Καλησπερα σας και απο μενα ειμαι καινουργιος εδω μεσα και ισως οι γνωσεις μου οχι τοσες πολλες για μενα υπαρχει ο νομος της ανταποδοσης και ενεργει παντα οχι ομως οταν θελουμε εμεις και ισως οχι οπως θα θελαμε εμεις το μονο σιγουρο ειναι οτι θα επισταφει και ισως υπαρξει και περιπτωση να μην το μαθουμε ποτε.Μου γενιουνται ομως αλλες αποριες αν μας βλαπσει καποιος ποιο ειναι το θεμα ? να το πληρωσει? η τι θα κανουμε εμεις για να σταθουμε στα ποδια μας?Συχωρουμε η περιμενουμε να δουμε αν θα γυρισει πανω του ?(οταν περιμενεις να γυρισει πανω του δεν ειναι σαν να το ωθεις?ποια η διαφορα απο κεινον που το προκαλεσε?).
Καλωσόρισες στην συντροφιά μας giannis9.... Το θέμα που εγείρεται με παράμετρο την συγχώρεση, είναι βαθύτατο. Συγχώρεση βέβαια στον νόμο του αντιπεπονθότος δεν υφίσταται και αυτό γιατί, όπως ανέπτυξε πληρέστατα ο αδελφός SERAPIS, το όλο σύστημα τείνει να επανέλθει στην κατάσταση ισσοροπίας, τελείως μηχανικά και χωρίς μνησικακίες ή εκδικητικές τάσεις, με την ακεραιότητα και την ακαμψία του απολύτου του παγκόσμιου νόμου. Τι γίνεται όμως με το "θύμα" άνθρωπο μιας απάνθρωπης δράσης; Πρώτον, όλοι είμαστε φορείς του παγκόσμιου νόμου και έτσι αναδύεται ως φυσική ανάγκη έσωθέν μας η τάση μας για απόδοση δικαιοσύνης. Αυτό όχι μόνον είναι θεμιτό, αλλά αποτελεί και καθήκον του κάθε ανθρώπου να εναρμονίζεται με τον παγκόσμιο νόμο και να αναλαμβάνει δράσεις καταδίωξης της αδικίας. Δεν αρκεί ο ενάρετος να πράττει απλά το καλό, είναι παράλληλα καθήκον του να διώκει το κακό. Εύλογα λοιπόν τίθεται το ερώτημα τι γίνεται με την συγχώρεση;
Ο γνώστης του νόμου της ανταπόδοσης, ξέρει το απόλυτο του νόμου και έτσι είναι βέβαιος για την εφαρμογή του, οπότε για αυτόν θέμα αναμονής εφαρμογής του δεν τον απασχολεί, καθώς γνωρίζει ότι είναι άγνωστη η χρονική στιγμή και πολλές φορές βρίσκεται σε πολύ μεγάλο βάθος χρόνου. Ο άνθρωπος που βρίσκεται στην θέση του θύματος, διακατέχεται όμως και από έντονη επιθυμία για εκδίκηση, γιαυτό και το μυαλό του βρίσκεται συνεχώς προσκολλημμένο στην απόδοση της δικαιοσύνης, στην τιμωρία του δράστη, με αποτέλεσμα να πλημμυρίζεται σταδιακά από αρνητικά συναισθήματα φθόνου, μνησικακίας κλπ, για τον κατά περίπτωση δράστη. Ο σοφός είναι απαλλαγμένος από τέτοια συναισθήματα, διακατεχόμενος μόνον από λύπη για τον συνάνθρωπό του που πρώτιστα θα υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του και το κυριότερο, ότι θα αναγκαστεί να επαναλάβει τα ίδια μαθήματα και πάλι. Ο σοφός, αν ο ίδιος είναι το θύμα της δράσης, συγχωρεί με την έννοια ότι δεν τον απασχολεί το θέμα της τιμωρίας ως ανταπόδοση στον δράστη, συγχωρεί, καθώς δεν τρέφει αρνητικά συναισθήματα για κανέναν, συγχωρεί γιατί στο πρόσωπο του δράστη διακρίνει έναν πληγωμένο, έναν που νοσεί και υποφέρει, έναν που δεν γνωρίζει ακόμα. Όμως η συγχώρεση ποτέ δεν θα ξεπεράσει τα όρια της ανοχής για να καταντήσει ανέχεια. Ο σοφός ποτέ δεν θα μείνει απαθής στην αδικία του συνανθρώπου του. Τότε θα ζωστεί το σπαθί της Δίκης και θα αναλάβει τον δίκαιο αγώνα της απονομής της δικαιοσύνης, γνωρίζοντας ότι η ανέχεια δεν είναι αρετή συγχώρεσης αλλά αμέλεια που γίνεται αιτία εξάπλωσης του κακού.
Ας επιστρέψουμε όμως στον μέσο άνθρωπο που πλημμυρίζεται από συναισθήματα για τον απάνθρωπο δράστη. Αυτά όμως τα συναισθήματα μολύνουν την ύπαρξή του, βασανίζουν την ψυχή του, αρρωσταίνουν το σώμα του και εγκλωβίζουν τις σκέψεις του σε μια μόνον ιδέα: Εκδίκηση.... Όντας στιγμιαία το θύμα μιας απάνθρωπης δράσης, με το να διακατέχεται από αρνητικά συναισθήματα, γίνεται στη συνέχεια διαρκές θύμα, τυρρανούμενος και κατατρεχόμενος από μιαν εκδικητικότητα, η οποία ουσιαστικά τιμωρεί και εκδικείται τον ίδιο τον εαυτό του. Ορθά επισημαίνει ο φίλος giannis9 ότι, η εμμονή στην σκέψη της ανταπόδοσης, τον κάνει να μην διαφέρει πολύ από τόν δράστη. Η προσπάθεια για συγχώρεση, απαλλάσσει πρώτιστα το ίδιο το θύμα από την τεράστια πίεση της εκδικητικότητας, στο όνομα δήθεν της απόδοσης δικαιοσύνης. Αν το δούμε λίγο πιο μεταφυσικά, σκέψεις αρνητικές συνοδευόμενες και από συναισθήματα αρνητισμού, ελάχιστα απέχουν από τα "μαύρα" τελετουργικά. Υφίσταται τότε μια σκοτεινή επιρροή η οποία ναι μεν έχει σαν στόχο έναν συνάνθρωπο, αλλά επειδή δεν είναι ολοκληρωμένη η διαδικασία λόγω άγνοιας του τρόπου, η σκοτεινή επιρροή σπάνια αγγίζει τον στόχο της και στην πλειονότητα επιστρέφει στον γεννήτορά της.
Αναφέρθηκε ο SERAPIS και σε "ανακλαστήρες" των ενεργειών. Πέρα από την φυσική λειτουργία αυτών των "ανακλαστήρων", οι διδασκαλίες της Α.Μ.Ρ.Α. περιλαμβάνουν ενεργές μεθόδους "κατασκευής" τέτοιων "ανακλαστήρων" για την ολοκληρωτική προστασία των μυημένων. Τέτοιες διδασκαλίες δεν δύνανται να δίδονται ανοικτά για εύλογους λόγους, καθώς όπως επισημαίνει ο αδελφός SERAPIS, "η όλη διαδικασία μπορεί να ελεγχεί και να κατευθυνθεί".
