Παραθέτω την εξήγηση του παραπάνω μακαρισμού όπως την βρήκα στο Google.
ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ
"Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστί η βασιλεία των ουρανών" (Ματθ. 5, 3).
Είναι απ' τις λίγες φράσεις του Ευαγγελίου που τόσο πολύ παρεξηγήθηκαν και έγιναν αφορμή να εισπράξει η Εκκλησία πολλαπλές κατηγορίες με το εξής πάνω - κάτω περιεχόμενο: η Εκκλησία προτιμά - δήθεν - τους λιγότερο έξυπνους, για να μπορεί να τους χειραγωγεί υποσχόμενη μια μελλοντική βασιλεία και μακαριότητα. Και αυτή η ανυπόστατη κατηγόρια εκτοξεύεται για έναν και μόνο λόγο: δώσαμε στον όρο "πτωχός τω πνεύματι" ένα λάθος περιεχόμενο.
Ποιός είναι άραγε πτωχός τω πνεύματι στην πραγματικότητα και ποιά η διάσταση που δίνει η Εκκλησία στην πνευματική πτωχεία; Σίγουρα πολύ διαφορετική απ' αυτή που νομίζουμε. Πτωχός στο πνεύμα δεν είναι ο ανεγκέφαλος ή ο ελλιπής σε γνώσεις ή ο,τιδήποτε άλλο μειωτικό της νοημοσύνης μπορούμε να φανταστούμε. Πτωχός τω πνεύματι μπορεί να είναι ο πανέξυπνος, που όμως αισθάνεται μηδαμινός μπροστά στη σοφία του Θεού. Πτωχός τω πνεύματι είναι αυτός που δεν φοβάται να σταθεί μπρος στα λάθη του και να τα σηκώσει. Αυτός που αρνήθηκε να ζήσει σαν τους "έξυπνους" και να γίνει "επιτυχημένος" για να εισπράξει το μπράβο των βολεμένων. Αυτός που αρνήθηκε τη δόξα των ανθρώπων. Είναι αυτός που πήρε την απόφαση να ζήσει για μία Αγάπη θυσιάζοντας πολλές άλλες. Πτωχός τω πνεύματι ήταν ο Γλαύκος, ο ομηρικός ήρωας, που δέχτηκε ν' ανταλλάξει τα χρυσά του όπλα με τα χάλκινα του Διομήδη για χάρη της φιλίας τους. Πτωχοί τω πνεύματι είναι πολλοί απ' αυτούς που ο κόσμος θεωρεί ανόητους, γιατί δεν συμβιβάστηκαν με δικά του μέτρα και σταθμά, γιατί απλά του πήγαν κόντρα. Αυτός που έβαλε το Εσύ πάνω από το Εγώ. Πτωχός τω πνεύματι είναι αυτός που είδε στα μάτια των άλλων τον εαυτό του, γιατί είχε κατεβάσει τον εαυτό του πιο κάτω απ' όλους τους άλλους. Είναι αυτός που παλεύει για ένα όνειρο, ακόμα κι αν αυτό είναι ανέφικτο. Πτωχός τω πνεύματι είναι αυτός που δάκρυσε, όταν δάκρυσες και γέλασε όταν γέλασες και σώπασε όταν έσφαλες. Αυτός που ήθελε να σου δώσει τα πάντα, αλλ' ένιωθε πως δεν έχει τίποτα δικό του και ζήτησε από το Θεό να σου δώσει τον Παράδεισο. Αυτός που δέχεται τους κολαφισμούς της κοινωνίας, γιατί της έθιξε την "αξιοπρέπεια" με το να είναι αποτυχημένος κατ' αυτή ή απλά διαφορετικός. Γιατί περίμενε την αγάπη και την κατανόηση και πήρε την απόρριψη και την καταδίκη. Είναι όντως πτωχός τω πνεύματι, γιατί οι συνθήκες τον ταπεινώνουν. Και πνευματική πτωχεία είναι η ταπείνωση όσο έξυπνοι κι αν είμαστε, όσο ευφυείς και κατακτητές του σύμπαντος. Ας σκεφτούμε πως πτωχοί τω πνεύματι είναι όλοι οι άγιοι που παραδόθηκαν άνευ όρων στα χέρια του Θεού και ακολούθησαν τα ίχνη Του. Ας σκεφτούμε πως πτωχός τω πνεύματι ήταν πρώτος Εκείνος ο Βασιλιάς που δέχτηκε να σταυρωθεί απ' τους υπηκόους Του, ο Δημιουργός που αφέθηκε στα χέρια των δημιουργημάτων Του. Και τότε ίσως προτιμήσουμε αυτή την "πτωχεία" απ' τον εγωισμό, το μίσος, την αμαρτία και τα τόσα άλλα φτωχά "πλούτη" του κόσμου...
----------------------------------------------------------------
Ο πρώτος μακαρισμός της Επί του Όρους Ομιλίας, εμπεριέχει λέξεις που σκανδαλίζουν την εφησυχασμένη συνείδηση της εποχής μας, αλλά και προκαλούν πολλές απορίες για αυτήν την ριζική «επαναξιολόγηση όλων των αξιών» που επιχειρεί ο Ιησούς ήδη από τον πρώτο τούτο μακαρισμό, πολλούς αιώνες νωρίτερα, είναι αλήθεια, από την κενή περιεχομένου φράση του Φρειδερίκου Νίτσε.
Για να κατανοήσουμε το νόημα του μακαρισμού αυτού, οφείλουμε να εξετάσουμε πως αντιλαμβάνεται ο Θεός την πτωχεία του πνεύματος. Την αντιλαμβάνεται ως εικόνα του Εαυτού του. Σύμφωνα με τον Άγιο Παύλο ο Ιησούς Χριστός «εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών ….εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ. 2, 5-8). Ο δρόμος προς την βασιλεία των ουρανών που άνοιξε ο Χριστός είναι διάσπαρτος από τα ίχνη και τα σημεία της δικής του «κένωσης» από την δόξα που κατείχε, την συγκατάβαση του στην ανθρώπινη ιστορία, και την σταυρική του θυσία. Δεν μπορείς να διαβείς τον ίδιο δρόμο αν δεν έχεις τις προϋποθέσεις γι’ αυτό. Η ζωή του Χριστού συνιστά τον οδηγό προς την κατάκτηση της ευαγγελικής «πτωχείας», το περιεχόμενο της οποίας αναφέρεται στην απέκδυση από κάθε αλαζονεία, οίηση, μεγαλαυχία, κομπασμό, εμπιστοσύνη στις ικανότητες του εαυτού. Πρόκειται για την πιο ανατρεπτική επαναξιολόγηση όλων των αξιών που συγκροτούν την σύγχρονη αντίληψη περί ανθρώπου- ακόμα και του προ-νεωτερικού ανθρώπου.
Μια από τις πιο ελκυστικές μορφές του Ευαγγελίου που παραπέμπουν σ’ αυτόν τον μακαρισμό είναι ο Τελώνης της γνωστής παραβολής. Η ταπείνωση του δεν συνιστά μια θεατρική συντριβή του εγώ ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων αλλά συνειδητή παραδοχή πως αφού έχω γνωρίσει τον Θεό δεν είναι δυνατό πια να πορεύομαι στην ζωή μου όπως πρωτύτερα, να σκέπτομαι όπως πρωτύτερα, να συμπεριφέρομαι στην κοινωνική μου ύπαρξη όπως πριν.
Είμαι «πτωχός τω πνεύματι» σημαίνει πως όσα έχω και όσα γνωρίζω, όσα νιώθω και όσα πιστεύω, μπροστά στην αγάπη του Θεού είναι ελεεινά και ασήμαντα. Ακόμα και το καλό αν πράττω, πως μπορεί αυτό να συγκριθεί με την αγαθότητα του Θεού; Η παραδοχή τούτη σημαίνει συντριβή του εγώ, αλλά όχι και εξουθένωση του. Ο πρώτος μακαρισμός δηλώνει τον τρόπο εισδοχής του ανθρώπου στην σφαίρα του Θείου Είναι. Δεν αρνείται την δυνατότητα σπουδαίων επιτευγμάτων στον χώρο της γνώσης, της επιστήμης ή της τέχνης. Εφιστά την προσοχή ωστόσο στην οίηση που τα επιτεύγματα αυτά γεννούν. Η ταπείνωση του πνεύματος σημαίνεται από την αναφορά όλων των πράξεων του ανθρώπου στον Κύριο, την μετά ευχαριστίας προσφορά τους σ’ Αυτόν. Τότε και μόνο αγιάζονται και αποκτούν νόημα.
------------------------------------------
H δική μου εξήγηση για την παραπάνω φράση του Ιησού είναι οτι θεωρεί οτι για να φτάσουμε να αγγίξουμε την άκρη της θείας ακτίνας θα πρέπει να ξεχάσουμε το ''τεχνητό'' ''κατασκευασμένο'' τμήμα της συνειδησεως μας, και να αφεθούμε στην αλήθεια της εσωτερικής μας φωνής που είναι ενας κόκκος της θείας συνειδήσεως.
