7
« στις: Οκτωβρίου 28, 2008, 23:35:42 »
Το κείμενο που παράθεσες etidorhpa είναι πολύ αξιόλογο.
"Ο ποιητής, επηρεασμένος από το έργο του Mircea Eliade «Shamanism»,
λειτουργεί ως σαμάνος, που πέφτει σε έκσταση και κάνει συμβολικά ταξίδια στο
υποσυνείδητο για να θεραπεύσει τους ανθρώπους. Είναι εξοπλισμένος με τις λέξεις, τα
σύμβολα, τις εικόνες και τους μουσικούς ρυθμούς, όπως ο σαμάνος έχει πάντα το
μαγικό του τύμπανο στα ταξίδια του. Έτσι ο ποιητής καταδύεται στον υπόγειο κόσμο
και μέσα από διάφορες μυήσεις επιστρέφει στα εγκόσμια με κάποια αλήθεια για να
μοιραστεί με τους υπόλοιπους ανθρώπους."
Ο ποιητής είναι πράγματι σαμάνος κι ακόμη περισσότερο προφήτης, είναι αυτός που προ-φαίνει, που κάνει ορατό το αόρατο. Ο μεγάλος ποιητής δεν εξομολογείται τον δικό του πόνο αλλά δωρίζει στους ανθρώπους ένα όραμα που εμπνεύστηκε από το Θείο. Έτσι είναι από τότε που η μούσα κατελάμβανε το ποιητή για να απαγγείλει το όραμα που του υπαγόρευε και από τότε που ο Απόλλωνας καταλάμβανε τις προφήτισσές του. Η παράδοση αναφέρει πως στη Δήλο αφιέρωναν οι ποιητές και οι συνθέτες τις καλλιτεχνικές τους δημιουργίες ως προσφορά στον Δήλιο Απόλλωνα. "Το σημαντικότερο σωζόμενο έργο που εκτελέστηκε στη Δήλο είναι ο ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα, που γράφτηκε και τραγουδήθηκε κατά την παράδοση από τον Όμηρο δίπλα στον Κεράτινο βωμό της Δήλου" (βλ. Ζώζη Παπαδοπούλου: Απόλλων Εύυμνος, Αστερίη φιλόμολπος. Η μουσική και η χορεία στους μύθους και τις τελετουργίες της Δήλου, στο Φως Κυκλαδικόν, Μουσείο Κυκλαδικής΄τέχνης 1999, σελ. 118). Αυτό άλλωστε δηλοί και η λέξη έμ-πνευση, μέσα στον ποιητή/προφήτη εισβάλλει ένα πνεύμα. "Ο Παυσανίας, αναφερόμενος στην πέτρα της Σίβυλλας στους Δελφούς, μιλά για την ερυθραία σίβυλλα Ηροφίλη η οποία συνέθεσε ύμνο στον Απόλλωνα. 'Στο ποίημά της ονομάζει τον εαυτό της όχι Ηροφίλη αλλά και Άρτεμη και λέει πως είναι νόμιμη σύζυγος του Απόλλωνα, άλλοτε όμως αδερφή του κι άλλοτε κόρη του. Έκανε το ποίημα αυτό βρισκόμενη σε μανία και κατεχόμενη από το θεό (Παυσανίας 5.7.7-8, ό.π. σ. 118-9).
Ο Εμπεδοκλής διατύπωσε την φιλοσοφία του σε ποίημα που του υπαγόρευαν οι Μούσες και οι θεοί (βλ. απόσπασμα 4) Η απαγγελία μάλιστα του μαγικού του ποιήματος στον μαθητή του Παυσανία μετέδιδε ταυτόχρονα τις μαγικές δυνάμεις που ο Εμπεδοκλής είχε ελέγξει:πρόκειται για "τις μυστηριώδεις ρητορικές δυνάμεις και την κυριαρχία στον αρθρωμένο λόγο" (βλ. Peter Kingsley: Αρχαία φιλοσοφία μυστήρια και μαγεία. Ο Εμπεδοκλής και η πυθαγόρεια παράδοση, εκδ. Αρχέτυπο, σ. 238 κε.).
Η μεγάλη ποίηση αποτελεί την υψηλότερη μορφή τέχνης, τα εκφραστικά της μέσα ο ήχος και η μουσικότητά της και η μεγάλη αναπαραστατική δύναμη που ζωγραφίζει νοητικά το ορατό και τις αόρατες πτυχές που μεταδίδουν ψυχικές δονήσεις, την κάνουν πράγματι τη δυσκολότερη μορφή εκφραστικής τέχνης και αποτελεί σαφώς ένα απαιτητικό ανάγνωσμα στο οποίο δεν έχουν όλοι πρόσβαση, αλλά και όσοι μπορούν να διαβάσουν ποίση και πάλι φτάνουν σε όρια, το νόημα είναι όντως ανεξάντλητο. Η μεγάλη ποίηση δημιουργεί οράματα και σε μαθαίνει να βλέπεις τον κόσμο με νέο, ασυνήθιστο τρόπο.
Ο κήπος βλέπει
ακούει του ήχους απ' τα χρώματα
τους ιριδισμούς που ένα χάδι
αφήνει
πάνω στο σώμα το γυμνό την ώρα
που το τραβούν μυριάδες νήματα
ψηλά
μαίνονται τα μηνύματα
τι να το κάνεις
δε νογά κανείς
μένουμε σαν ασυρματοφόρα
παρατημένα μες στην έρημο και αχρηστευμένα εδώ κι αιώνες [Οδ. Ελύτης, Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας]
" η ποίηση «είναι ένα ταξίδι στον
εσωτερικό κόσμο» ή αλλιώς «εξερεύνηση του αυθεντικού εαυτού»"
Με το λύχνο του άστρου * στους ουρανούς εβγήκα
Στο αγιάζι των λειμώνων * στη μόνη ακτή του κόσμου
Πού να βρω την ψυχή μου * το τετράφυλλο δάκρυ! [Οδ. Ελύτης, Το άξιον Εστί]
Όσο για τον πόνο και τη μοναξιά του ποιητή, είναι το αναγκαίο τίμημα αυτού που βάλθηκε να παλέψει με το άρρητο, να δαμάσει σε λέξεις το όραμα που αλίευσε από την απεραντοσύνη.
Και αυτό δεν το αντέχουν όλοι.
Ο Χαίλντερλιν τρελλάθηκε... και δεν είναι ο μόνος. Είναι επικίνδυνο να μιλάς με το θεό. Αλλά κάποιοι πρέπει να το τολμήσουν
Εμφάνιση μηνυμάτων