Φυσικά, η έννοια του "σώζω τον εαυτό μου" είναι ευρεία και στο μυαλό του καθενός μεταφράζεται ποικιλλοτρόπως. Πάντως, ακολουθώντας μια πολύ πιθανή εκδοχή αυτής, θα εστιάσω στην ταύτιση της πνευματικής μας εξέλιξης τόσο μέσα μας, όσο και στο κοινωνικό μας περιβάλλον.
Κατ' αρχήν, αν η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να "σώσουμε" (=να βοηθήσουμε στην εξέλιξή του) τον κόσμο ήταν το να φτάσουμε εμείς στο ανώτατο σημείο εξέλιξης, τότε θα είμασταν ακόμα χιλιάδες χρόνια πίσω. Πιστεύω πως η σχέση μας μέσα στον κόσμο είναι διαδραστική, δηλαδή αμφότερες οι δύο πλευρές (άνθρωπος και κοινωνικό σύνολο) επηρεάζουν και ασκούν δράση η μία στην άλλη.
Η ίδια αυτή άποψη του "αφού εγώ είμαι μέτριος, πως θα μπορούσα να βοηθήσω τον κόσμο" κυοφορεί τον σπόρο της έλλειψης αυτοσεβασμού και της αυτοπεποίθησης, άρα αποτελεί τροχοπέδη στην εξέλιξή μας, καθώς και στην προσπάθεια του να "σώσουμε" τον κόσμο. Μου θυμίζει το γνωστό "ποιός είμαι εγώ ο ταπεινός που θα...". Απο τη στιγμή που όλοι είμαστε (?) ισότιμα μέλη αυτού του πλανήτη, έχουμε τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις (σίγουρα αυτή είναι η θεωρητική βάση που απέχει αρκετά από την πραγματικότητα
). Νομίζω πως κανείς δεν απαιτεί από εμάς να σώσουμε τον κόσμο. Εμείς οι ίδιοι όμως πρέπει να απαιτήσουμε από τον εαυτό μας να θυμηθεί τη μία και μοναδική του υποχρέωση:
Να αναλάβει πλήρως το κομμάτι εκείνο της ευθύνης που του αναλογεί απέναντι στον κόσμο που συναναστρέφεται!Αυτή λοιπόν η διαδικασία, αν ακολουθηθεί από όλους μας, σταδιακά θα έχει επίδραση σε όλη την ανθρωπότητα. Η δική μου προσπάθεια βελτίωσης του εαυτού μου, θα έχει αντίκτυπο στη βελτίωση του κόσμου γύρω μου, το οποίο σταδιακά θα επιστρέψει πάλι σε 'μένα γιατί κάποιοι άλλοι ασκούν παρόμοια δράση στο περιβάλλον τους και η δική τους ενέργεια, άμεσα ή μακροπρόθεσμα θα με επηρεάσει.
Κάθε άνθρωπος λοιπόν, στα πλαίσια της προσωπικότητας που τον χαρακτηρίζει, είναι χρήσιμος και ικανός να προσφέρει πολλά τόσο στη δική του εξέλιξη, όσο και στην εξέλιξη της ανθρωπότητας. Μπορεί η δράση μας απέναντι στο κοινωνικό σύνολο να φαίνεται αμυδρή ή τιποτένια αλλά πιστέψτε με, κάνει τη δουλειά της! Αρκεί, κάθε δράση μας να διέπεται από πάθος και αγάπη για το καλό των γύρω μας, από πίστη στο καλό της ανθρωπότητας και από συνέπεια σε αυτή την προσπάθεια. Είναι και αυτό ένας σκοπός (και μάλιστα πολύ καλός) για να χαιρόμαστε τη ζωή μας.
Κανείς λοιπόν δεν είναι τέλειος, έτσι ώστε να πιστεύει πως δικαιωματικά (και εκ φύσεως) πλέον θα είναι ικανός να σώσει τον κόσμο. Αν θέλετε, είναι καλύτερα που δεν υπάρχει κανείς τέλειος άνθρωπος και αυτό γιατί στα πλαίσια της αιώνιας και διαρκούς εξέλιξης, κάτι που έχει φτάσει στο τελικό στάδιο εξέλιξης, είναι καταδικασμένο να εκφυλλιστεί γιατί δεν υπάρχει πλέον ανώτερο στάδιο για να μεταβεί σε αυτό. Θυμηθείτε το ρητό "τα πάντα ρει" του Ηράκλειτου
Φυσικά, πέραν των ανωτέρω σκέψεων που σας παρέθεσα, υπάρχουν πολλές ακόμα εκδοχές του θέματος.
Συπληρωματικά, από πλευράς μυητικών ταγμάτων, θα έλεγα πως το θέμα σχετίζεται με την προσπάθεια κάποιων να αναλάβουν ηγετικό και διδασκαλικό ρόλο ως εκπρόσωποι, φορείς, προστάτες και κήρυκες μιας δεδομένης εσωτερικής γνώσης. Αναφέρομαι στην οργανωμένη μορφή ενός μυστικιστικού τάγματος που διέπεται από ένα σαφές γνωστικό αντικείμενο αλλά και από δεδομένη οργανωτική δομή. Και εδώ ισχύει το παραπάνω που ανέφερα πως δεν είναι απαραίτητο να φτάσουμε στην τελειότητα για να τη μοιραστούμε με τους άλλους. Το αναγκαίο είναι να επιλέξουμε τα κατάλληλα άτομα-συνοδοιπόρους, έτσι ώστε να ανακαλύψουμε μαζί τα στοιχεία της τελειότητας.
Φυσικά, όποιος διδάσκαλος μικρού ή μεγάλου τάγματος απευθύνεται στον κόσμο λέγοντας "εγώ θα σας σώσω" ή "διαβάστε τις διδαχές αυτές και θα σωθείτε" κλπ, θα έλεγα πως βρίσκεται σαφέστατα εκτός τόπου και χρόνου. Οι εποχές των άβουλων ανθρώπων που έτρεφαν μια απίστευτη προσωπολατρεία μέσα στην άγνοιά τους, έχει περάσει ανεπιστρεπτή. Πλέον οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον εσωτερισμό είναι ερευνητές, ψάχνουν παντού, συγκρίνουν θεωρίες και διδαχές, περνούν το κάθε τι από τα δικά τους φίλτρα και μέσα από τη διαδικασία του "try and error" καταλήγουν σε κάποια συμπεράσματα αλλά και πάλι μέχρι νεοτέρας
. Είναι γνωστό και δεδομένο πως ο δρόμος προς την τελείωσή μας βρίσκεται διαρκώς υπό κατασκευή
Σίγουρα, το να αναλάβεις να ηγηθείς μίας προσπάθειας που σχετίζεται με τον οργανωμένο εσωτερισμό απαιτεί γνώσεις, πάθος για αυτό που θέλεις να κάνεις, αλλά και σύνεση, μετριοπάθεια και αποδοχή συμβουλών και συστάσεων. Αν ο σκοπός είναι να προωθηθεί μια οργανωμένη προσπάθεια έρευνας και εντρύφησης πάνω σε διάφορα γνωστικά αντικείμενα του εσωτερισμού, τότε η δημιουργία μιας πρώτης ομάδας ερεύνης, ενός πυρήνα είναι απαραίτητη. Το σκεπτικό είναι η κοινή πορεία στην έρευνα κι όχι η εγωϊστική διδασκαλία από τον ηγέτη ή η παπαγαλία από τα μέλη της ομάδος. Σταδιακά και αφού η ομάδα περάσει από διάφορα στάδια εξέλιξης και εμβάθυνσης στο γνωστικό της αντικείμενο, αρχίζει η ανάπτυξη, η εξάπλωση και η θετική επιρροή των γύρω κοινωνικών ομάδων με ανάλογο αντικείμενο ενδιαφέροντος. Σίγουρα κάτι καλό θα προκύψει από την "ώσμωση" αυτή.
Πάντοτε, τα αποτελέσματα είναι αμφίροπα γιατί ό,τι προκαλούμε, αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει σε εμάς. Έτσι, αν τα κίνητρά μας είναι θετικά και αγνά, τότε αυτό ακριβώς θα εισπράξουμε. Αν τα κίνητρά μας είναι κακόβουλα ή κινούνται στο "ίδιον όφελος", τότε πάλι θα εισπράξουμε αυτό που προκαλούμε
Και αυτό έχει εφαρμογή τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο
