Απλότητα, η ουσιαστική Ταπεινότητα.
Η ταπεινότητα είναι συνεχής αυτό-ανακάλυψη αλλά και αυτό-αποκάλυψη, όπως επίσης και διαρκής αυτό-καταστροφή. Καταστρέφουμε δηλαδή συνεχώς τις εικόνες που πάμε να χτίσουμε για τον εαυτό μας, καταστρέφουμε τα εγώ: ‘είμαι αυτό, είμαι εκείνο’… Η ταπεινότητα είναι ενάντια σε κάθε αδράνεια ταύτισης. Μόλις πάμε να ταυτιστούμε με μια ιδέα για τον εαυτό μας (δηλαδή μόλις πάμε να χτίσουμε κάποιο εγώ), πρέπει να την καταστρέφουμε και να μένει το μηδέν. Η ταπεινότητα είναι αυτό-μηδενισμός.
Μέσα από αυτή τη συνεχή αυτό-καταστροφή και αυτό-αποκάλυψη, έρχεται ταυτόχρονα και συνεχής αυτό-ανανέωση. Γιατί, αν δεν αφήσουμε να χτιστούν κελύφη του εγώ, τότε η ενέργειά μας ανανεώνεται διαρκώς, λαμβάνουμε νέα ζωή και έμπνευση. Έτσι πρέπει να προσέχουμε πολύ τι λέμε στον εαυτό μας και στους άλλους για εμάς. Να αποφεύγουμε κάθε φράση του τύπου ‘εγώ είμαι αυτό, εγώ είμαι εκείνο’. Να αποφεύγουμε κάθε ταμπέλα και ταύτιση γιατί έτσι χτίζουμε μικρά φέρετρα για τον εαυτό μας.
Αυτή η συνεχής καταστροφή του εγώ μάς αφήνει πραγματικά ελεύθερους! Αυτή είναι πραγματική ελευθερία, η μη-ταύτιση, η συνεχής αυτό-ακύρωση, το να στεκόμαστε αιωρούμενοι στο κενό και να μας κινεί και να μας πλάθει η Θεία Νόηση όπως θέλει Εκείνη – και η Θέλησή της είναι πάντα πανέμορφη, πανευφυής, αγαθή και δημιουργική, σε αντίθεση με τα εγώ μας που είναι άσχημα, κουτά, εγκλωβιστικά – είναι τα φερετράκια μας.
Φυσικά για να γίνεται πράξη αυτή η αυτό-ακύρωση, πρέπει να βάλουμε στη ζωή μας το διαλογισμό και τη προσευχή, που ακριβώς είναι η πράξη παράδοσης του εγώ: με το διαλογισμό αφηνόμαστε ανοιχτοί, σαν ένα καλάμι που περνάει ο αέρας από μέσα του, ενώ με τη προσευχή ανατείνουμε το είναι μας προς τα πνευματικά Ύψη, προς τον Εαυτό-Θεό, προς το Φως της Πηγής. Η τακτική εξάσκηση στο διαλογισμό και τη προσευχή, θα φέρει σε κάποια φάση την απαραίτητη εγρήγορση με την οποία θα καταστρέφουμε αμέσως τις ταυτίσεις που ασυναίσθητα πάμε να χτίσουμε στο είναι μας. Και έτσι θα ανανεωνόμαστε συνεχώς, θα ζούμε ελεύθεροι από ταυτίσεις κάθε στιγμή.
Ταπεινότητα σημαίνει εγρήγορση : Ο άνθρωπος με βαθιά και ουσιαστική ταπεινότητα, βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση γιατί έχει επίγνωση της μερικότητάς του και του κινδύνου να υποπέσει σε αμέλεια. Δεν είναι αδύναμος ή ‘κακομοίρης’, καθώς η επίγνωση του κινδύνου του λάθους τον ωθεί σε ευσυνείδητο αγώνα ορθής δράσης και άρα σε πνευματική ενδυνάμωση.
Η έπαρση αντίθετα καταδεικνύει καθαρά την ύπαρξη αδράνειας στον άνθρωπο. «Έχω ήδη φτάσει, έχω καταφέρει πολλά» λέει συνειδητά ή ασυνείδητα το άτομο. Όμως ο άνθρωπος που βάζει τη ταπεινότητα ως βασική λειτουργία της ζωής του, πάντα έχει σαν στόχο το ανώτερο, πάντα συγκρίνει τον εαυτό του με τους πιο προχωρημένους αδελφούς του και με όσα δεν έχει καταφέρει, κι έτσι γνωρίζει την μερικότητά του, τις ελλείψεις του και το πόσο αγώνα έχει ακόμα να κάνει. Το άτομο με έπαρση ωστόσο, έχει και άγνοια και πνευματική τύφλωση, καθώς δεν βλέπει την κορυφή του βουνού που έχει να φτάσει αλλά βρίσκεται σε μια αδρανή αυτοϊκανοποίηση με όσα έχει καταφέρει. Όμως προσοχή: η στασιμότητα ισοδυναμεί με πτώση! Κι έτσι ο άνθρωπος με έπαρση κινδυνεύει να χάσει ακόμα και το επίπεδο που έχει κατακτήσει…
Η αδράνεια δεν έχει καμία θέση στη πνευματικότητα – αδράνεια είτε στο φυσικό, η στο συναισθηματικό και νοητικό επίπεδο. Η αδράνεια είναι άλλη μια λέξη για το ‘εγώ’. Και ο εγωισμός είναι το εμπόδιο για κάθε εξέλιξη και η αρχή κάθε βασάνου.
Τελικά ο ταπεινός άνθρωπος είναι και πνευματικά αξιοπρεπής, αποκτά ‘βάρος’ και κύρος, καθώς αγωνίζεται με ανοιχτά μάτια προς το επόμενο σκαλοπάτι. Η ύπαρξη έπαρσης, είναι ένα φτηνό και ψεύτικο υποκατάστατο της πνευματικής αξιοπρέπειας και του κύρους που θα ήθελε να έχει το άτομο, το οποίο όμως δεν έχει κατακτήσει, κι έτσι σαν υπεραναπλήρωση φορά ένα τεχνητό ‘φουσκωμένο’ προσωπείο…
Η ταπεινότητα ξεπληρώνει κάρμα : Η άσκηση στην βαθιά ταπείνωση ξεπληρώνει κάρμα, γιατί η ταπείνωση είναι μια διαδικασία γείωσης. Όσο λιγότερο γειωμένοι είμαστε, τόση περισσότερη ανάγκη για εξωτερικές εμπειρίες και δοκιμασίες θα χρειαζόμαστε για να μας γειώνουν. Ο διαλογισμός είναι ο πιο άμεσος τρόπος γείωσης, καθώς μέσω της ησυχίας του νου και της παράδοσης επιτρέπουμε στο Καθοδικό Ρεύμα να περάσει μέσα από εμάς και να καταλήξει στη γη.
Ταυτόχρονα, με την εσωτερική ενατένιση καθοδηγούμε το Ανοδικό Ρεύμα να φτάσει ξανά στη Πηγή του, στο Πνεύμα, το Θείον. Με το διαλογισμό δηλαδή προσπαθούμε να γίνουμε ένα αγνό κανάλι της Θείας Ροής. Και με τη γείωση αυτή αποτρέπουμε την ‘ανάγκη’ για εμπειρίες και δοκιμασίες.
All come back to the practice of meditation. By the merit of a single sitting he destroys innumerable accumulated sins. –Hakuin Οι εμπειρίες δεν είναι το παν εδώ στη γη. Ο άνθρωπος συνήθως είναι αχόρταγος, θέλει συνεχώς νέες εμπειρίες να του κινούν την προσοχή και να τον εξιτάρουν, να γεμίζουν το ενεργειακό κενό του. Οι εξωτερικές εμπειρίες φαίνεται ότι ποτέ δεν είναι αρκετές. Η σοφία και η γείωση όμως μπορούν να προλάβουν την ανάγκη για εμπειρίες.
Without going outside, you may know the whole world. Without looking through the window, you may see the ways of heaven. The further you go, the less you know. Thus the sage knows without travelling; He sees without looking; He works without doing. – Lao-Tzu Η εσωτερική ενατένιση στο Θείον και η αναγωγή μας στο Ανώτερο –αυτό που ονομάζουμε προσευχή δηλαδή- θα μας προσφέρουν τα ενεργειακά εκείνα στοιχεία, τα μόρια του φωτός, που η συνείδησή μας χρειάζεται για να τραφεί και να αναπτυχθεί.
Ο μέσος άνθρωπος που δεν διαλογίζεται, προσπαθεί να αποσπάσει τα μόρια αυτά μέσα από εξωτερικές ενασχολήσεις, κυρίως μέσα από το βαμπιρισμό, δηλαδή μέσα από σχέσεις, απολαύσεις, αποκτήματα κλπ, με την ανάλογη καρμική χρέωση -και άρα δέσμευση- που αυτά προκαλούν. Ο σωστός διαλογισμός όμως, λόγω της ενέργειας που μας δίνει, προσφέρει το πραγματικό αίσθημα πληρότητας που αναζητούμε, ενώ η ψυχή μας τρέφεται με το φως, αναπτύσσεται και οικοδομείται.
Έτσι, αν κάποιος βιώνει πολλές δοκιμασίες ή αίσθημα ανικανοποίητου –που θα τον οδηγεί σε εξωτερικές εμπειρίες και άρα σε δημιουργία κάρμα- θα πρέπει να ‘σκανάρει’ τον εαυτό του για έλλειψη γείωσης και έλλειψη ταπείνωσης. Ίσως αυτό εξηγεί γιατί η χριστιανική έννοια της έπαρσης/υπερηφάνειας είναι τόσο βλαβερή, γιατί ουσιαστικά υπερηφάνεια και έλλειψη ταπείνωσης σημαίνει αποκοπή από τη Θεϊκή Ροή, από την υιοθέτηση του Θείου Θελήματος και από την πραγματική γείωση – είναι μια αποκομμένη εγωιστική ζωή που αναπόφευκτα φέρνει πόνο λόγω έλλειψης γείωσης.
Δεν είμαστε στη γη για να ζήσουμε μια ζωή εξωτερικότητας και να παρασυρθούμε από τις παγίδες της ύλης (όπως γίνεται στην πλειοψηφία του πληθυσμού) αλλά είμαστε εδώ για να πραγματώσουμε το Θείον. Η προσπάθεια για πραγμάτωση της Θείας μας ταυτότητας δεν θα αναιρέσει την εξωτερική ζωή, που θα συνεχίσει να υφίσταται κανονικά, ούτε θα την κάνει ‘άχρωμη’ και βαρετή – άλλωστε είμαστε εδώ και για να βοηθήσουμε τον κόσμο με τη σωστή μας δράση να γίνει ένα καλύτερο μέρος.
Απλά είναι η ‘ανάγκη’ μας για εμπειρίες που θα μειωθεί, καθώς η ευαισθησία μας αυξάνει και μπορούμε να διδαχτούμε και από το μικρότερο γεγονός ή σκέψη. Άλλωστε το να ζούμε στους εσωτερικούς κόσμους ανοίγει ένα λαμπρό πεδίο ουσιαστικής εμπειρίας – και δεν εννοώ τις τεχνητές παραισθήσεις των διαφόρων ουσιών και ναρκωτικών, ούτε τις ψευδαισθήσεις του day-dreaming και των επιθυμιών μας, που έχουν να κάνουν με το αστρικό πεδίο αποκλειστικά, ένα πεδίο χαμηλό, τεχνητό και ακάθαρτο, μακριά από το Θείον. Τα ανώτερα πνευματικά πεδία είναι πεδία εμπειρίωσης και αφομοίωσης Φωτός.
Επίσης η κατάσταση του σώματος και η διατροφή (δηλαδή ότι εισέρχεται στον οργανισμό μας – ακόμα και το τσιγάρο είναι ένα είδος τροφής) παίζουν τεράστιο ρόλο στη γείωση, καθώς ένα τοξινωμένο έντερο δεν επιτρέπει τη γείωση. Γι’ αυτό και όλες οι θρησκείες του κόσμου έχουν σαν βασικές πρακτικές τη προσευχή και τη νηστεία. (Ο άνθρωπος που είναι κρεατοφάγος είναι νεκρός, σαν το νεκρό κρέας που τρώει).
http://www.terrapapers.com/?p=4513
