"...Αυτό που οδηγεί κάποιον στον εσωτερισμό, είναι κατά την υποκειμενική μου άποψη, οι σφαλιάρες που τρώει και δεν γνωρίζει το γιατί... Στην ενασχόλησή του με τον εσωτερισμό προσδοκεί να του λυθούν αυτές οι απορίες, να κατανοήσει το παιχνίδι της ζωής έτσι ώστε να βγαίνει κερδισμένος αντί χαμένος, και να οδηγηθεί στην Αυτοκυριαρχία της ζωής του και στην ψυχική του γαλήνη...." απόσπασμα απο την/τον Rose_777
Οδηγείται στον Εσωτερισμό εκείνος που δέχτηκε "σφαλιάρες" ίσως. Όμως όλοι οι άνθρωποι δέχονται "σφαλιάρες". Τότε γιατι δεν οδηγούνται όλοι στον Εσωτερισμό?
Μάλλον στον εσωτερισμό "είναι" (και όχι "οδηγούνται") οι άνθρωποι που: δεχόμενοι -όπως όλοι- σφαλιάρες, καταλήγουν να ξέρουν τον λόγο που συμβαίνει αυτό. Οι άνθρωποι, τώρα, που δέχονται σφαλιάρες και κατανοούν τους λόγους και άρα είναι στον Εσωτερισμό ξέρουν οτι οι απορίες είναι συνυφασμένες με τη ζωή και αν τω όντι είναι στον Εσωτερισμό ποτέ δεν τρέφουν την αυταπάτη οτι θα βγαίνουν κερδισμένοι αντί χαμένοι κατανοώντας το παιχνίδι της ζωής. Η ίδια η λέξη ζω-ή αρχίζει με το ρήμα ΖΩ ρήμα ενεργητικής φωνής που φανερώνει δράση και εξέλιξη, αναφέρεται δε στο παρόν. Η κατανόηση της ζωής είναι εφικτή ζώντας. Επομένως ο Εσωτεριστής δεν οδηγείται στον Εσωτερισμό αλλά είναι. Έτσι ξέρει πως, όσο θα ζει, θα είναι και θα δέχεται σφαλιάρες κατανοοώντας καθε φορά, κάθε στιγμή --και όχι μόνο μέσα απο σφαλιάρες-- τη ζωή. Αυτο σημαίνει οτι θα βγαίνει ΚΑΙ χαμένος, διότι μόνο έτσι μπορέι να είναι εσωτεριστής. Αν η ζωή είναι παιχνίδι ΄τοτε παίζεις όταν έρχεται η σειρά σου. Επίσης, αν παίζεις ένα παιχνίδι στο οποίο βγάινει πάντα κερδισμένος, τότε σίγουρα σύντομα παύεις να παίζεις απλά...Όταν όμως ως παιχνίδι σταματά η ζωη...τι ακολουθεί; Έπειτα... ο Εσωτεριστης που θα βγάινει κερδισμένος και όχι χαμένος, κατα τα λεγόμενα, και που οδηγείται στον Εσωτερισμό μάλλον θα τα χάσει μπροστά στις ξαφνικές ουσιαστικές ήττες με τις οποίες θα έρθει αντιμέτωπος...προκειμένου να καταστη να "είναι" Εσωτεριστής.
Διαφωνώ όπως φάινεται με το παραπάνω απόσπασμα ως προς το πρώτο σκέλος όμως. Διότι αναφορικά με το δεύτερο σκέλος που αναφέρεται στην Αυτοκυριαρχία και την Γαλήνη της Ψυχής συμφώνω. Απλά θα παρατηρήσω οτι η εν λόγω Αυτοκυριαρχία δεν σημαίνει οτι κάποιος βγαίνει μόνο κερδισμένος. Απλά είναι κύριος του εαυτού του τόσο στις ήττες όσο και στις νίκες. Στις νίκες γιορτάζει και χαίρεται. Στις ήττες μάχεται να διαφυλάξει ό,τι ωφέλιμο έχει κερδίσει απο την διαδικασία και χάιρεται και με αυτό.
Τί στη ζωή έιναι μόνο νίκη και μόνο ήττα;