1,000,000 ευρώ σε όποιον αποδείξει πως ο Ιησούς υπήρξε ως Ιστορικό Πρόσωπο...

[Rose]

https://www.facebook.com/marina.tonti/posts/509521795887323?pnref=story

Είχαμε ανακοινώσει πως θα χορηγήσουμε ως Ροδόκηπος, τουλάχιστον 1,000,000 ευρώ σε όποιον αποδείξει ότι ο Ιησούς υπήρξε ως Ιστορική Προσωπικότητα, και δεν είναι απλά μία Απάτη, η ύπαρξή του...

Ετσι λοιπόν μία θαρραλέα ψυχή ανέλαβε την πρόκληση...

Θα σου απαντήσουμε Αδελφέ μην ανησυχείς...

Μια και τα έχουμε ήδη δημοσιεύσει αρκετές φορές στο παρελθόν, ακόμα μία φορά δεν πειράζει, να δώσουμε ακόμα μία ευκαιρία, μπας και ξεκολλήσουμε από τα παραμύθια... και επιστρέψουμε πίσω στην Αυτόχθονα Ελληνική μας παράδοση, πριν το μέγα έγκλημα που κατέστρεψε τον Ελληνισμό, καθώς και πολλούς άλλους αυτόχθονες πολιτισμούς... για εκατοντάδες χρόνια...

http://esxatosadam.blogspot.gr/2016/01/blog-post_68.html

ΚΥΡΙΑΚΉ, 31 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2016
Ο Χριστός υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο (Ι)

Όταν υπάρχει κακή πρόθεση να κατηγορήσουν οι άνθρωποι τον Ιησού Χριστό, με την ημιμαθή γνώση τους, προκαλούν κατάπληξη στα πνεύματα των ανθρώπων που γνώρισαν προσωπικά τον Κύριο, με μεγάλη δύναμη, "και τα χέρια τους τον εψηλάφησαν".

Εμφανίζονται λοιπόν, ανιστόρητοι και διαδίδουν ότι από ιστορική άποψη ο Χριστός δεν υπήρξε ποτέ, και αν δεν υπήρξε, δεν ξέρουμε τίποτε γι' αυτόν. Η απόπειρά τους αυτή να αμφισβητήσουν την οφθαλμοφανή ιστορικότητα του Χριστού που βασίζεται σε αδιάσειστα ιστορικά θεμέλια δεν είναι δυνατόν παρά να προσκρούσει στην ιστορική αλήθεια η οποία θα την αποδείξει χωρίς βάση.

"Περί του Ιησού Χριστού λαλλούσι μνημεία ιστορικά αναντίρρητου γνησιότητας και κύρους ώστε η πραγματική αυτού ύπαρξις να είναι αναμφισβήτητος. Θα δανειστούμε από το βιβλίο "Ο Ιησούς Χριστός ως ιστορικό πρόσωπο" του Γρηγ. Παπαμιχαήλ, ορισμένα σημεία τα οποία διατηρεί η Χριστιανική Γραμματολογία και θα αποδείξουμε την "ψευδή θρησκεία" των αρνητών και των απίστων, αυτών που ερεύνησαν με λάθος τρόπο, ώστε να βρουν ελαττώματα στα κείμενα της διδασκαλίας Του Κυρίου, και να κατοχυρώσουν έτσι την ανιστόρητη, και αλγεινή τους θέση.

1) Ο Σύρος εθνικός στωικός φιλόσοφος Μαρά Βαρ Σαραπίων, ο οποίος έζησε το 73-160 μ. Χ. διατηρούσε την αρχαιότερη μαρτυρία περί Χριστού σε επιστολή του προς τον υιό του η οποία βρίσκεται Συριστί στο Βρεταννικό Μουσείον. Έχει ως εξής:

"Τι δ' είπωμεν έτι, όταν οι σοφοί υπό των τυρράνων κακοποιώνται και η σοφία αυτών από διαβολέων δεσμεύητε, ώστε ένεκα της προδοτικής ταύτης μεταχειρήσεως αυτών να μη δύνανται να αμυνθώσι;

Τίνα ωφέλειαν τάχα απεκόμισαν οι Αθηναίοι αποκτείνοντες τον Σωκράτην, ειμί την δια λιμού και λοιμού ανταπόδοσιν. Οι Σάμιοι τον Πυθαγόρα εξορίσαντες, ει μη ότι η χώρα αυτών κατεσχώσθη υπό την άμμον;

Ή οι Ιουδαίοι εκ της καταδίκης του σοφού αυτού βασιλέως, εφω και έκτοτε αφηρέθη απ' αυτών το βασίλειον;
Δικαίως εξεδικήθη ο Θεός δια τους τρεις εκείνους σοφούς:

Οι μεν Αθηναίοι απέθνησκον εκ λιμού, οι δε Σάμιοι εκαλύφθησαν υπό της θαλάσσης οι δε Ιουδαίοι καταστραφέντες εκ της χώρας αυτών διωχθέντες ζώσιν εν τη διασπορά. Ο Σωκράτης δεν απέθανε χάρις εις τον Πλάτωνα, ούτε ο Πυθαγόρας χάρις εις... ούτε ο σοφός βασιλεύς χάρις τους νέους νόμους ους έδωκε...".

Από την ιστορική αυτή μαρτυρία φαίνεται σαφώς, ότι ζώντος του Ιησού Χριστού η φήμη Του ως σοφού ανθρώπου, είχε εξαπλωθεί μέχρι της Συρίας.

Εκεί πληροφορήθηκε ο Μαρά Βαρ Σεραπίων τη δράση του Ιησού Χριστού, ως σοφού ανθρώπου την άδικη καταδίκη του από τους Ιουδαίους και την τιμωρία τους από Θεού εξ' αιτίας της οποίας διασκορπίστηκαν εις τα έθνη.

Ο Μαρά Βαρ Σαραπίων, συνεπώς, γράφει περί ενός πραγματικού Προσώπου, αδελφή και αδελφέ μου, το οποίον έζησε, έδρασε, επέδρασε στο λαό, απέκτησε την φήμη, του σοφού ανδρός, βασιλέως των Ιουδαίων.

2) Ο Τάκιτος, ο μεγαλύτερος, ίσως, ιστορικός των Ρωμαίων, τον 2ο αιώνα περιγράφει την πυρπόληση της Ρώμης και αναφέρει περί Χριστού και των χριστιανών τα ακόλουθα:
"Ο Νέρων υπέβαλεν εις εκτάκτους τιμωρίας εκείνους ους, δια τας αισχρουργίας μισιούμενους, ο λαός εκάλει χριστιανούς. Ο εξ ου το όνομα προήλθε Χριστός.
Αuctor  Nomilis  Elus  Christus, επί της βασιλείας του Τιβερίου επαρχεύοντος του Ποντίου Πιλάτου εθανατώθη.

Η προς καιρόν κατασταλείσα ολεθρρία δεισιδαιμονία (Εxitiadilis Superstio) ανεφάνει αύθις ου μόνον εν Ιουδαία, τι εστία του κακού τούτου, αλλά και εν Ρώμη, ένθα πανταχόθεν συλλέγονται και διαθρυλούνται πάντα τα κακά και τα αισχρά.

Πρώτον με λοιπόν συνελήφθησαν οι ομολογούντες ότι ήσαν χριστιανοί, είτα δε επί τη βάση της μαρτυρίας αυτών, συνελήφθη μέγα πλήθος ανθρώπων οίτινες δεν ήσαν αποδεδειγμένως ένοχοι του εμπρησμού, αλλ' εθεωρούντο μισητοί τω ανθρωπίνω γένει".

"Και κατέστησαν υποκείμενον παιδιάς οι μελλοθάνατοι οίτινες δια δερμάτων θηρίων κεκαλυμένοι εσπαράχθησαν υπό των κυνών ή εσταυρώθησαν, ή εκάησαν χρησιμεύσαντες ως νυχτερινόν φως.

Ο Νέρων ανέωξε και εποίησε προσιτούς τους κήπους αυτού προς το θέαμα τούτο και παρέσχε παιδιάς εν τω ιπποδρομίω συμφυρόμενος προς το πλήθος εν περιβολή ηνιόχου ή εφ΄αμάξης οχούμενος προς το πλήθος εν περιβολή.

Εντεύθεν οι χριστιανοί, καίπερ ένοχοι και των εσχάτων ποινών άξιοι, όμως διέγερον την συμπάθειαν, ωσεί εφονεύοντο ουχί προς κοινόν αγαθόν, αλλά δια την αγριότητα του ενός".
Από το ιστορικό αυτό κείμενο πληροφορούμεθα, ότι ο ιστορικός Τάκιτος ήξερε περί Χριστού, ότι τον θανάτωσαν στις μέρες του Πόντιου Πιλάτου. Επίσης ήξερε ότι τους οπαδούς του Χριστού ο λαός τους ονόμαζε χριστιανούς από το όνομα Χριστός κ.λ.π.

Η ιστορική αυτή μαρτυρία είναι πολύ χρήσιμη για την ιστορικότητα του Προσώπου του Χριστού, διότι δεν ομιλεί μόνο περί Εκείνου, αλλά και περί της εξαπλώσεως του Αγίου Πνεύματός Του, που ξεκίνησε από την Ιουδαία.

3) Ο Suetonius διάσημος ιστορικός, γράφει ο Γρηγ. Παπαμιχαήλ ότι αναφέρει για τη ζωή των δώδεκα πρώτων αυτοκρατόρων της Ρώμης και λέγει δύο φορές περί του Χριστού και των χριστιανών. Επίσης μνημονεύει την ενοχοποίηση των χριστιανών από τον Νέρωνα για την πυρπόληση της Ρώμης και την καταδίκη τους σε βάσανα  διότι τους νόμιζε ως δεισιδαίμονες και κακοποιούς: "....υπέστησαν τιμωρίας οι χριστιανοί άνθρωποι νέας και κακοποιού δεισιδαιμονίας (superstitioniw novas et maleficae").

Γράφων επίσης στην Vita claudii (XXV)περί του αυτοκρατορικού δόγματος του 53, συνεχίζει ο Γρηγ. Παπαμιχαήλ, δια του οποίου ο Κλαύδιος διέταξε "χωρίζεσθαι πάντας τους Ιουδαίους από της Ρώμης" με αφορμή τις υποκινούμενες θρησκευτικές και πολιτικές ταραχές, υποδεικνύει ως αίτια του κακού τον Χρήστο (Χριστόν): τους Ιουδαίους τη υποκινήσει του Χρήστου (Impuisore Chresto) θορυβούντας της Ρώμης εξέωσε".

Παρ' ότι ο ιστορικός συγχέει τους χριστιανούς με, τους Ιουδαίους, όμως υποδεικνύει τον Χρήστο (Χριστόν) σαν υποκινητή των ταραχών και τον παρουσιάζει σαν πραγματικό πρόσωπο.

[Rose]

Ως πρώτη εικόνα αυτά που έχουν παρουσιαστεί, έχουν ήδη αναιρεθεί επιστημονικότατα, προ πολλών ετών, αποδείξεις ήδη κυκλοφορούν στο διαδίκτυο...

1) Mara Bar - Serapion, έγραψε περίπου το 73 μ.α.χ.χ: «Τί κέρδισαν οι Εβραίοι σταυρώνοντας τον σοφό βασιλιά τους; ...Έζησε σύμφωνα με την διδασκαλία του».

Δεν αναφέρει το όνομα του λεγόμενου Ιησού πουθενα και ταυτόχρονα δεν είναι ούτε σύγχρονη η πηγή, ούτε αυτόπτης μάρτυρας είναι.

Σε όσα πάντως κείμενα εβραϊκά πριν και μετά την εποχή που δήθεν υπήρξε κάποιος χριστός, αυτά αναφέρονται στα ιστορικά γεγονότα της εποχής του Αλέξανδρου Ιναναίου γύρω στο 80 πριν την χριστιανική χρονολόγηση, αυτόν που σταύρωσε τον δάσκαλο της δικαιοσύνης, όπως βρήκαμε και στα χειρόγραφα του Κουμράν....

2) Ο Τάκιτος, ο μεγαλύτερος, ίσως, ιστορικός των Ρωμαίων, τον 2ο αιώνα περιγράφει την πυρπόληση της Ρώμης και αναφέρει περί Χριστού και των χριστιανών τα ακόλουθα:

"Ο Νέρων υπέδειξε άλλους ως ενόχους και υπέβαλε σε ιδιαίτερες τιμωρίες εκείνους τους οποίους ο λαός μισώντας τους για τις ανομίες τους ονόμαζε χριστιανούς. Εκείνος από τον οποί­ον προήλθε το όνομα είναι ο Χριστός, ο οποίος θανατώθηκε επί της βασιλείας του Τιβέριου, όταν Έπαρχος ήταν ο Πόντιος Πιλάτος. Η προς καιρόν κατασταλείσα ολέθρια δεισιδαιμονία εμφανίστηκε πάλι όχι μόνο στην Ιουδαία, την εστία αυτού του κακού, αλλά και στην Πόλη (Ρώμη), όπου από παντού μαζεύονται και ακούγονται όλα τα κακά και τα αισχρά».

Ωστόσο και αυτή η ιστορική μαρτυρία καθώς φαίνεται δεν αντέχει στην επιστημονική βάσα­νο των ιστορικών. Έτσι θεωρείται αμφιλεγόμενη, κυρίως γιατί ο Τάκιτος δεν αναφέρει τις πηγές του για την επίμαχη πληροφόρηση. Δεύτερον, βασι­κή πηγή του Τάκιτου υπήρξαν τα ρωμαϊκά αρχεία. Αν εκεί γινόταν αναφορά, θα γινόταν με το όνο­μά του, Ιησούς, κι όχι Χριστός, δηλαδή Μεσσίας, όπως τον αποκαλούσαν οι οπαδοί του. Κατά τρίτο λόγο, στα ρωμαϊκά αρχεία ο Πόντιος Πιλάτος θα ονομαζόταν Νομάρχης (αξίωμα που είχε) και όχι Έπαρχος (αξίωμα που δεν είχε). Έτσι πολλοί ιστο­ρικοί υποστηρίζουν ότι εδώ ο Τάκιτος βασίστηκε σε χριστιανικές μαρτυρίες και όχι σε αξιόπιστες πηγές.

Χαρακτηριστική είναι η θέση που διατύπωσε ο Σαρλς Γκουίγκνμπερτ, ένας διαπρεπής Γάλλος ιστορικός, ο οποίος υποστηρίζει την ιστορικότητα του Ιησού: «Όσο υπάρχει η πιθανότητα ο Τάκιτος να κατέγραψε τα λεγόμενα των Χριστιανών στο έργο του ως ιστορική αλήθεια, η παράγραφος παραμένει εντελώς άχρηστη».

3) Ο Σουιτώνιος αναφέρεται σε κάποιον Χρήστο (Chrestus) και όχι Χριστό, υπονοώντας ότι υπήρχε κάποιος ονόματι Χρήστος που ξεσήκωνε τους Εβραίους στη Ρώμη.

Αν και ο Σουιτώνιος αναφέρεται σε Εβραίους, ωστόσο ακόμα και να αναφέρεται στους χριστιανούς της Ρώμης, αυτό δεν αποτελεί απόδειξη της ύπαρξης του λεγόμενου Χριστού. Γνωρίζουμε ότι υπήρχαν χριστιανοί στη Ρώμη, οι οποίοι στασίασαν με την οργάνωση και παρακίνηση του Σαούλ που τον στήριζε και τον υπόθαλπτε - αν και ήταν υπόδικος - ο Σενέκας. Αυτοί οι εβραίοι αυτοαποκαλούμενοι χριστιανοί - όπως τους βάφτισε ο Σαούλ - είναι οι στασιαστές που με τις ευλογίες των ολιγαρχικών κάτω από την αρχηγία του Σενέκα που ήταν κάτι σαν πρωθυπουργός στα χρόνια του Νέρωνα, κάψανε την Ρώμη και μετά ακολούθησαν οι δίκες και οι καταδίκες των εβραίων - χριστιανών. ¨οσο για τον Σενέκα, αυτοκτόνησε....