Ο Διδάσκαλος

[Avaris]

Είθισται να λέγεται πως : 


                                           "....τα πάντα είναι μέσα σου..."

Σε αυτό πατώντας λοιπόν, τεράστια μερίδα του κόσμου του Εσωτερισμού, αποφαίνεται και επιτάσσει - για να μην πω "μετά βδελυγμίας προστάζει" -

                                         "....δεν σας χρειάζεται κανένας Δάσκαλος, καμία Σχολή, κανένα Σύστημα, κανένα Τάγμα..."


                                        "....μπορείτε και οφείλετε να τα κάνετε όλα μόνοι σας....διαβάστε....πειραματιστείτε....κι όλα θα έρθουν μόνα 

τους.....μην φοβάστε....δεν υπάρχουν κίνδυνοι στην Ατραπό...."


Κι έτσι, το "Αστρικό Σκοτάδι" καταπίνει ουκ ολίγους.....

                                                         στέλνοντας πελάτες στους ψυχίατρους, στα Ψυχιατρεία και στα φαρμακεία.....

Το κακό είναι πως αυτή η προτροπή μέσω του Διαδικτύου και των Fora έχει πάρει διαστάσεις χιονοστοιβάδας....και οι κατ' εξοχήν "δέκτες" τέτοιων παραινέσεων είναι έφηβοι.....εύπλαστοι, εύπιστοι, και ευαίσθητοι.....

Μέθοδοι στο Internet κυκλοφορούν πολλές....

Παίρνει λοιπόν ο Δεκαπεντάχρονος μια μέθοδο "ενεργοποίησης των Chakras" ή "Αστρικού ταξιδιού" και αρχίζει να "πειραματίζεται μόνος του".....

Κανείς δεν του λέει πόσο ολέθριος μπορεί να αποβεί ο "πειραματισμός με τα ενεργειακά του κέντρα" χωρίς "έμπειρη καθοδήγηση", "κατάλληλη προετοιμασία" και "έπιστάμενη παρακολούθηση".

Ο Δάσκαλος σίγουρα δεν είναι τα πάντα....

                                                          Τίποτα δεν θα σου δώσει στο πιάτο....

Αλλά σίγουρα έχει να σου δώσει πάρα πάρα πολλά....

και κυρίως,

"να σε βοηθήσει ώστε με ασφάλεια να αναζητήσεις και να βρεις τον εντός σου Διδάσκαλο και τις εντός σου Γνώσεις..."


          Ποιά είναι λοιπόν τα "όρια" του "Εξωτερικού Διδασκάλου" και "Που αρχίζει ο Εσωτερικός Διδάσκαλος"?

[Trithemius]

Μόλις ο μαθητής είναι έτοιμος, ο δάσκαλος εμφανίζεται. Η "ευθύνη" του εξωτερικού διδασκάλου είναι να αποκαλύψει στον μαθητή τον "εσωτερικό του διδάσκαλο". Μόλις αυτό επιτευχθεί, ο εξωτερικός διδάσκαλος δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης.

Φυσικά εδώ τίθεται κι ένα θεμελιώδες ερώτημα του εσωτερισμού: μας χρειάζεται κάποιος εξωτερικός διδάσκαλος; Επειδή αυτό έχει συζητηθεί αλλού (περί αναγκαιότητας ή μη των εσωτερικών ταγμάτων), εδώ δεν θα επεκταθώ περισσότερο.

Πάντως η στάση ζωής του τύπου "no guru, no method, no teacher" δεν με εκφράζει καθόλου. Τη βρίσκω εντελώς ευκαιριακή, ενδεικτική απουσίας οργάνωσης στην εσωτερική αναζήτηση και αν μη τι άλλο επικίνδυνη.

Από την άλλη πλευρά, δεν συμφωνώ ούτε και με τη λογική της φράσης "there is no teacher who can teach anything new, he can just help us to remember the things we always knew" (από το CD "Enigma III"), γιατί δεν προάγει την εξέλιξη και αυτοβελτίωση αλλά την αποδοχή ενός πεπερασμένου εύρους γνώσεων που απλά μας περιμένει να το ανακαλύψουμε.

[LordPayens]

Θα συμφωνήσω με τον αγαπητό Anon. Μάλιστα θα πρότεινα όσο περισσότερο προχωράμε τόσο να ψάχνουμε για νέους δασκάλους. Εκτός από χρηστικό είναι κι ένας τρόπος για να παραμένουμε μαθητές, κάτι που αν το παραγκωνίσουμε, χάνουμε και το παιχνίδι. Δεν μπορώ να σκεφτώ μεγαλύτερη ομορφιά από αυτήν της σχέσης του δάσκαλου και του μαθητή. Οι άνθρωποι που δεν βρίσκουν χρησιμότητα στον δάσκαλο δεν είναι κι έτοιμοι για την διδαχή. Δεν είναι έτοιμοι να ούτε ν' ακούσουν ούτε να δούν, άρα και δεν θ'ακούσουν και δεν θα δούν.

Οφείλουμε να αγαπούμε τον μαθητή και τον δάσκαλο το ίδιο. Ακολουθούν πορείες που τέμνονται και συνεχίζουν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Ο μαθητής προς τα μπροστά και ο δάσκαλος προς τα πίσω. Η ύπαρξή του δασκάλου, του φυσικού ή εξωτερικού, είναι τόσο σημαντική που αν εκλείψει, θα έχουμε κακούς μαθητές.

Φιλικά,
LordPayens

[Trithemius]

Επίσης θέλω να σημειώσω κάτι πολύ σημαντικό στη διαδικασία εύρεσης του εσωτερικού μας διδασκάλου:

Ο μαθητής δεν πρέπει επ' ουδενί να προσπαθεί να ταυτιστεί με τον διδάσκαλό του. Φυσικά ο δάσκαλος είναι ένα παράδειγμα διανοητικής εξέλιξης αλλά όχι ένα παράδειγμα του οποίου πρέπει να γίνουμε "κλώνοι". Επειδή ακριβώς ο καθένας μας αποτελεί μία μοναδική και ανεπανάληπτιτη προσωπικότητα, πρέπει να "χρωματίσουμε" το προφίλ του δικού μας εσωτερικού διδασκάλου με αυτό που μας αντιπροσωπεύει κι όχι με ένα αντίγραφο (άρα παραμορφωμένο πρωτότυπο) του διδασκάλου μας.

Και φυσικά, σε αυτή τη διαδικασία, ευθύνη φέρουν τόσο ο μαθητής, όσο και ο διδάσκαλος

[Avaris]

Ένα σχετικό απόσπασμα απο το βιβλίο "Η Μεγάλη Απεσταλμένη", σ. 392.

Εδώ φαίνεται το Μεγαλείο, η Εντιμότητα, η Οδύνη μα ταυτόχρονα η "Αυτοσυγκράτηση του Διδασκάλου" στο να αφήσει τον Μαθητή να διαβαίνει μόνος του το Μονοπάτι του....


"....Τις βασανιστικές εκείνες ώρες που η καταπονημένη Μπλαβάτσκι δεχόταν συντριπτικά πλήγματα, στο σώμα απο την αρρώστια και στην ψυχή απο τη συκοφαντία και την προδοσία, έκανε την εμφάνισή του ο Διδάσκαλός της, ο Μορύα.

Οι Μαχάτμα συμπονούσαν βαθιά την τυραννισμένη τους απεσταλμένη, πολύ συχνά όμως ήταν ανήμποροι να τη βοηθήσουν εξαιτίας των αυστηρών κανόνων της Αδελφότητας.

Δεν έχουν δικαίωμα να επεμβαίνουν στο Κάρμα των Μαθητών τους και η Μπλαβάτσκι είχε προκαλέσει μόνη της πολλές απο τις πληγές της, όπως στην περίπτωση των "φαινομένων" (σημ. που προκαλούσε για να "πείσει" τους άπιστους Θωμάδες) - απο υπερβάλλοντα ζήλο βέβαια, αλλά με τις γνωστές συνέπειες.

Επίσης, διακρίνοντας (οι Διδάσκαλοι) τις εσώτερες διαθέσεις των προσώπων ή τις εξελικτικές τάσεις των καταστάσεων που οδηγούν σε δυσάρεστα αποτελέσματα, δεν έχουν δικαίωμα να προειδοποιήσουν τον εμπλεκόμενο Μαθητή τους, παρά μόνο με υπαινιγμούς, γιατί αυτός πρέπει ν' αναπτύξει τις δικές του ενορατικές δυνάμεις και να δοκιμάσει τις αντοχές του στις δυσκολίες...."

[Avaris]

Ξεκινώντας την Περίοδο του Πνευματισμού (18ο αι) και δυστυχώς φτάνοντας μέχρι σήμερα, έχει σημαδέψει πολλούς ανθρώπους δυστυχώς.

Η τάση δηλ., κάποιων ανθρώπων να "αναζητούν καθοδήγηση και διδασκαλία" απο αστρικές μορφές που θεωρούνται Πνεύματα Φορείς Γνώσης.


Το παρακάτω απόσπασμα ( "Η Μεγάλη Απεσταλμένη", σ. 382) είναι αρκετά κατατοπιστικό:


"....Η Μπλαβάτσκι αποδοκίμαζε την αναζήτηση καθοδήγησης απο τις αστρικές μορφές που παράγονται απο τα μέντιουμ στις αίθουσες των σεανς (σημ. Πνευματιστικές Συγκεντρώσεις), επειδή πίστευε πως αυτές δεν είναι πραγματικοί άνθρωποι αλλά ομοιώματα....

πως παίρνουν υπόσταση απο τα αποσυντεθειμένα αστρικά των νεκρών και απο τα αστρικά του μέντιουμ και των παρευρισκομένων και γίνονται παραπλανητικοί δαίμονες, γι' αυτό οι άνθρωποι πρέπει να ζητούν καθοδήγηση μόνον απο ζωντανούς δασκάλους.

Ο Λίλλι (σημ. Πνευματιστής θεωρητικός αντίπαλος της Μπλαβάτσκι) αντέτεινε ότι οι ζωντανοί προέτρεπαν τον νεαρό Σιντάρτα Γκοτάμα (κατοπινό Βούδα) ν' αφιερωθεί στα εγκόσμια, ενώ οι φωνές των Βουδών του παρελθόντος, δηλαδή οι νεκροί, ήταν εκείνοι που τον παρακίνησαν να γίνει Βούδας, δίνοντάς του το πνευματικό μήνυμα.

Αλλά οι Βούδες του παρελθόντος δεν ήταν νεκροί....ήταν πραγματικοί άνθρωποι, οι οποίοι έρχονταν αυτοπροσώπως και με δική τους βούληση (σημ. εννοεί πως έστελναν το "αιθερικό εκτόπλασμά" τους στον "Μαθητή" για να τον "διδάξουν").

Όπως ακριβώς (σημ. δηλ. την "επισκέπτονταν" με τον ίδιο "αιθερικό τρόπο") ,  πράγμα το οποίο τόνιζε πάντα η Μπλαβάτσκι και οι δικοί της Διδάσκαλοι δεν ήταν "πνεύματα" μεταστάντων, αλλά ζωντανοί, πραγματικοί άνθρωποι, τους οποίους είχε συναντήσει με σάρκα και οστά...."