« στις: Ιουλίου 07, 2008, 19:45:57 »
http://clubs.pathfinder.gr/X_FILES/101282
ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΚΑΪΡΗΣ
Ο Καΐρης γεννήθηκε στην ʼνδρο το 1784. Μικρός ξενιτεύεται, εξαποστέλλεται στην ξακουστή Ακαδημία των Κυδωνιών όχι μόνο για να πάρει τα πρώτα γράμματα, αλλά για να κάνει και ευρύτερες σπουδές. Αποφοιτώντας καταφεύγει στο Μοναστήρι της Πάρου για να ασκητέψει. Αργότερα είχε την έμπνευση και να χειροτονηθεί.
Ανήσυχος όμως όπως ήταν, φεύγει από το Μοναστήρι και πάει στο Πανεπιστήμιο της Πίζας για να σπουδάσει Φιλοσοφία και Φυσικομαθηματικά. Μετά από τέσσερα χρόνια σπουδών βρίσκεται στο Παρίσι. Συνδέεται με τον Κοραή που του έδειξε πατρική αληθινά στοργή και επηρέασε αποφασιστικά την πνευματική του εξέλιξη. Εκεί μυείται και στον Τεκτονισμό, οι αρχές του οποίου διαπότισαν ολόκληρο το μετέπειτα βίο του όπως θα δούμε.
Το 1812 επιστρέφει για να διδάξει και φωτίσει το υπόδουλο γένος. Διορίζεται Διευθυντής στην Alma Mater του, την Ακαδημία Κυδωνιών, που την κατέστησε ένα αό τα λαμπρότερα πνευματικά κέντρα του προεπαναστατικού Ελληνισμού. Με την κήρυξη της Μεγάλης επανάστασης εγκαταλείπει τα πάντα, Σχολή και Μαθητές και τρέχει στη φωνή της Πατρίδας.
Υψώνει πρώτος τη σημαία στην ʼΑνδρο, πολιορκεί την Κάρυστο, ξεσηκώνει τη Χαλκίδα. Πολεμάει παντού σαν απλός στρατιώτης και φτάνει μέχρι τον Όλυμπο. Στη διάρκεια του Αγώνα λαβώνεται τρεις φορές. Χρημάτισε πληρεξούσιος στην Εθνική Συνέλευση και το 1824 έγινε Πρόεδρος του Βουλευτικού. Του ανατέθηκε να προσφωνήσει τον Καποδίστρια. Ο λόγος που εξεφώνησε στην επίσημη τελετή της υποδοχής του παρέμεινε μνημειώδης για τα πατριωτικά και βαθυστόχαστα νοήματά του.
Οι φιλελεύθεροι όμως στοχασμοί και οι υποθήκες που τον συνόδεψαν, του χάρισαν την απροκάλυπτη δεσμένεια του Πρώτου Κυβερνήτη. Ο Καΐρης, υποψιασμένος πια και απογοητευμένος αποσύρεται από το δημόσιο βίο. Φεύγει για το εξωτερικό και ασχολείται με την ενημέρωσή του πάνω στα νέα εκπαιδευτικά συστήματα και τη συγκέντρωση, χρημάτων, βιβλίων και εποπτικού υλικού για την ίδρυση ενός πρότυπου διδακτηρίου στη γενέτειρά του, την ʼΑνδρο.
Η Σχολή του αυτή όχι μόνο θα αποκτήσει πανελλήνια φήμη, αλλά θα τρέξουν σ' αυτήν σπουδαστές κι από τα γειτονικά κράτη. (Ανάμεσα στους μαθητές του ο Δεληγιάννης, ο Συγγρός, ο Κύριλος του Βιδινίου και ο μετέπειτα Βαλής της Θεσσαλονίκης Αχμέτ Ρεσίμ Πασάς, Βούλγαροι, Σέρβοι, ʼραβες). Ενάρετος και πανεπιστήμων διδάσκει φιλοσοφία, ιστορία, ψυχολογία, μαθηματικά, χημεία, αστρονομία, υδραυλική κ.λπ.
Σαν ηθική βάση της διδασκαλίας του, που απευθυνόταν σε ένα ευρύτερο ακροατήριο (ομόθρησκο και αλλόθρησκο όπως είδαμε) είχε καθιερώσει την πίστη στην ύπαρξη ενός και μόνο θεού, κατά τα Τεκτονικά πρότυπα και τον απέραντο προς Αυτόν σεβασμό, την αποκαλούμενη μονολεκτικά "θεοσέβεια". Η αίγλη όμως και η φήμη που αποκτά αρχίζουν να ενοχλούν. Είναι πολύ ενοχλητικό για ένα απολυταρχικό καθεστώς να αρνείσαι να δεχτείς τα παράσημά του ή να μη δέχεται μια έδρα που σου προσφέρουν στο Πανεπιστήμιο. Η Εκκλησία δεν διστάζει έτσι να τον χαρακτηρίσει αιρετικό και το παλάτι σαν επαναστάτη. Ιεροκήρυκες αρχίζουν να τον κατηγορούν από τον άμβωνα για αθεϊα, (έτσι χαρακτηρίζουν τη "θεοσέβεια") και διάφοροι "θεολογούντες" να δημοσιεύουν πύρινα άρθρα κατά του φιλοσόφου.
Το καλοκαίρι του 1839 η Ιερά Σύνοδος θυμάται την παλιά και ξεχασμένη από όλους ιδιότητά του σαν κληρικού και τον καλεί σε απολογία. Παράλληλα του ζητάει να υποβάλει γραπτή "ομολογίαν της πίστεώς του". Ο Καΐρης έστειλε απλά μια απάντηση με την οποία τονίζει ότι τα δόγματα και τα Ιερά Μυστήρια δεν γίνονται καταλυπτά και δεν ομολογούνται δια λόγων.
Aυτό θεωρήθηκε σαν ομολογία αίρεσης και διατάσσεται η σύλληψή του. Καθώς τα όρια της εξουσίας της Πολιτείας και της Εκκλησίας εκείνο τον καιρό ήταν επάλληλα και συγκεχυμένα, η Ιερά Σύνοδος χρησιμοποιεί πολεμικό πλοίο για να συλλάβει και μεταφέρει τον Καϊρη από την ʼΑνδρο στο Μοναστήρι της Αίγινας υπόδικο. Οι ολοφυρμοί στην παραλία της γενετείρας του, του λαού και των μαθητών του δε στάθηκαν ικανοί να συγκινήσουν τους Ιεράρχες.
Η δίκη του που ξεσήκωσε εν τω μεταξύ το πανελλήνιο έγινε στις 21 Οκτωβρίου του 1839. Ο Καΐρης επικαλείται το δικαίωμα της ελευθερίας της συνειδήσεως. Ξέρει ότι στο πρόσωπό του δοκιμάζεται μία από τις πιο βασικές αρχές μια ευνομούμενης πολιτείας.
Επιτρέπεται, είπε, σε ένα ευνομούμενο κράτος που έχει διακηρύξει μάλιστα την ανεξιθρησκεία να ερευνάται η συνείδηση των πολιτών του και να τους ζητούν έγγραφη ομολογία της πίστης τους; Τότε σε τι θα διαφέραμε, ρωτάει, από την ίδια την Ιερά Εξέταση;
Εγώ διδάσκω φιλοσοφία, τους είπε. Δεν διδάσκω Χριστιανική Κατήχηση. Ποτέ δε μίλησα όμως ή εδίδαξα κάτι εναντίον της Χριστιανικής Θρησκείας. Το μόνο το οποίο επιδίωξα είναι να εμπνεύσω στους μαθητές μου θεοσέβεια. Η Ιερά Σύνοδος εξέδωσε απόφαση καταδικαστική. Με Βασιλικό Διάταγμα (!!) ο φιλόσοφος κλείστηκε στο Μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Σκιάθου για να του δοθεί καιρός να "μεταμεληθεί". Εκεί ο Καΐρης υπέστη τα πάνδεινα από τους φανατικούς καλογήρους οι οποίοι με το βασανισμό του νόμισαν ότι βρήκαν μια σίγουρη πύλη προς τον δικό τους παράδεισο. Έμεινε ένα ολόκληρο χειμώνα έγκλειστος σε ένα σκοτεινό υπόγειο και αρρώστησε βαρειά. Το σώμα του παρέλυσε.
Η Εκκλησιαστική και η Κοσμική Εξουσία ανησύχησε. Τον μεταφέρουν σε καλύτερο περιβάλλον, στο Μοναστήρι της Σαντορίνης. Αφού τον κράτησαν άλλα δύο χρόνια εκεί σε απομόνωση, του επέβαλαν να φύγει για το εξωτερικό. ʼΆρρωστος, εξόριστος και πικραμένος βρέθηκε στο Λονδίνο. Με τη μεσολάβηση του Σπυρίδωνα Τρικούπη επέστρεψε δυστυχώς αργότερα στην πατρίδα για να ακολουθήσει η Τρίτη και τελευταία πράξη του δράματός του.Γέροντας και ασθενής πια σύρεται σε δεύτερη δίκη. Καταδικάζεται σε δύο χρόνια φυλακή και τον κλείνουν στο Λοιμοκαθαρτήριο της Σύρου. Σε λίγες μέρες πεθαίνει.
Του αρνήθηκαν εκκλησιαστική ταφή και για να μη γίνει ο τάφος του αντικείμενο σεβασμού και προσκυνήματος από τους μαθητές του, οι διώκτες του γέμισαν το πτώμα του με ασβέστη και το κατάκαψαν. Η ιστορία του Θεόφιλου Καΐρη και οι περιπέτειές του είναι η ιστορία και οι περιπέτειες του Ελληνισμού και των ονείρων του κατά το 19ο αιώνα. Dίνουν με ενάργεια την εικόνα και παρακολουθούν τις παλινδρομήσεις του Διαφωτισμού στη χώρα μας και αρκούν για να προβάλλουν χωρίς περιττές αναλύσεις, τις συνθήκες της εποχής. Συνθήκες κάτω από τις οποίες ήταν αδύνατη η λειτουργία του Τεκτονισμού μετά την Επανάσταση στην Ελλάδα.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
H Zάκυνθος, κέντρο πνευματικό και εθνικό της προεπαναστατικής Eλλάδας, γίνεται λόγω της θέσης της τόπος υποδοχής των καταδιωκόμενων τόσο από τη Pούμελη, όσο και από το Mωριά. Kατά τη διάρκεια του αγώνα είχε συσταθεί στο νησί Tεκτονικό Διευθυντήριο, το αποκαλούμενο "Tρισυπόστατον" από τον Kόμητα Διονύσιο Pώμα, τον Tραπεζίτη Παναγιώτη Στεφάνου και τον Φιλικό Kωνσταντίνο Δραγώνα "Προέξαρχο των εν Zακύνθω Φραμασώνων" το οποίο "δια παντοίων τρόπων και μέσων" ενίσχυσε το επαναστατημένο Έθνος.
Mε πολιτικές νουθεσίες, με στρατιωτικές συμβουλές, με πληροφορίες, με εφόδια και στρατιωτικό υλικό.Ο Γέρος του Μωριά μυήθηκε το 1818 στην Τεκτονική Στοά "Αναγεννόμενος Φοίνιξ" της Ζακύνθου που την ίδρυσε ο Διονύσιος Ρώμας το 1815. Κάποτε είπε: Στη Ζάκυνθο έμαθα την πολιτική της ζωής. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Αναγνωσταρά (απεσταλμένο της εταιρείας) την 1ην Δεκεμβρίου του έτους 1818 στο νησί που τόσο αγάπησε.
ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ
Εθνομάρτυρας και πρόδρομος της ελληνικής ελευθερίας, γεννήθηκε στο Βελεστίνο το 1757. Σπούδασε αρχικά στη Ζαγορά και αργότερα στα Αμπελάκια. Συμπλήρωσε τη μόρφωσή του στην Κωνσταντινούπολη με την εκμάθηση της Γαλλικής και Αγγλικής γλώσσας, υπηρετώντας σαν Γραμματέας του Τέκτονα Αλέξανδρου Υψηλάντη ο οποίος του έδειξε πατρική αληθινά φροντίδα. Φθάνει στο Βουκουρέστι το 1770 όπου γνωρίζεται με τον Ηγεμόνα Μαυρογένη και ιδρύει τη μυστική "Εταιρεία των Φίλων" υπό την επίδραση του ισχυρού τεκτονισμού της Αυστρίας, η οποία όμως εξέφραζε το δικό του φιλελεύθερο παλμό.
Δεν είναι βέβαιο αν μυήθηκε σε κανονική τεκτονική στοά, το όλο του έργο όμως επιβεβαιώνει ορθή γνώση τόσο των αρχών όσο και της λειτουργικότητας του τεκτονικού θεσμού. Η αίθουσα τελετών της Μεγάλης Στοάς της Γιουγκοσλαβίας, το πάλαι, είχε διακοσμηθεί με έξοχες τοιχογραφίες οι οποίες σχεδόν θεοποιούσαν τον Βελεστινλή. Αλλά και Βούλγαροι ιστορικοί (Καθηγητής Αλ. Θεοδώρωφ - Μπαλάν κ.λπ.) επιβεβαιώνουν την τεκτονική ιδιότητα του Εθνομάρτυρα.
ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ (1964-1778)
Ο Βολταίρος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Γαλλίας και ο τελευταίος της κλασικής περιόδου. Ολόκληρο το έργο του υπογραμμίζει έντονα το ιδανικό της προόδου στο οποίο κάλεσε με χίλιες παραλλαγές τους "εργάτες" όλης της ανθρωπότητας να ανταποκριθούν. Η ζωή του, μακρά και έντονη κάλυψε το λυκόφως του συντηρητισμού και το λυκαυγές της επαναστατικής περιόδου. Κατά τη διάρκεια αυτής της μετάβασης η παρουσία του υπήρξε παράγων αποφασιστικός και προσδιόρισε τις κατευθύνσεις που πήρε ο νεότερος Ευρωπαϊκός πολιτισμός.
Οι πολεμικές καταστροφές του 1709 και οι φρικαλεότητες των θρησκευτικών διωγμών άφησαν έντονα τα ίχνη τους πάνω του. μετά την επιτυχία της πρώτης του τραγωδίας το 1718 ονομάστηκε διάδοχος του Ρακίνα στο θέατρο, αλλά περισσότερο του ταίριαζε η ιδιότητα του φιλόσοφου που απέκτησε αργότερα. Διεκήρυξε έναν επιθετικό θεϊσμό που σκανδάλισε τον κλήρο και του χάρισε τον τίτλο του άθεου.
Στην Αγγλία αργότερα, τη χώρα στην οποία με έκπληξη διαπίστωσε ότι ανεχόταν την ελευθερία της σκέψης, ανακάλυψε το ολοφάνερο, τα έργα του Σαίξπηρ.Επιστρέφοντας ξεκίνησε μια επίθεση κατά του Πασκάλ, υπογραμμίζοντας ότι σκοπός της ζωής δεν είναι να φτάσουμε στον παράδεισο μέσω της μετάνοιας, αλλά να εξασφαλίσουμε πάνω στη γη την ευτυχία για όλους τους ανθρώπους μέσα από την πρόοδο των επιστημών και την άσκηση των τεχνών.
Τούτο θεωρήθηκε σκάνδαλο και του χάρισε την πρώτη εξορία.Η αλληλογραφία του με το Φρειδερίκο το Μεγάλο τον οδήγησε στην Πρωσσία. Αργότερα εγκαταστάθηκε στη Γενεύη και μετά στα σύνορα της Γαλλίας και της Ελβετίας έστησε το μοντέρνο για την εποχή υποστατικό του και κατέληξε ο μεγάλος "πανδοχέας" των διανοουμένων της Ευρώπης. Ανάμεσά τους ο Καζανόβας, ο Γίβων, ο Μπόσγουελ.Συντήρησε μια πληθωρική αλληλογραφία με τους "φιλοσόφους", τους παλιούς του φίλους, με αυλικούς, με Μονάρχες και επιδόθηκε σε μια ασυνήθη συγγραφική δραστηριότητα και τη σύνταξη του "Φιλοσοφικού Λεξικού".
Κατηγόρησε την Εκκλησία για την αδιαλλαξία και το κλειστό πνεύμα της και τα κύρια θέματα που τον απασχόλησαν ήταν η ανοχή, η υλική ανάπτυξη και ο σεβασμός της ανθρώπινης προσωπικότητας. Επιστρέφοντας στο Παρίσι το 1778 μετά από 28 χρόνια απουσίας κυριολεκτικά αποθεώθηκε. Στις 30 Μαίου πεθαίνει εν ειρήνη. Ο ανιψιός του (κληρικός ο ίδιος) πέτυχε να μεταφερθεί τάχιστα και να ταφεί με θρησκευτική ακολουθία, προτού φθάσει η σχετική απαγόρευση από την επίσημη εκκλησία. Η σωρός του εναποτέθηκε στο Πάνθεον το 1791.
Ο Βολταίρος μυήθηκε στον τεκτονισμό στις 7 Απριλίου 1778 στο Παρίσι. Τη μεγάλη αυτή τιμή είχε η Στοά "Αι Εννέα Αδελφαί" η οποία απεκαλείτο και Στοά των Εννέα Μουσών. Την τελετή παρακολούθησαν 250 περίπου μέλη. Ανάδοχός του υπήρξε ο Αβάς Cordier de St. Firmin, Δοκιμαστής του ο Κόμος Stroganoff, Κουροπαλάτης της Αυτοκράτειρας Αικατερίνης της Ρωσσίας. Σεβάσμιος της Στοάς ο Αστρονόμος και Ακαδημαϊκός Lalande.
Τον υποψήφιο συνόδευε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, πρώτος πρέσβυς τότε των Ηνωμένων Πολιτειών στο Παρίσι.Ο Βολταίρος αφού απάντησε σε μία σειρά ηθικοφιλοσοφικών ερωτημάτων που του έθεσε ο Σεβάσμιος μυήθηκε κανονικά.Όταν τελείωσε η μύηση οδηγήθηκε στην Ανατολή όπου ο Σεβάσμιος τον περιέβαλε με το περίζωμα που έφερε άλλοτε ο Γάλλος Φιλόσοφος Ελβέτιος, ο δε Τελετάρχης έθεσε στέφανο στην κεφαλή του. Ο Βολταίρος ασπάσθηκε το περίζωμα και αφαίρεσε το δάφνινο στέφανο με σεμνότητα.
Από την προσφώνηση του Lalande στο Βολταίρο: "... Ουδείς υπηρέτησε την πατρίδα του όπως εσείς, διδάσκων και φωτίζων τους συμπατριώτας σας εις τα καθήκοντα και τα δικαιώματά των. Καταστήσατε ούτω τον φανατισμόν απεχθή και την δεισιδαιμονίαν γελοίαν... Οικοδομήσατε εις το Υπέρτατον Ον Ναόν εις τον οποίον εύρον καταφύγιον τα θύματα της μισαλλοδοξίας... Υπήρξατε Τέκτων πολύ πριν γίνετε δεκτός εις την Στοάν μας και εκπληρώσατε πλήρως την αποστολήν σας πριν αναλάβετε εδώ επίσημον επερί ταύτης υποχρέωσιν... Σας υποδεχόμεθα εις την Στοάν μας, ίνα αποτίσωμεν ούτω φόρον τιμής και θαυμασμού προς το πνεύμα σας..."
ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ ΓΚΑΙΤΕ (1749-1832)
Ένας από τους γίγαντες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ο όγκος και η ποικιλία της συγγραφικής του παραγωγής αποτελούν φαινόμενο. Ποιητής, Μυθιστοριογράφος, Θεατρικός συγγραφέας, Κριτικός, Δημοσιογράφος, Ζωγράφος, Σκηνοθέτης, Φιλόσοφος. (Μόνο οι επιστημονικές του εργασίες καλύπτουν 14 τόμους).
Το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα όλης αυτής της δημιουργίας του είναι ότι ξεπέρασε το βαρύ δυισμό της δυτικής σκέψης όπως υποκείμενο - αντικείμενο, θεωρία - πράξη, αίσθηση - νόηση και γεφύρωσε μια φιλοσοφική παράδοση που είχε να φανεί από την εποχή του Ηράκλειτου. Το 1779 ο Γκαίτε, Μυστικοσύμβουλος τότε του Δούκα της Βαϊμάρης Καρόλου - Αυγούστου, ταξιδεύει στην Ελβετία και γνωρίζεται με τους διανοούμενους της Χώρας.
Στη Ζυρίχη δρούσε τότε με μεγάλη επιτυχία η τεκτονική στοά "Modestia" που είχε συγκεντρώσει τα αξιολογότερα πνεύματα. Η επαφή του αυτή άφησε τις ζωηρότερες εντυπώσεις στο Γκαίτε και επιστρέφοντας στη Βαϊμάρη απευθύνεται αμέσως στο Σεβάσμιο της Στοάς "Αμαλία" Υπουργό J. F. Von Fritsch με την ακόλουθη επιστολή.
"Εξοχώτατε, Λαμβάνω το θάρρος να σας ενοχλήσω με μίαν παράκλησιν. Από πολλού χρόνου είχα την επιθυμίαν να γίνω μέλος της Εταιρείας των Ελευθέρων Τεκτόνων. Η επιθυμία μου αυτή έγινε εις ένα πρόσφατον ταξίδιόν μου ακόμη μεγαλυτέρα. Κατ' αυτό διεπίστωσα ότι μου έλειπε μόνον η ιδιότης αυτή δια να συνδεθώ στενώτερον με άτομα τα οποία εξετίμησα και η ανάγκη αυτής της επικοινωνίας είναι εκείνη η οποία με παρακινεί εις το να ζητήσω την εισδοχήν μου. Εις ποίον θα ηδυνάμην να εμπιστευτώ καλλίτερον την αίτησίν μου αυτήν ή εις την υμετέραν Εξοχότητα; Αναμένω ότι θα ευαρεστηθείτε να δώσετε εις την υπόθεσιν αυτήν ευμενές νεύμα και υπογράφομαι ευσεβάστως.
Της Υμετέρας Εξοχότητος
Ευπειθέστατος θεράπων
Β. Γκαίτε
13 Φεβρουαρίου 1780"
Για τους Έλληνες φοιτητές που σπούδαζαν τότε στην Ινέα, στη Γοτίγγη και στη Λειψία, ο Γκαίτε στο ημερολόγιό του λέγει ότι είχαν "ζωηρόν τον πόθον και ζήλον προς την παιδείαν και επέδρων επ' αυτού κατ' εντελώς ιδιάζοντα τρόπον".Στις 22 μαρτίου 1832 ο Γκαίτε απέρχεται του κόσμου τούτου. Τη στιγμή αυτή της υπέρτατης μύησης ζήτησε ό,τι σ' όλο το βίο του επεδίωξε να προσφέρει: "Περισσότερον φως" ήταν οι τελευταίες του λέξεις.
Ο Καγκελάριος Φον Μύλλερ είπε μεταξύ άλλων στη νεκρολογία του: "Το πνεύμα του και η ψυχή του είχαν αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Τεκτονισμό. Του είχε γίνει πίστη ακλόνητη ότι μεγάλοι και ευγενικοί σκοποί δεν μπορεί να πραγματοποιηθούν παρά μόνο με την ανεπιφύλακτη προσπάθεια πολλών ανθρώπων με κοινές αρχές και ότι κάθε υψηλή αλήθεια πρέπει να προστατεύεται αυστηρά και να προσεγγίζεται μόνο μέσα από καθορισμένες διαδικασίες και κανόνες. Οι πεποιθήσεις του αυτές ήταν καρπός βαθειάς μελέτης τόσο της Φύσης όσο και της Ιστορίας."
« Τελευταία τροποποίηση: Ιουλίου 07, 2008, 20:23:41 από Rose_777 »
Καταγράφηκε
