Μηνύματα

1

Η Στοά.΄. της Τέχνης / Απ: Αφιέρωμα στο Ρεμπέτικο τραγούδι

« στις: Νοεμβρίου 27, 2011, 22:23:57 »

"Το μινόρε της αυγής"  είναι το πιο αγαπημένο μου τραγούδι! Τα ρεμπέτικα τα λατρεύω. Να είσαι καλά Rose, τι μου θύμισες απόψε... 

2

Η Στοά.΄. της Τέχνης / Για τον Ρ. (2007)

« στις: Νοεμβρίου 27, 2011, 22:19:12 »

Για τον Ρ.

Ο Θεός βρίσκεται
μέσα σε όλα
στην τρυφερή ματιά της γυναίκας
την γεμάτη αναμονή
στο φαγητό που μαγειρεύτηκε με αγάπη
στα παιδιά που έφερες στον κόσμο
στον σκυλοπνίχτη που ταξιδεύει στον Δούναβη
στα γερασμένα ελαιόδενδρα του Αγιου όρους
-που τόσο αγαπάς-
στις ταπεινές προσευχές των μοναχών
στα μαρουλάκια που έβαλες στον κήπο σου
στην κληματαριά που σκαρφαλώνει
στον τοίχο του σπιτιού σου.

Στα πιο μεγάλα και στα πιο μικρά
στα πιο ασήμαντα και στα πιο σημαντικά.

Στην πρώτη σου ανάσα και στην τελευταία.

Όλα είναι παντού για πάντα
σε πολλά παράλληλα σύμπαντα χαμένα
και όλα είναι ένα.
Εσύ τα ονομάζεις Θεό.
Εγώ τα ονομάζω αγάπη!


Ο χρόνος ΙΙ (2007)

...
Ο χρόνος κρεμασμένος
σαν πολύχρωμο μπαλόνι
στο πουθενά,
τελειώνει ήδη στην αρχή του
και αρχίζει ξανά από το τέλος του.

Στα κοιμητήρια οι νεκροί μας
ονειρεύονται την αιωνιότητα
τα άτομά τους σκορπίζονται
στο παν και στο άπειρο
για να αρχίσουνε ξανά και ξανά
το θαύμα της ζωής....

Εκεί θα είμαστε στους αιώνες των αιώνων
ένα άτομο μονάχα, μια χορδή
με την συνείδηση της ζωής
ανεξίτηλα γραμμένη μέσα μας
με την ελπίδα μιας αρχής
από το το πουθενά του παντός...

Εγώ (2007)

Εμένα με φωνάζανε αγριοκόριτσο
και αλήτισσα
έπαιζα κρυφτό και κυνηγητό με τα αγόρια
της γειτονιάς μου
και στο νυμφοπάζαρο του τόπου μου
δεν άξιζα τίποτα.
Πόσο καιρό αφήναμε τους άνδρες να μας
κοστολογούνε
ανάλογα με το πόσα πιάτα πλέναμε
και πόσους σεμέδες κεντούσαμε,
πόση προίκα είχαμε
και πόση ψευτοηθική για εξαργύρωση;
Μου φτάνουν πια τα κοστολόγιά σας
τα φτηνά ηθικολόγιά σας,
οι υποκρισίες σας.
Κι όμως Γκιουνάν,
τόσα πράγματα ξέχασα στη ζωή μου
το όνομά σου ποτέ,
η εξέλιξη ήρθε και σε μας.
Γεμάτες εξέλιξη οι εφημερίδες μας.
(...)
Εξελιγμένες γυναίκες στην Τσεχία
στέκονται στις άκρες των δρόμων
περιμένοντας τους τουρίστες με λεφτά.
Γεμάτη αλάνια οι Ταυλάνδη.

Πήδηξες μια νύχτα στον Εβρο
και κατέληξες ανάπηρος στο ορθοπεδικό
του Κιλκίς.
Σοβαρός, λυπημένος, ευγενής
με μακριά άσπρα δάχτυλα,
οραματιζόμενος μια εξέλιξη
και στη δική σου πατρίδα....

Η εξέλιξη ήρθε και μας ξεπέρασε!

Πιστεύω (2007)

Πιστεύω και μετά πάλι χάνω την πίστη μου
είμαι γεμάτη ελπίδα και μετά με πιάνει απελπισία.
Σκέφτομαι πόσοι τα κατάφεραν
και πόσοι παραιτήθηκαν.
Πόσοι γεννήθηκαν οπλισμένοι σαν αστακοί
και πόσοι γυμνοί σαν σαλιγκάρια.
 


 

3

Η Στοά.΄. της Τέχνης / ο χρόνος

« στις: Νοεμβρίου 01, 2011, 14:26:53 »

Αρχικά ευχαριστώ έναν υπέροχο άνθρωπο που με βοήθησε να βρω κάτι από την χαμένη μου αυτοπεποίθεση.
Σας γράφω ένα ποίημά μου από το έτος 1995, κάπως ...μπαγιάτικο βέβαια.

Εκείνος ο τόσο μεγάλος και δυνατός σκύλος
επέπλεε τώρα νεκρός στα βρώμικα νερά της πισίνας.
Αναδρομές δεν υπάρχουν.
Τα γεγονότα παρουσιάζονται και ξαναφεύγουν
σαν περιεχόμενο μαγικού κουτιού,
παίρνοντας μαζί τους το μυστήριό τους.
Το πρώτο σοκ προετοιμάζει
την ακολουθία ακατανόητων συμβάντων.
Ο στρατιώτης που γυρίζει σπίτι
βλέποντας την πόρτα σπασμένη
μαντεύει και τρομάζει.

Ο χρόνος χάνει την αξιοπιστία του.
Μα μόλις τώρα δεν είχε γυρίσει στο σπίτι μαθητριούλα
μεσημεράκι, κρατώντας τον έλεχγο στα χέρια της,
και κάποια ζεστασιά που είδε στα γαλάζια του μάτια.
Τι απλή και ανώδυνη φαινότανε η ευτυχία!

Η αγωνία τής έσφιγγε την καρδιά.
Έψαχνε με απόγνωση τον Τάκη,
ανεβοκατεβαίνοντας τρομαγμένη τις ξύλινες, σάπιες σκάλες.
Τον βρήκε να κάθεται σε γειτονική καφετερία
παρατημένος στην καρέκλα του
σε μια γωνιά κάτω στη σκιά των δένδρων.
Τον πλησίασα αθόρυβα και κάθισα δίπλα του
το βλέμμα μου ακολούθησε το βλέμμα του,
κοιτούσε επίμονα τα παπούτσιά του.
"Πολύ ωραία παπούτσια", του είπα.
Δες, μου αποκρίθηκε, και μούδειξε τις λεπτές, δερμάτινες σόλες του
εκεί στη Γερμανία που ζω είναι τελείως ακατάλληλα.

Ετσι συσωρεύονται τα γεγονότα
χωρίς να αντιδράς καθόλου
(γνωρίζοντας την ματαιότητα της αντίδρασης)
και μια μέρα ξαφνικά γκρεμίζονται στα πόδια σου
σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Κοιτούσε λοιπόν αυτόν τον μεσήλικα άνδρα
αφημένο σε έναν απολογητικό μονόλογο
μιλούσε κουρασμένα για τα χρόνια που πέρασαν.

Και τότε άρχισα να θυμάμαι και πάλι.
Οι θύμησες μικρές σταγόνες αίματος.
"Όλοι φύγανε", του είπα
τώρα το σπίτι γέμισε σιωπή.
"Όλοι φύγανε, μα εσύ ξαναγύρισες".
Με αγγάλιασε τρυφερά
και έτσι αγγαλιασμένοι βρεθήκαμε πάλι
στο ακίνητο μεσημέρι της γειτονιάς
στην πλήξη της καφετερίας.

Ηθελα πολύ να του μιλήσω.

"Μοιάζεις παιδί", μου είπε,
"με γλυκιά μαθητριούλα".
Δεν μας άφησαν να μεγαλώσουμε,
σκέφτηκα,
και μετά μας εγκατάλειψαν.   

Τον θυμάμαι να φεύγει στα δεκαοχτώ του
για Γερμανία.
Ένα βιαστικό φιλί αποχωρισμού,
εδώ πνίγομαι, μου είπε.
Τον θαύμαζα τότε πολύ γι αυτό του το θάρρος.
Όσο πιο μακριά έφευγα
τόσο πιο έντονα ζούσανε μέσα μου.
Δεν ξέφυγα ούτε μια στιγμή,
ομολόγησε.

Με κοίταξε με απόγνωση.
Ο Τάκης λοιπόν γύρισε γεμάτος ενοχές
και νοσταλγία.
Μα εσένα σε αγαπούνε,
πιστεύουν πως κατάφερες πολλά εκεί
στην ξένη χώρα.
Δεν μου απάντησε, με κοίταξε ακόμα πιο
λυπημένα.

Μια μέρα είναι αργά.
Ητανε γέροι πλέον και οι γέροι
δεν φταίνε.
Ο Τζακ είχε φύγει και τον έθαψα με κλάμματα
κάπου στην αυλή.
Ποιος ήτανε ο σκύλος στην πισίνα;
Ο Τάκης έγραφε γράμματα συχνά:
"Δεν τα βρίσκω με τη ζωή,
νιώθω σαν να περπατώ σε παπούτσια που με σφίγγουν".

Δεν θυμόταν αν τον είχε δει
σε μια άλλη διάσταση του χρόνου
στο ακίνητο μεσημέρι.
Όταν γύρισα στο σπίτι
όλα ήτανε στη θέση τους.
Στον κήπο ακουγότανε
κουρασμένα τα βατράχια.
Κάποιος από το χτες είχε φύγει οριστικά
μόνος του σε μια ξένη χώρα
μαζί του έφυγα κι εγώ,
αλλά δεν είχα φύγει,
βρισκόμουνα καρφιτσωμένη
σαν αποξηραμένη πεταλούδα
σε ένα ακίνητο και αφόρητα ζεστό μεσημέρι.


Η ζωή είχε περάσει σαν σε όνειρο
ήτανε η ίδια ένα όνειρο μονάχα
χωρίς παρελθόν και μέλλον
με μια παροδική ανακόλουθη συνέχεια
κι έτσι βλέποντας με να λικνίζομαι
στην κουνιστή πολυθρόνα
σκεφτόμουν πως και αυτό
ήτανε όνειρο μονάχα
μέσα σε άλλο όνειρο
που ήτανε πάλι όνειρο
ενός ονείρου που το λέγανε ζωή.

κερασούλα


Επίσης από το 1995

Εκεί υπήρξα

Εκεί υπήρξα
στον ζεστό σου ήλιο
στην καυτή σου άμμο
στα πέτρινα χώματά σου
στα καμμένα σου δένδρα.
Ανάμεσα στα φτωχόπαιδα
με τα αχτένιστα μαλλιά
και τα ξυπόλητα πόδια.
Μεγαλωμένη στον ίσκιο της γιαγιάς
νανουρισμένη με θλιβερά τραγούδια
από τα βάθη του Πόντου.
Εκεί υπήρξα.
Στο μουρμούρισμα των πλατανιών
στους πρόποδες του βουνού
στο μικρό ξωκλήσι του Αι-Λια.
Μια ανεμώνα στη γλυκιά σου άνοιξη
και κατακόκκινο ρόδι το φθινόπωρο.
Εκεί στους πολλούς λυπημένους χειμώνες,
όταν άδειοι έχασκαν οι δρόμοι στην ομίχλη.


(Τα στέλνω, δεν τα στέλνω, τα στέλνω και μην με κοροιδέψετε παρακαλώ.)

   

 

4

Νέα μέλη στο Φόρουμ / Απ: καινούρια στο φόρουμ

« στις: Σεπτεμβρίου 30, 2011, 12:46:15 »

Αγαπητοί μου,
σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Rose, υπάρχουνε πολλοί λόγοι για τους οποίους δεν μπορώ να γίνω μέλος στην όμορφη παρέα σας, αν και οι σκέψεις που διάβασα εδώ είναι σίγουρα σοβαρές και πολύ βαθιές. Δεν ξέρω αν είναι πρόβλημα αυτό που έχω ή αν είναι μέρος του χαρακτήρα μου ή της ιδιοσυγκρασίας μου ή όλα μαζί, αλλά αδυνατώ να ενταχτώ σε ομάδες. Η "καριέρα" μου σε ομάδες, συλλόγους, κοκ.  είχε πάντα άδοξο τέλος, ήμουνα  σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Κάποια ερεθίσματα στην σελίδα σας τα παίρνω μαζί μου, κάποια άλλα δεν θα γίνουνε ποτέ πραγματικά δικά μου.     
 

5

Γενικά θέματα προβληματισμού / το ένστικτο του δικαίου

« στις: Σεπτεμβρίου 29, 2011, 11:49:33 »

Διαβάζω τώρα το βιβλίο του Ρίχαρντ Νταβιντ Πρεχτ "η τέχνη του να μην είναι κανείς εγωιστής". Σε πειράματα με πιθήκους απόδειξε μια ομάδα επιστημόνων στην Ατλάντα ότι αυτοί οι πίθηκοι, όταν δεν τους φερότανε δίκαια, αγανακτούσανε και αρχίζανε να τσιρίζουνε στο κλουβί τους και φτάσανε στο σημείο να αρνιούνται την συνεργασία όταν η αδικία που τους γινότανε ήτανε πια πολύ μεγάλη, αλλά υπάρχουνε πολλά τέτοια πειράματα και με φοιτητές που αποδεικνύουνε ότι τόσο στα ζώα, όσο και στον άνθρωπο υπάρχει μια έμφυτη τάση για δικαιοσύνη. Γιατί τότε οι κοινωνίες μας έγιναν τόσο εγωιστικές; Ο Πρεχτ λαμβάνοντας υπόψιν του και τη ζωή των παππούδων του, διαχωρίζει τις κοινωνίες σε αυτές, οι οποίες ήτανε κοινωνίες που ισχύανε κοινωνικές αξίες, όπως η συμπάθεια και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και στις σημερινές που γίνανε κοινωνίες της αγοράς, στις οποίες δηλαδή ισχύουνε οι κανόνες της αγοράς, ο ανταγωνισμός και η ιδιοτέλεια. Εκεί όπου κυριαρχεί ο ανταγωνισμός ατροφούνε οι κοινωνικές αξίες. Ο Πρεχτ ισχυρίζεται ότι μια οικονομική ανάπτυξη επ άπειρον δεν είναι εφικτή και επίσης ότι ο άνθρωπος νιώθει καλά, όταν συνεργάζεται με άλλους και όταν επικοινωνεί με άλλους και ότι δεν είναι ουσιαστικά τα υλικά αγαθά που τον κάνουνε ευτυχισμένο (βλέπε ότι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον πλανήτη είναι οι κάτοικοι κάποιων σχεδών πρωτόγονων εξωτικών νησιών). Η πρόταση του Πρεχτ είναι η δημιουργία ομάδων πολιτών, οι οποίοι θα συνεργάζονται στην επίλυση των προβλημάτων της γειτονιάς τους, ή της πόλης τους. Σε όλα τα κεφάλαια που διάβασα ξαναβρήκα τις δικές μου εμπειρίες. Το μόνο σημείο, στο οποίο δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί του είναι η πρότασή του. Δεν βλέπω τη δυνατότητα να επιστρέψει ο άνθρωπος πίσω στις κοινωνικές αξίες.          

6

Νέα μέλη στο Φόρουμ / καινούρια στο φόρουμ

« στις: Σεπτεμβρίου 28, 2011, 17:03:57 »

Γεια σας είμαι κι εγώ νεα στο Φόρουμ. Δεν είμαι μέλος της Ροδοσταυρικής Αδελφότητας και ούτε νομίζω ότι θα γίνω, αλλά αν δεν σας ενοχλεί αυτό θα ήθελα να λαβαίνω μέρος στις συζητήσεις σας, γιατί τις βρίσκω πάρα πολύ έξυπνες. Εγώ δεν διαθέτω πολλές γνώσεις σε ειδικευμένα πεδία. Απλά είμαι ένας άνθρωπος που δεν σταμάτησε να ρωτάει και να σκέφτεται, έστω και απλοικά. Έζησα σύμφωνα με την "κατηγορηματική προστακτική" του Καντ, αλλά σήμερα σε περασμένη ηλικία αναρωτιέμαι αν δεν ήτανε λάθος αυτό, καθότι συσώρευσα πολλές αρνητικές εμπειρίες. Απάντηση στο ερώτημα "αξίζει να ζει κανείς ηθικά", δεν έδωσα ακόμα. Δεν πιστεύω σε μια ανώτερη ύπαρξη και τώρα τελευταία δεν πιστεύω καν στον άνθρωπο, sorry. Όχι από ταπεινοφροσύνη, ούτε από αλλαζονεία, αλλά πιστεύω πως ο εγκέφαλός μας είναι ο ίδιος -αν και πολύ πιο εξελιγμένος- εγκέφαλος με αυτόν των ζώων και ως εκ τούτου δεν είμαστε (ακόμη;) σε θέση να ξέρουμε πραγματικά την αλήθεια. Αυτά, ελπίζω να μην πλήγωσα άθελά μου τα συναισθήματα κανενός, ήθελα απλά να σας δώσω μια εικόνα του εαυτού μου.