Πριν ένα χρόνο περίπου, έγραφα το παρακάτω κείμενο με τίτλο "Θρησκείες και Αρχέτυπα". Την αφορμή και την έμπνευση - όπως και κάποια ιστορικά στοιχεία - μου τα έδωσε το βιβλίο "Τα εννιά πρόσωπα του Χριστού".
Όταν το έγραφα, ήμουν πιο απόλυτος στη θέση μου. Θεωρούσα τα πάντα "αντιγραφή".
Τώρα όμως νοιώθω πως οφείλω να είμαι πιο "ελαστικός". Πως οφείλω να "δω" και "μια άλλη πλευρά"..
Δεν μπορώ δηλαδή, να μην αναρωτιέμαι:
που σταματάει άραγε, η "Θεόπνευστη" Αντίλληψη ενός Αρχέτυπου και που αρχίζει η "αντιγραφή" πλέον - κι ενίοτε προκλητικά κακέκτυπη - μιας Παλαιάς Παράδοσης?
Το κείμενο είναι το παρακάτω:
****************************************************************
("Εαν πιστεύετε πως παρακάτω θα διαβάσετε την ιστορία του Χριστού, κάνετε λάθος. Θα δείτε στη συνέχεια για ποιόν πρόκειται ")
« Έζησε πριν περίπου τρεις χιλιάδες χρόνια. Γεννήθηκε με Άσπιλη Σύλληψη. Η Φύση πλημμύρισε από γαλήνη κατά τη γέννησή του εφόσον θεωρήθηκε Θείον Βρέφος. Οι προφητείες έλεγαν ότι θα εξόντωνε την ειδωλολατρία και τη μαγεία. Γι’ αυτό και ο Σατράπης της χώρας που γεννήθηκε διέταξε να σφάξουν όλα τα νεογέννητα της χώρας ώστε μαζί να εξοντωθεί και το Θείο Βρέφος. Ούτε άνθρωπος, ούτε δαίμονας όμως κατάφερε να το εξοντώσει. Αντιθέτως, ο ίδιος ο σατράπης έπεσε νεκρός, κεραυνοβολημένος από την ίδια του την αρρωστημένη σκέψη.
Ήδη από παιδί, ήταν «χαρισματικό» με ιδιαίτερη εξυπνάδα, ικανότητες και γνώσεις. Το παιδί εκπαιδεύθηκε κοντά στους Μάγους και δεκαπέντε ετών ήταν ήδη μυημένος στον Μυστικό Πυρήνα. Είκοσι ετών – όπως κάθε μεγάλος μύστης – αποσύρθηκε στην έρημο για διαλογισμό. Η τροφή του εμφανιζόταν μυστηριωδώς από αόρατα στοιχεία.
Έπειτα από πολλές δοκιμασίες, τριάντα ετών πλέον, άρχισε να περιδιαβαίνει τη χώρα, να διδάσκει, να θεραπεύει και να κάνει θαύματα. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά θαύματά του ήταν ότι άνοιξε τη θάλασσα στα δύο κι έτσι πέρασαν οι οπαδοί του και γλίτωσαν από σοβαρή καταδίωξη. Είδε οράματα, αναλήφθηκε στον ουρανό όπου του εδόθησαν οι αλήθειες απ’ ευθείας από το Θεό.
Μετά την απόλυτη πλέον Μύησή του, εκτέθηκε σε κάθε δοκιμασία και πειρασμό και αφού βγήκε νικητής άρχισε τη διδασκαλία. Εξετάστηκε επί τρεις ημέρες από ιερείς και φιλόσοφους αλλά βγήκε και εκεί νικητής. Εν τέλει, προσηλύτισε τον ίδιο το βασιλιά. Στο τέλος δολοφονήθηκε από τους εθνικούς προπάτορες των Τούρκων, τους Τουρανούς. Και αναλήφθηκε και πάλι στους Ουρανούς απ’ όπου ήρθε να βασανιστεί και να πεθάνει για χάρη της ανθρωπότητας.
Θυμίζει υποθέτω κάτι αυτή η ιστορία, έτσι?
Λοιπόν, ότι κι αν σας θυμίζει, συνέβη χίλια χρόνια πριν το Χριστό. Αφορά το Ζαρατούστρα, τον ιδρυτή της Θρησκείας του Ζωροαστρισμού στην Περσία.
Σε όλες τις μεγάλες θρησκείες συναντάμε τη Μορφή του Υπέρτατου Θρησκευτικού Ήρωα, του Μέγα Μύστη, του Αβατάρα, του Μεσσία. Είναι ένα
Αρχέτυπο. Ίδιες Πράξεις τον χαρακτηρίζουν πάντα, ίδια Προσωπικότητα, ενίοτε ίδια Πάθη.
Όλοι αυτοί οι Μύστες έχουν τις ίδιες «Υπερφυσικές Δυνάμεις» - θεραπευτικές αλλά και άλλες.
Σύμφωνα με κάποιες «Φιλοσοφικές Ατραπούς», οι Δυνάμεις αυτές μπορούν να αποκτηθούν μέσω της κατάλληλης «εκπαίδευσης». Όλοι οι άνθρωποι είναι δυνητικά σε θέση να «θεοποιηθούν», να γίνουν «Βούδες».
Σύμφωνα με το Χριστιανισμό όμως, ο Χριστός είναι ένας, δεν είναι Μύστης, δεν είναι Προφήτης, δεν έχει καμία σχέση με άλλους Μύστες άλλων θρησκειών, είναι ο Μοναδικός Υιός του Θεού και κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει σαν αυτόν.
Άλλες Φιλοσοφικοί Ατραποί προσφέρουν το Διαλογισμό ως το βασικό μονοπάτι πνευματικής ανάπτυξης και την καθοδήγηση του Μαθητή από τον Διδάσκαλο στους Δαιδάλους της αναζήτησης της AKSHARA, της αιώνιας πηγής παντογνωσίας. Της κατάστασης πλήρους πνευματικής συνειδήσεως.
Αντιθέτως, ο Χριστιανισμός και κάποιες ακόμη Θρησκείες (Ισλάμ, Ιουδαισμός), προτάσσουν την απόλυτη πίστη, την υποταγή, τον ασκητισμό, τον τακτικό εκκλησιασμό, την προσευχή και έναν κώδικα συντηρητικής συμπεριφοράς ως Προσωπικό Μονοπάτι. Μάλιστα, η οποιαδήποτε άλλη μορφή φιλοσοφικής αναζήτησης από τον πιστό, θεωρείται από «ατελέσφορη» μέχρι «εγκληματική». Ενίοτε επιφέρει από Αφορισμό εως και τη θανατική καταδίκη – σε εποχές που λειτουργούσαν ή λειτουργούν Ιερατικά Δικαστήρια ή αλλιώς Ιερά Εξέταση.
Αυτές οι θρησκείες δεν δέχονται τα «χαρισματικά άτομα». Ούτε αυτά που γεννιούνται με «Δυνάμεις» , ούτε αυτά που επιλέγουν Δρόμους Εκπαίδευσης μέσα από τους οποίους αναπτύσσουν «Εξαιρετικές Δυνάμεις». Όλους αυτούς τους στέλνουν στην Πυρά της Ιεράς Εξέτασης. Άγιος κατέληξε να είναι ενίοτε απλώς Κοσμικό Εύσημο που αποδίδεται σε Αυτοκράτορες όπως ο τελευταίος Τσάρος της Ρωσσίας.
Ούτε όμως και στους κοινούς, απλούς, καθημερινούς ανθρώπους μπορεί να εκδηλώσει τις δυνάμεις του ένα «χαρισματικό άτομο» στα πλαίσια αυτών των θρησκειών. Κινδυνεύει να χλευαστεί ή και να λιθοβοληθεί ως «Ψευδοπροφήτης».
Όσον αφορά τη Γένεση των Θρησκειών, όλες διεκδικούν τον τίτλο «αυτογενείς», πρωτότυπες και μοναδικές αλλά όλες είναι αντιγραφές και δανεισμοί από προηγούμενες θρησκείες που ήταν ήδη καθιερωμένες στη συνείδηση των τότε λαϊκών μαζών. Και πως θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς άλλωστε?
Όταν έρχεται κάποιος να κηρύξει μία νέα θρησκεία, απευθύνεται σε μάζες που ήδη έχουν κάποια έθιμα και κάποιες δοξασίες. Για να τους προσεταιρισθεί με ευκολία η νέα θρησκεία οφείλει να αποδεχτεί πρώτα (δηλαδή να προσεταιρισθεί) αυτές ακριβώς τις δοξασίες, τα ήθη και έθιμα που ήδη χρησιμοποιεί ο λαός.
Οι Ιουδαίοι ας πούμε, αιχμαλωτίστηκαν από διάφορους λαούς, φυσικά ισχυρότερους και σαφώς πιο εξελιγμένους πολιτιστικά. Δανείστηκαν λοιπόν στοιχεία από αυτούς.
Την Μυθολογία περί Δημιουργίας του Ανθρώπου και του Κόσμου αλλά και του Κατακλυσμού την πήραν από τη Μυθολογική Παράδοση των Χαλδαίων και των Χετταίων.
Όσο για τις Ιουδαϊκές αντιλήψεις περί Ουρανού, Κόλασης, Θεού, Αγγέλων και την βόρεια καταγωγή του Ιεσσαί, αυτές τις δανείστηκαν από τους Μιττάνιους.
Τις Δέκα Εντολές, τις δανείστηκαν είτε από παραδόσεις λαών της Ινδίας που ουσιαστικά τις χρησιμοποιούσαν απλώς σαν κώδικα ενάρετης συμπεριφοράς είτε από τις Αιγυπτιακές Δοξασίες του Μύστη Φαραώ Αχενατόν. Πάντως δεν τους δόθηκαν απευθείας από το Θεό.
Το Ιουδαϊκό στοιχείο του Μεσσία που γεννάται από την Παρθένο, σε φάτνη και πάνω του υπερίπταται ένα αστέρι την ώρα της γέννησης είναι δανεισμένο από την αρχαία Μηδοπερσική θρησκευτική παράδοση που ίδρυσε ο Πέρσης Ζωροάστρης.
Την ίδια τη Δομή της Ιουδαϊκής Θρησκείας την μετέφερε από την Αίγυπτο ένας πολεμιστής ιερέας του Αιγυπτιακού Ιερατικού καθεστώτος και κατοπινός ηγέτης των Ιουδαίων κατά την έξοδο από την Αίγυπτο, ο Μοσέχ, (ένας από τους τουλάχιστον τρεις Μοσέχ που ηγήθηκαν των Ιουδαίων) κατοπινός Μωυσής. Όσο για το Μυστικιστικό Μανδύα του Μωυσή, αυτός προστέθηκε πολύ αργότερα από τους Λεβίτες και δεν πιστοποιείται από καμία ιστορική πηγή.
Ακόμη κι έτσι όμως, το πνεύμα όλων των φιλοσοφιών και θρησκειών έχει τον ίδιο πυρήνα. Και με αυτό το πνεύμα θα έπρεπε να ζουν οι άνθρωποι. Δυστυχώς όμως η Κοσμική Εξουσία των Θρησκειών δημιούργησε ένα στείρο πλέγμα Νόμων και Κανόνων και με αυτό αλυσόδεσε τους ανθρώπους. Απώλεσαν το Φωτεινό Πνεύμα και μετατράπηκαν σε Δικτατορική, Καταπιεστική Γραφειοκρατία που ανάλογα την περιοχή του πλανήτη και τα έθιμα διαφοροποιείται σε πολλά διαφορετικά θρησκευτικά παρακλάδια. Και φυσικά, κάθε παρακλάδι διεκδικεί το Αλάθητο έναντι όλων των υπολοίπων.
Για προβληματιστείτε λίγο επάνω σε αυτό: Στη Χριστιανική Παράδοση θεωρείται φριχτό έγκλημα η αυτοκτονία με άμεσο ιερατικό αποτέλεσμα να σε αφήνει χωρίς «Εξόδιο Ακολουθία», δηλαδή χωρίς θρησκευτική ταφή. Η ψυχή του νεκρού έτσι εγκαταλείπεται στην αιώνια τυραννία.
Αντιθέτως, στον Ιαπωνικό Κώδικα Μπουσίντο των Σαμουράϊ ήταν ένδειξη υπέρτατης τιμής το Χαρακίρι, δηλαδή η τελετουργική αυτοκτονία. Και η φιλοσοφία του Μπουσίντο είχε και τις θρησκευτικές της προεκτάσεις.
Επίσης, στους Ισλαμιστές Μαχητές Αυτοκτονίας, σύμφωνα με τις Θρησκευτικές Δοξασίες τους η μετά θάνατον πορεία τους συνεχίζεται κανονικά.
Οι Αρχαίοι Ρωμαίοι στρατιωτικοί ενίοτε αυτοκτονούσαν. Η θρησκευτική τους παράδοση δεν το απαγόρευε. Και οι περισσότερες ιστορικές θρησκευτικές παραδόσεις δεν το απαγόρευσαν.
Ποιος λοιπόν έχει δίκαιο? Ο Χριστιανισμός ή όλοι οι υπόλοιποι?
Και αν αλλάξω θρήσκευμα και πάω στο Ισλάμ, μήπως μετά την αυτοκτονία θα πάω σε άλλους πνευματικούς τόπους από αυτούς του Χριστιανισμού? Δεν οδηγούν όλες οι Θρησκείες στα ίδια πνευματικά μετά θάνατον πεδία?
Και οι Χριστιανοί που εν καιρώ πολέμου πυροδοτούν μία βόμβα και πεθαίνουν κι αυτοί μαζί με τον εχθρό? Εκεί γιατί γίνεται εξαίρεση? Γιατί εκεί η αυτοθυσία δεν χαρακτηρίζεται ως αυτοκτονία?
Οι Κοσμικές Εξουσίες των Μονοθεϊστικών κυρίως θρησκειών, προσπαθώντας να επιβάλλουν γήινες νόρμες νόμων και κανόνων σε υπερκόσμια φαινόμενα, κατάφεραν να χάσουν τελείως το πνεύμα του Υπέρτατου Πνευματικού Ταξιδιού.
Μα η χειρότερη επίδοσή τους ήταν η καταστροφή των Αρχαίων Εθνικών Θρησκειών. Τριακόσιες χιλιάδες αρχαία ελληνικά Ιερά και Ναοί εκθεμελιώθηκαν από οργισμένους αμαθείς φανατισμένους χριστιανούς μοναχούς.
Εξίσου άθλια πολιτιστική πράξη ήταν το κλείσιμο των Φιλοσοφικών Σχολών και Πανεπιστημίων του Αρχαίου Κόσμου όπως αυτό της Αθήνας το 529μΧ από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Θεοδόσιο.
Το κακό είναι ότι το χριστιανικό πολιτιστικό αυτό ατόπημα του 6ου μ.Χ. αι., το είδαμε να επαναλαμβάνεται στο τέλος του 20ου αιώνα από το Ισλαμικό καθεστώς του Αφγανιστάν όταν κατέστρεψε τα αγάλματα του Βούδα με ανατινάξεις.
Φυσικά, το ότι οι νεώτερες θρησκείες δανείζονται στοιχεία από τις παλαιότερες δεν τις κάνει λιγότερο ιερές. Οι άνθρωποι, χωρίς να το συνειδητοποιούν, λατρεύουν το ίδιο Αρχέτυπο. Απλώς, με το πέρασμα των αιώνων, αυτό αλλάζει όνομα. Κάποτε λεγόταν Όσιρις, άλλοτε Ζαρατούστρα, άλλοτε Άδωνις, άλλοτε Μίθρας και άλλοτε Χριστός.
Η μητέρα του Περσικού πολεμικού Θεού Μίθρα ήταν Παρθένα. Ποιμένες και Μάγοι με δώρα ήρθαν τιμητές για να δουν το θαύμα του «θείου βρέφους» στην σπηλιά που γεννήθηκε. Ο Μίθρας έγινε Θεϊκός Διδάσκαλος των ανθρώπων, Οδηγός τους και Θεραπευτής τους. Απέκτησε Δώδεκα Μαθητές στους οποίους ένα βράδυ πριν το θάνατο πρόσφερε ένα λιτό Συμβολικό Δείπνο αποτελούμενο από ψωμί και κρασί. Οι πιστοί του τον έθαψαν σε τάφο λαξεμένο σε βράχο από όπου και αναστήθηκε.
Αυτό είναι το Αρχέτυπο και οι ιδρυτές θρησκειών και κοσμοθεωριών φροντίζουν να το ανανεώνουν στο διάβα της ιστορίας. Δημιουργώντας νέους Μάρτυρες επάνω στους ίδιους παλιούς στόχους. Πλέκοντας νέα φιλοσοφικά μοτίβα, εφόσον χωρίς ανανέωση οι άνθρωποι βαριούνται ίσως και χάνουν τη θέρμη της πίστης τους. Κρατώντας τα κυριότερα κομμάτια του Παλιού Τρόπου, αυτά που οι άνθρωποι φυλάνε ως κόρη οφθαλμού στον καθημερινό τρόπο ζωής τους, προσθέτουν άλλα ώστε να κερδίσουν το ενδιαφέρον των «υποψήφιων πιστών».
Σύμφωνα με τις Αρχαίες Παραδόσεις, η Ιερά Δύναμη του Σύμπαντος είναι μία. Και εκφράζεται μέσα από χιλιάδες Οντότητες. Μικρές και μεγάλες. Κάποιες από αυτές τις Μεγάλες Οντότητες, οι Θεοί, πήραν τη θέση τους για χιλιάδες χρόνια στους Βωμούς των Ανθρώπων. Γιατί ήταν η ώρα τους. Γιατί μέσα από αυτούς, οι Άνθρωποι ένοιωθαν ότι μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με την Ιερά Δύναμη του Σύμπαντος.
Οι Συνθήκες όμως της ζωής των Ανθρώπων αλλάζουν. Η κοινωνία τους αλλάζει. Αφού αλλάζει η ψυχοσύνθεσή τους, αλλάζει και το Εσωτερικό τους Κανάλι μέσα από το οποίο επικοινωνούν με το Θείο. Έχουν ανάγκη από άλλους τρόπους προσέγγισης της Ιεράς Δύναμης. Όταν έρχεται αυτή η στιγμή, σημαίνει η ώρα να φύγουν οι Παλιοί Θεοί και να έρθουν οι Νέοι.
Αυτό και συμβαίνει στο διάβα της Ιστορίας. Αυτό και θα συνεχίσει να συμβαίνει. Με όλες τις θρησκείες. Έρχεται η Νέα Θρησκεία με το Θεό που πρεσβεύει, διώχνει τις παλιές Θεότητες κρατώντας όμως κάποια από τα λατρευτικά της στοιχεία, κυριαρχεί για ένα χρονικό διάστημα και κάποια στιγμή, γκρεμίζεται κι αυτή για να δώσει τη θέση της σε μία Νέα Θρησκεία και ένα νέο Θεό. Κι όταν συμβαίνει αυτή η αλλαγή, συμβαίνει συνήθως με πόλεμο και αίμα.
