είδα οτι μιλάμε για κάτι πολύ πιο μαγευτικό και ολόκληρο.

Γιατί θέλει δύναμη για να αγαπήσεις τον εαυτό σου?

Ισως γιατί πρίν τον αγαπήσουμε πρέπει να βρούμε την δύναμη να τον γνωρίσουμε και να τον αθωώσουμε...

[Κανένας]

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. 

Στα πλαίσια των ομαλών κοινωνικών και επαγγελματικών σχέσεων, πολλές φορές προσπάθησε να δείξει κατανόηση και να συνεργαστεί με ανθρώπους που τον αδίκησαν και τον πλήγωσαν.  Το υποσυνείδητο του επαναστατούσε εναντίον του, τον μπλόκαρε ενεργειακά.

Του άρεσε να κυριαρχεί στις σχέσεις του με τις γυναίκες.  Κάθε κοπέλα με την οποία έκανε σχέση, την πλήγωνε και τελικά την χώριζε.  Και μετά την αναζητούσε.

Ήταν γεμάτος αδυναμίες και ανασφάλειες.  Δεν αγαπούσε τον εαυτό του, διότι δεν άντεχε τον εαυτό του. Αλλά ακόμα κι αυτό το αγνοούσε.

Τη μέτρια ζωή που είχε, σκοτείνιασε ακόμα περισσότερο η «Μαύρη Νύχτα».  Όλα πήγαιναν στραβά.  Ένιωσε τρομερά μεγάλη ανασφάλεια. 

Έψαξε απεγνωσμένα.  Ασχολήθηκε με τον εσωτερισμό.  Ακολούθησε τη διαδικασία της Σελήνης.  Και ανακάλυψε ότι τα προβλήματά του τα προκαλούσε ο ίδιος.  Οι ρίζες ήταν στην παιδική του ηλικία.  Θυμήθηκε ότι όταν ήταν πολύ μικρός, η μητέρα του για να τον φοβερίσει, απείλησε ότι θα τον εγκαταλείψει.  Αυτό τον πλήγωσε αφάνταστα.  Όταν έγινε ενήλικας, υποσυνείδητα φοβότανε μην τον εγκαταλείψει η γυναίκα που θα αγαπούσε.  Και επειδή όλοι ξέρουμε ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, πριν σοβαρέψει κάποια σχέση, την τερμάτιζε.

Σκέφτηκε: Πόσο πόνο προκάλεσε.  Πόση χαρά στερήθηκε.  Το σκληρό προσωπείο που πρόβαλε ήταν μία μάσκα που κάλυπτε το δικό του πόνο και δάκρυα.

Ανακάλυπτε μία μία τις πληγές του παρελθόντος.  Και αυτόματα διορθωνότανε οι ανασφάλειες που τον βασάνιζαν.  Γινότανε όλο και πιο δυνατός.  Άρχισε να του αρέσει ο εαυτός του.

Μία νύχτα είδε έναν εφιάλτη.  Πάλι τον παίδευε μία από αυτές τις ανασφάλειες.  Ξυπνάει κλαίγοντας και λέει με αγωνία : «Θέλω να αγαπώ τον εαυτό μου». 

++++++++++++++++++++++++++++

Περνάει καιρός.  Κάποτε καταφέρνει να ανακαλύψει όλες τις πληγές, να απαλλαγεί από όλες τις ανασφάλειες.  Νιώθει παντοδύναμος, υπερήφανος για τον εαυτό του.  Τώρα πια αγαπάει τον εαυτό του.

Ο «συνηθισμένος άνθρωπος» έχει μεταμορφωθεί σε «Ξεχωριστό άνθρωπο».  Βλέπει τον κόσμο με καινούρια μάτια. 

Βλέπει την κουτοπόνηρη γυναίκα που έχει ανάγει το ψέμα και την κατινιά σε επιστήμη.  Πιο βαθιά βλέπει τη γυναίκα αυτή να πασχίζει να δείξει ότι όλοι οι άλλοι είναι ανάξιοι, με σκοπό να ξεχωρίσει η ίδια σαν το μόνο αξιόλογο άτομο.  Και μετά τη βλέπει μικρό κοριτσάκι, που ποτέ δεν την επιδοκίμασε η μητέρα της.  Το μικρό κοριτσάκι να κάθεται μόνο σε μία γωνιά, χωρίς αγάπη.

Ο «Ξεχωριστός άνθρωπος» νιώθει συμπόνια για το κοριτσάκι, θέλει να βοηθήσει το συνάνθρωπό του.

Βλέπει τον άγριο χούλιγκαν, που δεν υπολογίζει την περιουσία και τη ζωή του συνανθρώπου του.  Και μετά τον βλέπει σε τρυφερή παιδική ηλικία, να τον τιμωρεί ο πατέρας του διότι κάνει φασαρία και δεν τον αφήνει να κοιμηθεί.  Το παιδάκι νιώθει απόγνωση, ο μπαμπάς του δεν τον αγαπάει.

Βλέπει μία άκαρδη και συμφεροντολόγα γυναίκα που κάνει σχέσεις μόνο από συμφέρων.  Πάει με άντρες μόνο αν αυτοί ξοδεύουν απλόχερα γι αυτήν.  Πιο βαθιά βλέπει μία γυναίκα που πασχίζει να αποδείξει στον εαυτό της ότι είναι σημαντική, ότι αξίζει για τους άλλους.  Και μετά τη βλέπει μικρό κοριτσάκι.  Να λαχταράει να παίξει με τον πατέρα της.  Αλλά αυτός σπάνια έχει χρόνο γι αυτήν.  Είναι πάντα απασχολημένος με το μαγαζί του.  Το κοριτσάκι σκέφτηκε ότι τα χρήματα ήταν πιο σημαντικά από αυτήν.

Σκέφτηκε: Πόσο πόνο προκαλούνε οι άνθρωποι.  Πόση χαρά στερούνται.  Τα σκληρά προσωπεία που προβάλουνε είναι μάσκες που καλύπτουνε το δικό τους πόνο και δάκρυα.

Ο «Ξεχωριστός άνθρωπος» νιώθει συμπόνια και αγάπη για τις τρυφερές ψυχές που βασανίζονται τόσο.  Τα έχει περάσει και ξέρει.  Θέλει να βοηθήσει τους συνανθρώπους του.  Κατέκτησε ένα επίπεδο που θα ζήλευε κάθε μαθητευόμενος Αλχημιστής.

Ο «Ξεχωριστός άνθρωπος» μπορεί και «Αγαπάει αλλήλους ως σεαυτόν».

[Eleni]

Οι ρίζες ήταν στην παιδική του ηλικία.  Θυμήθηκε ότι όταν ήταν πολύ μικρός, η μητέρα του για να τον φοβερίσει, απείλησε ότι θα τον εγκαταλείψει.  Αυτό τον πλήγωσε αφάνταστα.

Περνώντας ο καιρός και ψάχνοντας ανακαλύπτω κι εγώ οτι οι ρίζες σχεδόν των περισσότερων ανασφαλιών μας ανάγονται στην παιδική μας ηλικία και μάλιστα στην πολύ μικρή καθώς και στην μίμηση που κάνουμε της γονεϊκης συμπεριφοράς.
Το οτι το γνωρίζουμε δεν σημαίνει οτι έχουμε βρεί και την μέθοδο απαλλαγής τους πάντα.
Οταν για ΄πρώτη φορά ''ανακάλυψα'' την βαρύτητα του οικογενειακού παρελθόντος, θύμωσα σε μεγάλο βαθμό και με τους γονείς μου που θεώρησα υπεύθυνους και με τον εαυτό μου που ήταν τόσο ευαίσθητος.
Απο την μια μου φαινόταν γελοίο να ορίζεται η ψυχοσύνθεση μου απο κάτι παλιό και αντικειμενικά ασήμαντο αλλά απο την άλλη το έβλεπα να γίνεται.

Παρατηρώντας όμως τα πράγματα απο την ανάποδη [ απο την θέση του γονιού και οχι του παιδιού ] φάνηκε οτι είναι αδύνατο να μην γίνουν λάθη...όσο κι αν αγαπάμε τα παιδιά μας..αφού είμαστε κι εμείς άνθρωποι.
Συνέλαβα τον εαυτο μου να μην μπορεί να ελέγξει τα νεύρα του οταν ο μικρός '' θαυματουργούσε'' στους τοίχους κλπ.....και να λέει πράγματα εντελώς αστεία που ομως μπορεί να πλήγωναν την παιδική ψυχή...[ αποκλείεται να τον εβγαζα στο μπαλκόνι αν ξαναέκανε γκράφιτι το σπίτι αλλά το είπα...και αυτός το θυμώταν μετά απο χρόνια....]

Οσοι είναι γονείς θα ξέρουν ήδη οτι μάλλον πρέπει να συγχωρέσουμε τούς γονείς μας για τα πιθανά ''λάθη'' που έκαναν απο την αγάπη που μας είχαν και εμάς για αυτά που θα κάνουμε πάλι''΄αγαπώντας''.

Μακάρι να τα καταφέρουμε....

[Κανένας]

Αγαπητή try

Έγραψα τις απαντήσεις στη συζήτηση :
AMORC Ελλάδας > Θέματα αποκλειστικά για τα μέλη του AMORC > Forum - Ομιλίες > Δοκιμασία Σελήνης
http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,13.msg484.html#msg484
http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,13.msg485.html#msg485

[Eleni]

Ευχαριστώ πολύ, Κανένας. Είναι πράγματι ενδιαφέρουσες και ανακουφιστικές θα έλεγα.