Εμφάνιση μηνυμάτων
1
Καμπαλά / Απ: ΤΑΡΩ:Το Ταξίδι του Τρελού
« στις: Αυγούστου 05, 2007, 07:34:00 »Ακούγεται αλαζονική πολλές φορές η φράση, "τα δικά μου Ταρώ" και συχνά ο νεόφυτος σαστίζει με την ελευθεριότητα που κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι χαρακτηρίζει τον αληθή διδάσκαλο. Η αμηχανία του Νεόφυτου και πολλάκις ο φόβος που τον διακατέχει, τον απομακρύνει ενίοτε από τον αληθή διδάσκαλο και τον οδηγεί δίπλα σε κάποιον με δογματικές αντιλήψεις και με στεγανό δομημένο σύστημα αυστηρής ιεράρχησης. (Θάταν χρήσιμο ο ενασχολούμενος με την επιστήμη της ψυχολογίας να μας ερμηνεύσει την συμπεριφορά αυτή και τους λόγους που κάνουν να νοιώθει ασφαλής ο Νεόφυτος, μέσα σε ένα αυστηρό πλαίσιο ιεράρχησης).
Δεν το βλέπω αλαζονικό για κάποιον να λέει κάτι τέτοιο. Η ανεξαρτησία δεν είναι αλαζονεία. Αλαζονικό θα ήταν να θεωρεί κάποιος τα δικά του ως τα καλύτερα και να προσπαθεί μάλιστα να τα επιβάλει σε άλλους.
Τώρα η άποψη μου είναι ότι σίγουρα η ελευθερία είναι πολύ τρομακτική για τον οποιοδήποτε (έστω και αν οι περισσότεροι φωνάζουν και ματώνουν εις τ'όνομα της, αυτό που κατά βάθος θέλουν είναι απλώς ένα νέο τσοπάνη, που θα τους οδηγήσει σε ένα νέο μαντρί για να ξεφύγουν απλώς απο τη βαρεμάρα του προηγούμενου) και λίγοι είναι που έχουν τη δύναμη και το θάρρος να αποτολμήσουν το άλμα. Οι περισσότεροι αρκούνται με έτοιμη και μασημένη τροφή και δικαίωμα τους φυσικά.
Ο μαθητής που θα φοβηθεί έναν τέτοιο δάσκαλο με ελεύθερο χαρακτήρα, τότε πολύ απλά δεν είναι συμβατός με αυτόν (και την ελευθερία) και θα αναζητήσει κάποιον του «τύπου» του, τον δογματικό και άκαμπτο. Θα λέγαμε ότι στην τελευταία περίπτωση και δάσκαλος, αλλά και μαθητής they deserve each other.
Ένα τέτοιο σύστημα αυστηρής ιεραρχίας θα προσελκύσει και τον ανάλογο τύπο ατόμου. Αυτόν που θα θυσίαζε την ελευθερία για χάρην της ασφάλειας. Ο ελεύθερος χαρακτήρας του δασκάλου λειτουργεί σαν ένας αποτρεπτικός μηχανισμός (υπάρχουν και άλλοι), αυτών που δεν αντέχουν τις τεράστιες ευθύνες που φέρνει η ελευθερία, αλλά και των απλώς περίεργων, οι οποίοι μπαίνοντας σε μια σχολή, αργά ή γρήγορα θα την διαβρώσουν.
Αν ο φιλελεύθερος δάσκαλος το παίξει αυστηρά ιεραρχικός κτλ για να προσελκύσει τον φοβισμένο μαθητή και να τον κάνει να νοιώσει ασφάλεια στα αρχικά στάδια (διότι η ιεραρχικότητα και η προβλεψιμότητα δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ασφάλειας) υπάρχει μια πιθανότητα ο μαθητής αυτός να σπάσει στην πορεία, με αποτέλεσμα να χάνουν και οι δύο το χρόνο τους, αλλά και να πάθουν ζημιά (δεν αντέχουν όλοι την ελευθερία ας μη κρυβόμαστε πίσω απ’το δάκτυλο μας).
Αν μαθητής και δάσκαλος αποτελούν ένα δυναμικό πεδίο συνεχούς αλληλεπίδρασης και ένας απο αυτούς «πέσει», τότε πιθανόν να «πέσει» και ο άλλος. Γι’αυτό χρειάζεται σωστή επιλογή και απο τις δύο πλευρές, αλλά και συνεχής έλεγχος στην πορεία. Δεν είναι όλα για όλους και η φύση αν και σκληρή είναι ο πιο δίκαιος κριτής.
Είναι θέμα του τι ζητάμε, ποσότητα μαθητών ή ποιότητα; (δυστυχώς αυτά είναι αντιστρόφως ανάλογα) Διότι όπως έγραψα και αλλού ο δάσκαλος δεν αρκεί, ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης πέφτει και πάνω στο μαθητή, ο οποίος πρέπει ευθύς εξ’αρχής να αποδείξει ότι μπορεί να την αντέξει, ειδάλλως να πάει σπίτι του.
Δεν είναι ο δάσκαλος που θα πρέπει να καλοπιάνει και να εκλιπαρεί τους μαθητές να έρθουν, αλλά το αντίθετο. Είναι φανερό πάντως το τι αποζητούν τα περισσότερα και ιδίως μεγαλύτερα τάγματα του κόσμου, την ποσότητα. Μπάτε σκύλοι αλέστε, γι’αυτό και η σημερινή τους κατάντια.
Αν κάποιος θέλει να δημιουργήσει ένα Λύκειο θα πρέπει να θέσει τέτοιου είδους ασφαλιστικές δικλείδες, που θα επιτρέπουν την είσοδο σε άτομα που διαθέτουν το ελεύθερο πνεύμα και την αυτοδυναμία ενός λύκου (που ταυτόχρονα όμως μπορεί να λειτουργήσει αρμονικά σε μια αγέλη, όχι κοπάδι) και θα αποτρέπουν την είσοδο προβάτων (γλύφτες, βαθμοθήρες, δουλοπρεπείς επαγγελματίες ακόλουθους κτλ).
Σε αντίθετη περίπτωση, αυτό που θα έχει θα είναι ακόμη ένα μαντρί δίπλα στα πολλά άλλα που υπάρχουν.
Όπως όμως έχει δείξει η επιστήμη της Ψυχολογίας, τα σύμβολα τα συναντάμε ταξινομημένα σε τρεις γενικές κατηγορίες. Τα κοινά για ολόκληρη την ανθρωπότητα, τα πανανθρώπινα, τα κοινά για μια επιμέρους μεγάλη ομάδα, φυλετικά και εν μέρει "εθνικά" και τέλος τα προσωπικά σύμβολα.
Συμφωνώ με αυτό φίλε Ορφέα, άλλωστε και γι’αυτό υποστηρίζω το να δημιουργήσει ο καθένας τα δικά του. Διότι ταρώ τα οποία σχεδιάστηκαν για παράδειγμα απο κάποιον εσωτεριστή του μεσαίωνα, θα ανταποκρίνονται μεν στα πανανθρώπινα σύμβολα, αλλά θα παραμελούν τα συμβατικά και τα απολύτως προσωπικά σύμβολα.
Ακόμη και τα ταρώ του γείτονα μου να πάρω θα παραλείψω τα απολύτως προσωπικά σύμβολα, έτσι θα παραμελώ ένα ζωτικής σημασίας παράγοντα. Τα σύμβολα είναι γέφυρες πάνω απο τις οποίες θα ταξιδέψει η συνείδηση για να προσεγγίσει το ασυνείδητο, αλλά και για το ασυνείδητο να προειδοποιήσει το συνειδητό για κάτι που δεν αντιλαμβάνεται άμεσα ( http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,251.0.html ).
Αν έστω και ένας απο τους τρείς τύπους συμβόλων απουσιάζει, τότε θα χάσουμε ζωτικής σημασίας μηνύματα, με τις ανάλογες συνέπειες.
(Έγινε παρέμβαση στο κείμενο μόνον ως προς τον χωρισμό σε παραγράφους)
).
). Η φύση δεν έχει "πρέπει" και "δεν πρέπει", είναι αυτό που είναι, είτε μας αρέσει, είτε όχι.