ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Θεόπνευστο κείμενο ή λογοκλοπή και κακέκτυπο συνοθύλευμα για φτηνή προπαγάνδα;
Ο Φρ. Ένγκελς έχει γράψει το παρακάτω εξαιρετικά διαφωτιστικό και ενδιαφέρον άρθρο.
Μια επιστήμη σχεδόν άγνωστη σε τούτη τη χώρα, μ΄ εξαίρεση σε λίγους ελευθερόφρονες θεολόγους, που κατορθώνουν να την κρατούν όσο μπορούν μυστική, είναι η ιστορική και γλωσσολογική κριτική της Βίβλου, η έρευνα για την ηλικία, την καταγωγή και την ιστορική αξία των διάφορων γραφτών, που περιλαμβάνονται στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Η επιστήμη αυτή είναι σχεδόν αποκλειστικά γερμανική. Και, ωστόσο, το λίγο απ΄ αυτήν που πέρασε τα σύνορα της Γερμανίας, δεν είναι ακριβώς το καλύτερο κομμάτι της: είναι εκείνη η λατιτουδινάρια {ελευθερόφρονη στα θρησκευτικά ζητήματα} κριτική που καυχιέται ότι είναι απροκάλυπτη και ευσυνείδητη, και, ταυτόχρονα Χριστιανική. Η Βίβλος δεν αποκαλύφθηκε ακριβώς από το Άγιο Πνεύμα, αλλά είναι αποκαλύψεις της θεότητας μέσω του ιερού πνεύματος της ανθρωπότητας.
Έτσι, η Σχολή της Τυβίγγης, (Μπάουερ, GFRORER, κλπ) είναι οι μεγάλοι ευνοούμενοι στην Ολλανδία, Ελβετία, όσο και στην Αγγλία, και, αν μερικοί θέλουν να προχωρήσουν λίγο περισσότερο, ακολουθούν τον Στράους. Το ίδιο μετριοπαθές, αλλά απόλυτα ανιστόρητο, πνεύμα κυριαρχεί στον φημισμένο Ερνέστ Ρενάν, που δεν είναι παρά ένας φτωχός λογοκλόπος των γερμανικών κριτικών. Απ΄ όλα του τα έργα τίποτε δεν του ανήκει εκτός μονάχα ο αισθητισμός της κυριαρχικής νόησης, και η γλυκανάλατη γλώσσα που τον περιτυλίγει. Ωστόσο, ο Ερνέστ Ρενάν, είπε κι ένα καλό:
"Όταν θέλετε να σχηματίσετε μια καθαρή ιδέα, του τι ήταν οι πρώτες Χριστιανικές κοινότητες, μην τις συγκρίνετε με τις σημερινές ενοριακές συναθροίσεις, ήταν πιο πολύ σαν τα τοπικά τμήματα της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων".
Κι αυτό είναι σωστό. Ο χριστιανισμός κρατεί τις μάζες ακριβώς όπως ο σύγχρονος σοσιαλισμός, κάτω από τη μορφή ποικίλων αιρέσεων, κι ακόμα πιο πολύ με συγκρουόμενες ατομικές απόψεις - μερικές πιο ξάστερες, μερικές πιο μπερδεμένες, οι τελευταίες είναι οι πιο πολλές - που όμως όλες τους είναι αντίθετες στο σύστημα που κυβερνά, στο "κατεστημένο". Ας πάρουμε λογου χάρη, την Αποκάλυψή μας, που θα δούμε ότι, αντί να είναι το πιο σκοτεινό και πιο μυστηριώδες, είναι το απλούστερο και πιο ξάστερο βιβλίο όλης της Καινής Διαθήκης.
Για την ώρα, πρέπει να ζητήσουμε από τον αναγνώστη να πιστέψει, αυτό που θα αποδείξουμε σιγά-σιγά. Ότι, η Αποκάλυψη, γράφτηκε το έτος 68 ή το Γενάρη του 69 της δικής μας χρονολογίας, κι ότι είναι, συνεπώς, όχι μονάχα το μόνο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, που η χρονολογία του είναι πραγματικά καθορισμένη, αλλά και το πιο παλιό βιβλίο. Εδώ μπορούμε να δούμε σαν σε καθρέφτη του τι ήταν ο Χριστιανισμός το έτος 68.
Πρώτα απ΄ όλα, αιρέσεις πάνω στην αίρεση. Στα μηνύματα στις εφτά Εκκλησίες της Ασίας μνημονεύονται, το λιγότερο, τρεις αιρέσεις, που γι΄ αυτές, εξάλλου, δεν ξέρουμε απόλυτα τίποτε: των Νικολαϊτών, των Βαλααμιτών και οπαδών μιας γυναίκας, που συμβολίζεται με το όνομα Ιεζάβελ. Και για τις τρεις λέγεται ότι επιτρέπανε στους οπαδούς τους να τρώνε πράγματα που θυσιάζονται στα είδωλα, κι ότι επιδίδονταν στην πορνεία. Είναι παράξενο το γεγονός, ότι σε κάθε μεγάλο επαναστατικό κίνημα το ζήτημα του "ελεύθερου έρωτα" βγαίνει στο προσκήνιο.
Για μια μερίδα ανθρώπων σαν επαναστατική πρόοδος, σαν μια αποτίναξη παλιών παραδοσιακών δεσμών, που δεν είναι πια αναγκαίοι, γι΄ άλλους σαν μια καλόδεχτη διδασκαλία, που καλύπτει βολικά κάθε είδους ελεύθερες και εύκολες πράξεις ανάμεσα σ΄ άνδρα και γυναίκα. Η τελευταία, το φιλισταϊκό είδος, φαίνεται πως επεκράτησε εδώ, γιατί η "πορνεία" συσχετίζεται πάντα με το φάγωμα "ειδωλόθυτων", που απαγορευόταν αυστηρά να το κάνουν οι Ιουδαίοι και Χριστιανοί, αλλά, που συχνά, μπορεί να ήταν επικίνδυνο ή το λιγότερο, δυσάρεστο να το αρνούνται. Αυτό δείχνει ολοφάνερα ότι οι ελεύθεροι εραστές που αναφέρονται εδώ είχαν γενικά την κλίση να είναι φίλοι με τον καθένα, και δεν ήταν καθόλου από το υλικό για μάρτυρες.
Ο Χριστιανισμός, σαν κάθε μεγάλο επαναστατικό κίνημα έγινε από τις λαϊκές μάζες. Αναφάνηκε στην Παλαιστίνη, κατά τρόπο απόλυτα άγνωστο σε μας, σε μια εποχή όπου καινούργιες αιρέσεις, καινούργιες θρησκείες, καινούργιοι προφήτες αναφαίνονταν κατά εκατοντάδες. Είναι, στην πραγματικότητα, ένας απλός μέσος όρος, που σχηματίστηκε αυτόματα από την αμοιβαία σύγκρουση των πιο προοδευτικών από τις τέτοιες αιρέσεις, και μετέπειτα σχηματοποιήθηκαν σε μια διδασκαλία με την προσθήκη θεωρημάτων του Αλεξανδρινού Ιουδαίου, του Φίλωνα, και αργότερα με ισχυρές στωικές διαβρώσεις. Στην πραγματικότητα, αν μπορούμε να ονομάζουμε το Φίλωνα το θεωρητικό πατέρα του χριστιανισμού, ο Σενέκας ήταν ο θείος του.
Ολόκληρες περικοπές στην Καινή Διαθήκη φαίνονται, σχεδόν κατά γράμμα αντιγραφή από τα έργα του, και θα βρείτε, από την άλλη μεριά, περικοπές στις σάτιρες του Πέρσιους, που φαίνονται αντιγραφές από την τότε άγραφη Καινή Διαθήκη. Απ΄ όλα τα θεωρητικά στοιχεία δεν βρίσκεται ούτε ίχνος τους στην Αποκάλυψη. Εδώ έχουμε το Χριστιανισμό στην πιο ακατέργαστη μορφή του που διασώθηκε ως σήμερα. Υπάρχει μονάχα ένα δεσπόζον δογματικό στοιχείο: ότι ο πιστός σώθηκε με τη θυσία του Χριστού.
Να με ποιο τρόπο, και γιατί είναι τέλεια ακαθόριστο. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο από την παλιά Ιουδαϊκή και ειδωλολατρική έννοια, ότι ο Θεός, ή οι θεοί, πρέπει να εξευμενίζονται με θυσίες, που μετατράπηκε στην ειδική Χριστιανική έννοια (που, πραγματικά έκαμε το Χριστιανισμό παγκόσμια θρησκεία) ότι ο θάνατος του Χριστού είναι η μεγάλη θυσία που αρκεί μια για πάντα.
Για την προπατορική αμαρτία, ούτε ίχνος. Τίποτε για την Αγία Τριάδα. Ο Ιησούς είναι το "αρνίον", αλλά υποταγμένος στο Θεό. Στην πραγματικότητα, σε μια περικοπή (XV, 3) τοποθετείται σε ίση μοίρα με το Μωϋσή. Αντί ενός Αγίου Πνεύματοςε υπάρχουν "τα επτά πνεύματα του Θεού" (ΙΙΙ, 1 και IV, 5). Οι φονευμένοι άγιοι (οι μάρτυρες) φωνάζουν στο Θεό, για εκδίκηση: "Εως πότε, ο δεσπότηςο άγιος και αληθινός, ου κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών εκ των κατοικούντων επί της γης;" (VI, 10) - ένα αίσθημα που, αργότερα, διαγράφτηκε με προσοχή από το θεωρητικό κώδικα του Χριστιανισμού, αλλά που εφαρμόστηκε με εκδικητικότητα μόλις ο Χριστιανισμός επιβλήθηκε στους ειδωλολάτρες.
Φυσικά, ο Χριστιανισμός, παρουσιάζεται σαν μια απλή αίρεση του Ιουδαϊσμού. Ετσι, στα μηνύματα στις εφτά εκκλησίες "Οίδα και την βλασθημίαν εκ των λεγόντων Ιουδαίους είναι εαυτούς, και ουκ εισίν, αλλά συναγωγή του σατανά" (II, 9) kai p;ali III, 9: "Ιδού, δίδωμοι εκ της συναγωγής του σατανά των λεγόντων εαυτούς Ιουδαίους, είναι, και ουκ εισίν, αλλά ψεύδονται".
Ετσι, ο συγγραφέας μας, το έτος 69 της δικής μας χρονολογίας, δεν είχε ούτε την πιο αόριστη ιδέα ότι αντιπροσώπευε μια καινούργια φάση θρησκευτικής εξέλιξης, που προοριζόταν να γίνει μια από τα μεγαλύτερα επαναστατικά στοιχεία. Ετσι, επίσης, όταν οι άγιοι παρουσιάζονται μπροστά στο θρόνο του Θεού, υπάρχουν πρώτα 144.000 Ιουδαίοι, 12.000 από κάθε μια από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, και μονάχα ύστερα απ΄ αυτούς γίνονται δεκτοί οι ειδωλολάτρες που προσχώρησαν σ΄ αυτή την καινούργια φάση του Ιουδαϊσμού.
Τέτοιος ήταν ο Χριστιανισμός το έτος 68, όπως απεικονίζεται στο πιο παλιότερο, και το μοναδικό βιβλίο της Καινής Διαθήκης, που η αυθεντικότητά του, δεν μπορεί ν' αμφισβητηθεί. Ποιος ήταν ο συγγραφέας του, δεν ξέρουμε. Λέγει πως ονομάζεται Ιωάννης. Όμως δεν ισχυρίζεται ότι είναι ο "απόστολος" Ιωάννης, γιατί στους "θεμελίους" της "Νέας Ιερουσαλήμ" είναι τα "ονόματα των δώδεκα αποστόλων του αρνίου" (ΧΧΙ, 14). Συνεπώς αυτοί πρέπει να είχαν πεθάνει όταν εκείνος έγραφε.
Ότι ήταν Εβραίος είναι φανερό από τους εβραϊσμούς που αφθονούν στα ελληνικά του, που ξεπερνούν σε κακή γραμματική, πάρα πολύ, ακόμα και τα άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Ότι το λεγόμενο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, οι Πράξεις του Ιωάννη και τούτο το βιβλίο είχαν το λιγότερο τρεις διαφορετικούς συγγραφείς, το αποδεικνύει ολοκάθαρα, η γλώσσα τους, αν δεν το αποδείκνυαν οι διδασκαλίες που περιέχουν και που συγκρούονται απόλυτα η μια με την άλλη.
Τα αποκαλυπτικά οράματα που αποτελούν σχεδόν το σύνολο της Αποκάλυψης, είναι παρμένα, σε πολλές περιπτώσεις κατά λέξη, από τους κλασικούς προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και τους τελευταίους μιμητές τους, αρχίζοντας από τις προφητείες του Δανιήλ (γύρω στο 190 πριν από τη δική μας χρονολογία, που προφήτευαν γεγονότα που έγιναν πριν εκατονταετηρίδες) και τέλειωναν με τις "Προφητείες του Ενώχ", ένα αποκρυφικό κατασκεύασμα, γραμμένο στα ελληνικά, λίγα χρόνια πριν την αρχή της δικής μας χρονολογίας.
Η αρχική εφεύρεση, ακόμα και η συσσώρευση των σφετερισμένων οραμάτων, είναι εξαιρετικά πτωχή. Ο καθηγητής Φερνάνδος Μπέναρυ, που στα μαθήματά του, στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, το 1841, χρωστώ τα όσα ακολουθούν, απόδειξε, κατά κεφάλαιο και παράγραφο, από που ο συγγραφέας μας δανείστηκε το καθένα από τα τάχατες οράματά του. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να παρακολουθήσουμε τον "Ιωάννη" μας σ΄ όλες τις φαντασιοπληξίες του. Το καλύτερο είναι να φτάσουμε αμέσως στο σημείο που αποκαλύπτει το μυστήριο του καθόλα περίεργο αυτού βιβλίου.
Σε απόλυτη αντίθεση μ΄ όλους τους ορθόδοξους σχολιαστές του, που όλοι τους περιμένουν ακόμα ότι οι προφητείες του πρόκειται να πραγματοποιηθούν, ύστερα από 1800 χρόνια, ο "Ιωάννης" δε σταματά ποτέ να λέει, "α δει γενέσθαι εν τάχει, και ιδού έρχομαι ταχύ". Κι αυτό είναι ειδικά η περίπτωση με την κρίση που προλέγει, και που φανερά περιμένει να δει.
Η κρίση αυτή είναι η μεγάλη μάχη ανάμεσα στο Θεό και τον "αντίχριστο", όπως τον ονόμασαν άλλοι. Τα αποφασιστικά κεφάλαια είναι το ΧΙΙΙ και ΧVΙΙ. Παραλείπουμε όλα τα περιττά στολίσματα. Ο "Ιωάννης" βλέπει ένα θηρίο να βγαίνει από τη θάλασσα που έχει εφτά κεφαλές και δέκα κέρατα (τα κέρατα δε μας ενδιαφέρουν καθόλου) "και είδον εκ της θαλάσσης θηρίον ανεβαίνον, έχον κέρατα δέκα και κεφαλάς επτά, και μίαν εκ των κεφαλών αυτών ως εσφαγμένην εις θάνατον, και η πληγή του θανάτου αυτού εθεραπεύθη".
Στο θηρίον αυτό δόθηκε η εξουσία πάνω στη γη, ενάντια στο Θεό και το αρνίον για σαράντα δύο μήνες (το μισό των ιερών εφτά χρόνων), και όλοι οι άνθρωποι ήταν υποχρεωμένοι σ΄ αυτό το διάστημα να έχουν το σημάδι {χάραγμα} του θηρίου ή τον αριθμό του ονόματός του, στο δεξί τους χέρι ή στο μέτωπό τους. "Ωδε η σοφία εστίν, ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου, αριθμός γαρ ανθρώπου εστί, και ο αριθμός αυτού χξς!". {666}.
Ο Ειρηναίος, στο δεύτερο αιώνα, ήξερε καλά ότι η κεφαλή που ήταν τραυματισμένη και θεραπεύθηκε, σήμαινε τον Αυτοκράτορα Νέρωνα. Ήταν ο πρώτος διώκτης των Χριστιανών. Όταν πέθανε διαδόθηκε η φήμη, ειδικά στην Αχαϊα και την Ασία, ότι δεν είχε πεθάνει, αλλά μονάχα τραυματισθεί, και ότι θα ξαναφαινόταν κάποια μέρα για ν΄ απλώσει τον τρόμο σ΄ όλον τον κόσμο (Τάκιτος, Ann. VI, 22). Και ταυτόχρονα ο Ειρηναίος, γνώριζε ένα πάρα πολύ παλιό ανάγνωσμα, που ανέφερε τον αριθμό 616, αντί τον αριθμό 666.
Στο κεφάλαιο ΧΙΙ, το θηρίο με τα εφτά κεφάλια εμφανίζεται πάλι, αυτή τη φορά με καβάλα πάνω του την πασίγνωστη πορφυρή γυναίκα, που την κομψή περιγραφή της ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει ο ίδιος στην Αποκάλυψη. Εδώ ένας άγγελος εξηγεί στον Ιωάννη:"Το θηρίον ο είδες, ην και ουκ εστί... αι επτά κεφαλαί όρη επτά εισίν, όπου η γυνή κάθηται επ΄ αυτών, και βασιλείς επτά εισίν, οι πέντε έπεσαν, ο εις εστίν, ο άλλος ούπω ήλθε, και όταν έλθη ολίγον αυτόν δει μείναι, και το θηρίον ο ην και ουκ έστι, και αυτός όγδοος έστι, και εκ των επτά έστι,... Και η γυνή ην είδες έστιν η πόλις η μεγάλη η έχουσα βασιλείαν επί των βασιλέων της γης".
Εδώ, λοιπόν, έχουμε δύο καθαρές προτάσεις: (1) η πορφυρή γυναίκα είναι η Ρώμη, η μεγάλη πόλη που βασιλεύει πάνω στους βασιλιάδες της γης, (2) την εποχή που γραφόταν το βιβλίο βασιλεύει ο έκτος Ρωμαίος αυτοκράτορας, ύστερα απ΄ αυτόν θα βασιλεύσει ένας άλλος για σύντομο διάστημα, κι ύστερα θα γυρίσει ένας που "εκ των επτά έστι", που τραυματίστηκε και που θεραπεύτηκε και που το όνομά του περιλαμβάνεται σ΄ εκείνον το μυστηριώδη αριθμό, και που ο Ειρηναίος ξέρει ακόμα ότι είναι ο Νέρων.
Λογαριάζοντας από τον Αύγουστο, έχουν τον Αύγουστο, Τιβέριο, Καλιγούλα, Κλαύδιο, Νέρωνα πέμπτο. Ο έκτος, ποιος είναι, είναι ο Γάλβας, που η άνοδός του στο θρόνο υπήρξε το σύνθημα για μια σύρραξη των λεγεώνων στη Γαλατία, μ΄ επικεφαλής τον Όθωνα, το διάδοχο του Γάλβα. Ετσι το βιβλίο μας γράφτηκε την εποχή του Γάλβα, που βασίλεψε από τις 9 του Ιούνη του ΄68, ίσαμε τις 15 του Γενάρη του ΄69. Και προλέγει ότι είναι άμεση η επιστροφή του Νέρωνα. Αλλά τώρα η τελική απόδειξη - ο αριθμός. Κι αυτός, επίσης, ανακαλύφθηκε από τον Φερδινάνδο Μπέναρυ, κι από τότε δεν αμφισβητήθηκε στον επιστημονικό κόσμο.
Περίπου 300 χρόνια πριν από τη δική μας χρονολογία οι Ιουδαίοι άρχισαν να χρησιμοποιούν τα γράμματα του αλφαβήτου τους σαν σύμβολα για αριθμούς. Οι θεωρητικοί Ραββί βρήκανε σ΄ αυτό μια καινούργια μέθοδο για μυστική ερμηνεία της καββάλα. Μυστικές λέξεις εκφράζονταν με τον αριθμό που σχημάτιζαν με την πρόσθεση των αριθμητικών αξιών των γραμμάτων που περιείχαν οι λέξεις αυτές. Η καινούργια αυτή επιστήμη ονομάστηκε γεματρία, γεωμετρία. Τώρα αυτή η επιστήμη εφαρμόζεται εδώ από τον "Ιωάννη" μας. Πρέπει να αποδείξουμε (1) ότι ο αριθμός περιέχει το όνομα ενός ανθρώπου και, ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο Νέρων, και (2) ότι η λύση που δίδεται ισχύει για το διάβασμα του αριθμού 666 όσο και για το διάβασμα του παλιού 616.
Παίρνουμε τα εβραϊκά γράμματα και τις αξίες τους - NERON KESAR, ο Αυτοκράτορας Νέρων, ελληνικά Νέρων Καίσαρ. Τώρα, αν αντί του συλλαβισμού στα ελληνικά, μεταφέρουμε το λατινικό NERON KAESAR, στους εβραϊκούς χαρακτήρες, το νουν στο τέλος του Νέρων εξαφανίζεται, και μ΄ αυτό η αξία πενήντα. Αυτό μας γυρίζει στην παλιά ανάγνωση του 616, κι έτσι η απόδειξη είναι όσο θα θέλαμε πλήρης. Το μυστηριώδες βιβλίο λοιπόν, είναι τώρα τελείως σαφές. Ο "Ιωάννης" προλέγει την επιστροφή του Νέρωνα γύρω στο έτος 70, και μια βασιλεία τρόμου κάτω από το σκήπτρο του που θα κρατήσει σαράντα δύο μήνες ή 1.260 μέρες.
Στο τέλος αυτής της περιόδου ο Θεός φανερώνεται, νικά τον Νέρωνα, τον αντίχριστο, καταστρέφει τη μεγάλη πόλη με φωτιά και φυλακίζει το διάβολο για χίλια χρόνια. Η χιλιετηρίδα αρχίζει και έτσι συνέχεια. Ολα αυτά τώρα έχουν χάσει κάθε ενδιαφέρον, εκτός για τους αμόρφωτους που μπορεί να προσπαθούν ακόμα να υπολογίσουν την ημέρα της τελευταίας κρίσης. Ομως σαν αυθεντική εικόνα του αρχέγονου σχεδόν Χριστιανισμού, που την έδωσε ένας από τους πρωτοχριστιανούς, το βιβλίο αξίζει πολύ περισσότερα απ΄ όλη την Καινή Διαθήκη, στο σύνολό της.
Από:
http://www.politikokafeneio.com/oplostasio/biblio-apokalipsis.htm
