Περίπου 1990. Περίπου 24 ετών.
Γραμμένο κατά τη διάρκεια μιας έξαρσης της προσωπικής μου " Νύχτας της Απελπισίας".
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΤΡΑΠΟ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ
Ο κόσμος που κρύβουμε στην ψυχή μας είναι θολός από την ομίχλη των Μύθων που μας πνίγουν. Μύθοι φυτεμένοι, που προσβλέπουν να προβάλλουν την ιδανική εικόνα του τέλειου μα που το σύμπλεγμά τους – τόσο απροσμέτρητο, πυκνό και δαιδαλώδες – κρύβει την ανθρώπινη οδό προς το τέλειο και την Αλήθεια.
Μύθοι που η μαγεία της εικόνας που προβάλλουν κάνει τον ζαλισμένο δέκτη να μην τους αναλύει, περιμένοντας απλά την άκοπη κατάκτηση (έλευση?) του Οράματος. Ενός οράματος τελειότητας που η θολή όραση προς αυτό, το κάνει να φαντάζει τόσο μεγαλόσχημο που αγγίζει τα όρια της Θεότητας.
Προσβλέπει η αδιύλιστη, η αξεδιάλυτη Ψυχή να «κατακτήσει» το όραμα του Τέλειου που προτάσσει ο Μύθος, περιμένοντας σαν τον Μωάμεθ να έρθει σ’ αυτόν το βουνό αντί να το χτίσει αυτός πέτρα πέτρα.
Ή σαν τον οδοιπόρο, που οδεύει προς την Αλεξάνδρεια μα που δεν ενδιαφέρεται να μάθει τον Δρόμο πρώτα. Τι πιθανότητες έχει να φτάσει ποτέ?
Τι ανθρώπινα παιδικό όνειρο να περιμένεις ότι θα σου προσφερθεί το Τέλειο, η Θεότητα, άκοπα, κάποια στιγμή στα χέρια!
Πόσο αλήθεια, η αναμονή έλευσής του με στήριγμα τους πνιγηρούς αξεδιάλυτους Μύθους, μοιάζει με μια ανεξέλεγκτη αστρική αιώρηση στο κενό!!!
Και τι παράδοξο αλήθεια αυτό το αίσθημα της κενότητας όταν πηγάζει από μια πηγή τόσο πλούσια όπως η Ψυχή!!!
Γιατί, είναι αλήθεια, οι Μύθοι είναι πλούτος, μα πλούτος αχώνευτος ακόμη από το καμίνι της περισυλλογής πάνω στους ρεαλιστικούς στόχους, στις ανθρώπινες δυνατότητες και στις ανθρώπινες αδυναμίες.
«Παράδοξη Κενότητα του ανθρώπου που αφήνει να γίνει πιστευτό και θέλει να προσβλέπει σε μιαν αλήθεια, ενώ εκείνο που ζητά απ’ τον κόσμο είναι ένας έρωτας!», χαράσσει η πέννα του Alber Camus πάνω στο Γόρδιο Δεσμό των Μύθων με μύχιο πόθο να βρει την άκρη του.
Μα άραγε κι ο Έρωτας δεν είναι έρμαιο ενός ακόμη Μύθου? Μήπως η θολή όραση του Τέλειου Έρωτα δεν τον εξιδανικεύει τόσο που να ισοδυναμεί με ανθρώπινο έρωτα με τον ίδιο το Θεό?
Πόσο ανθρώπινα ρεαλιστικό είναι άραγε να περιμένεις την έλευση του Θεού Απόλλωνα, την Κάθοδο του Θεού του Φωτός, πριν τη Μάχη να έρθει ντυμένος όλη του τη Θεϊκή Λάμψη για να σου προσφέρει το χέρι και να σε ταξιδέψει στους Ιερούς Ουρανούς πάνω στα πανίσχυρα φτερά του Μονόκερου?¨
Μήπως ο τελευταίος Πειρασμός του Έρωτα δεν ήταν η τελευταία και πιο σκληρή δοκιμασία πριν τη Θεοποίηση του Ιησού?
Μήπως, για το όμορφο αυτό ιδανικό δεν έχασε τα φτερά του ο Άγγελος του Βέντερς?
Και μήπως, άραγε, μαζί με τα Αγγελικά του Φτερά, δεν απώλεσε και τη Θεϊκή του Λάμψη?
Εν γνώσει του όμως αντάλλαξε την Αγνή, Άδολη Θεϊκότητά του με την αφόρητη τυραννία των ανθρώπινων αδυναμιών.
Με την ανθρώπινη φύση, με τη μοναξιά, με τα οδυνηρά ορμέμφυτα και την αέναη εξαντλητική προσπάθεια χαλιναγώγησης των αρχέγονων ενστίκτων.
Με την αίσθηση της «Απουσίας», της «Απώλειας» και του «Φόβου Απόρριψης».
Με τον ανθρώπινο συναισθηματικό κλονισμό, με την ελλιπή και υποκριτική ανθρώπινη επικοινωνία.
Με τα ασταθή ρευστά, αδύναμα, ρηχά και εύθραυστα ανθρώπινα συναισθήματα.
Με την υπερίσχυση του υλιστικού και του επαγγελματικού, έναντι του ιδεώδους και του συναισθηματικού.
Με την ταπείνωση του εγωϊσμού και τον υποβιβασμό.
Με την πολλές φορές ανεξέλεγκτη ανάγκη εκτόνωσης των απωθημένων μύχιων πόθων που οροθετεί με, ακατανόητες κι αναπόδεκτες απ’ τους άλλους, προσωπικές καταιγίδες, την ανθρώπινη ζωή.
Και πάνω απ’ όλα, με την οδυνηρή, αναγκαστική και διαρκή εξάρτηση από τους άλλους.
Μα δεν είναι άραγε, το χειρότερο απ’ όλα η πεισμώδης επιμονή της ανθρώπινης Ψυχής να περιμένει και να προσδοκεί τα πάντα από τους άλλους?
Πόσο γλαφυρά έχει ήδη φιλοτεχνηθεί αυτή η εικόνα από έναν απ’ τους τελευταίους φιλόσοφους:
«Τελικά, όλα αυτά που προσδοκούμε για τον εαυτό μας, τα προσδοκούμε περισσότερο από τους άλλους και λιγότερο από μας τους ίδιους. Αλλά και κάτι ίσως ακόμη πιο αληθινό. Απ’ αυτούς ελπίζουμε, αλλά και αυτούς φοβόμαστε, έτσι που, χαρωπή προσδοκία και υπόκωφος φόβος, περίπου να ταυτίζονται».
Δεν είναι μήπως, η ύψιστη ανθρώπινη αδυναμία αυτό το αίσθημα φόβου που ελλοχεύει πάντα και θα ελλοχεύει αιώνια κάτω από κάθε προσδοκία χαράς?
Ο Φόβος μήπως «δεν καταφέρεις να την γευτείς» ή πιο πέρα, μήπως «την γευτείς και την χάσεις».
Την σκέψη για «κίνηση» προς την κατάκτηση της Χαράς την ακολουθεί αμέσως η σκέψη (φόβος) της πιθανής απογοήτευσης ή χειρότερα ακόμη, ο φόβος των πιθανών επικρίσεων, αποδοκιμασιών ή πυρών των άλλων. Από κει είναι πια σε απόσταση αναπνοής η στάση της «αυτοεγκατάλειψης» και η αναμονή της κίνησης των άλλων. Δηλαδή, η αναμονή του «Τυχαίου» και του «Απροσδόκητου».
Πόσο ρεαλιστικός όμως είναι ο Πόθος της έλευσης του Θεού του Φωτός με μόνη Πίστη στο Τυχαίο και Απροσδόκητο?
Μήπως εξάλλου, ο Δρόμος που έχει να βαδίσει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη στην πορεία της προς την Θεότητα, δεν είναι αυτός της Αντοχής?
Και μήπως «Αντοχή» δεν είναι όντως «κατά πρώτο λόγο ο γαλβανισμός μέσα στη δοκιμασία και μετά η Υπέρβασή της»?
Και δοκιμασία δεν είναι άραγε η συνειδητή έκθεση στις και η ενεργός και δυναμική αντιμετώπιση των ανθρώπινων αδυναμιών?
Και μήπως η ίδια η έλλειψη αντοχής και ο επακόλουθος φόβος να υποστείς τη Δοκιμασία μέσα στο πυριφλεγέθον καμίνι των ανθρώπινων αδυναμιών, δεν είναι μια ανθρώπινη αδυναμία?
Η ίδια η απόλυτη Πίστη στο Τυχαίο και Απροσδόκητο (και μόνο) που μετατρέπει την Ανθρώπινη Ψυχή σε έρμαιο του χρόνου σαν βάρκα ακυβέρνητη στο πέλαγος, είναι ίσως η βασικότερη ανθρώπινη αδυναμία που οδηγεί στον εξοντωτικό όλεθρο της επικράτησης όλων των υπολοίπων.
Και πάλι η σκιαγράφηση του Φιλόσοφου είναι γλαφυρή: «Έτσι προκύπτει το τυχερό και ο χρόνος συνδέεται με την Τύχη. Το απροσδόκητο εμφωλεύει μέσα στο Χρόνο τις περισσότερες φορές, ως αναίτια καταφορά. Με την έννοια αυτή ο Χρόνος συνδέεται, στο ξετύλιγμά του, με το Τραγικό, όπως το συνέλαβαν οι Αρχαίοι Φιλόσοφοι και Ποιητές».
Μα το Τραγικό, από τη Φύση του είναι εφιάλτης, διαχέει γύρω του αφόρητα πικρές γεύσεις, νότες ασύλληπτου τρόμου, οδυνηρές ιαχές και χορικά λύπης, αναδίδει μια δραματικά μελαγχολική ατμόσφαιρα μοναχικών διαδρομών, αγγίζει τα τόσο δυσδιάκριτα όρια Λογικής και Παραλόγου, ψυχικής ισορροπίας και παραφροσύνης, περιέχει πάνω απ’ όλα Πόνο. Ανθρώπινο, Ψυχικό Πόνο.
Μα το Τραγικό στοιχείο, όπως το συνέλαβαν οι Αρχαίοι Φιλόσοφοι έπρεπε απαραίτητα ν’ ακολουθείται από την ακροτελεύτια ιδανική τέλεση της Κάθαρσης. Ο Αφόρητος Πόνος έπρεπε ν’ ακολουθείται από την Θετική Εξέλιξη, την εξομάλυνσή του. Την Ανακούφιση.
Για ν’ αντεχτεί ο Πόνος, έπρεπε ο υφιστάμενος αυτόν να έχει Πίστη στο Θετικό Επακόλουθό του.
Έπρεπε, το Υποκείμενο να πάψει να είναι Αποτέλεσμα των εξελίξεων και να μεταμορφωθεί σε Αίτιο. Μοιραίο καθοριστή των εξελίξεων, άρα και δέκτη πυρών, πολλές φορές πανίσχυρων κι οδυνηρών, που για να μην φθείρουν το σθένος και την καθαρότητα της Ψυχής του, αυτή θάπρεπε να θωρακισθεί με το αίσθημα της Εσωτερικής Ησυχίας και της Εγκαρτέρησης.
Τιτάνιοι Θώρακες που φυλάσσονται σε Βωμούς ριζωμένους στην Αντίπερα όχθη της Λίμνης του Πόνου και που ο επίδοξος Τραγικός Μαχητής για να τ’ αποκτήσει θα πρέπει να την διαπλεύσει σε όλο της το μήκος, να πιεί το Κώνειο του Πόνου μέχρι την τελευταία σταγόνα, να εξαντληθεί, να νοιώσει το κορμί και την Ψυχή του να σφαδάζουν από πόνους μέχρις ότου ταπεινωθεί ολοκληρωτικά πέφτοντας κατάσαρκα στο χώμα, για να συνειδητοποιήσει τότε ότι βρίσκεται πια στην άλλη όχθη και πως η αίσθηση του Πόνου δεν πολεμιέται και πάνω απ’ όλα δεν αποφεύγεται.
Βρίσκεται παντού και απαιτεί το μερίδιό του στην Ψυχή.
Συνειδητοποιεί ότι είναι Αδελφός του Σιαμαίος και πως πρέπει να αποδεχτεί τη Συζυγία μαζί του.
Τότε πια είναι σε θέση να «Δει»το Όραμα να του αποκαλύπτει την Αλήθεια του Νέου Ανώτερου Σταδίου.
Να δει πως τα Νερά της Λίμνης ηρέμησαν. Ότι βυθίστηκαν σε μια τόσο περίεργη ηρεμία. Τόσο παράξενα όμορφη και Ζωογόνο.
Σαν μελαγχολικό ηλιοβασίλεμα που τελείως απρόσμενα λούζει με μεταφυσικά, αισθαντικά χρώματα, νερά γαλάζια που πριν λίγο άφριζαν στο γκρίζο φόντο του Θανάτου μανιασμένα από ηφαιστειακά ξεσπάσματα και που τώρα αναδίνουν τη γαλήνη του ήσυχου μωρουδιακού βλέμματος.
Μια έκρηξη Δοκιμαστικού Ψυχικού Πόνου τόσο σφοδρή δεν τρομάζει απλά το Νου. Τον κατακλύζει, πιέζοντας αφόρητα να τον τινάξει στον αέρα.
Το ίδιο το Κεφάλι της Μέδουσας μέσα στο κρανίο σου και τα δεκάδες φίδια της να ξεσκίζουν και να κατασπαράζουν κάθε αγγείο του εγκεφάλου σου, να παραλύουν κάθε νεύρο σου, να προσπαθούν να δηλητηριάσουν ακόμη και την ίδια την Ψυχή σου, να σφυροκοπάνε με μανία τα θεμέλια του ίδιου του Είναι σου.
Αν η Αρένα ήταν ζωντανή, τι γεύση άραγε θάχε το στόμα της μετά το ποδοπάτημά της από τους Ταύρους?
Ποια γεύση έχει η γλώσσα σου άραγε μετά από μια λυσσαλέα σύγκρουση των Αρχέτυπων ανταγωνιστικών Μητέρων, που συνθέτουν την ύπαρξή σου, όταν αυτές ξεχύνονται μανιασμένα, ασυγκράτητες, ξεγελαστικές και πανίσχυρες στην επιφάνεια?
Ξεφεύγοντας από το Μοναχικό ερημονήσι της Τρέλλας, θύμα της εξάντλησης, τα Νερά της Λίμνης ντύνονται το φωτοστέφανο της Γαλήνης και της Νηφάλιας Δύναμης που ακολουθεί τον παροξυσμό των φονικών κλαγγών.
Η νικηφόρα Πίστη στην Αγνότητα των Ιδανικών σύρει στην επιφάνεια μια έντονη και πανίσχυρη αίσθηση Ησυχίας και Εγκαρτέρησης.
Η ανησυχία και το κονταροχτύπημα της Ψυχής, όπως κάθε Πόνος, έχει ένα όριο. Πάνω από αυτό, δεν έχει νόημα ο Πόνος. Δεν επηρεάζει πια την Αντοχή γιατί πλέον είναι αδιανόητη η αίσθηση του μεγέθους του.
Η Νέα Μορφή της Αντοχής πλέον αναδύεται σαν Κοσμικό Ρουμπίνι με απεριόριστη Λάμψη, έτοιμη πάντα να προσφέρει συντροφιά στον Δίδυμο αδελφό της τον Πόνο, απομυζώντας του το πολύτιμο αντίτιμο των «Σταδίων Εξέλιξης».
Πλέον υπάρχουν μόνο η Εσωτερική Ησυχία, η Εγκαρτέρηση και η Νηφάλια Δύναμη.
Αυτά τα Ιερά, Αρχέγονα Όπλα που για να τα πάρουν τα χέρια σου πρέπει ν’ ανεβείς στα απόκρημνα, χιονισμένα και αιχμηρά υψίπεδα της Ψυχής και να σπάσεις πρώτα το Φράγμα του Πόνου που παρεμβάλλεται αγέρωχο, τρομερό και οδυνηρό ανάμεσα σε σένα και αυτά.
Ανάμεσα στις αγνές προθέσεις του Πνεύματος, της Ψυχής και της Καρδιάς σου και της Ζωοδότριας Λάμψης του Άστρου τους.
Μα όντας ζεσταμένη η Ψυχή από την Πανάρχαια Θέρμη αυτών των Δυνάμεων, λακτίζει ασυγκράτητη σε άλλον υψηλότερο ουρανό περισυλλογής.
Η Εσωτερική Φλόγα της Σιωπηρής Δύναμης αναβοσβήνει σαν αναγεννημένη γεννήτρια του Σύμπαντος πανέτοιμη να εξαπολύσει τις Λάβες της, όπου χρειαστεί ενέργεια επίθεσης, αποφεύγοντας τις φθοροποιούς εντάσεις των άσκοπων μαχών.
Η Ψυχή ντύνεται το Στέμμα αυτής της Λάμψης και την εστιάζει στην προστασία του αγνού και άδολου πυρήνα της.
Εστιάζει τη Λάμψη στην αντιμετώπιση των ανθρώπινων αδυναμιών έχοντας συνείδηση πως στην πορεία της προς το Τέλειο οφείλει να τις αποδεχτεί, να συζήσει μαζί τους, να τις συγχωρεί και να τις αγαπήσει αντιμετωπίζοντάς τες μία μία φιλικά και με κατανόηση και πως τότε μόνο θα αρχίσουν να εκλείπουν αφήνοντας πίσω τους κι από μια Βαθμίδα Ανόδου προς την «Τελειότητα».
Η Ψυχή διατηρεί ζωντανή τη Λάμψη του Στέμματος διατηρώντας πάντα ισχυρή την Πίστη της στο Ιδανικό του Ανθρώπινου Έρωτα ή όποιου άλλου Ιδανικού και την επίγνωση των αδυναμιών που θάχει ν’ αντιμετωπίσει προς την κατάκτησή τους.
Μια Ψυχή που, πριν σφυρηλατηθεί στον Καυτό Πυρήνα της η Συνδυασμένη Ατραπός του Άρη και της Αφροδίτης, γνώρισε συνειδητά τον ανθρώπινο λυγμώδη Πόνο σ’ όλη του την εφιαλτική διάσταση και στις τέσσερις εποχές του Ψυχικού Χρόνου, αναγνωρίζει πολύ καλά την αξία της αιχμής του Καζάν:
«Ο μόνος τρόπος να κρίνεις τελειωτικά έναν άνθρωπο είναι πως φέρεται σε μια στενοχώρια, προπάντων όταν έχει πονέσει».
Αν κάνει έστω κι ένα βήμα πίσω, δεν ανήκει στις Τάξεις των Μαχητών Αναζητητών του Τέλειου, παρά η φαινομενική λάμψη του ανήκει σε Βασιλικό Ευνούχο.
Αν δεν υποχωρήσει σπιθαμή στον Πόνο, τότε ένωσε άφοβα το Ξίφος σου με το δικό του.
Είναι πραγματικός, γνήσιος Αναζητητής με καθαρή, αγνή Ψυχή, ανεπηρέαστη από τον Πόνο και τις γύρω του Ανθρώπινες Αδυναμίες.
καλησπέρα,
αν και κάποιος φίλος, αδελφός, θεωρεί πως θα περάσω τώρα όλη αυτή την "ψυχική μεταστοιχείωση" (ελπίζουμε ότι κάνει λάθος, κι ότι φτάνει μέχρι εδώ, απογοητευτήκαμε, κλάψαμε, σπαράξαμε, ματώσαμε, χαθήκαμε,εγκλωβιστήκαμε, αλλά φτάνει!)
εγώ θα ήθελα να καταθέσω τη δική μου άποψη, όχι για τη φάση της μαύρης απελπισίας (όπου μάλλον όλοι πέφτουμε προσπαθώντας από κάπου να πιαστούμε, κι όλο λέμε, να εδώ θα σταματήσει , δεν μπορεί, αλλά τελικά πάντα έχει πιο κάτω...), αλλά για εκείνη ακριβώς τη στιγμή, που απλώς αφήνεσαι να πέφτεις, παύεις να παλεύεις, αποδέχεσαι ό,τι σου συμβαίνει και τελικά, εκεί γίνεσαι πιο δυνατός, κι αρχίζεις να αγαπάς, να συμπονάς και να καλοπιάνεις τον εαυτό σου.
Ακριβώς λοιπόν σε μια τέτοια στιγμή, ήταν που έγραψα και το παρακάτω.
Μετά από πάρα πολλά κείμενα βουτηγμένα στην απελπισία, όπου μέχρι και σήμερα κουράζομαι όταν τα διαβάζω από τον πόνο που βγάζουν, ήταν η πρώτη φορά που δεν ούρλιαζα, δεν τα έβαζα με το Θεό, δεν προσπαθούσα να καταλάβω. Δεχόμουνα απλώς πως έτσι είναι τα πράγματα.
Το θετικό σε όλα αυτά είναι πως από κει και πέρα, για μένα δεν υπάρχει πια χαμένος χρόνος, τα πάντα έχουν μπει σε ένα δρόμο, οι επιλογές μου είναι ορθότερες, και ό,τι γράφω πια είναι βασισμένο στον ορθό λόγο, και στις συνειδητές αναζητήσεις μου.
έχω γράψει πάρα πολλά κείμενα στη μέχρι τώρα ζωή μου.
Αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου, επειδή σηματοδότησε την αλλαγή που ήρθε.
ίσως κάποιος, να νιώσει καλύτερα, αν διαβάζοντάς το, βρει έναν συνοδοιπόρο.
Άγγελοι ψηλοί, βλοσυροί,
Πονεμένοι,
την πίκρα τους καλά έκρυψαν
στο αυστηρό τους βλέμμα.
Βοήθεια δε ζήτησαν,
μόνοι πορεύτηκαν.
Καταιγίδες, κυκλώνες, αστραπές και βροντές
ανάμεσά τους πέρασαν.
Και επιβίωσαν.
Τα άσπρα τους, τα άυλα κορμιά
βραχήκανε, βαρύνανε, για λίγο τους τραβήξανε στη γη.
Δυνατοί, σκληροί και άκαμπτοι
σκόρπισαν μπαχάρια και πιπέρια πίσω τους,
κι ο ουρανός τους ρούφηξε ξανά κοντά του.
Έτσι τώρα, διαβαίνουν στα σύννεφα,
Και μετράνε τις αποστάσεις των άστρων.
Αρχάγγελος γλυκός και γέρος, φωτισμένος,
Ξεκίνησε να μ΄ έβρει, παρηγοριά και δύναμη
να με γεμίσει.
Μα περνώντας στους δρόμους της ζωής μου,
γύρω του μαραίνονταν τα στάχια,
τα δάση καίγονταν,
η θάλασσα άφριζε,
κι ο αέρας μύριζε θανατικό.
Φοβήθηκε ο δάσκαλος,
έπιασε τη μοίρα μου στα μάτια μου να δει,
τυφλώθηκε.
Ψαχούλεψε τότε τους καρπούς,
και βρήκε σημάδια θεϊκά. Αποτρόπαια και βαθιά χωρίσματα, του καλού, του κακού, του φωτός και του σκότους.
Μύρο διαβασμένο σε εφτά ανατολές, με άλειψε,
στην Αγία Τριάδα (ή Τετράδα), με έταξε,
φυλαγμένη χρόνια προσευχή, στο μέτωπο μου φύσηξε.
Μάταιος κόπος.
Απλά μάταιος κόπος
.[/i]
Η Μαύρη Νύχτα της Ψυχής
του Sven Johansson
Κατά τη διάρκεια των χιλιετιών, οι μυστικιστές έχουν παρατηρήσει την εμφάνιση μιας σειράς γεγονότων ή περιστάσεων που συμβαίνουν αργά ή γρήγορα στην ζωή θεωρητικά όλων των ανθρώπων. Αν όχι σε μια ενσάρκωση, τότε σίγουρα σε άλλες. Οι λεπτομέρειες αυτών των γεγονότων είναι πολύ δυσδιάκριτες και φαίνεται να ταιριάζουν στις ανάγκες και τις ιδιαίτερες περιστάσεις του κάθε ατόμου. Αν και ποτέ δεν επαναλαμβάνονται, η γενική τους δομή παραμένει πάντοτε η ίδια και έχει συσχετισθεί από αρχαιοτάτων χρόνων με το σκοτάδι, τον πόνο και την αγωνία. Έτσι, δεν μας κάνει εντύπωση που αναφέρεται τόσο συχνά ως η Μαύρη Νύχτα της Ψυχής.
Γνωστή και ως η Σκιερή Νύχτα, ή όπως ο ψαλμωδός το έθεσε, η Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου, διαφέρει σε ένταση από τη μια ενσάρκωση στην άλλη και μερικές φορές είναι δύσκολο να παρατηρηθεί πάνω από τις κραυγές της οδύνης και του πόνου ενώ άλλες φορές παρατηρείται με ευκολία ως μια ακριβής και σίγουρη αντίθεση σε σύγκριση με μία αδιατάραχτη ζωή. Λίγοι όμως συνειδητοποιούν ότι ενώ η Μαύρη Νύχτα είναι μια περίοδος μεγάλης θλίψης, είναι επίσης μια περίοδος μοναδικής ευκαιρίας για βαθιά αλλαγή. Και είναι ακριβώς αυτή η βαθιά εσωτερική αλλαγή που οι μυστικιστές ψάχνουν να φέρουν στην ζωή τους, γιατί συνειδητοποιούνε πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει πραγματική αλλαγή διαρκείας, στην ψυχική προσωπικότητα. Όσο δυσάρεστο και αν είναι, η Μαύρη Νύχτα της Ψυχής είναι ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της ζωής μας, για το οποίο είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, προετοιμαζόμασταν, κατά την διάρκεια της ζωής μας.
Ενώ οι περισσότεροι μαθητές του μυστικισμού έχουν διαβάσει για την Μαύρη Νύχτα, λίγοι όμως βλέπουν την πραγματική της διάσταση..., για παράδειγμα, ως μια αντίδραση σε μια θεμελιώδης και απαραίτητη αλλαγή στην εσωτερική μας εξέλιξη, μια κατεδάφιση του παλιού οικοδομήματος για την προετοιμασία ανέγερσης ενός νέου. Μερικοί φοβούνται τον ερχομό αυτής της Μαύρης Νύχτας εξαιτίας των πολλών περιόδων βαθιάς θλίψης που διαισθάνονται υποσυνείδητα ότι έχουνε βιώσει σε περασμένες ενσαρκώσεις, εξαιτίας αυτού του γεγονότος. Όμως ο πιθανότερος λόγος για αυτόν τον φόβο, ίσως δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον συγκλονιστικό τρόπο με τον οποίο έχουν περιγράψει ορισμένοι συγγραφείς αυτήν την κατάσταση, στην οποία μπορεί να βυθιστεί κανείς εάν δεν είναι προσεκτικός. Όταν συνεργαστούμε μαζί της, η Μαύρη Νύχτα είναι μια ευκαιρία που δεν θα πρέπει να πάει χαμένη για κανένα λόγο. Γιατί εάν προσεγγιστεί σωστά, εισάγει επιτυχώς πολύ βαθιά αναγκαίες αλλαγές στη ζωή μας, που μας δίνουν την δυνατότητα να κάνουμε σημαντική πρόοδο στο εσωτερικό μονοπάτι προς την τελείωσή μας. Ο καθένας μας σκεφτόμενος προνοητικά θα ήθελε πολύ το τελικό αποτέλεσμα της Μαύρης Νύχτας, όμως αυτό που φοβίζει είναι η διαδικασία για να φτάσουμε στο αποτέλεσμα.
Οι περισσότεροι από μας δυσκολεύονται πολύ να αφήσουν τις παλιές και οικείες συνήθειές τους, ειδικά όταν το αντικείμενο της αντικατάστασης δεν είναι και τόσο ξεκάθαρο. Όμως, αυτό ακριβώς χρειάζεται να γίνει, γιατί η προσκόλληση στο παλιό, απλά θα παρατείνει την οδύνη. Σε έναν από τους βαθμούς της διδασκαλίας των μονογραφιών, διδασκόμαστε για αυτήν την περίοδο της ζωή μας, τον κρίσιμο ρόλο που παίζει στην εσωτερική μας εξέλιξη, τι μπορούμε να περιμένουμε και πως θα πρέπει να διαχειριστούμε την νέα πραγματικότητα που εισάγει. Έχει λεχθεί πως μέχρι την Μαύρη Νύχτα, συνειδητά ή ασυνείδητα, η ζωή μας έχει ξοδευτεί για να προετοιμαστούμε γι’ αυτήν την συνάντηση, όπως ακριβώς οι μαθητές ξοδεύουν τον χρόνο τους προετοιμαζόμενοι για τις εξετάσεις. Οι εξετάσεις έρχονται ανεξάρτητα από το αν ο μαθητής είναι έτοιμος ή όχι, όπως και η Μαύρη Νύχτα τελικά έρχεται στην προκαθορισμένη ώρα της, είτε είμαστε έτοιμοι είτε όχι. Αν και μας δίνεται αρκετός χρόνος για να προετοιμαστούμε, λίγοι τον χρησιμοποιούν σοφά, και συνεπώς είναι σαφώς απροετοίμαστοι για την ένταση της Μαύρης Νύχτας όταν αυτή τελικά εγκαθίσταται. Χωρίς την απαιτούμενη προετοιμασία και την έγκαιρη κατανόηση των μυστικιστικών αρχών που εμπλέκονται, η Μαύρη Νύχτα της Ψυχής μπορεί να γίνει ένας πραγματικός τρισδιάστατος εφιάλτης.
Κατά την διάρκεια της Μαύρης Νύχτας, κομματιαζόμαστε, από όλες εκείνες τις ιδιότητες που τυπικά θα αποδίδαμε στο σκοτάδι, δηλαδή, απογοητεύσεις που μας φτάνουν σε απόγνωση, σταδιακή πτώση της ικανότητας συγκέντρωσης, παρακμάζουσα υγεία, αυξανόμενο χάος, αυξανόμενη έλλειψη ενός συγκεκριμένου σκοπού, σύγχυση, αδυναμία εν όψει πειρασμού και αισθήματα ολοκληρωτικής απόγνωσης, αδυναμίας και ανεπάρκειας. Αυτή η εσωτερική κατάσταση διαποτίζει το είναι μας, κηλιδώνοντας και μολύνοντας τις πιο ιερές εσωτερικές μας πτυχές. Δεν υπάρχει διαφυγή, γιατί αναδύεται από μέσα μας και είναι απόκρυφο κομμάτι της ύπαρξής μας. Οι παλιές και δοκιμασμένες μέθοδοι ενασχόλησης του νου με πιο ελαφριά θέματα για ανακούφιση, δεν δουλεύουν πλέον, στην πραγματικότητα μοιάζουν ολοένα και πιο άκαρπες και μάταιες. Δεν υπάρχει καταφύγιο και ανεξαρτήτως από τις, εξωτερικής φύσεως, κινήσεις μας, τα προβλήματα επιμένουν και σταδιακά επιδεινώνονται.
Κάθε πτυχή της ζωής μας επηρεάζεται, τίποτα δεν μένει εκτός. Τα προβλήματα που κουβαλάμε μαζί μας μέρα και νύχτα, φαίνεται να είναι ανυπέρβλητα και ατελείωτα καθώς συνεχίζουν να στοιβάζονται. Κάθε νέα προσπάθεια επίτευξης κάποιου στόχου καταλήγει σε αρνητικό αποτέλεσμα και δεν υπάρχει πλέον η ικανοποίηση που προερχόταν από την σωστή αποπεράτωση μιας εργασίας. Σπάνια βρίσκουμε έμπνευση μέσα μας και όταν ατενίζουμε το μέλλον, δεν βλέπουμε κάποιο φως στο τούνελ. Οι παραδεχόμενες αδυναμίες μας γίνονται ντροπιαστικά ολοφάνερες στον εαυτό μας και στους άλλους. Δεν υπάρχει διαφυγή από αυτήν την κατάσταση και η μόνη επιλογή που έχει μείνει είναι να προχωρήσουμε μπροστά για να ολοκληρώσουμε την αλλαγή ή να πάμε πίσω απ’ όπου ξεκινήσαμε, αφήνοντας την αποστολή για κάποια άλλη στιγμή, ίσως για μια άλλη ενσάρκωση. Το να μείνουμε εκεί που είμαστε οδηγεί σε σίγουρη μετάβαση.
Όταν μεγάλα προβλήματα εμφανιστούν στη ζωή, υπάρχει πάντα ο πειρασμός να τα αποφύγουμε, να ξεριζωθούμε από την θέση που βρισκόμαστε και να προσπαθήσουμε να τα αφήσουμε πίσω μας. Αυτό είναι κατανοητό και αρκετά συχνά, ένα νέο περιβάλλον είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε για να βοηθήσουμε την πραγμάτωση μιας, από καιρού απαραίτητης αλλαγής. Ανανεωνόμαστε όταν φεύγουμε από το παλιό προς κάτι καινούριο και συναρπαστικό, και εφ’ όσον δεν αποφεύγουμε κάθε πρόβλημα που συναντάμε στη ζωή, μια μετακίνηση μπορεί να είναι ωφέλιμη. Με την Μαύρη Νύχτα όμως, τα προβλήματα είναι βαθιά και παραμένουν μέσα μας, οπουδήποτε κι αν πάμε. Είναι φυσικά ένα κομμάτι μας, μέρος του Κάρμα μας, πραγματικά όπως μια σκιά. Κατά τη διάρκεια της Μαύρης Νύχτας της Ψυχής, δεν υπάρχει ανακούφιση, κανένα μέρος να κρυφτούμε και μόνο μια ορθή πορεία δράσης, να ενδυναμώσουμε και να προχωρήσουμε μπροστά, για να ολοκληρώσουμε εκείνες τις εσωτερικές αλλαγές που έχουν ήδη προχωρήσει κατά πολύ.
Με την τεχνική του οραματισμού που μας διδάχτηκε ουσιαστικά από την αρχή της ένταξης μας στο Τάγμα, θα πρέπει να συγκεντρώνουμε την μέγιστη δυνατή αγάπη και ελκτικές θετικές δυνάμεις που μπορούμε να επιστρατεύσουμε προς την Χρυσή Αυγή, το φως στο τέλος όλης αυτής της δοκιμασίας. Χρειάζεται να οραματιζόμαστε αυτή τη νέα κατάσταση με τον καλύτερο τρόπο που δυνάμεθα, περιλαμβάνοντας μόνο τα ύψιστα ιδανικά που γνωρίζουμε, και μετά να προσπαθούμε ενθέρμως να κρατήσουμε αυτές τις μυστικιστικές αρχές ζωής που έχουμε αγαπήσει. Σε καμία περίπτωση, ούτε καν για μια στιγμή, δεν πρέπει να σταματήσουμε την προσπάθεια εξέλιξης και βελτίωσης του εαυτού μας. Πρέπει να καταβάλουμε εξαντλητικές προσπάθειες για να συνεχίσουμε την ζωή σαν να μην περνάμε κάτι δυσάρεστο, παρ’ όλη την εσωτερική αναταραχή.
Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να αποκλίνουμε την προσοχή μας μακριά από τα προκείμενα προβλήματα διασκεδάζοντας με τον παλιό, συνηθισμένο τρόπο. Δεν μπορούμε ποτέ να αισθανθούμε πραγματικά χαρούμενοι, να χαλαρώσουμε πραγματικά ή να απαλλαγούμε από το βάρος που νιώθουμε στην καρδιά μας εκείνη τη περίοδο. Η θλίψη δεν έρχεται απαραιτήτως επειδή είμαστε νέοι ή γέροι ή οποιαδήποτε άλλη ενδιάμεση στιγμή. Έρχεται όταν το Κάρμα μας κρίνει ότι είναι η κατάλληλη στιγμή, όταν έχουμε τη μέγιστη δυνατότητα επιτυχίας. Κατά τη διάρκεια κάθε ενσάρκωσης, υπάρχουν μόνο ορισμένες ευκαιρίες όπου το άτομο έχει πιθανότητες να κερδίσει κάτι από την Μαύρη Νύχτα. Μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις στην ζωή μας είμαστε λίγο-πολύ έτοιμοι να κάνουμε το κβαντικό άλμα στην εσωτερική μας εξέλιξη που η Μαύρη Νύχτα προσφέρει. Ενώ δεν υπάρχει κάποιος σαφής λόγος, πολλοί μεγάλοι πνευματικοί ηγέτες του παρελθόντος, βίωσαν την Μαύρη Νύχτα σε ηλικίες μεταξύ 28 και 35 χρονών, την πέμπτη περίοδο της επταετίας. Φαίνεται να είναι η ιδανική περίοδος για φυσική και νοητική ανάπτυξη για να αρχίσει η Μαύρη Νύχτα. Η ώρα της άφιξης της όμως, καθορίζεται από τον προσωπικό εσωτερικό κύκλο της εξέλιξης μας και μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε στιγμή από τα πολύ νεανικά χρόνια ως τα προχωρημένα γηρατειά. Όμως η ακριβής φύση των εμπειριών που βιώνουμε, είναι περίπλοκα προσαρμοσμένη στις προσωπικές Καρμικές μας ανάγκες και δεν μπορεί να συγκριθεί, εκτός πολύ γενικά, με τις εμπειρίες άλλων ανθρώπων.
Η πνευματική εξέλιξη είναι, αναγκαστικά, μια πολύ αργή και σταδιακή διαδικασία που μας οδηγεί πάντα μπροστά προς την τελείωση και την κυριαρχία στη ζωή. Καθώς η διαδικασία μιας τέτοιας αφύπνισης προχωρά, η διαμάχη μεταξύ των εγκόσμιων ενδιαφερόντων μας και του υψηλού ιδεαλισμού και ηθικής ακεραιότητας του Εσωτερικού Διδασκάλου, γίνεται όλο και πιο ισχυρή. Καταλαβαίνουμε ολοένα και περισσότερο την τεράστια διαφορά αρχών μεταξύ του εσώτερου και του εξώτερου εαυτού μας. Είναι σαν ένα δυνατό φως να πέφτει πάνω μας και να παρατηρούμε την αυξανόμενη αντίθεση μεταξύ της σκιάς μας και του φωτεινού περίγυρου. Καθώς εντείνεται η Μαύρη Νύχτα, εγκαθίσταται μια χρόνια, καταστροφική δυσαρέσκεια για την ζωή, ένα συναίσθημα που αργά και ανεπαίσθητα διαβρώνει την ποιότητα και το νόημα της ίδιας της ζωής. Συνειδητοποιούμε ένα βαθύ σχίσμα στην φύση μας, από τη μια να κάνουμε τα πάντα να παραμείνουμε «φυσιολογικοί», εξωτερικά, δρώντας το ίδιο, ενώ εσωτερικά βιώνουμε ένα βαθύ συναίσθημα δυστυχίας. Ένα σημαντικό στοιχείο της Μαύρης Νύχτας είναι πως το άτομο συγκεντρώνεται στα ελαττώματά του, διαρκώς εστιάζοντας πάνω τους και τα παρατηρεί κάτω από το λαμπερό φως ενός υψηλότερου νόμου.
Η λύση ενός προβλήματος δεν είναι μια εύκολη διαδικασία αλλά το να γνωρίζει κανείς ότι το πρόβλημα είναι αναπόφευκτο, μας δίνει ένα μικρό πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων και μια ευκαιρία να οχυρωθούμε και να προετοιμαστούμε για την ώρα αυτής της δοκιμασίας. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πετάξουμε παλιές συνήθειες και τρόπους ζωής οι οποίοι έχουν γερά εντυπωθεί μέσα μας κατά την διάρκεια της ζωής μας, στην πραγματικότητα διαμέσω πολλών ζωών. Μόνο η πιο ισχυρή θέληση, υποστηριζόμενη από την εσωτερική σιγουριά της κατάκτησης μιας υψηλότερης ζωής, θα μπορούσε να τα καταφέρει. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της Μαύρης Νύχτας, δεν είμαστε και τόσο σίγουροι για το πως χρειάζεται να αλλάξουμε. Δεν καταλαβαίνουμε με ευκρίνεια τις επικείμενες παρορμήσεις και γι’ αυτό είμαστε αδύναμοι να καταβάλουμε την απαιτούμενη προσπάθεια για να πραγματοποιήσουμε τις αναγκαίες αλλαγές. Φέρνουμε συνεχώς εμπόδια στον εαυτό μας και γινόμαστε ο χειρότερος εχθρός του. Ενώ αισθανόμαστε εξαιρετικά δύσκολα να βρισκόμαστε με άλλους και ειδικά με τον εαυτό μας, οι υπόλοιποι γύρω μας παρατηρούν τις μεγάλες αλλαγές που γίνονται στην προσωπικότητά μας και αληθινά προσβάλλονται από την παρουσία μας και μόνο. Οι παλιές μας συνήθειες έχουν χάσει την παλιά τους αίγλη, αλλά δεν υπάρχει κανένα υποκατάστατο το ίδιο ικανοποιητικό. Η ζωή έχει γίνει σκοτεινή και γίνεται ακόμα πιο σκοτεινή για όσο διάστημα συνεχίζεται αυτή η αναποφασιστικότητα.
Είναι πράγματι άτυχο το άτομο που, κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας περιόδου, δεν έχει επίγνωση των μυστικιστικών αρχών που εμπλέκονται, διότι η απόγνωση και η δυστυχία αυτού του ατόμου μπορεί πραγματικά να είναι ακραία. Προληπτικοί άνθρωποι, και υπάρχουν πολλοί ακόμα και στην μοντέρνα κοινωνία, ίσως πιστέψουν ότι βρίσκονται υπό την επήρεια μιας εξωτερικής, κακόβουλης δύναμης, ενώ οι αφιερωμένοι υποστηρικτές κάποιων θρησκειών μπορεί να έχουν βαθιά ριζωμένα συναισθήματα ενοχής και αναξιότητας. Παρ’ όλα αυτά, ένα θετικό στοιχείο της Μαύρης Νύχτας, είναι το βάθος με το οποίο το άτομο είναι σε θέση να προσεγγίσει το Θείο. Διότι παρά τις ακραίες αρνητικές και εσωτερικές διαμάχες που βιώνει το άτομο, αυτά τα πεσμένα διαστήματα διακόπτονται από σύντομες περιόδους εξαιρετικής διαύγειας, η οποία καθιστά δυνατό τον εμβριθή συντονισμό και την απολύτρωση. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας ενδοσκόπησης και συντονισμού, μπορεί να βιωθεί η φώτιση. Η ματαιότητα και η εξαφάνιση της θνητής ύπαρξης γίνεται ξεκάθαρη. Η αιώνια μακαριότητα της αλήθειας και μία κατανόηση της αμετάβλητης φύσης του Κοσμικού γίνονται καθαρά αντιληπτές. Η απερίγραπτη ομορφιά του Κοσμικού διαποτίζει την οντότητά του με γενναιόδωρες δόσεις ζωογόνου ενέργειας. Όλη η δημιουργία φαίνεται ζωντανή και δονούμενη εσωτερικά με ζωογόνο ενέργεια. Εξοπλισμένοι με αυτό το νέο όραμα, παλιά ενδιαφέροντα μοιάζουν ρηχά και μάταια και δεν ασκούν πάνω μας την επιρροή που ασκούσαν παλιά, ενώ παλιές ενασχολήσεις και συνήθειες μένουν στο περιθώριο, χωρίς να ξαναγυρίσουμε ποτέ σ’ αυτές, επειδή μία νέα οντότητα αναδύεται από το κουκούλι της, έτοιμη για την υψηλότερη φάση της διαμέσω της αιωνιότητας.
Ως ένας ειλικρινής μαθητής του μυστικισμού, να γνωρίζετε ότι αυτή η περίοδος της δοκιμασίας θα έρθει τελικά, πραγματικά αν δεν έχει έρθει ήδη. Διακριτικά να προετοιμάζεστε για αυτήν και να μη σπαταλάτε τον χρόνο σας άπραγα. Προσπαθήστε να μεταλλάξετε τις συχνές διαισθητικές παρορμήσεις σας σε ένα πυρσό, που μπορεί να σας οδηγήσει διαμέσου ενός λαβυρίνθου γεγονότων στην υπόλοιπη ζωή σας. Επιζητήστε δια πυρός να κατανοήσετε και να καθοδηγηθείτε από τις εσωτερικές ενστικτώδεις παρορμήσεις σας και μη σταματάτε ποτέ να θαυμάζετε την λεπτότητα και την τελειότητα των Κοσμικών εντυπώσεων που λαμβάνετε κατά διαστήματα. Δεν είστε μόνοι. Ο εσωτερικός σας Διδάσκαλος βρίσκεται πάντα στο πλευρό σας, καθοδηγώντας και πείθοντάς σας να εφαρμόσετε τις απαιτούμενες αλλαγές.
Θα καταλάβετε πότε έχει αρχίσει πραγματικά η Μαύρη Νύχτα, καθώς κάθε κύτταρο της οντότητά σας θα ζητάει απεγνωσμένα την απαλλαγή, ενώ όλα όσα είναι θνητά και υλικά θα σας καλούν πίσω στην αδιαφορία και την ασφαλή οικειότητα του παρελθόντος. Όταν η εσωτερική διαμάχη έχει φτάσει στο απόγειο, όταν η ανησυχία κορυφωθεί, ο αντικειμενικός σας εαυτός θα σας προτρέπει με μεγάλη πειστικότητα και εύγλωττα πως παρά τις ανταμοιβές που περιμένουν τους νικητές, παρά το μεγαλείο της υποσχόμενης μελλοντικής κατάστασης, σίγουρα η προσπάθεια δεν αξίζει τόσο μεγάλη θυσία. Όταν αυτά τα επιχειρήματα έρθουν στην επιφάνεια της συνείδησής σας δυνατά και καθαρά, να γνωρίζετε πως ο πειρασμός έχει μιλήσει και η ώρα της λύτρωσης είναι πολύ κοντά.
Ο νόμος του Κάρμα βεβαιώνει πως υπάρχει ανταπόδοση για κάθε πρόσωπο που έρχεται αντιμέτωπο με μια τέτοια κρίση ως το τέλος συνεχίζοντας να προσπαθεί για την εξέλιξη της ψυχικής προσωπικότητας ανεξάρτητα από τις δυσκολίες. Όταν φαίνεται ότι δεν μπορούν να αντέξουν άλλο και όμως συνεχίζουν να έχουν μια διακαή επιθυμία να συνεχίσουν τον αγώνα, δέχονται ξαφνικά και χωρίς να το περιμένουν τη υποστήριξη του Κοσμικού. Είναι σαν να έχει πραγματοποιηθεί το κβαντικό άλμα. Το εσωτερικό σκοτάδι εξαφανίζεται απότομα και ο αγώνας σταματά. Στην σιγή και το φως που ακολουθούν, το άτομο ανακτά εύκολα τον έλεγχο πάνω στην προηγουμένη χαοτική κατάσταση. Σχεδόν αμέσως μετά, οι επιθυμίες προσδιορίζονται με την ορθή τους έννοια και όλες οι υποθέσεις διευθετούνται. Τα ενδιαφέροντα τακτοποιούνται σε μία ξεκάθαρη σειρά προτεραιότητας, οδηγώντας προς μια σαφήνεια του σκοπού και μια σταθερή δράση. Τίποτα δεν μοιάζει τελείως ακατόρθωτο πλέον και υπάρχει μια θετική αισιόδοξη στάση ζωής. Επίσης τίποτε δεν είναι τόσο σοβαρό και μελαγχολικό όπως παλιά και η υπομονή γίνεται καθημερινή πρακτική. Παλιές λανθασμένες απόψεις εμφανίζονται υπό το πραγματικό φως των πραγμάτων και απορρίπτονται χωρίς προσπάθεια. Επιζήμιες συνήθειες έχουν τιθασευτεί και ο σκοπός της ζωής, η μοναδική σου αποστολή σ’ αυτή την ενσάρκωση, ξεκαθαρίζει. Αυτή η ανάδυση από την Μαύρη Νύχτα είναι αυτό που ονομάζουν οι μυστικιστές Χρυσή Αυγή και πάντα συνοδεύεται από μια αίσθηση μεγάλης ανακούφισης και εσωτερικής χαράς, ένα ξαλάφρωμα του φορτίου, μια νέα νοητική διαύγεια και σκοπού ζωής.
Για εκείνον που δεν μπορεί να αντέξει μέχρι το τέλος, τίποτα ιδιαίτερο δεν συνεπάγεται. Η Μαύρη Νύχτα διαρκεί περισσότερο και παρότι τελικά υποχωρεί, δεν αποχωρεί οριστικά. Η ζωή επιστρέφει σε φαινομενικά κανονικούς ρυθμούς αν και ποτέ ξανά με την πρωτύτερη ένταση. Αυτή η αργή ανάδυση από την Μαύρη Νύχτα, μοιάζει με την ανάδυση σε μια ζωή γκρίζου παρά σε μια ζωή λαμπρής λιακάδας. Η ευκαιρία για ένα κβαντικό άλμα στην εσωτερική ζωή έχει περάσει και σπάνια μια τέτοια ευκαιρία παρουσιάζεται ξανά σε μια ενσάρκωση. Ένας μυστικιστής κάποτε είχε χαρακτηρίσει αυτή την ευκαιρία σαν ένα μικρό πουλί που προσγειώνεται για λίγο πάνω σ’ ένα κλαδί, μόνο για να ξαναπετάξει μόλις σηκώσουμε το κεφάλι μας και το κοιτάξουμε. Αν δεν ακολουθήσουμε αμέσως το πέταγμά του, θα φύγει προτού το καταλάβουμε, και δεν πρόκειται να έχουμε ξανά σ’ αυτή τη ζωή την ευκαιρία να το ακολουθήσουμε ως την Χρυσή Αυγή.
Ανεξάρτητα απ’ το που βρισκόμαστε στη ζωή, από το αν έχουμε περάσει ή όχι την Μαύρη Νύχτα με επιτυχία, ας συνεχίζουμε να προσπαθούμε την εσωτερική μας ανάπτυξη. Ας μην αφήσουμε καμιά μέρα να περάσει χωρίς να καθίσουμε και να διαλογιστούμε πάνω στην ομορφιά της Δημιουργίας και το προνομιακό στάδιο που βρισκόμαστε, να ζούμε και να έχουμε την ευκαιρία να εξελιχθούμε. Ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολη είναι αυτή η διαδικασία, και ανεξάρτητα από το πόσες φορές ενδεχομένως να έχουμε αποτύχει να περάσουμε με επιτυχία από την Μαύρη Νύχτα στη Χρυσή Αυγή, ας μη ξεχάσουμε ποτέ το βαθύ προνόμιο να έχουμε ενσαρκωθεί σ’ αυτή τη γη με όλες τις ευκαιρίες που υπάρχουν για να εξελιχθούμε. Σε καμία περίπτωση δεν χάνουμε όλες τις ευκαιρίες, ακόμα και αν δεν καταφέρουμε να εκμεταλλευθούμε τη μεγαλύτερη από αυτές, την κατάκτηση της Μαύρης Νύχτας.
Η Μαύρη Νύχτα είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε στην ζωή και πραγματικά ένα προνόμιο να την συναντήσουμε, αν μόνο την δούμε ως μία πραγματική ευκαιρία. Ενώ η περίοδος της αλλαγής που συνοδεύει την Μαύρη Νύχτα μπορεί να είναι πραγματικά δριμύτατη, μας προσφέρει πάντα μια ασύγκριτη ευκαιρία για βαθιά επικοινωνία με το Θείο. Θα υπάρξουν στιγμές που το άτομο θα είναι ικανό να ξεπεράσει κατά πολύ τα προηγούμενα όρια δυνατοτήτων του και με δέος να προβλέψει τι επιφυλάσσει το μέλλον, ... αν και μόνο αν ...., επιμείνει και επιτρέψει τις επικείμενες αλλαγές να κάνουν τον κύκλο τους.
Ανεξάρτητα από το που βρισκόμαστε στη ζωή, ανεξάρτητα από τις Καρμικές μας περιστάσεις, ας εκμεταλλευτούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτά που έχουμε. Ας πασχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τις μυστικιστικές αρχές που μας διδάχθηκαν από την πρώτη κιόλας μέρα που ενταχθήκαμε στο Τάγμα, παρά τις προσωπικές δυσκολίες που ενδεχομένως συναντάμε πάνω στο προσωπικό μονοπάτι προς την τελείωσή μας. Ασχέτως από τις δυσκολίες, ας υπάρχει μία σταθερά στην ζωή μας, μια συνεχής και ασταμάτητη επιδίωξη της τελειότητας και της ολοκληρωτικής Κυριαρχίας της Ζωής που θα την συνοδέψει.