Μηνύματα

1

Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές / Απ: "Πότε Συγχωρούμε"?

« στις: Απριλίου 18, 2007, 18:02:21 »

καλησπέρα, ευτυχώς στην ελληνική, έχουμε τη λέξη "συγχώρεση" που αναφέρεται στην ψυχή, και συγκεκριμένα στο χώρο που πρέπει να δώσει η ψυχή μας στους άλλους. Άρα, "συγχωρούμε" στην ουσία, σημαίνει, να διευρύνουμε την ψυχή μας, να αποδεχτούμε το πλησίον μας, και βέβαια το δύσκολο είναι, να αποδεχτούμε τη φύση και τις πράξεις κάποιου, όταν αυτές, δεν είναι συμβατές με τη δική μας θεώρηση των πραγμάτων. Οπότε, όταν "συγχωρούμε" απλά καταφέρνουμε να "νιώσουμε" περισσότερο την ανθρώπινη φύση,όπως αυτή είναι στην ολότητά τη(είτε συμφωνούμε, είτε όχι) και όχι μόνο στην εξωραϊσμένη της μορφή . Είναι πράξη εσωτερική, που δεν απευθύνεται στους άλλους. Αποσκοπεί στην ολοκλήρωση του εαυτού μας.
από την άλλη, έχουμε και τη λέξη "συγγνώμη", όπου αναφέρεται καθαρά στο νοητικό μας επίπεδο, και απλά, μας ζητάει να ακούσουμε και μια άλλη γνώμη.
Εδώ δε βρίσκουμε ρήμα προερχόμενο από τη λέξη αυτή, (όπως συγχώρεση-συγχωρώ) για τον απλό λόγο πως αρκεί να δεχτούμε ότι υπάρχει και μια άλλη γνώμη. Η κρίση μας θα την αποδεχτεί ή όχι.

2

Μυστικισμός - Αποκρυφισμός / Απ: Η Νύχτα της Απελπισίας (ή αλλοιώς, "Ατραπός και Κατάθλιψη")

« στις: Απριλίου 18, 2007, 17:24:09 »

καλησπέρα,
 αν και κάποιος φίλος, αδελφός, θεωρεί πως θα περάσω τώρα όλη αυτή την "ψυχική μεταστοιχείωση" (ελπίζουμε ότι κάνει λάθος, κι ότι φτάνει μέχρι εδώ, απογοητευτήκαμε, κλάψαμε, σπαράξαμε, ματώσαμε, χαθήκαμε,εγκλωβιστήκαμε, αλλά φτάνει!)
εγώ  θα ήθελα να καταθέσω τη δική μου άποψη, όχι για τη φάση της μαύρης απελπισίας (όπου μάλλον όλοι πέφτουμε προσπαθώντας από κάπου να πιαστούμε, κι όλο λέμε, να εδώ θα σταματήσει , δεν μπορεί, αλλά τελικά πάντα έχει πιο κάτω...), αλλά για εκείνη ακριβώς τη στιγμή, που απλώς αφήνεσαι να πέφτεις, παύεις να παλεύεις, αποδέχεσαι ό,τι σου συμβαίνει και τελικά, εκεί γίνεσαι πιο δυνατός, κι αρχίζεις να αγαπάς, να συμπονάς και να καλοπιάνεις τον εαυτό σου.
Ακριβώς λοιπόν σε μια τέτοια στιγμή, ήταν που έγραψα και το παρακάτω.
Μετά από πάρα πολλά κείμενα βουτηγμένα στην απελπισία, όπου μέχρι και σήμερα κουράζομαι όταν τα διαβάζω από τον πόνο που βγάζουν, ήταν η πρώτη φορά που δεν ούρλιαζα, δεν τα έβαζα με το Θεό, δεν προσπαθούσα να καταλάβω. Δεχόμουνα απλώς πως έτσι είναι τα πράγματα. 
Το θετικό σε όλα αυτά είναι πως από κει και πέρα, για μένα δεν υπάρχει πια χαμένος χρόνος, τα πάντα έχουν μπει σε ένα δρόμο, οι επιλογές μου είναι ορθότερες, και ό,τι γράφω πια είναι βασισμένο στον ορθό λόγο, και στις συνειδητές αναζητήσεις μου.

έχω γράψει πάρα πολλά κείμενα στη μέχρι τώρα ζωή μου.
Αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου, επειδή σηματοδότησε την αλλαγή που ήρθε.
ίσως κάποιος, να νιώσει καλύτερα, αν διαβάζοντάς το, βρει έναν συνοδοιπόρο.

Άγγελοι ψηλοί, βλοσυροί,
Πονεμένοι,
την πίκρα τους καλά έκρυψαν
στο αυστηρό τους βλέμμα.
Βοήθεια δε ζήτησαν,
μόνοι πορεύτηκαν.
Καταιγίδες, κυκλώνες, αστραπές και βροντές
ανάμεσά τους πέρασαν.
Και επιβίωσαν.
Τα άσπρα τους, τα άυλα κορμιά
βραχήκανε, βαρύνανε, για λίγο τους τραβήξανε στη γη.
Δυνατοί, σκληροί και άκαμπτοι
σκόρπισαν μπαχάρια και πιπέρια πίσω τους,
κι ο ουρανός τους ρούφηξε ξανά κοντά του.

Έτσι τώρα, διαβαίνουν στα σύννεφα,
Και μετράνε τις αποστάσεις των άστρων.

Αρχάγγελος γλυκός και γέρος, φωτισμένος,
Ξεκίνησε να μ΄ έβρει, παρηγοριά και δύναμη
να με γεμίσει.
Μα περνώντας στους δρόμους της ζωής μου,
γύρω του μαραίνονταν τα στάχια,
τα δάση καίγονταν,
η θάλασσα άφριζε,
κι ο αέρας μύριζε θανατικό.
Φοβήθηκε ο δάσκαλος,
έπιασε τη μοίρα μου στα μάτια μου να δει,
τυφλώθηκε.
Ψαχούλεψε τότε τους καρπούς,
και βρήκε σημάδια θεϊκά. Αποτρόπαια και βαθιά χωρίσματα, του καλού, του κακού, του φωτός και του σκότους.
 Μύρο διαβασμένο σε εφτά ανατολές, με άλειψε,
 στην Αγία Τριάδα (ή Τετράδα),  με έταξε,
 φυλαγμένη χρόνια προσευχή, στο μέτωπο μου φύσηξε.
Μάταιος κόπος.
Απλά μάταιος κόπος

.[/i]