Εμφάνιση μηνυμάτων
1
Άλλες σχολές / Απ: Νέα Ακρόπολη
« στις: Σεπτεμβρίου 06, 2014, 00:37:17 »
Απ'οτι φαίνεται δεν θα έχουμε την χαρά να συζητήσουμε με τον Στέλιο, τι να γίνει,ένα πυροτέχνημα ήταν, αλλά χρήσιμο για όσο κράτησε , έδωσε μια ακόμα οπτική γωνία του θέματος.
Έγινε και η αφορμή για να ξαναρχίσουμε την συζήτηση για τους συνεχιστές της αρχαίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Όλοι μας γνωρίζουμε πως το πολίτευμα της Ρώμης ήταν ταυτισμένο με τον θεσμό του Αυτοκράτορα.
Κατά τα χρόνια της αυτοκρατορικής εξουσίας, αν ψάξουμε πιο βαθιά, θα ανακαλύψουμε πως αυτό που έδινε την όλη δυναμική εκείνου του τρόπου διοίκησης, ήταν μια «διαρκής επανάσταση», η οποία και έβαζε όρια στην θεωρητικά απόλυτη δύναμη κάθε Αυτοκράτορα.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα το θέμα, πρέπει να αντιληφθούμε πως στην αρχαία Ρώμη δεν υπήρχε ένας ξεκάθαρος τρόπος για την διαδοχή του αυτοκράτορα. Υπήρχε η αυτοκρατορική αυλή με τους αυλικούς της, ο στρατός και η σύγκλητος που με την δυναμική τους συγκρούονταν για να εκλέξουν τον καινούργιο αυτοκράτορα.
Δεν υπήρχε, δηλαδή, μια θεσμοθετημένη και προδιαγεγραμμένη διαδοχή και έτσι είχαμε πάρα πολλές ανατροπές οι οποίες από μόνες τους αποτελούσαν μια διαρκή επανάσταση.
Αυτό λοιπόν το κενό του νόμου στο θέμα της διαδοχής του αυτοκράτορα ήταν που δημιουργούσε και το δικαίωμα της επιλογής της στάσης των πολιτών για την εκλογή της διάδοχης κατάστασης και που από μόνο του , κατ αυτό τον τρόπο, δημιουργούσε μια «επανάσταση», και αυτό επειδή έδινε σε όλους το δικαίωμα, εάν το θελήσουν και εάν βρεθούν στην κατάλληλη θέση, να γίνουν ρυθμιστές του επόμενου πολιτικού σχήματος εξουσίας.
Η δουλειά της Συγκλήτου στη Ρώμη ήταν κυρίως το να ελέγχει και να προωθεί στις κατάλληλες διοικητικές θέσεις τους αντίστοιχους αξιωματούχους.
Μέσα στην αποστολή της, λοιπόν, ήταν και το να επιλέξει και τον επόμενο αυτοκράτορα.
Ο νέος αυτοκράτορας, στη συνέχεια, θα πήγαινε στους στρατιώτες, όπου θα τον ανέβαζαν σε μια ασπίδα ώστε να μπορούν να τον δουν όλοι, πράγμα όμως που είχε και τον δικό του ιδιαίτερο συμβολισμό που δεν είναι άλλος παρά το ότι ο νέος αυτοκράτορας στήριζε την εξουσία του στην στρατιωτική εξουσία.
Στη συνέχεια, ο καινούργιος αυτοκράτορας πήγαινε στον λαό και εκεί επιβεβαιωνόταν η εκλογή του από την επευφημία των μελλοντικών υπηκόων του.
Μετά από όλα αυτά ο νέος αυτοκράτορας είχε όλη την νομιμοποίηση που απαιτούσε η άσκηση της εξουσίας του.
Πέρα από τους τρεις αυτούς συντελεστές της εκλογής υπήρχε πάντα και η προσωπική αυλή και η υπόλοιπη οικογένεια με την χήρα και τα πιθανά παιδιά του.
Ένας ακόμη παράγοντας που όσο περνάγανε τα χρόνια έπαιζε μεγαλύτερο ρόλο στην όλη διαδικασία ήταν και ο ρόλος του ιερατείου.
Μετά μάλιστα από τον 5ον αιώνα, στην ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εισάγεται η εκκλησιαστική στέψη. Μετά την επευφημία από τον λαό ο αυτοκράτορας στέφεται από τον πατριάρχη.
Η επευφημία από τον λαό που απαιτείται για να είναι νόμιμη η εκλογή αποτελεί και το λεπτό σημείο για να αντιληφθούμε και το πώς ο λαός θα ρίξει κάποιον αυτοκράτορα.
'Όταν ένας αυτοκράτορας δεν είναι αγαπητός στον λαό και στους αξιωματούχους και θέλουν να τον ανατρέψουν, τότε γίνονται κάποιες συγκεκριμένες κινήσεις. Για να είναι η ανατροπή νόμιμη , γίνονται τα εξής: Στην αρχή αρχίζει ο λαός να εκφράζει τη αγανάκτηση του με κάθε τρόπο εναντίον του. Αυτή η στάση του λαού φτάνει μέχρι τον στρατό, ο οποίος τότε μπορεί να ζητήσει την πτώση του αυτοκράτορα. Αυτή η θέση του στρατού, αν δεν εκφρασθεί με τα όπλα, πηγαίνει στη σύγκλητο η οποία και αποπέμπει τον αυτοκράτορα.
Αυτή είναι μια συνηθισμένη αποπομπή ενός αυτοκράτορα. Στην πράξη όμως, τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ πιο σκληρά. Ίσως να τον σκοτώσει κάποιος αλλά και πάλι, για να πετύχουν τη διαδοχή, πρέπει να έχουν προετοιμάσει καλά τις επόμενες, κινήσεις τους ώστε να πάρει στον θρόνο αυτός που έχουν επιλέξει.
Επομένως, στην όλη διαδικασία, υπάρχει η δυνατότητα ύπαρξης βίας και επομένως (επανά)στασης.
Τι επιτυγχάνεται με τη στέψη; Με αυτήν εμφανίζεται ο αυτοκράτωρ, στα μάτια του λαού, ως ευλογημένος από τον Θεό και ότι δίνεται στον πιστό λαό «ελέω Θεού». Αυτό ίσχυε από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Έτσι, για τον πιστό λαό, θεωρείτο πως ο Θεός έστελνε τον εκπρόσωπο του στη γη για να προστατεύει τους ανθρώπους και να τους βοηθάει στη ζωή τους, και αυτός ήταν ο αυτοκράτορας. Βέβαια ο αυτοκράτορας δεν ήταν «Θεός βασιλεύς», αλλά «ελέω Θεού βασιλεύς». Ο αυτοκράτορας, δηλαδή, για να είναι αποδεκτός, έπρεπε να έχει την εύνοια του Θεού. Με τη στέψη του, επομένως, βελτιωνόταν σημαντικά η θέση του στη συνείδηση των πολιτών και έτσι, ακόμα και αν υπήρχε καλύτερος διάδοχος, κανείς δεν σκεφτόταν να τον εκθρονίσει.
Η κληρονομικότητα, όπως είπαμε, δεν ίσχυε, αλλά αυτή η σύνδεση του με τον Θεό βοηθούσε υπέρ της, αφού αυτός ήταν «ελέω Θεού αυτοκράτορας» είναι λογικό τα μέλη της οικογένειας του, ή ακόμα και τα «πνευματικά» τέκνα του, να μετέχουν σ' αυτό το θείο χάρισμα κι επομένως να είναι πιο κοντά στη διαδοχή απ' ό,τι οποιοσδήποτε άλλος.
Αυτά τα λίγα για τον αυτοκρατορικό θεσμό στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ας έλθουμε τώρα στην τελευταία και πιο σύγχρονη αυτοκρατορία, αυτή της Νέας Ακρόπολης.
Ο ιδρυτής της, όπως μας πληροφορούν αυτοί που ξέρουν, υπέγραφε σαν «ελέω Θεού Αυτοκράτορας». Επίσης, ο ίδιος είχε φροντίσει , πολλά χρόνια πριν από τον θάνατό του, να ορίσει τον τρόπο της διαδοχής των αυτοκρατόρων της Νέας Ακρόπολης. Ποιος ήταν ο ρόλος των μελών – υπηκόων της πνευματικής αυτής αυτοκρατορίας?
Απολύτως κανένας.
Άλλοι αποφάσιζαν γι αυτούς και έτσι χάθηκε η ευκαιρία για μια «διαρκή επανάσταση» μέσα στους κόλπους αυτής της αυτοκρατορίας που, όπως θα μας διαβεβαιώσουν και πάλι αυτοί που ξέρουν ισχυρίζεται πως είναι συνεχιστής της αρχαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας .
Έτσι, αν κοιτάξουμε από κάποια κλειδαρότρυπα, θα τους δούμε να χαιρετάνε μεταξύ τους με τον υποτιθέμενο Ρωμαϊκό χαιρετισμό, δηλ με το μπράτσο ψηλά και φωνάζοντας τη λέξη AVE!
Δυστυχώς όμως, γι αυτούς τους ανιστόρητους, ο χαιρετισμός αυτός είναι καθαρά φασιστικός και δεν έχει σχέση με κανένα αρχαίο χαιρετισμό. Όσο γι αυτό όμως, δεν θα τους πείσουμε ακόμα και αν τους πείσουμε.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι μόνο στον χαιρετισμό, γιατί όπως είδαμε πιο πάνω η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία προχώρησε στην ιστορία γιατί ήταν ένα μείγμα δημοκρατίας και αυτοκρατορικής εξουσίας που από μόνο του επιτελούσε μια διαρκή επανάσταση με μεγάλο κερδισμένο τον ρωμαϊκό λαό.
Στην Νέα Ακρόπολη, αντιθέτως, έχουμε έναν «ελέω Θεού Αυτοκράτορα» και αυτό γιατί όπως βόλευε την φασιστική ιδιοσυγκρασία του ιδρυτή της, Λιβράγκα που δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήταν και το αγαπημένο παιδί του αιμοσταγούς δικτάτορα Πινοτσέτ, με αυτόν τον τρόπο ισχυροποιούσε την εξουσία του στα μέλη – υπηκόους – θύματα της υποτιθέμενης αυτοκρατορίας του και γι αυτό, μιας και τον βόλευε, ξεχνούσε πως οι ελέω Θεού αυτοκράτορες ήταν μόνο στο χριστιανικό Βυζάντιο.
Κατά τα άλλα, όπως άφηνε να εννοηθεί, ήταν και η μετενσάρκωση του Ιουλιανού… ( ο οποίος, ποτέ δεν θα υποστήριζε μια τέτοια χαζομάρα)
Τρέλα καντάρια... κουβάλαγε ο δύστυχος, θύμα της δικής του προβληματικότητας.
Έγινε και η αφορμή για να ξαναρχίσουμε την συζήτηση για τους συνεχιστές της αρχαίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Όλοι μας γνωρίζουμε πως το πολίτευμα της Ρώμης ήταν ταυτισμένο με τον θεσμό του Αυτοκράτορα.
Κατά τα χρόνια της αυτοκρατορικής εξουσίας, αν ψάξουμε πιο βαθιά, θα ανακαλύψουμε πως αυτό που έδινε την όλη δυναμική εκείνου του τρόπου διοίκησης, ήταν μια «διαρκής επανάσταση», η οποία και έβαζε όρια στην θεωρητικά απόλυτη δύναμη κάθε Αυτοκράτορα.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα το θέμα, πρέπει να αντιληφθούμε πως στην αρχαία Ρώμη δεν υπήρχε ένας ξεκάθαρος τρόπος για την διαδοχή του αυτοκράτορα. Υπήρχε η αυτοκρατορική αυλή με τους αυλικούς της, ο στρατός και η σύγκλητος που με την δυναμική τους συγκρούονταν για να εκλέξουν τον καινούργιο αυτοκράτορα.
Δεν υπήρχε, δηλαδή, μια θεσμοθετημένη και προδιαγεγραμμένη διαδοχή και έτσι είχαμε πάρα πολλές ανατροπές οι οποίες από μόνες τους αποτελούσαν μια διαρκή επανάσταση.
Αυτό λοιπόν το κενό του νόμου στο θέμα της διαδοχής του αυτοκράτορα ήταν που δημιουργούσε και το δικαίωμα της επιλογής της στάσης των πολιτών για την εκλογή της διάδοχης κατάστασης και που από μόνο του , κατ αυτό τον τρόπο, δημιουργούσε μια «επανάσταση», και αυτό επειδή έδινε σε όλους το δικαίωμα, εάν το θελήσουν και εάν βρεθούν στην κατάλληλη θέση, να γίνουν ρυθμιστές του επόμενου πολιτικού σχήματος εξουσίας.
Η δουλειά της Συγκλήτου στη Ρώμη ήταν κυρίως το να ελέγχει και να προωθεί στις κατάλληλες διοικητικές θέσεις τους αντίστοιχους αξιωματούχους.
Μέσα στην αποστολή της, λοιπόν, ήταν και το να επιλέξει και τον επόμενο αυτοκράτορα.
Ο νέος αυτοκράτορας, στη συνέχεια, θα πήγαινε στους στρατιώτες, όπου θα τον ανέβαζαν σε μια ασπίδα ώστε να μπορούν να τον δουν όλοι, πράγμα όμως που είχε και τον δικό του ιδιαίτερο συμβολισμό που δεν είναι άλλος παρά το ότι ο νέος αυτοκράτορας στήριζε την εξουσία του στην στρατιωτική εξουσία.
Στη συνέχεια, ο καινούργιος αυτοκράτορας πήγαινε στον λαό και εκεί επιβεβαιωνόταν η εκλογή του από την επευφημία των μελλοντικών υπηκόων του.
Μετά από όλα αυτά ο νέος αυτοκράτορας είχε όλη την νομιμοποίηση που απαιτούσε η άσκηση της εξουσίας του.
Πέρα από τους τρεις αυτούς συντελεστές της εκλογής υπήρχε πάντα και η προσωπική αυλή και η υπόλοιπη οικογένεια με την χήρα και τα πιθανά παιδιά του.
Ένας ακόμη παράγοντας που όσο περνάγανε τα χρόνια έπαιζε μεγαλύτερο ρόλο στην όλη διαδικασία ήταν και ο ρόλος του ιερατείου.
Μετά μάλιστα από τον 5ον αιώνα, στην ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εισάγεται η εκκλησιαστική στέψη. Μετά την επευφημία από τον λαό ο αυτοκράτορας στέφεται από τον πατριάρχη.
Η επευφημία από τον λαό που απαιτείται για να είναι νόμιμη η εκλογή αποτελεί και το λεπτό σημείο για να αντιληφθούμε και το πώς ο λαός θα ρίξει κάποιον αυτοκράτορα.
'Όταν ένας αυτοκράτορας δεν είναι αγαπητός στον λαό και στους αξιωματούχους και θέλουν να τον ανατρέψουν, τότε γίνονται κάποιες συγκεκριμένες κινήσεις. Για να είναι η ανατροπή νόμιμη , γίνονται τα εξής: Στην αρχή αρχίζει ο λαός να εκφράζει τη αγανάκτηση του με κάθε τρόπο εναντίον του. Αυτή η στάση του λαού φτάνει μέχρι τον στρατό, ο οποίος τότε μπορεί να ζητήσει την πτώση του αυτοκράτορα. Αυτή η θέση του στρατού, αν δεν εκφρασθεί με τα όπλα, πηγαίνει στη σύγκλητο η οποία και αποπέμπει τον αυτοκράτορα.
Αυτή είναι μια συνηθισμένη αποπομπή ενός αυτοκράτορα. Στην πράξη όμως, τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ πιο σκληρά. Ίσως να τον σκοτώσει κάποιος αλλά και πάλι, για να πετύχουν τη διαδοχή, πρέπει να έχουν προετοιμάσει καλά τις επόμενες, κινήσεις τους ώστε να πάρει στον θρόνο αυτός που έχουν επιλέξει.
Επομένως, στην όλη διαδικασία, υπάρχει η δυνατότητα ύπαρξης βίας και επομένως (επανά)στασης.
Τι επιτυγχάνεται με τη στέψη; Με αυτήν εμφανίζεται ο αυτοκράτωρ, στα μάτια του λαού, ως ευλογημένος από τον Θεό και ότι δίνεται στον πιστό λαό «ελέω Θεού». Αυτό ίσχυε από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Έτσι, για τον πιστό λαό, θεωρείτο πως ο Θεός έστελνε τον εκπρόσωπο του στη γη για να προστατεύει τους ανθρώπους και να τους βοηθάει στη ζωή τους, και αυτός ήταν ο αυτοκράτορας. Βέβαια ο αυτοκράτορας δεν ήταν «Θεός βασιλεύς», αλλά «ελέω Θεού βασιλεύς». Ο αυτοκράτορας, δηλαδή, για να είναι αποδεκτός, έπρεπε να έχει την εύνοια του Θεού. Με τη στέψη του, επομένως, βελτιωνόταν σημαντικά η θέση του στη συνείδηση των πολιτών και έτσι, ακόμα και αν υπήρχε καλύτερος διάδοχος, κανείς δεν σκεφτόταν να τον εκθρονίσει.
Η κληρονομικότητα, όπως είπαμε, δεν ίσχυε, αλλά αυτή η σύνδεση του με τον Θεό βοηθούσε υπέρ της, αφού αυτός ήταν «ελέω Θεού αυτοκράτορας» είναι λογικό τα μέλη της οικογένειας του, ή ακόμα και τα «πνευματικά» τέκνα του, να μετέχουν σ' αυτό το θείο χάρισμα κι επομένως να είναι πιο κοντά στη διαδοχή απ' ό,τι οποιοσδήποτε άλλος.
Αυτά τα λίγα για τον αυτοκρατορικό θεσμό στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ας έλθουμε τώρα στην τελευταία και πιο σύγχρονη αυτοκρατορία, αυτή της Νέας Ακρόπολης.
Ο ιδρυτής της, όπως μας πληροφορούν αυτοί που ξέρουν, υπέγραφε σαν «ελέω Θεού Αυτοκράτορας». Επίσης, ο ίδιος είχε φροντίσει , πολλά χρόνια πριν από τον θάνατό του, να ορίσει τον τρόπο της διαδοχής των αυτοκρατόρων της Νέας Ακρόπολης. Ποιος ήταν ο ρόλος των μελών – υπηκόων της πνευματικής αυτής αυτοκρατορίας?
Απολύτως κανένας.
Άλλοι αποφάσιζαν γι αυτούς και έτσι χάθηκε η ευκαιρία για μια «διαρκή επανάσταση» μέσα στους κόλπους αυτής της αυτοκρατορίας που, όπως θα μας διαβεβαιώσουν και πάλι αυτοί που ξέρουν ισχυρίζεται πως είναι συνεχιστής της αρχαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας .
Έτσι, αν κοιτάξουμε από κάποια κλειδαρότρυπα, θα τους δούμε να χαιρετάνε μεταξύ τους με τον υποτιθέμενο Ρωμαϊκό χαιρετισμό, δηλ με το μπράτσο ψηλά και φωνάζοντας τη λέξη AVE!
Δυστυχώς όμως, γι αυτούς τους ανιστόρητους, ο χαιρετισμός αυτός είναι καθαρά φασιστικός και δεν έχει σχέση με κανένα αρχαίο χαιρετισμό. Όσο γι αυτό όμως, δεν θα τους πείσουμε ακόμα και αν τους πείσουμε.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι μόνο στον χαιρετισμό, γιατί όπως είδαμε πιο πάνω η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία προχώρησε στην ιστορία γιατί ήταν ένα μείγμα δημοκρατίας και αυτοκρατορικής εξουσίας που από μόνο του επιτελούσε μια διαρκή επανάσταση με μεγάλο κερδισμένο τον ρωμαϊκό λαό.
Στην Νέα Ακρόπολη, αντιθέτως, έχουμε έναν «ελέω Θεού Αυτοκράτορα» και αυτό γιατί όπως βόλευε την φασιστική ιδιοσυγκρασία του ιδρυτή της, Λιβράγκα που δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήταν και το αγαπημένο παιδί του αιμοσταγούς δικτάτορα Πινοτσέτ, με αυτόν τον τρόπο ισχυροποιούσε την εξουσία του στα μέλη – υπηκόους – θύματα της υποτιθέμενης αυτοκρατορίας του και γι αυτό, μιας και τον βόλευε, ξεχνούσε πως οι ελέω Θεού αυτοκράτορες ήταν μόνο στο χριστιανικό Βυζάντιο.
Κατά τα άλλα, όπως άφηνε να εννοηθεί, ήταν και η μετενσάρκωση του Ιουλιανού… ( ο οποίος, ποτέ δεν θα υποστήριζε μια τέτοια χαζομάρα)
Τρέλα καντάρια... κουβάλαγε ο δύστυχος, θύμα της δικής του προβληματικότητας.